… και οι τηλεπαρουσιαστές άνθρωποι είναι κι αυτοί. Και στη συνέχεια το
προεκτείνουμε σε όλους τους δημοσιογράφους. Καλοί κι άξιοι κι εκείνοι. Και μέσα
στην ανθρώπινη φύση βρίσκεται η ζήλεια. Ή να το πούμε επαγγελματική
ευσυνειδησία; Αυτό πάει να πει ότι ακούγεται από κάποιον στο γυαλί μια
καινούρια λέξη, υπαρκτή μεν αλλά εν αχρηστία, ξεχασμένη, με λίγα λόγια μια
φράση παραγκωνισμένη, και να σου αμέσως γίνεται της μόδας.
Τη χρησιμοποιούν στη συνέχεια και την επαναλαμβάνουν όλοι με τη σειρά τους. Πάρτε για παράδειγμα το «κλείδωσε», που αντικατέστησε το παλιότερο και πιο ρετρό «έκλεισε». Λέγαμε δηλ.: Έκλεισε, χθες αργά το βράδυ, ο συνδυασμός του … τάδε κόμματος. Τώρα ο ενημερωμένος σχολιαστής θα πει ή θα γράψει: «Κλείδωσε», χθες αργά … κ.λπ. Την ίδια πορεία είχε και ο όρος «ταιριάζει», που σήμερα έχει γίνει «κούμπωσε»… Και τόσα άλλα.
Μέσα σε όλα αυτά, η τελευταία μόδα είναι το «αφήγημα». Ρωτάει για παράδειγμα ο δημοσιογράφος στο στρογγυλό τραπέζι: «Πείτε μας, ποιο είναι το αφήγημα του νέου κόμματος;». Εδώ, ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι με τον όρο αφήγημα εννοεί τη «θέση» τις «απόψεις», τη «γνώμη» ή την «ιδεολογία», ανάλογα με την περίπτωση … στην ουσία, όμως, το «αφήγημα» διευκολύνει την κατάσταση, μια και καθώς η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί πολύ λίγο στην καθημερινότητα, είναι πιο αόριστο, πιο φρέσκο και πιο πονηρό. Στην ουσία, με το «αφήγημα», εννοεί το «παραμύθι». Γιατί έτσι είναι. Ο καθένας πολιτικός, ένα παραμύθι έχει να μας πει. Και τελικά μας παραμυθιάζει. Κι εμείς, ο «κυρίαρχος» λαός, άλλο που δε θέλουμε. Παραμυθιαζόμαστε. Γιατί ο λαός, μέσα στο μεγαλείο που τον διακρίνει, έχει και το ευπαθές σημείο του. Θέλει ν’ ακούει … αφηγήματα. Θέλει ν’ ακούσει ένα παραμύθι, να παραμυθιαστεί. Όπως, περίπου η νεαρή, φτωχή πλην τίμια κοπέλα, θέλει να ακούσει από τον εκλεκτό της καρδιάς της, από το παλικάρι, το παιδί του λαού, τον αγαπημένο της, που αγωνίζεται και ιδρώνει στη δουλειά (αυτό το περί δουλειάς είναι ένα άλλο αφήγημα, από σενάριο του παρελθόντος, όταν υπήρχαν δουλειές) … θέλει, λέμε, ν’ ακούσει το γνωστό λαϊκό «αφήγημα»: «Θα σε πάρω, θα σε αποκαταστήσω, θα σε στεφανωθώ…».
Μέσα στην ψυχολογία του λαού, έχει μείνει η πάγια παιδική επιθυμία ν’ ακούσει ένα παραμύθι (ένα αφήγημα) δηλαδή, για να πάει να κοιμηθεί χαρούμενο κι ευτυχισμένο. Και μέσα στο «αφήγημα» (δηλ. το παραμύθιασμα) υπάρχει και ο πυρήνας (όπως σε όλα, σχεδόν, τα φρούτα). Ο πυρήνας αυτός είναι μια υπόσχεση. Με αυτή, το μωρό (δηλ. ο κυρίαρχος λαός) θα πέσει για ύπνο (βαθύ ή όχι… ανάλογα), αναμένοντας ότι με το που θα ξυπνήσει (το ξύπνημα το λέμε μετεκλογική περίοδο), θα δει μπροστά του όλα εκείνα τα ευχάριστα που του είχαν υποσχεθεί. Αυτό το τελευταίο, η επιστήμη το έχει ονομάσει «υποσχεσιολογία». Έμπειροι μελετητές, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, πολιτικοί αναλυτές έχουν αποφανθεί ότι δεν υπάρχει πολιτικός, ανεξαρτήτως μεγέθους, που να μην κάνει υποσχέσεις. Το δύσκολο είναι στη συνέχεια να τις υλοποιήσει. Ακόμα δυσκολότερο είναι να δικαιολογήσει την αδυναμία του να το κάνει, στην περίπτωση που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του. Στην περίπτωση που ο πολιτικός δυσκολεύεται να βρει δικαιολογία, χρησιμοποιεί την πολύ αποτελεσματική μέθοδο της παραδοχής του λάθους του, όπως το γνωστό “mea culpa”, που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει: «Συγγνώμη, έκανα λάθος, το παραδέχομαι». Ακολουθεί και η δήλωση ότι «μαθαίνουμε από τα λάθη μας» και το ζήτημα θεωρείται λήξαν.
Για να το πούμε πιο απλά, ας θυμηθούμε ότι ο Χριστός δίδαξε και με παραβολές, για να γίνει κατανοητός από το ευρύ κοινό, που ως συνήθως δεν διακρίνεται για τις ακαδημαϊκές περγαμηνές του. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή χώρα, μικρή αλλά μαγική, ήταν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός, σεμνός, ευπαρουσίαστος, νέος, με αγωνιστικό παρελθόν (στο σχολείο), που έδινε αφειδώς υποσχέσεις σ’ ένα λαό που διψούσε για κάτι τέτοια. Για να είναι και πιο συγκεκριμένος, αυτές τις υποσχέσεις τις ομαδοποίησε και οι φίλοι και οι πολύ δικοί του, τους έδωσαν ένα όνομα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Τους έδωσαν το συνθηματικό κωδικό: «Θεσσαλονίκη». Το γιατί μην το ρωτάτε. Αν το δίνανε σε bar-code θα το καταλαβαίναμε καλύτερα;
Έγινε, όμως, έτσι ώστε με μια λέξη να γνωρίζει ο λαός ότι, μεταξύ άλλων, μετεκλογικά θα έχει α) δωρεάν ρεύμα 3.600 Kwh σε 300.000 φτωχές οικογένειες, β) κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες, γ)δωρεάν ιατρική περίθαλψη στους πάντες και δ) μείωση έως και μηδενισμό της συμμετοχής στα φάρμακα, ε)25.000 διαμερίσματα σε πρώτη φάση με επιδότηση ενοικίου 4€ /τ.μ., στ)άμεση επαναφορά του δώρου Χριστουγέννων σε συνταξιούχους με συντάξεις έως 700 ευρώ, ζ)κάρτα μετακίνησης με μειωμένη συμμετοχή σε ανέργους και φτωχούς, η)κατάργηση της εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, θ)ρύθμιση των οφειλών προς ασφαλιστικά ταμεία, ι)άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και ια)θέσπιση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, ιβ)αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών κατά 30%-35%, ιγ)απαλλαγή της πρώτης κατοικίας από τη φορολόγηση, ιδ)αφορολόγητο ύψους 12.000 ευρώ, ιε)διαγραφή μέρους οφειλών για φτωχούς δανειολήπτες και αναπροσαρμογή των οφειλών των υπολοίπων, ιστ)αναστολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας έως 300.000 ευρώ, ιζ)αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, ιη)δημιουργία 300.000 θέσεων εργασίας με πρόγραμμα 8 δισ. τα δύο πρώτα χρόνια, ιθ)διεύρυνση του αριθμού των δικαιούχων επιδόματος εργασίας… (ουφφφ!!! Ας είναι καλά ο εν λόγω πολιτικός. Μας έκανε να θυμηθούμε τον ελληνικό τρόπο αρίθμησης, που μάθαμε στο δημοτικό σχολείο).
Η χώρα αυτή, όσο μαγική κι αν ήταν είχε δημιουργήσει χρέη, με την εμμονή να φέρνει και να ξαναφέρνει τους ίδιους πολιτικούς στην εξουσία. Με λίγα λόγια, η χώρα είχε πρακτικά χρεοκοπήσει. Άσχετα αν οι δανειστές και οι δανειζόμενοι δεν ήθελαν να το ονομάσουν χρεοκοπία –για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Μέσα, λοιπόν, στο αφήγημα του νέου πρωθυπουργού ήταν και ότι με ένα νόμο την επόμενη της εκλογής του θα διαγράψει το χρέος… (Εδώ, φταίει ο λαός που δεν τον αποπήρε … αλλά είπαμε ότι ήθελε «αφήγημα» για να πάει να κοιμηθεί). Του είπε, μάλιστα, ότι θα πάρει και κάποιο μουσικό όργανο (λύρα ή ζουρνά … δεν θυμάμαι γιατί στο σχολείο δεν ήμουν και ο πρώτος στη μουσική) και όλοι οι δανειστές μας θα σηκωθούν και θα χορεύουν στο ρυθμό που θα τους παίζει. (Όλα τούτα, με τη σημερινή τεχνολογία του video, κινητά κ.λπ. έχουν καταγραφεί). Κι εδώ φταίει και πάλι ο λαός. Κανένας δε ρώτησε αν ο τότε υποψήφιος πρωθυπουργός είχε κάμει μουσικές σπουδές. Κακώς.
Η Ιστορία της χώρας αυτής αναφέρει ότι οι εκλογές έγιναν, ο ωραίος νέος εκλέχθηκε πρωθυπουργός. Άρχισε τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» που είχε υποσχεθεί. Όμως, αυτές φάνηκαν σκληρότερες του αναμενομένου. Ο νέος, είτε δεν ήξερε από μουσικά όργανα, είτε οι δανειστές της χώρας του δεν χαμπάριζαν από χορούς και τέτοια. Έμεναν ανένδοτοι στη γραμμή τους, που ήταν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Κάπου ο νέος πρωθυπουργός σκέφτηκε να διενεργήσει κι ένα δημοψήφισμα, που μέσα από την αμφισημία του να πάρει μια φρέσκια εντολή. Αγνόησε, βέβαια, τις προειδοποιήσεις των δανειστών που πάνω – κάτω του έλεγαν πως ό,τι και να κάνεις τα πράγματα θα γίνουν δυσκολότερα. Πράγματι, αν και ο κυρίαρχος λαός ψήφισε εκείνο που του υπέδειξε ο νεαρός αρχηγός, τα πράγματα δεν άλλαξαν με τους δανειστές και τελικά αναγκάστηκε να υπογράψει μια πολύ πιο σκληρή συμφωνία απ’ αυτή που ίσχυε πριν. Αυτό, βέβαια, δεν άρεσε σε αρκετούς δικούς του, οι οποίοι δεν στήριξαν στη συνέχεια τον αρχηγό τους. Έτσι, είχαμε το ασυνήθιστο φαινόμενο μια κυβέρνηση να στηρίζεται στη Βουλή … από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης! Σκέφτηκε, τότε, ο νεαρός πρωθυπουργός να παραιτηθεί, να ζητήσει εκλογές, για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.
Έτσι, με τους βασικότερους συνεργάτες του να τον κατηγορούν ότι δεν έκανε αυτά που έλεγε ο κωδικός «Θεσσαλονίκη» και να ιδρύουν δικό τους κόμμα, με την πρόεδρο της Βουλής –προσωπική του επιλογή- να αποχωρεί κι εκείνη και με τη βαριά συμφωνία να βρίσκεται καθ’ οδόν, άρχισε στη χώρα αυτή ο προεκλογικός αγώνας. Και όπως γίνεται συνήθως αρχίζουν οι δημοσκοπήσεις. Και τι δείχνουν; Παρά τα όσα δυσάρεστα συνέβησαν, ο νεαρός πολιτικός, με τις λάθος ενέργειες και επιλογές, έρχεται και πάλι πρώτος στις προτιμήσεις του λαού. Να γιατί η χώρα αυτή λένε ότι είναι μαγική. Να γιατί ο λαός αυτός ζει και μακροημερεύει, αντλώντας δύναμη από ένα «αφήγημα». Μπορεί αυτά τα αφηγήματα να έχουν μαγικές ιδιότητες. Μπορεί να είναι κι αυτά «μια κάποια λύσις»!
Πηγή: Ep.Peripatitis@gmail.com
Τη χρησιμοποιούν στη συνέχεια και την επαναλαμβάνουν όλοι με τη σειρά τους. Πάρτε για παράδειγμα το «κλείδωσε», που αντικατέστησε το παλιότερο και πιο ρετρό «έκλεισε». Λέγαμε δηλ.: Έκλεισε, χθες αργά το βράδυ, ο συνδυασμός του … τάδε κόμματος. Τώρα ο ενημερωμένος σχολιαστής θα πει ή θα γράψει: «Κλείδωσε», χθες αργά … κ.λπ. Την ίδια πορεία είχε και ο όρος «ταιριάζει», που σήμερα έχει γίνει «κούμπωσε»… Και τόσα άλλα.
Μέσα σε όλα αυτά, η τελευταία μόδα είναι το «αφήγημα». Ρωτάει για παράδειγμα ο δημοσιογράφος στο στρογγυλό τραπέζι: «Πείτε μας, ποιο είναι το αφήγημα του νέου κόμματος;». Εδώ, ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι με τον όρο αφήγημα εννοεί τη «θέση» τις «απόψεις», τη «γνώμη» ή την «ιδεολογία», ανάλογα με την περίπτωση … στην ουσία, όμως, το «αφήγημα» διευκολύνει την κατάσταση, μια και καθώς η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί πολύ λίγο στην καθημερινότητα, είναι πιο αόριστο, πιο φρέσκο και πιο πονηρό. Στην ουσία, με το «αφήγημα», εννοεί το «παραμύθι». Γιατί έτσι είναι. Ο καθένας πολιτικός, ένα παραμύθι έχει να μας πει. Και τελικά μας παραμυθιάζει. Κι εμείς, ο «κυρίαρχος» λαός, άλλο που δε θέλουμε. Παραμυθιαζόμαστε. Γιατί ο λαός, μέσα στο μεγαλείο που τον διακρίνει, έχει και το ευπαθές σημείο του. Θέλει ν’ ακούει … αφηγήματα. Θέλει ν’ ακούσει ένα παραμύθι, να παραμυθιαστεί. Όπως, περίπου η νεαρή, φτωχή πλην τίμια κοπέλα, θέλει να ακούσει από τον εκλεκτό της καρδιάς της, από το παλικάρι, το παιδί του λαού, τον αγαπημένο της, που αγωνίζεται και ιδρώνει στη δουλειά (αυτό το περί δουλειάς είναι ένα άλλο αφήγημα, από σενάριο του παρελθόντος, όταν υπήρχαν δουλειές) … θέλει, λέμε, ν’ ακούσει το γνωστό λαϊκό «αφήγημα»: «Θα σε πάρω, θα σε αποκαταστήσω, θα σε στεφανωθώ…».
Μέσα στην ψυχολογία του λαού, έχει μείνει η πάγια παιδική επιθυμία ν’ ακούσει ένα παραμύθι (ένα αφήγημα) δηλαδή, για να πάει να κοιμηθεί χαρούμενο κι ευτυχισμένο. Και μέσα στο «αφήγημα» (δηλ. το παραμύθιασμα) υπάρχει και ο πυρήνας (όπως σε όλα, σχεδόν, τα φρούτα). Ο πυρήνας αυτός είναι μια υπόσχεση. Με αυτή, το μωρό (δηλ. ο κυρίαρχος λαός) θα πέσει για ύπνο (βαθύ ή όχι… ανάλογα), αναμένοντας ότι με το που θα ξυπνήσει (το ξύπνημα το λέμε μετεκλογική περίοδο), θα δει μπροστά του όλα εκείνα τα ευχάριστα που του είχαν υποσχεθεί. Αυτό το τελευταίο, η επιστήμη το έχει ονομάσει «υποσχεσιολογία». Έμπειροι μελετητές, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, πολιτικοί αναλυτές έχουν αποφανθεί ότι δεν υπάρχει πολιτικός, ανεξαρτήτως μεγέθους, που να μην κάνει υποσχέσεις. Το δύσκολο είναι στη συνέχεια να τις υλοποιήσει. Ακόμα δυσκολότερο είναι να δικαιολογήσει την αδυναμία του να το κάνει, στην περίπτωση που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του. Στην περίπτωση που ο πολιτικός δυσκολεύεται να βρει δικαιολογία, χρησιμοποιεί την πολύ αποτελεσματική μέθοδο της παραδοχής του λάθους του, όπως το γνωστό “mea culpa”, που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει: «Συγγνώμη, έκανα λάθος, το παραδέχομαι». Ακολουθεί και η δήλωση ότι «μαθαίνουμε από τα λάθη μας» και το ζήτημα θεωρείται λήξαν.
Για να το πούμε πιο απλά, ας θυμηθούμε ότι ο Χριστός δίδαξε και με παραβολές, για να γίνει κατανοητός από το ευρύ κοινό, που ως συνήθως δεν διακρίνεται για τις ακαδημαϊκές περγαμηνές του. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή χώρα, μικρή αλλά μαγική, ήταν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός, σεμνός, ευπαρουσίαστος, νέος, με αγωνιστικό παρελθόν (στο σχολείο), που έδινε αφειδώς υποσχέσεις σ’ ένα λαό που διψούσε για κάτι τέτοια. Για να είναι και πιο συγκεκριμένος, αυτές τις υποσχέσεις τις ομαδοποίησε και οι φίλοι και οι πολύ δικοί του, τους έδωσαν ένα όνομα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Τους έδωσαν το συνθηματικό κωδικό: «Θεσσαλονίκη». Το γιατί μην το ρωτάτε. Αν το δίνανε σε bar-code θα το καταλαβαίναμε καλύτερα;
Έγινε, όμως, έτσι ώστε με μια λέξη να γνωρίζει ο λαός ότι, μεταξύ άλλων, μετεκλογικά θα έχει α) δωρεάν ρεύμα 3.600 Kwh σε 300.000 φτωχές οικογένειες, β) κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες, γ)δωρεάν ιατρική περίθαλψη στους πάντες και δ) μείωση έως και μηδενισμό της συμμετοχής στα φάρμακα, ε)25.000 διαμερίσματα σε πρώτη φάση με επιδότηση ενοικίου 4€ /τ.μ., στ)άμεση επαναφορά του δώρου Χριστουγέννων σε συνταξιούχους με συντάξεις έως 700 ευρώ, ζ)κάρτα μετακίνησης με μειωμένη συμμετοχή σε ανέργους και φτωχούς, η)κατάργηση της εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, θ)ρύθμιση των οφειλών προς ασφαλιστικά ταμεία, ι)άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και ια)θέσπιση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, ιβ)αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών κατά 30%-35%, ιγ)απαλλαγή της πρώτης κατοικίας από τη φορολόγηση, ιδ)αφορολόγητο ύψους 12.000 ευρώ, ιε)διαγραφή μέρους οφειλών για φτωχούς δανειολήπτες και αναπροσαρμογή των οφειλών των υπολοίπων, ιστ)αναστολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας έως 300.000 ευρώ, ιζ)αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, ιη)δημιουργία 300.000 θέσεων εργασίας με πρόγραμμα 8 δισ. τα δύο πρώτα χρόνια, ιθ)διεύρυνση του αριθμού των δικαιούχων επιδόματος εργασίας… (ουφφφ!!! Ας είναι καλά ο εν λόγω πολιτικός. Μας έκανε να θυμηθούμε τον ελληνικό τρόπο αρίθμησης, που μάθαμε στο δημοτικό σχολείο).
Η χώρα αυτή, όσο μαγική κι αν ήταν είχε δημιουργήσει χρέη, με την εμμονή να φέρνει και να ξαναφέρνει τους ίδιους πολιτικούς στην εξουσία. Με λίγα λόγια, η χώρα είχε πρακτικά χρεοκοπήσει. Άσχετα αν οι δανειστές και οι δανειζόμενοι δεν ήθελαν να το ονομάσουν χρεοκοπία –για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Μέσα, λοιπόν, στο αφήγημα του νέου πρωθυπουργού ήταν και ότι με ένα νόμο την επόμενη της εκλογής του θα διαγράψει το χρέος… (Εδώ, φταίει ο λαός που δεν τον αποπήρε … αλλά είπαμε ότι ήθελε «αφήγημα» για να πάει να κοιμηθεί). Του είπε, μάλιστα, ότι θα πάρει και κάποιο μουσικό όργανο (λύρα ή ζουρνά … δεν θυμάμαι γιατί στο σχολείο δεν ήμουν και ο πρώτος στη μουσική) και όλοι οι δανειστές μας θα σηκωθούν και θα χορεύουν στο ρυθμό που θα τους παίζει. (Όλα τούτα, με τη σημερινή τεχνολογία του video, κινητά κ.λπ. έχουν καταγραφεί). Κι εδώ φταίει και πάλι ο λαός. Κανένας δε ρώτησε αν ο τότε υποψήφιος πρωθυπουργός είχε κάμει μουσικές σπουδές. Κακώς.
Η Ιστορία της χώρας αυτής αναφέρει ότι οι εκλογές έγιναν, ο ωραίος νέος εκλέχθηκε πρωθυπουργός. Άρχισε τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» που είχε υποσχεθεί. Όμως, αυτές φάνηκαν σκληρότερες του αναμενομένου. Ο νέος, είτε δεν ήξερε από μουσικά όργανα, είτε οι δανειστές της χώρας του δεν χαμπάριζαν από χορούς και τέτοια. Έμεναν ανένδοτοι στη γραμμή τους, που ήταν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Κάπου ο νέος πρωθυπουργός σκέφτηκε να διενεργήσει κι ένα δημοψήφισμα, που μέσα από την αμφισημία του να πάρει μια φρέσκια εντολή. Αγνόησε, βέβαια, τις προειδοποιήσεις των δανειστών που πάνω – κάτω του έλεγαν πως ό,τι και να κάνεις τα πράγματα θα γίνουν δυσκολότερα. Πράγματι, αν και ο κυρίαρχος λαός ψήφισε εκείνο που του υπέδειξε ο νεαρός αρχηγός, τα πράγματα δεν άλλαξαν με τους δανειστές και τελικά αναγκάστηκε να υπογράψει μια πολύ πιο σκληρή συμφωνία απ’ αυτή που ίσχυε πριν. Αυτό, βέβαια, δεν άρεσε σε αρκετούς δικούς του, οι οποίοι δεν στήριξαν στη συνέχεια τον αρχηγό τους. Έτσι, είχαμε το ασυνήθιστο φαινόμενο μια κυβέρνηση να στηρίζεται στη Βουλή … από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης! Σκέφτηκε, τότε, ο νεαρός πρωθυπουργός να παραιτηθεί, να ζητήσει εκλογές, για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.
Έτσι, με τους βασικότερους συνεργάτες του να τον κατηγορούν ότι δεν έκανε αυτά που έλεγε ο κωδικός «Θεσσαλονίκη» και να ιδρύουν δικό τους κόμμα, με την πρόεδρο της Βουλής –προσωπική του επιλογή- να αποχωρεί κι εκείνη και με τη βαριά συμφωνία να βρίσκεται καθ’ οδόν, άρχισε στη χώρα αυτή ο προεκλογικός αγώνας. Και όπως γίνεται συνήθως αρχίζουν οι δημοσκοπήσεις. Και τι δείχνουν; Παρά τα όσα δυσάρεστα συνέβησαν, ο νεαρός πολιτικός, με τις λάθος ενέργειες και επιλογές, έρχεται και πάλι πρώτος στις προτιμήσεις του λαού. Να γιατί η χώρα αυτή λένε ότι είναι μαγική. Να γιατί ο λαός αυτός ζει και μακροημερεύει, αντλώντας δύναμη από ένα «αφήγημα». Μπορεί αυτά τα αφηγήματα να έχουν μαγικές ιδιότητες. Μπορεί να είναι κι αυτά «μια κάποια λύσις»!
Πηγή: Ep.Peripatitis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου