Συνήθεια, δεύτερη φύση.

Γράψανε και είπανε για την ασύλληπτη δύναμη της συνήθειας:

«Διάλεγε πάντα, τον δρόμο που σου φαίνεται καλύτερος, όσο κι’ αν είναι δύσκολος. Η συνήθεια θα τον κάνει εύκολο και ευχάριστο (Πυθαγόρας). 

Η δύναμη της συνήθειας είναι ισχυρότερη από την φύση.(Κικέρων και Ουέλινγκτον). Η συνήθεια δαμάζει την ζωηρότητα των αισθημάτων.(Γκαίτε). Η συνήθεια ρυθμίζει τα ήθη.(Ανατόλ Φρανς ). Τίποτα ισχυρότερο από  την συνήθεια. (Οβίδιος)». 

Αυτές, αλλά και άλλες μεγάλες διάνοιες όλων των εποχών, όποτε αναφέρονται στην συνήθεια, συμφωνούν ότι αυτή είναι ακαταμάχητη. Οποιοσδήποτε άνθρωπος ή λαός δεν ζει ή δεν συμπεριφέρεται ανάλογα με τον χαρακτήρα του και την ιστορία του, δηλαδή την φύση του αλλά ανάλογα με τις συνήθειες του. Συνήθειες που αποκτά λόγω κακής εκπαίδευσης ή του περιβάλλοντος ή συνήθειες που συνειδητά του εμφυσούν η κυρίαρχη τάξη της χώρας του και η  πολιτική εκπροσώπηση της. 

Προγραμματισμένα επομένως και σταδιακά, ειδικοί που έχουν σπουδάσει την επιστήμη της  προπαγάνδας και την τέχνη της χειραγώγηση των πολιτών, μαθαίνουν τις κοινωνίες να αποκτούν συνήθειες διαφορετικές από την φύση τους, εκμεταλλευόμενοι τις πιο ταπεινές ορέξεις τους. Αυτές οι συνήθειες τους γίνονται σιγά-σιγά  δεύτερη φύση και  τούς κατευθύνουν σε άλλε δράσεις και ιστορικούς δρόμους απ’ αυτούς που θα τους οδηγούσε ο πραγματικός χαρακτήρας τους. 

Στην σημερινή Ελλάδα της σκόπιμης οικονομικής κρίσης αλλά και προηγούμενα, μας συνηθίζουν αργά , επίμονα, προγραμματισμένα να αλλάζομε χαρακτήρα, πολιτικά κριτήρια, να χαλαρώνουμε τις αντιστάσεις μας και γενικά να ζούμε με τρόπο που σε καμιά περίπτωση δεν θα δεχόμασταν, αν δεν συνηθίζαμε. 

Πριν από την κρίση, μας συνήθιζαν να αδιαφορούμε για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου μας για την γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία, εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου , παιδεία, πολιτισμό, ευφυΐα του λαού μας και γενικά να περιφρονούμε όλα τα προτερήματα μας που θα μας επέτρεπαν να ζούμε με δικές μας οικονομικές δυνατότητες. Επίσης μας συνήθιζαν αργά αλλά σταθερά, να ζούμε με δανικά, με δόλιο σκοπό  να μας υπερχρεώσουν, για να ανταλλάξουν τελικά την φούσκα του χρέους μας με τα περιουσίες μας, δημόσιες και ιδιωτικές, περιουσίες που αποκτήθηκαν με τον μόχθο και την εργατικότητα πολλών γενεών Ελλήνων.  

Για να μπορέσουν να πετύχουν το σκοπό τους, μας συνηθίζουν μέσα στην κρίση που δημιούργησαν, να έχομε διαφορετικές συμπεριφορές, από εκείνες της προ κρίσης εποχής. Έτσι μας συνηθίζουν να στρέψουμε το βλέμμα στο χώμα αντί στον ουρανό. Να αντικαταστήσουμε την υπεροψία μας με την ταπεινότητα όχι του ελεύθερου αλλά του δούλου. Να κλαίμε πραγματικά, λησμονώντας τα προηγούμενα υποκριτικά γέλια μιας φτιαχτής υλικής ευτυχίας. Μας συνηθίζουν να κουνούμε μαντήλια αναγκαστικού αποχαιρετισμού, αντί για καλωσορίσματα. Να μιλάμε μόνο ηλεκτρονικά με τους αγαπημένους μας μετανάστες της ανάγκης. Να λυπόμαστε τα νιάτα που μένουν ακόμα στη χώρα μας άνεργα κατά 65% με το ένα πόδι εδώ κι’ ένα πόδι στην ξενιτιά. Μας συνηθίζουν να μην λυπόμαστε για την απουσία της φυσικής παρουσίας του καλύτερου κομματιού του εαυτού μας, των παιδιών μας, ίσως για πάντα. Να καταλαβαίνουμε, χωρίς αντίδραση, τι σημαίνει να χάνει κανείς τους κόπους μιας ζωής, από ένα χρηματιστηριακό παιχνίδι, πληρώνοντας αμαρτίες άλλων. 

Μας συνηθίζουν να αντιληφθούμε την ματαιότητα της προσπάθειας για δημιουργία προκοπή, που  ένα τεχνικό οικονομικό τσουνάμι παρέσυρε με τρόπο ακατανόητο για τους πολλούς. Μας συνηθίζουν να είμαστε καλά παιδιά, αλλιώς δεν θα μας δώσουν οι κατακτητές το φαγάκι μας, για το οποίο πρέπει να τους ευγνωμονούμε. Να θάβουμε όση ιστορική μνήμη μας έμεινε για να κάνομε συμφωνίες καζάν-καζάν. 

Μας συνηθίζουν να χαμογελούμε φανερά και να κλαίμε κρυφά όταν το μικρό μας παιδί ρωτά αν θα φάμε σήμερα. Να μην θρηνούμε για την αγχόνη του γείτονα αλλά γιατί πήγε «στας αιωνίους μονάς» για ανεξήγητους λόγους ή γιατί βαρέθηκε να ζει μια καλή ζωή. Την ίδια ώρα εμείς οι ίδιοι,  μαζί με όλη την ανθρωπότητα, μαθαίνομε να θρηνούμε τα λίγα θύματα της Βοστόνης και να συνηθίζομε στο ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει το ίδιο στην Αμερική, την Συρία το Αφγανιστάν, την Αφρική την Αιθιοπία, την Πορτογαλία ή την Ελλάδα αλλά η αξία της είναι ανάλογη με την φτώχεια ή τον πλούτο της χώρας προέλευσης της. Μας συνηθίζουν να απαξιώνουμε τις ζωές μας αδιαμαρτύρητα,  από πλημμελή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με στόχο τον φυσικό αφανισμό για να μην είμαστε βάρος στα ταμεία, αλλά και από πείνα, για να περιορίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα στόματα που ζητούν τροφή. 

Μας συνηθίζουν να κλείνουμε μέσα στα σπίτια μας την μαυρίλα της ψυχής μας και να κυκλοφορούμε έξω από το σπίτι μας με τον κλαυσίγελο προσποιητής ευθυμίας. Να χαιρετιόμαστε στον δρόμο και όταν ρωτούμε  τον γνωστό μας «τι κάνεις, είσαι καλά;» ν’ απαντά με νόημα « καλά, όσο καλά είναι οι περισσότεροι Έλληνες, και δόξα τω θεώ που στέκομαι ακόμη στα πόδια μου». 

Μας συνηθίζουν να δεχόμαστε όλα τα ψέματα που μας αραδιάζουν κάθε μέρα τώρα τελευταία, χωρίς ντροπή, για πρωτογενές πλεόνασμα, κρύβοντας  τα απλήρωτα χρέη του αναξιόπιστου κράτους και για εικονική αντιστροφή της ανεργίας με την αύξηση των προσλήψεων στα ξενοδοχεία λόγω εποχή με άδηλη την πληρωμή των δεδουλευμένων. 

Μας συνηθίζουν να δεχόμαστε σιγά-σιγά, πως οι πολιτικοί μας άβουλοι βουλευτές, αποφασίζουν αυτοί «τα του οίκου μας» ενώ γνωρίζουν καλά και αγωνιούν και οι ίδιοι για το τι θα αποφασίσει η Τρόικα και γι’ αυτούς και για μας. Να πληρώνεται καλά μόνο η άχρηστη δουλειά των άβουλων βουλευτών – υπαλλήλων και να πληρώνεται όλο και φτηνότερα η δική μας δουλειά των αμνών, όσων έχουν ακόμα δουλειά. 

Μας συνηθίζουν να κάνομε υπομονή μέχρι να συνηθίσομε την υπακοή του δούλου , παραγωγού εργατών για το σύστημα. Κι’ εμείς, υποτακτικά συνηθίζομε, αργά, χωρίς τύψεις όχι τον δρόμο τον δύσκολο, που η συνήθεια θα τον κάνει εύκολο και ευχάριστο, αλλά τον εύκολο του δανεισμού, που σαν δεύτερη φύση, σε λίγα χρόνια θα μας κάνει να ξεχάσομε ότι είμαστε Έλληνες, ότι κι αν σημαίνει αυτό. 

Μακάρι να σταματήσομε να συνηθίζομε. Γιατί η συνήθεια σαν δεύτερη φύση, θα μας καταστρέψει και τότε θα χαιρόμαστε την καταστροφή γιατί απλά θα την θεωρούμε φυσιολογική εξέλιξη και όχι σατανικό σχέδιο εξανδραποδισμού.   

Άρθρο του Χαράλαμπου Βουτυράκη ( h_ voyt@yahoo. Gr )

Ρόδος 9/5/2013