Οι λαοί μαθαίνουν… αυτά που ζουν.

Άρθρο του Χαράλαμπου Βουτυράκη στη Ροδιακή.

Τα παιδιά, μαθαίνουν να ζουν σύμφωνα με το παράδειγμα της ζωής των γονιών τους, των δασκάλων και της κοινωνίας, μέσα στην οποία  μεγαλώνουν. 

Αν το παράδειγμα της ζωής των «μεγάλων» είναι κακό, όσα καλά λόγια και συμβουλές κι’ αν ακούσουν, θα γίνουν κακοί «μεγάλοι». 

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. «Κατά μάνα κατά κύρη κάνανε και γιό ζαφείρι» λέει η σοφή λαϊκή παροιμία. Μήπως το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς; 

Γιατί γίνεται αυτή η αναφορά; Μα γιατί σ’ όλες τις συναναστροφές, σ’ όλες τις συζητήσεις σήμερα, όποτε εναγώνια γίνεται προσπάθεια ανάλυσης των παραγόντων που μας οδήγησαν στην κρίση, οικονομική, ηθική και εθνική, η κατάληξη είναι «φταίμε εμείς» ή κατά παραχώρηση «φταίμε κι’ εμείς». 

Εμείς λοιπόν, οι «μικροί», οι πολίτες φταίμε!! Ιδιαίτερα φταίμε εμείς , οι ηλικιωμένοι που αισθανόμαστε υπόλογοι για την φτώχεια, την πείνα, την κακοπέραση, την ανεργία την ανασφάλεια, την έλλειψη ελπίδας, το άθλιο παρόν της πατρίδας μας και το σκοτεινό της μέλλον. 

Οι ενοχές σουβλίζουν την καρδιά και το μυαλό μας γιατί παρακολουθούμε ανήμποροι τις νέες γενιές άπραγες, απαθείς, αδιέξοδες, αντικείμενα εκμετάλλευσης τόσο στην χώρα μας όσο και στις ξένες χώρες που μεταναστεύουν για να επιβιώσουν. Στο να πιστέψομε ότι  «κι’ εμείς φταίμε», βοήθησε και το προβοκατόρικο «μαζί τα φάγαμε» του τέως αντιπροέδρου της κυβέρνησης της καταστροφής Πάγκαλου, που σκόπιμα μας γέμισε ενοχές. . 

Όταν λοιπόν, κάποιος  ξεστομίσει το «φταίμε κι’ εμείς» κι’ ερωτηθεί, «εσύ προσωπικά σε τι φταις», έκπληκτος, συνειδητοποιεί ότι δεν ξέρει σε τι ακριβώς έφταιξε. Απλά διαπιστώνει ότι έζησε μια ζωή σύμφωνη με τον τρόπο ζωής που του έμαθαν  οι πεφωτισμένοι, οι άρχοντες, πολιτικοί, οικονομικοί αιρετοί και μη, και οι πνευματικοί του ηγέτες….. «Οι μεγάλοι».  

Όταν τελικά δυσκολεύεται να απαντήσει, βρίσκει την εύκολη διέξοδο και ανακουφισμένος απαντά «φταίμε κι’ εμείς γιατί τους ψηφίσαμε». Υπονοεί δηλαδή πως δεν φταίει άμεσα αυτός, αλλά οι αντιπρόσωποι του, πολιτικοί και λοιποί αιρετοί κάθε συνομοταξίας, γιατί κακώς τους ψήφισε. 

Ο συνομιλητής του όμως επιμένει και ρωτά. «Είχες όμως άλλη δυνατότητα εκτός από του να ψηφίσεις ; Είχες καμιά δυνατότητα ελέγχου των πράξεων του εκλεκτού σου που πάντα άλλα σού έλεγε πριν και άλλα έκανε μετά την απόσπαση της ψήφου σου; Είχες δικαίωμα , αν έβλαπτε το κράτος αποδεδειγμένα, να τον τιμωρήσεις σύμφωνα με τους νόμους που ισχύουν για σένα;» Όχι, όχι και πάλι όχι. Η Ψήφος τον θωράκιζε απέναντι στον νόμο και τον έκανε  ανεξέλεγκτο για όσες ανομίες επιθυμούσε, πράγμα που συμβαίνει και σήμερα. 

Η μόνη  του τιμωρία ήταν και είναι, στις επόμενες εκλογές να μην τον ξαναψηφίσεις, αλλά να τον αντικαταστήσεις με έναν άλλον αλλά ίδιον μ’ αυτόν, προερχόμενο από το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα. 

Και επειδή τον είχες συνηθίσει, (ήταν αναγνωρίσιμος) και σε τιμούσε με την «υψηλή» γνωριμία του, κάθε φορά που σε χαιρετούσε με χειραψία εσύ δεν έπλυνες μια βδομάδα το χέρι σου. Προτιμούσες επομένως να ξαναψηφίσεις τον ίδιο. Μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο; Όχι. Ε, τότε εσύ φταις, ή η τραβεστί Δημοκρατία που σου σερβίρανε από τα γεννοφάσκια σου, για να σε αποπροσανατολίσουν, ώστε σ’ όλη σου την ζωή να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις;  Για να φταις εσύ, ή κι’ εσύ, έπρεπε από παιδί να ζήσεις μέσα σε ανθρώπους που θα σε μάθαιναν με το παράδειγμα της ζωή τους  κι όχι με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Αν, επομένως, σκόπιμα σε είχαν μάθει με το παράδειγμα τους πως…..

Ένας λαός, αν ζει μέσα  στην επίκριση, μαθαίνει να αποδοκιμάζει. Ένας λαός  αν ζει μέσα στην εχθρότητα μαθαίνει να είναι επιθετικός. Αν ζει μέσα στον φόβο, μαθαίνει να φοβάται. Αν ζει μέσα στον οίκτο, μαθαίνει να λυπάται τον εαυτό του. Αν ζει μέσα στον χλευασμό, μαθαίνει να είναι συνεσταλμένος. Αν ζει μέσα στην ζήλεια μαθαίνει να ζηλεύει. Αν ζει μέσα στην ντροπή μαθαίνει να είναι ένοχος. 

Αν ζει μέσα στην ανηθικότητα μαθαίνει να είναι ανήθικος. Αν ζει μέσα στο ψέμα μαθαίνει να λέει ψέματα. Αν ζει μέσα στην αναξιοπιστία μαθαίνει να είναι αναξιόπιστος. Αν ζει μέσα σε καταχραστές δημόσιου χρήματος, θα μάθει να μη σέβεται το δημόσιο χρήμα. Αν ζει μέσα σε δισπαθιστές της περιουσίας των ασφαλιστικών του ταμείων, θα μάθει να εξαπατά το ασφαλιστικό του ταμείο. Αν ζει μέσα σε χαζούς που κάνουν τους γνωστικούς, κάνει τον χαζό και δέχεται να του λένε «εσύ φταις». 

Αν ζει μέσα σε προσκυνημένους, μαθαίνει να περπατά με την κοιλιά, και όνειρα δεν κάνει. Αν ζει μέσα σ’ αυτούς που σκέφτονται μόνο το προσωπικό τους συμφέρον μαθαίνει να είναι συμφεροντολόγος. Αν ζει μέσα σε δίβουλους , αναποφάσιστους, ανθρώπους που όταν τους λένε «εμπρός», αυτοί φωνάζουν  «πίσω», μαθαίνει να αδρανεί .  

Τότε πλανημένος, θα ανήκες κι εσύ σ’ ένα  λαό παρά-μορφωμένο, που σίγουρα οδηγείται στον αφανισμό, ενώ οι ηγέτες σου με αυτά που κάνουν σε βάρος σου,  κερδίζουν όλης της γης  τα πλούτη, είναι εξαίρετοι κύριοι, επιτυχημένοι, αλλά άνθρωποι δεν  είναι. Και «φταίνε μόνο αυτοί».

Αντίθετα, αν σε είχαν μάθει με το παράδειγμα τους πως αν ένας λαός….

Αν ζει μέσα στην ενθάρρυνση μαθαίνει να έχει αυτοπεποίθηση. Αν ζει μέσα την ανεκτικότητα, μαθαίνει να έχει υπομονή.  Αν ζει μέσα σε πατριώτες μαθαίνει να υπερασπίζεται την πατρίδα του. Αν ζει μέσα στον έπαινο μαθαίνει να εκτιμά. Αν ζει μέσα στην επιδοκιμασία μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό του. Αν ζει μέσα στην προσφορά μαθαίνει να είναι γενναιόδωρος. Αν ζει μέσα στην ειλικρίνεια μαθαίνει να αγαπά την αλήθεια. Αν ζει μέσα στην δικαιοσύνη μαθαίνει να είναι δίκαιος. Αν ζει μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνει να δείχνει σεβασμό. Αν ζει μέσα στην ασφάλεια μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. Αν ζει μέσα σε φίλους, μαθαίνει ότι η γη είναι φιλικό μέρος ..

Αν οι «μεγάλοι» , σου έδιναν τέτοιο καλό παράδειγμα με τον τρόπο της ζωής τους, τότε θα ήταν  άριστοι,  άξιοι και θα είχαν το δικαίωμα να λέγονται (Ά)νθρωποι, και φυσικά, «εσύ θα έφταιγες» για όποιο κακό πάθαινες εσύ και η πατρίδα σου.

Ρόδος  01/09/2013.    Χ.Βουτυράκης  ( h_vout@yahoo.gr )