Ευαγγέλου Κογκάκη το ανάγνωσμα Νο4

Συμβουλές σε έναν επισκέπτη της Κρήτης

‘‘Περίλυπος εστί η ψυχή μου…’’ μονολογούσε αναστενάζοντας!

Φεύγω μεθαύριο για διακοπές στην Κρήτη, το νησί των γονέων μου, το νησί μας!

Έχω να το επισκεφτώ πολλά χρόνια. 10…12…δεν θυμάμαι πια.
Όμως 15 μόνο ημέρες! Φαντάζουν πολλές; Δυο εβδομάδες είναι μόνο!

Μην αναστενάζεις. Θα προσαρμοστείς γρήγορα. Προσπάθησε να ξεκουραστείς. Να νοιώσεις φυσική άνεση και ψυχική ηρεμία με τη φιλική συντροφιά σου. Χωρίς άγχος. Να χαλαρώσεις. Να ηρεμήσεις. Να βιώσεις μια ευχάριστη διαμονή κοντά στη φύση. Μακριά από τα πολυσύχναστα κοσμοπολίτικα κέντρα.

Να θυμηθείς ξανά όμορφες νοσταλγικές στιγμές που φαντάζουν ατέλειωτες. Να τις ανιστορήσεις. Τις παιδικές, νεανικές αναμνήσεις σου. Ένα απαλό χάδι, μια γλυκειά κουβέντα, μια ωραία στιγμή. Κοντά στα λυπημένα από την εγκατάλειψη, αλλά ακόμη ‘‘ωραία ερείπια’’ κατά τον ποιητή, τα παραδοσιακά σπίτια των προγόνων σου, του χωριού σου, της υπαίθρου.

Να αισθανθείς ελεύθερος, να περπατήσεις, να πεις μια ‘καλημέρα’, να συνομιλήσεις με τους κατοίκους, με τη βαριά τραγουδιστή προφορά των Κρητικών γερόντων, τους πάλαι ποτέ συντοπίτες σου, τους Ετεοκρήτες, που αναδίδουν ευπρέπεια, ανθρωπιά, μεγαλοσύνη, ανωτερότητα ψυχής.

Σ’ αυτούς που λατρεύουν ακόμη τον ‘Ξένιο Δία’. Αυτοί, που είναι η ίδια η Κρήτη. Του Θεοτοκόπουλου, του Ερωτόκριτου, της Ερωφίλης, και του Καπετάν Μιχάλη.

Να ζήσεις τη γιορταστική ομορφιά της φύσης, σε λιγοστές ακόμη γωνιές, πριν κάποιο βέβηλο μυαλό σκεφτεί και τις ‘‘αξιοποιήσει’’.

Ονειρική η καλοκαιρινή ημέρα. Η κάθε σου ημέρα.

Σιγά-σιγά η Κρήτη θα αρχίσει να ξυπνά μέσα σου ντυμένη με το πεντακάθαρο πολύχρωμο ένδυμα των αναμνήσεων.

Πεντακάθαρος ατέλειωτος και ο ουρανός, βαθειά γαλάζια η θάλασσα, διαλεχτή η συντροφιά σου, ψυχολογία και διάθεση εις το έπακρον.

Απόδραση από την καθημερινότητα. Για να γνωρίσεις, έστω και για λίγο, την άγνωστη, ανεξερεύνητη, δυσπρόσιτη Κρήτη. Σε λιγοστά τοπία. Όσα κατορθώσεις να επισκεφτείς. Παραλίες απομακρυσμένες και περίπου απάτητες.

Να χαίρεσαι τη θάλασσα στην πιο αγνή μορφή της. Και στο τέλος της αμμουδιάς, μια χαρακιά στο βουνό από μια δύναμη θεϊκή και ένα στενό πέρασμα να ανοίγεται. Ένα φαράγγι. Ίσως οι θεοί σ’ αυτό να έκρυβαν τα πλέον ενδιαφέροντα μυστικά τους.

Αυτή είναι η Κρήτη. Φώναξέ το σε όλους! Η πιο όμορφη από τις 50 κόρες του Νηρέα και της Δωρίδας. Η Νηρηίδα της Μεσογείου. Η γοργόνα του Μ. Αλεξάνδρου. Η γη όπου ‘‘ρέει μέλι και γάλα’’ κατά τον άγριο Άραβα κατακτητή.

Η Κρήτη, διαποτισμένη από το άρωμα του δίκταμου (έρωντα για τους ντόπιους), του σκίνου και του θυμαριού. Η Κρήτη σ’ ένα κράμα μινωικής λεπτότητας και δωρικής τραχύτητας που στο πέρασμα αιώνων αναδύεται από τους αφρούς της Μεσογείου.

Ήθελα μόνο μια στιγμή τση θάλασσας να μοιάσω,
για να μπορέσω ολόκληρη τη Κρήτη ν’ αγκαλιάσω !.

Να ’μουν γεράκι στα Σφακιά κι αητός στον Ψηλορείτη
κι αγρίμι στα φαράγγια σου να σε χορταίνω Κρήτη !

Πάντα στην τσέπη βαστώ χώμα του Ψηλορείτη
και το σκορπώ για να γενεί όλος ο κόσμος Κρήτη !

Την τελευταία μου στιγμή σα θα ’ναι να μισέψω,
στον Ψηλορείτη θ’ ανεβώ την Κρήτη ν’ αγναντέψω !.

Αλήθεια με ποιο χρώμα θα μπορούσες να ζωγραφίσεις τη νοσταλγία;

_______________________
Ο Βαγγέλης Κογκάκης είναι
δάσκαλος, συνταξιούχος


________________________
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΠΑΤΡΙΣ στις 5 Ιουλίου 2006