Καταδικάζετε την Βία, από όπου κι’ αν προέρχεται;

Άρθρο του Χαράλαμπου Βουτυράκη.

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετρά την γη.

O Μέγα ψιττακός, έθεσε το ερώτημα, και προσδιόρισε και τον τρόπο της απάντησης, με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Εκείνος , άραγε τι απαντά στην βία που προέρχεται από την προτροπή του Εθνικού μας ύμνου, ή « Ύμνου στην Ελευθερία» του εθνικού μας ποιητή; ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Με την ελπίδα ότι απευθυνόμενος στο παραζαλισμένο τηλεοπτικό κοινό, πιστεύει ότι θα δικαιώσει τις μορφές βίας που υποστηρίζει; 

Πράγματι, όλοι όσοι Πρετεντερίζουν, θα απαντούσαν στο ερώτημα που έθεσε,   χωρίς δισταγμό ΝΑΙ. Οι υπόλοιποι, θα ζητούσαν χρόνο να το σκεφτούν.  Κάτσε  πουλάκι μου- παπαγαλάκι μου, διαμορφωτή της κοινής γνώμης, να καταλάβουμε πρώτα για ποια βία τέλος πάντων μιλάς; Γιατί, είναι  αρκετά τα είδη της  βίας, όπως: Ο καταναγκασμός, η βιαιότητα, η αντικανονικότητα, η δυσμένεια, η καταπίεση, η υποχρέωση, η αρπαγή, ο βιασμός, και κάθε δράση που διαπράττεται, παρά την θέληση  αυτού που την υφίσταται. 

Ανάλογα τώρα με την προέλευση της, την βία την διακρίνομε σε: Ενδοοικογενειακή, πολιτική, αναίτια, κυνηγετική, σεξουαλική, θρησκευτική, ψυχολογική, οπτικοακουστική, καλλιτεχνική κλπ. Στο πονηρό επομένως ερώτημα, όσον αφορά το  « καταδικάζετε την βία» η απάντηση είναι ΝΑΙ ή και ΟΧΙ, ανάλογα από πού προέρχεται αυτή, και ασφαλώς ΟΧΙ «από όπου κι αν προέρχεται.» 

Είναι κάποιες μορφές βίας που δεν τις καταδικάζουμε, όπως η ανταποδοτική βία του θύματος όταν χωρίς αιτία βιάζεται. Σ’ αυτήν λέμε ΝΑΙ. Τέτοιες  μορφές βίας, η Πρετεντερίζουσα παρέα του Ελλαδιστάν επιχειρεί να καταδικάσει, όπως την σημερινή  υποβόσκουσα λαϊκή βίαιη αντίδραση.  

Πιστεύοντας στο «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» , επιχειρεί να δικαιώσει την εξουσία για τις μορφές βίας, που εφαρμόζει σήμερα στους Έλληνες πολίτες. Εμείς όμως δεν μπερδευόμαστε. Δεν καταδικάζουμε την βία που μπορεί να προέλθει από την λαϊκή οργή, σαν αντίδραση στην άδικη βία της εξουσίας, ιδιαίτερα όταν αυτή η εξουσία, δεν είναι εθνική αλλά ξένη (Τρόικα). Σ’ αυτήν την βία λέμε ΝΑΙ. 

Όταν  λέμε βία της εξουσίας, εννοούμε τις ακόλουθες πράξεις της κυβέρνησης.. Την εξώθηση ανθρώπων στην αυτοκτονία, την αρπαγή περιουσιών δημοσίων και ιδιωτικών, συντάξεων, μισθών, εφ’ άπαξ, επικουρικών και κατοικιών. Την απάνθρωπη φτωχοποίηση αξιοπρεπών οικογενειών. Την καταστροφή  κοινωνικών δομών, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική προστασία. Την μείωση του Ελληνικού πληθυσμού και την εξαθλίωση του. 

Αντίθετα, καταδικάζουμε την βία που προέρχεται από τον  αυταρχικό, και απολυταρχικό τρόπος επιβολής των επιταγών της Τρόικας με φυσικό αυτουργό την Ελληνική κυβέρνηση και  λέμε ΟΧΙ. Δεν καταδικάζουμε την βία που μπορεί να προέλθει από αντίδραση στις επιταγές της τρόικας. Σ’ αυτήν λέμε ΝΑΙ.  Η βία της Τρόικας εκδηλώνεται με τον εκφοβισμό των πολιτών ή να γίνουν υπάκουοι υπήκοοι του Ελλαδιστάν ή δεν θα πάρουν την δόση τους και θα καταδικαστούν στον λόγω πείνας και ανέχειας αφανισμό. 

Δεν καταδικάζουμε την βία που και σήμερα, όπως συνέβη  και σε άλλες ιστορικές στιγμές, παραμένει η μοναδική « μαμή που από κάθε παλιά κοινωνία ξεγεννά μια καινούργια.» ΝΑΙ, καταδικάζουμε την  ενδοοικογενειακή βία, την σχολική,  την εγκληματική, την σαδιστική, του βιαστή. Επίσης, ΝΑΙ, καταδικάζουμε ακόμα και την βία αδελφή του κράτους, συνοδούς  του Δία, που υλοποίησαν την διαταγή του να καρφώσουν τον προμηθέα στον βράχο του Καυκάσου, για να τον τιμωρήσει επειδή βοήθησε τους ανθρώπους να έχουν μια καλλίτερη ζωή. 

Καταδικάζουμε την άδικη βία   έστω κι αν προέρχεται από έναν θεό σαν τον πατέρα των θεών του δωδεκάθεου.  Αντίθετα δεν καταδικάζουμε την δίκαιη βία που μεταχειρίστηκε ο Χρηστός κτυπώντας με το μαστίγιο τους αργυραμοιβούς (τραπεζίτες εκείνης  της εποχής) καταστρέφοντας  την πραμάτεια τους, γιατί  εκμεταλλεύονταν θεό και ανθρώπους. 

Δυστυχώς όμως ο φόβος των ανθρώπων για τον βιολογικό θάνατο, είτε τον πόλεμο με  εξωτερικό εχθρό, είτε τον εμφύλιο, είτε τον οικονομικό, τους κάνει να χρειάζονται έναν κυρίαρχο, διαλέγοντας μεταξύ δύο κακών « το μη χείρον, βέλτιστο» 

Σε μια τέτοια κατάσταση, εν ονόματι της προστασίας που προσφέρει ο επικυρίαρχος, από τους κινδύνους αυτούς , πραγματικούς η κατασκευασμένους, οι πολίτες εκχωρούν την εξουσία, στον επικυρίαρχο. Επομένως η κρατική βία είναι νομιμοποιημένη, αλλά όχι απεριόριστη. Περιορίζεται από τα δικαιώματα των πολιτών που είναι εκ των προτέρων καταγεγραμμένα στην σύμβαση (Σύνταγμα) μεταξύ πολιτών και πολιτικών υποψήφιων επικυρίαρχων. 

Έτσι αν η εξουσία καταστρατηγεί τα δικαιώματα των πολιτών όπως προκύπτουν από το σύνταγμα, οι πολίτες νομιμοποιούνται να αντιδράσουν βίαια και να καταλύσουν την εξουσία. Αυτή την λαϊκή βία δεν την καταδικάζουμε κύριε Πρετεντέρη, λέμε ΟΧΙ. Αυτή η βία έχει δικαιωθεί πολλές φορές στην ιστορία, και δεν μπορεί να το αρνηθεί καμιά παπαγαλία. 

Ακόμη και απολυταρχικοί φιλόσοφοι του διαφωτισμού όπως ο Άγγλος φιλόσοφος Θωμάς Χόμπς(1588-1679) ένας από τους διανοητές θεμελιωτές του σύγχρονου κράτους, στο σημαντικότερο έργο του ‘Λεβιάθαν’ αναφέρει. « Αν ο κυρίαρχος διατάξει τους πολίτες να ακρωτηριάσουν, να τραυματίσουν ή να θανατώσουν τον εαυτό τους, να μην αντισταθεί σ’ εκείνους που του επιτίθενται, να απόσχει από την κατανάλωση τροφής, αέρα ή φαρμάκου ή οποιουδήποτε αναγκαίου για την επιβίωση του, αυτοί οι πολίτες είναι ελεύθεροι να μην υπακούσουν. 

Το δικαίωμα της αυτοπροστασίας που έχουν εκ φύσεως οι άνθρωποι, όταν δεν υπάρχει κανείς να τους προστατεύσει, δεν μπορεί να απεμποληθεί με καμιά σύμβαση(νομοθεσία). Όσον αφορά την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, το ερώτημα που τίθεται είναι. 

Ποιος εξασκεί την παράνομη βία; Οι πολίτες ή o κυρίαρχος( Τρόικα);

Ρόδος 2/12/2013  Χ.Βουτυράκης   ( h_vout@yahoo.gr )