Δένδρο ή κισσός ;

Είναι εξέχουσα επιστημονική προσωπικότητα στον χώρο της. Αλλά και  εκλεγμένος πολιτικός  της περιοχής του, από τότε που εμφανίστηκε στην πολιτική “ελέω Θεού” . Έκτοτε στην κοινωνία επικρατεί προβληματισμός, όσον αφορά την προσωπικότητα του, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα  στις δημόσιες προσωπικότητες. 

Μεγάλη απορία διακατέχει την κοινωνία και ιδιαίτερα τους νεότερους, που από τα λεγόμενα του, φαίνεται ότι δεν τους συμπαθεί ιδιαίτερα. Απορία, για το εάν ήταν  εξέχουσα επιστημονική προσωπικότητα, πριν από την “Θεία” χάρη που του έδωσε το πολιτικό του χρίσμα ή έγινε τέτοια μετά το χρίσμα. Με άλλα λόγια αν είναι δένδρο ή κισσός. 

Παρακολουθώντας την εξέλιξη του και στις δύο ενασχολήσεις του, αφού υπήρξα και ψηφοφόρος του και άνθρωπος που χρειάστηκε την επιστημονική του ιδιότητα, δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα. Δεν φημίζομαι, ομολογώ, για την ιδιαίτερη ευφυΐα μου, ούτε είμαι κατάλληλος να τον αξιολογήσω, αλλά  προσπαθώ με τις όποιες πνευματικές μου ικανότητες να τον καταλάβω. Αυτό το δικαίωμα  μου το δίνει ο ίδιος, αφού  σαν πολιτικός εκθέτει  τον εαυτό του στην κρίση των πολιτών. 

Εάν λοιπόν ήταν καταξιωμένη επιστημονική προσωπικότητα πριν υπηρετήσει τον «Κύριο», τι την ήθελε την πολιτική; Δηλώνει βέβαια σε κάθε ευκαιρία, ότι θυσιάζεται  για το καλό του λαού της περιοχής του... Έστω ότι γι’ αυτό το καλό, αποφάσισε να “κατεβεί” από το βάθρο του,  αν υπήρξε βάθρο, στις ψυχοφθόρες εκλογές και να “εκτεθεί” στην βορά του όχλου. Έστω γι’ αυτό το καλό δεν επαναπαύθηκε στις επιστημονικές του δάφνες, αλλά παράλληλα με την θεραπεία της επιστήμης του, ρισκάρισε την προσωπικότητα του, στην “όζουσα κονίστρα” της πολιτικής αντιπαράθεσης; Αν πάλι δεν ήταν  καταξιωμένος επιστημονικά, αλλά καταξιώθηκε μετά  το “ελέω Θεού” χρίσμα του σε πολιτευτή, τότε δημιουργείται  το ερώτημα: 

Η διακεκριμένη επιστημονική του αξία υποβοήθησε την πολιτική του καριέρα ή το αντίθετο; Όσον αφορά τώρα την πολιτική του καριέρα, εάν κρίνω από την εναγώνια επιδίωξη του, τελευταία, να βρίσκεται καθημερινά στα ΜΜΕ τόσο των Αθηνών όσο και ιδιαίτερα της εκλογικής του περιφέρειας, εφευρίσκοντας θέματα χωρίς ιδιαίτερη σημασία ή με λανθασμένες τοποθετήσεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη,  δείχνει ότι επιδιώκει “πάση θυσία” να διατηρήσει την δημοτικότητα του, για το καλό του τόπου φυσικά! Επ’ αυτού όμως, ας θυμάται το λαϊκό ρητό, « καιρός φέρνει τα   λάχανα καιρός τα παραπούλια» ή πως αποχωρεί κανείς με αξιοπρέπεια από μιαν υποβαθμισμένη κοινοβουλευτική, λόγω κατοχής, ενασχόληση. 

Γιατί το λέω αυτό; Μα γιατί είναι αδιανόητο να είναι κάποιος ενεργός βουλευτής και να μην γνωρίζει ,κατά δήλωση του, αν πρέπει να αρθεί η βουλευτική ασυλία συναδέλφου του και να ψηφίζει «όχι» ενώ ήθελε «ναι». Ή ήθελε πράγματι «Όχι»; Πως επίσης, μπορεί να αρθρογραφεί προτείνοντας  την εφαρμογή ουτοπιστικής πολιτικής, όπως είναι η συγκρότηση κυβέρνησης από όλα τα κόμματα, από το ΚΚΕ ως την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ; Από πότε καταργήθηκαν οι κοινωνικές τάξεις και δεν το αντιληφθήκαμε; 

Ή του είναι άγνωστοι οι ταξικοί αγώνες ; Μήπως, κατά την γνώμη του, η αντιπολίτευση είναι διακοσμητικό στοιχείο του πολιτεύματος οπότε υποβόσκει αυταρχισμός; Εκτός κι’ αν η πρόταση του αποκαλύπτει ότι  έχει συνειδητοποιήσει πως ο ίδιος, αποτελώντας αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού συστήματος που κατάστρεψε και εξακολουθεί να καταστρέφει την χώρα μας, θεωρεί ότι η σωτηρία του βρίσκεται  στην σωτηρία αυτού του συστήματος, μέσω μιας κυβέρνησης όλων των κομμάτων για την διευθέτηση των ευθυνών τους με την μέθοδο του τάτσι-μίτσι-κότσι. 

Αλλά λέει κι’ άλλα περίεργα, όπως: Επιθυμεί ισότιμη συμμετοχή στην διακυβέρνηση της χώρας μεταξύ ενός κόμματος με εκλογική δύναμη περίπου 20% και ενός άλλου φθίνοντος με 7,5%, και ισότιμη εναλλαγή των αρχηγών τους στην πρωθυπουργία και μάλιστα με εκβιασμό του μεγάλου από το μικρό κόμμα,  ότι δεν θα μπορεί να κυβερνήσει χωρίς αυτό. Ιδού παράδειγμα δημοκρατικού  ήθους προς το πόπολο. Σε μια επίδειξη τυφλής κομματικής πειθαρχίας, αναγνωρίζει και υπηρετεί το εκάστοτε «στέμμα», αποκλείοντας τους άλλους Ηρακλείς (;) καθώς και τους νέους, αφήνοντας έτσι τόπο στα τιμημένα γηρατειά που θα διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος, κατά την άποψη του. Επίσης δηλώνει βαρύγδουπα πως δεν υπάρχει καμιά πολιτική της Τρόικας για την Ελλάδα και μας φταίει μόνο η μεταβολή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, την οποία μεταβολή δεν χειρίστηκε σωστά η πολιτική της Ευρώπης, πολιτική που  εφαρμόζει η Τρόικα. 

Πολύπλοκος και υψηλής σύλληψης συλλογισμός για τις πνευματικές δυνατότητες του μέσου ανθρώπου. Όσο για τις συμβουλές που δίνει στο «στέμμα» του κόμματος του, να προσφύγει στην «Βάση», θα έλεγα με όλο τον σεβασμό πως είναι κακή συμβουλή, γιατί διανύομε εποχές δύσκολες για πρίγκιπες. Αν το προτείνει γιατί εμπιστεύεται την σαγήνη που εξασκεί ο Αρχηγός του στα πλήθη, η πραγματικότητα είναι φευγάτη από το πολιτικό νεφέλωμα που αιθεροβατεί. 

Τέλος, κατά την άποψη του, δεν πρέπει να ψελλίσομε καν κάποιο όχι στην Τρόικα, αν δεν   αποφασίσουν να το πουν πρώτα οι άλλοι Νότιοι, για να μη φανούμε  αγενείς προς την Γερμανική πολιτική. Και γιατί παρακαλώ να μην μας ξεφύγει   και κανένα όχι; Γιατί κατ’ αυτόν «μπορεί !», ίσως , πιθανόν, δεν είναι βέβαιο, αλλά θα αποβεί επικίνδυνο για την εξωτερική πολιτική της χώρας. 

Εδώ «καράβια χάνονται, Βαρκούλες αρμενίζουν». Δυστυχώς μ’ αυτά κι αυτά, η απορία αν η επιστήμη καταξίωσε την πολιτική ή το αντίθετο, θα μείνει απορία.                                                                                              

Ρόδος 8/4/2013                                                       Χ. Βουτυράκης

                                                                             h_vout@yahoo.gr