Η μνημονιακή Δημοκρατία της Ελλάδας, ένα βήμα προς τον Φασισμό.

Άρθρο του Χαράλαμπου Βουτυράκη, στη Ροδιακή.

Γερμανία 1918 - 1913. Πολίτευμα: Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Οικονομία: Τεράστια οικονομική κρίση. Η Δημοκρατία εκείνη λειτουργούσε κάτω από την σκιά της συνθήκης (Μνημόνιο) των Βερσαλλιών. Επιγραμματικά η συνθήκη προέβλεπε για τους Γερμανούς: Εδαφικές παραχωρήσεις στη Γαλλία, την Πολωνία,  Βέλγιο, Ηνωμένα έθνη κλπ. Κατάργηση στρατιωτικής θητείας, απαγόρευση λειτουργίας αμυντικών βιομηχανιών. Πολεμικές επανορθώσεις, όπως παράδοση κάθε χρόνο 40 εκατομμύρια τόνους άνθρακα σε Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ιταλία, κλπ. 

Οι απαιτήσεις της συνθήκης αυτής, (Μνημονίου), συμπεριλήφθηκαν στο άρθρο 231 περί «πολεμικής ενοχής». Βλέπει κανείς διαφορά με την Μνημονιακή δημοκρατία της Ελλάδας του 2010-2013, εκτός του ότι το Ελληνικό μνημόνιο επιβλήθηκε(με υπαιτιότητα των πολιτικών) για «οικονομική ενοχή»::!!   

Γιατί όμως απέτυχε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και έγινε ο νεροκουβαλητής στον μύλο του Φασισμού και την εκλογή (όχι πραξικόπημα) του Χίτλερ; Τα αίτια τα καταγράφει η ΙΣΤΟΡΙΑ που επαναλαμβάνεται. Τα βασικά αίτια που δημιούργησαν οι πολιτικοί της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και ζέσταναν το Χιτλερικό αυγό του φιδιού, υπήρξαν: Η ένταση της προϋπάρχουσας εθνικιστικής παράδοσης. 

Οι υπερεξουσίες του Καγκελαρίου και ο παραμερισμός του κοινοβουλίου. Η στήριξη των εθνοσοσιαλιστών από τα συντηρητικότερα στρώματα του Γερμανικού λαού.  Οι αναπόφευκτες λόγω οικονομικής κρίσης εργατικές διεκδικήσεις. Η συνακόλουθη κρατική καταστολή της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος με τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι ευθύνες όλων των πολιτικών κομμάτων μηδέ της αριστεράς εξαιρουμένης, που δεν μπόρεσε να βρει δρόμο για κοινή δράση. Άλλες αιτίες ήταν:H  διαρκής συρρίκνωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η ανάπτυξη του κρατικού αυταρχισμού. Η κοινωνική πόλωση, η εθνική διαίρεση και μια κοινωνία που βολεύτηκε να τηρεί τα δημοκρατικά προσχήματα, χωρίς να έχει πραγματικά δημοκρατικές αρχές. 

Επίσης και κυρίως , η οικονομική κρίση του 1929 που οδήγησε στον εκφασισμό της Γερμανικής κοινωνίας με αποτέλεσμα την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία. Επιπρόσθετες αιτίες υπήρξαν τα προβλήματα των τραπεζών, ο πληθωρισμός που σώρευε φτώχεια και αθλιότητα σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ταυτόχρονα σώρευε πλούτο σε κάποια άλλα, τα ελάχιστα. Επίσης η μαζική ανεργία και το κλίμα της συλλογικής ανασφάλειας . Ποιές από τις παραπάνω αιτίες δεν υπάρχουν σήμερα στην μνημονιακή Δημοκρατία της Ελλάδας του 2013;; Καμία. Ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία το γνωρίζει. Γιατί λοιπόν, ίδια αίτια να μην γεννήσουν ίδια αποτελέσματα;;  Στις κοινωνίες όλων των χωρών υπάρχει κι από ένα αυγό του φιδιού, υπό εκκόλαψη. 

Δεν εκκολάπτεται όμως , παρά μόνο όταν οι κοινωνικές συνθήκες και οι κατεστημένες πολιτικές το ζεστάνουν  όσο χρειάζεται. Στην μνημονιακή Ελλάδα οι συνθήκες και οι πολιτικές, ζέσταναν και εκκόλαψαν το αυγό και το φίδι γεννήθηκε και μάλιστα δαγκώνει. Τώρα είναι αργά. Το «συνταγματικό» τόξο κόβει τώρα το κεφάλι του, (υποτίθεται), αλλά ματαίως. Γιατί το άφησε για διάφορους ιδιοτελείς λόγους να γίνει Λερναία Ύδρα και τώρα διαρκώς θα  φυτρώνουν άλλα κεφάλια. 

Στην Ελλάδα του 2009-2013, αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, ίδιες με τη Γερμανία του 1918-1933, προκύψανε μετά την μεταπολίτευση και ολοκληρώθηκαν μετά το Καστελόριζο. Η χώρα έγινε Γερμανικό προτεκτοράτο, και την διακυβέρνηση της ανέλαβε ουσιαστικά λόγω «οικονομικής ενοχής» η επίσης Γερμανική Ευρώπη. Οι «Ελληνικές» τυπικά κυβερνήσεις, έχουν δεχθεί την υποτέλεια τους και είναι εκτελεστικά όργανα των οικονομικά νικητών χωρίς καμιά δυνατότητα παραγωγής Εθνικής Ελληνικής πολιτικής. 

Υπήκοοι του Γερμανικού ταύρου που για πολλοστή φορά συμπεριφέρεται στην Ευρώπη σαν «ταύρος σε υαλοπωλείο».Όλες χωρίς εξαίρεση, οι μνμημονιακές κυβερνήσεις ζέσταναν στον πολιτικό τους κόρφο το αυγό του φασισμού και τον χάιδεψαν όταν γεννήθηκε , εν γνώσει τους ότι κάποτε θα δαγκώσει. Δεν φρόντισαν να τον αποτρέψουν θεραπεύοντας  τις πληγές που δημιούργησε η σκόπιμη κρίση της μνημονιακής δημοκρατίας της Ελλάδας. 

Αυτές τις πληγές άρχισε να γλύφει η Χρυσή Αυγή για να τις ανακουφίσει, αφού η συντεταγμένη πολιτεία αδυνατεί να τις επουλώσει και η Τρόικα, άλλο τέρας αυτό, προξενεί συνέχεια νέες ποιο βαθιές. Πληγές όπως η αδυναμία προσφοράς ασφαλούς διαβίωσης των πολιτών και η  επίλυση προβλημάτων, όπως: Tων μεταναστών. Tης ρεμούλας του δημόσιου χρήματος, Tης ανηθικότητας του δημόσιου βίου, της ανεπάρκειας Εθνικής  αντίστασης στους Τροικανούς και τους πάτρωνες τους. Της κοινωνικής δυστυχίας που επιτείνεται από τις απολύσεις και την ανεργία. Της πείνας και εξαθλίωσης των ποιο αδύνατων, της εκθεμελίωσης της κοινωνικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Του αδιέξοδου που οδηγεί σε χιλιάδες αυτοχειριασμούς, και την έλλειψη της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. (Αλήθεια ποιος είναι χειρότερος φασισμός επί του παρόντος; 

Αυτός που αναγκάζει αδιάκριτα χιλιάδες αθώους να αυτοδολοφονηθούν, ή αυτός που δολοφονεί λίγους συγκεκριμένους αντιφασίστες ή μετανάστες; Φυσικά και οι δύο είναι χείριστοι φασισμοί). Αυτές τις μέρες που η Τρόικα οργίασε πάλι, υπαγορεύοντας νέα σκληρά μέτρα για τους πολίτες της χώρα μας, όλη η κοινωνία ασχολείται με το Χρυσαυγίτικο σίριαλ, με αφορμή την δολοφονία του άτυχου αντιφασίστα νέου. Όλος ο πολιτικός κόσμος του «συνταγματικού» τόξου θορυβήθηκε, εξανέστη και αστραπιαία δραστηριοποιήθηκε ανακαλύπτοντας όψιμα, ότι η Δημοκρατία  διαθέτει όλα τα όπλα για την πάταξη προσώπων με δημόσια αξιώματα. Κι’ αυτό μόνο όταν το φίδι με το δηλητηριώδες δάγκωμα του, δολοφόνησε έναν αντιφασίστα συμπατριώτη μας. 

Οι αρμόδιες εξουσίες ορθώς κινήθηκαν αστραπιαία για την απόδοση των νομίμων κυρώσεων στον δολοφόνο και τον φασιστικό φορέα του. Υποψιαζόμαστε όμως ότι αυτή η κινητοποίηση δεν θα χρειαζόταν καν, αν με την ίδια αστραπιαία τακτική επιλαμβάνονταν οι εξουσίες και σε  άλλες παρανομίες ανομίες, όπως π.χ η υπόθεση της λίστας Λαγκαρντ , το σκάνδάλο του χρηματιστηρίου, η παράδοση της χώρας στα μνημόνια, το σκάνδάλο του Βατοπεδίου, οι καταστροφικές για την κοινωνία ληστρικές τακτικές των τραπεζών, τα κοινωνικά εγκλήματα του μοναδικού δρόμου κλπ. Αυτή η διαφορά ,μας κάνει να αμφιβάλλομε για την ανιδιοτέλεια των ενεργειών κατά της φασιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής και να σκεφτόμαστε ότι όλος ο ντόρος περισσότερο γίνεται για να ξεχνούμε τα προβλήματα μας που έχουν σχέση με την βιολογική και Εθνική μας ύπαρξη, δηλαδή είναι θέματα ζωής και θανάτου για τους περισσότερους. 

Επίσης όλοι ασχολούνται με τις πράγματι αντιφασιστικές πεποιθήσεις του αθώου θύματος, υπονοώντας ότι αφορούσαν μόνο την φασιστική Χρυσή Αυγή. Όταν όμως κάποιος είναι αντιφασίστας, είναι αντίθετος σε κάθε αυταρχική εξουσία, έστω κι αν προέκυψε με την λαϊκή ψήφο και μετά την εκλογή μεταλλάχτηκε, όπως άλλωστε με την λαϊκή ψήφο  προέκυψε και το «μόρφωμα» της Χρυσής Αυγής. 

Αυτή την πλευρά της αυταρχικής διακυβέρνησης, με κατάργηση άρθρων του συντάγματος και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, την αποσιωπούμε. Αποσιωπούμε  επομένως, ότι ίσως ο αντιφασίστας νέος ήταν και αντιμνημονιακός. 

Αν οι πολιτικοί του «συνταγματικού τόξου» επιθυμούν πραγματικά τον αφανισμό του φασιστικού μορφώματος από την πολιτική ζωή της χώρας , δεν έχουν παρά να εξαλείψουν τις αιτίες που τρέφουν το φίδι. 

Διαφορετικά η βίαιη δράση εναντίον του, θα πολλαπλασιάσει τους  πολίτες που θα γίνουν οπαδοί του φασισμού από  απελπισία. Και τότε θα συμβεί το αντίθετο απ’ αυτό που προβλέπει το ποίημα του Καβάφη. 

Οι βάρβαροι θα έλθουν και είναι γνωστό το τι θα γίνομε με τους βαρβάρους. Ήδη μας έχει προϊδεάσει η Τρόικα.

Ρόδος 30/09/2013  Χ. βουτυράκης  ( h_ vout@yahoo.gr  )