ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ 

            

Του Νίκου Φλεμετάκη

Η αγορά γεμάτη κόσμο εκείνη τη Δευτέρα του 1960 .

 Άλλοι ψωνίζουν τα απαραίτητα τρόφιμα, άλλοι παζαρεύουν τιμές , άλλοι αδιάφοροι κοιτούν τα διάφορα εκτιθέμενα προϊόντα και άλλοι περνούν βιαστικά από το συγκεκριμένο δρόμο, επειδή είναι ίσως ο πιο κοντινός στον προορισμό τους.

Οι κυρίες κρατούν τις τσόντες με τα ψώνια και δίδοντας τες στην υπηρεσία τους , δίδουν παράλληλα και τις εντολές του μεσημεριανού φαγητού ,που θέλουν να είναι ξεχωριστό και πρωτότυπο .

Η πολυκοσμία στην αγορά καλά κρατεί .Όλοι μικροί μεγάλοι έχουν και κάποιο σκοπό και στόχο που  βρίσκονται στο συγκεκριμένο μέρος .

Μέσα στην κοσμοπλημμύρα της αγοράς ένα ξυπόλυτο μικρό αγόρι με μπαλωμένο παντελόνι ,σαν φοβισμένο πουλί, τριγυριζοπετά  ανάμεσα στον κόσμο έχοντας από αμηχανία τα νύχια του συνέχεια στο στόμα του, λες και κρατά τη φέτα με το ψωμί και τη ζάχαρη  .. ….Βλέπει τα διάφορα φαγώσιμα προϊόντα και τα κοιτάζει με τόση λαχτάρα  που κοιτάζοντας το καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχει ανάγκη από φαγητό . Οι ώρες του περνούν  κοντοστέκοντας και κοιτάζοντας  τα διάφορα φαγώσιμα, χωρίς να εμποδίζει ή να ενοχλεί κανέναν . Οι καταστηματάρχες δεν του δίδουν καμιά σημασία και πολλές φορές το αποπαίρνουν και του φωνάζουν να απομακρυνθεί . Από τις δυνατές δε  φωνές των , πολλές φορές προξενούν την περιέργεια των ξένων  , οι οποίοι  κοιτούν με ένα ιδιαίτερο βλέμμα ! 

  

Το 8χρονο αγόρι απομακρύνεται φοβισμένο χωρίς να είναι σε θέση ,λόγω ηλικίας , να καταλάβει την εχθρική συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων.

Προχωρώντας  βρίσκεται έξω από το εστιατόριο του κ. Κώστα .Στέκεται μπροστά στις γυάλινες  βιτρίνες  , όπου έχουν εκτεθεί τα διάφορα μαγειρεμένα φαγητά και τα κοιτάζει με  το λυπημένο και ερωτηματικό εκείνο βλέμμα που παίρνουν τα παιδιά  όταν βρίσκονται σε δυσχερή θέση !

Έχει ακουμπήσει στη βιτρίνα και με τα κοκαλιάρικα δακτυλάκια του δείχνει πότε το ένα πότε το άλλο φαγητό σαν να έλεγε : Αυτό θα την  γιατρέψει ή εκείνο ;  Ένας άλλος νεαρός, που εργάζεται στο εστιατόριο και που δεν ξέρει από πείνα,  το κοιτάζει συνοφρυωμένος και το απωθεί από την βιτρίνα,  με δυνατή και άγρια φωνή.

Ο κ. Κώστας, ακούγοντας  τις δυνατές και  άγριες φωνές ,  πλησιάζει και αφού πληροφορήθηκε ,ερώτησε το παιδί  αν πεινά και εκείνο με χαμηλωμένο το θλιμμένο παιδικό προσωπάκι του και τρεμάμενη ,από συγκίνηση,  φωνή  απάντησε μονομιάς : ΟΧΙ ΕΓΩ αλίμονο,  η άρρωστη μητέρα μου .

Ο φιλεύσπλαχνος και καλόκαρδος  εστιάτορας ,που τόσους και τόσους έχει ταΐσει δωρεάν , γιατί  κι αυτός μικρός είχε βιώσει στο πετσί του την πείνα,    φωνάζει την κόρη του, τον μόνον άνθρωπο  που είχε  στη ζωή, επειδή πρόσφατα είχε χάσει τη σύζυγό του  .

Αγάπη , γέμισε  σε παρακαλώ  το  Sefer tası*  φαγητό και φέρε μου το .

Το κορίτσι αμέσως υπάκουσε τον πατέρα του .

Του έδωσαν το φαγητό ,  ψωμί , λίγα χρήματα  και το κατευόδωσαν με γλυκές ευχές . Εκείνο,….  μια μικρούλα πρόταση   μόνον έβγαλε από το στόμα του σαν σήκωσε  το μικρό κεφαλάκι του και κοίταξε φωτογραφικά τον καλό κύριο: ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ !    και έτρεξε να πάει το φαγητό στην άρρωστη μητέρα του και με τα χρήματα αγόρασε τα φάρμακά της .

Τα χρόνια πέρασαν, η μητέρα έγινε καλά και άρχισε πάλι να εργάζεται . Να  ξενοπλένει ,να καθαρίζει σπίτια ,σκάλες , να βάζει μπουγάδες , να εργάζεται στα χωράφια , έτσι ώστε να μη λείψει τίποτε από το , άριστο στο σχολείο, μοναχοπαίδι της.

Το  μικρό παιδί μεγάλωσε, σπούδασε,  μα δεν ξέχασε ούτε μια στιγμή τους ανθρώπους εκείνους που τους είχαν βοηθήσει στις δύσκολες  εκείνες εποχές.

Ο καλοκάγαθος κ. Κώστας ξαφνικά μεταφέρθηκε από την μοναχοκόρη του, την ΑΓΑΠΗ ,  με βαρύ εγκεφαλικό στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

Οι γιατροί διέγνωσαν την ασθένεια και είπαν στην  κόρη ότι είναι απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση, η οποία θα στοιχίσει 50.000 euro .

Ένα τριαντάχρονο κορίτσι έπρεπε να πάρει την απόφαση της σωτηρίας του μοναδικού ανθρώπου που έχει στη ζωή .

Πήρε, χωρίς πολλές σκέψεις,  την απόφαση και έβαλε «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» και  στην επιχείρηση και στο σπίτι τους  ,επισκεπτόμενη  συνάμα και τον ειδικό χειρουργό που θα έκανε την επέμβαση ,για τις περεταίρω συζητήσεις.

Ο Γιατρός κοίταξε με μεγάλη προσοχή το κορίτσι ,άκουσε και το όνομα  του ασθενούς ……… ΚΩΣΤΑΣ………..και περνώντας από το μυαλό του ως κινηματογραφική ταινία η , προ τριάντα και πλέον ετών,  συμπεριφορά του εστιάτορα  προς το ξυπόλυτο τότε 8χρονο αγόρι της είπε : Απ΄’ ό,τι βλέπω από τις διάφορες εξετάσεις  ο πατέρας σας  θα γίνει καλά και θα είσθε πάλι μαζί .Εκείνο που θέλω από σένα είναι να είσαι στο πλευρό του Πατέρα σου όπως θα είμαι κι ΕΓΩ.

Η  ζωγραφισμένη σκληρή θλίψη της μοίρας  και  η αγωνία στο πρόσωπο του κοριτσιού, άρχισε να καλμάρει λίγο,  με τα λόγια του γιατρού, που ποτέ δεν φαντάστηκε το κορίτσι  ότι είναι το 8χρονο ξυπόλυτο  αγοράκι που κάποτε του είχε προσφέρει ένα πιάτο φαγητό. Απάλυνε και γλύκανε    ακόμη πιο πολύ την πικραμένη της ψυχή ένα έγγραφο  που πήρε από  την ταμιακή υπηρεσία του Νοσοκομείου, με τη μεσολάβηση  του θεράποντα γιατρού , στο οποίον αναφέρονταν η μηδενική αξία της επέμβασης.

Παίρνοντας  αυτό το έγγραφο έτρεξε στο θεράποντα ιατρό για να τον ρωτήσει πως γίνεται αυτό ;

Ο γιατρός της απάντησε:

Δεν ξέχασα ποτέ αυτό που κάποτε είπα στον πατέρα σου : ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ  :  Η ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς  και αλίμονο αν η μνήμη αυτή εξασθενήσει στον ευεργετηθέντα.

* Sefer tası,  τούρκικα = Λεκάνη Εκστρατείας ή δοχείο που σκεπάζει   και  βάζουν διάφορα φαγητά σε πατώματα, για τις εκδρομές κλπ)