Η περικαλλής πόλη της Ρόδου είχε επιλεγεί για τη διεξαγωγή του και μάλιστα στο πολυτελές ξενοδοχείο ‘‘ATLANTICA IMPERIAL’’.
Αφού πραγματοποιήθηκαν οι συνεδριάσεις των διαφόρων Επιτροπών και της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου, της οποίας Πρόεδρος ήταν ο κ. Ασλανίδης Γιώργος, Γενικός Γραμματέας της Πανελληνίου Ομοσπονδίας, στη συνέχεια των εργασιών του Συνεδρίου εξήχθησαν συμπεράσματα, ενεκρίθη ψήφισμα, απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις και η όλη εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο.
Ήταν ένα πολύ επιτυχημένο Συνέδριο, από εκείνα που έχουν εκφραστική δύναμη, φιλοσοφικό προβληματισμό και λογοτεχνική αρτιότητα. Τα παραλειπόμενα όμως ενός συνεδρίου είναι πολλές φορές εξ ίσου ενδιαφέροντα με το κυρίως θέμα.
Έτσι μια ομάδα τεσσάρων φίλων-συνέδρων μετά των συζύγων μας, νοικιάσαμε δύο μικρά επιβατικά αυτοκίνητα και διασχίσαμε το όμορφο νησί, έχοντας για οδηγό μας έναν χάρτη και τις γνώσεις μας από την ιστορία. Πώς όμως θα μπορέσω να ζωγραφίσω με λέξεις τις σπάνιες φυσικές ομορφιές της Ελαφόεσας νήσου Ρόδου;
Πρώτη μας στάση ήταν -από Θεού άρξασθαι- το προσκύνημα στην Ιερά Μονή της Παναγίας Τσαμπίκας. Εντυπωσιακή μονή, με ένα πανύψηλο καμπαναριό, ένα τεράστιο, αγέρωχο κυπαρίσσι στην αυλή που είναι στρωμένη με μικρά χοχλάκια, όπως και ο ναός στο δάπεδό του. Είναι ναός παραδοσιακού τύπου των Δωδεκανήσων αφιερωμένος στο Γενέσιον της Θεοτόκου. Ηρεμία και ευφρόσυνη διάθεση σε κυριεύει εντός του ιερού ναού, σταλάζοντας στην ψυχή τη διάχυτη γαλήνη. Τελευταία ματιά θαυμασμού στο παλαιό, ξυλόγλυπτο, περίτεχνο και υπέροχο τέμπλο.
Δεύτερος σταθμός μας η αρχαία πόλη-κράτος Λίνδος. Γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη εξ αιτίας της ναυτικής της δύναμης. Πατρίδα του σοφού τυράννου Κλεόβουλου, με αρχαία επιβλητική ακρόπολη χτισμένη σε ένα απότομο βράχο ύψους 116 μ. ενισχυμένη και από τους Ιωαννίτες Ιππότες το 14ο αιώνα. Εντύπωση προκαλεί η μοναδική ανάγλυφος τριήρης του 2ου π. Χ. αι. λαξευμένη επάνω στο βράχο. Κοντά στη ρίζα του βράχου άλλες λαξευμένες πέτρες πεσμένες κάτω και πλάι στο λίγο χώμα μια ‘συντροφιά’ από αγριολούλουδα. Ακόμα και μέσα στα ερείπια θριαμβεύει η ζωή!
Ταξιδεύοντας πάντα Ν. Α. σε λίγη απόσταση από την παραλία, συναντάμε δεξιά το χωριό Γενάδι, έδρα του δήμου της Νότιας Ρόδου. Οδηγώντας δεξιά μπαίνομε στην ενδοχώρα και συναντάμε τα χωριά Χόχλακο και Κατταβιά και όχι κακαβιά όπως πεινασμένα διάβασα. Από εκεί προχωρούμε νότια για να φτάσουμε στο Πρασονήσι, στο νοτιότερο άκρο της Αναδυομένης νήσου -άλλη προσωνυμία κι αυτή της Ρόδου- με εικόνες σπάνιας ομορφιάς όταν οι θάλασσες σμίγουν καλύπτοντας την ξηρά.
Επιστρέφοντας τον ίδιο δρόμο οδεύουμε τώρα βόρια για να φτάσουμε στο χωριό Απολακιά με ένα φράγμα και τη δημιουργία τεχνητής λίμνης, έναν σημαντικό και όμορφο υδροβιότοπο. Συνεχίζοντας φτάνουμε στο χωριό Μονόλιθος με το κάστρο των Ιπποτών στην κορυφή ενός τεράστιου βράχου. Όμως το στομάχι αρχίζει να διαμαρτύρεται. Βρίσκουμε μια παραδοσιακή ταβέρνα της οποίας όλα τα εδέσματα ήταν νοστιμότατα. Αυτό θα πει πείνα!
Προχωρώντας βόρεια το τοπίο αλλάζει. Μετά το χωριό Σιάνα βρισκόμαστε στους πρόποδες του επιβλητικού Αττάβυρου, του υψηλότερου βουνού της Ρόδου. 1215 μ. ύψος γράφει ο χάρτης. Λίγα χιλιόμετρα βόρεια είναι το κεφαλοχώρι Έμπωνας, η πρωτεύουσα του νομού Αττάβυρου. Δυτικά προς την παραλία είναι το χωριό Κρητηνία με κάστρο χτισμένο από αποίκους της Κρήτης.
Όμως η ώρα έχει περάσει. Πρέπει να επιστρέψουμε. Προχωρούμε στην ενδοχώρα. Περνάμε τα χωριά Αρχίπολη, Αφάντου και κουρασμένοι φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Ένα μπάνιο είναι ότι χρειάζεται για χαλάρωση και μετά στο εστιατόριο.
Αναλογιζόμενος όλα όσα είδα, σκέφτομαι ότι ολόκληρος Ελαφόεσα Ρόδος είναι κατάφυτη με δάση από πεύκα, και καλλιεργημένες εκτάσεις με αμπελώνες, ελαιώνες και κήπους, εκτός από μικρό μέρος στο νότο.
Τη νύχτα επισκεφθήκαμε την πόλη ‘Rodos by night!’ Όχι δεν πήγαμε για διασκέδαση. Περπατήσαμε στην παλιά και άκρως εντυπωσιακή Μεσαιωνική Πόλη, που συγκαταλέγεται από την UNESCO ως ‘‘Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς’’. Ισχυρά τείχη με προμαχώνες και τάφρο, λιθόστρωτοι δρόμοι, επιβλητικά κτίρια των Ιπποτών, αψίδες και περιστύλια, γοτθικοί ναοί, βυζαντινές εκκλησίες, μουσουλμανικά τζαμιά και εβραϊκές συναγωγές.
Κατοικίες με φωτισμένα παράθυρα, πόρτες δρύινες, σιδερένιες τοξωτές πύλες και το επιβλητικό Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Σου δημιουργείται η πίστη ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στον 14ο αιώνα! Ως και οι ονομασίες των οδών -Σωκράτους, Θουκυδίδη, Πυθαγόρα, Ομήρου… σε παραπλανούν.
Περιμένεις στη γωνιά του δρόμου να συναντήσεις έναν Ιππότη με την Δέσποινά του, αλλά με έκπληξη βλέπεις έναν εύσωμο ελαφρά γενειοφόρο νέο άνδρα που έχει αγκαλιάσει την παντελονοφορούσα ωραία συνοδό του από τη γυμνή μέση της! Κατοικείται, λοιπόν, όχι από σιδηρόφρακτους ιππότες αλλά από φλογερούς, χαρούμενους και φιλόξενους Έλληνες νησιώτες με μια ιδιαίτερη τραγουδιστή προφορά.
Άλλη μια επίσκεψη στην πόλη, το πρωί της Κυριακής για εκκλησιασμό στον ιερό ναό του Ευαγγελισμού, όπως αναφέρθηκε στο Α΄ μέρος. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το σύγχρονο λιμάνι της Ρόδου. Περπατήσαμε στην προκυμαία του λιμανιού ‘Μαντράκι’ με τις δεκάδες θαλαμηγούς και άλλα μικρά και μεγάλα πλοία, είδαμε το κομψό κτίριο της Νομαρχίας, το Εθνικό Θέατρο, το Δικαστικό Μέγαρο, τη Βιβλιοθήκη, το Ελάφι, σύμβολο της πόλης στο κιονόκρανο ενός υψηλού μαρμάρινου κίονα στην είσοδο του λιμανιού και το Μικρό Κούλε στην απέναντι πλευρά. Εντύπωση προξένησαν οι καλλωπιστικοί θάμνοι φίκοι, ψαλιδισμένοι – κουρεμένοι σε σχήμα κυλίνδρου.
Η τελευταία μας εξόρμηση ήταν την Κυριακή το απομεσήμερο αναχωρώντας προς το αεροδρόμιο. Επισκεφτήκαμε τις ‘Επτά Πηγές’. Θεόρατα πλατάνια και πεύκα, πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά που κελαρύζουν ρέοντας προς τη τεχνητή λίμνη. Μοναδικό φυσικό κάλλος. Καθίσαμε δίπλα στο ποταμάκι με τις χήνες κι ένας χαμογελαστός νεαρός Ροδίτης μας σέρβιρε τους καφέδες και τα αναψυκτικά μας.
Στο λόφο της Φιλερήμου με τα πανύψηλα κυπαρίσσια ξεδιπλώνεται και πάλι η ιστορία του νησιού. Η αρχαία Ακρόπολη με το ναό της Αθηνάς, μια παλαιοχριστιανική βασιλική, το μεσαιωνικό μοναστήρι με την εκκλησία της Παναγίας και ο στενός δρόμος με τα κυπαρίσσια δεξιά και αριστερά. Κατά μήκος του δρόμου από τη μία πλευρά και σε απόσταση 3-4 μ. η μία από την άλλη, είναι τοποθετημένες σε πέτρινα βάθρα 14 μεγάλες εικόνες, ανάγλυφες σε χάλκινο μίγμα, που αναπαριστούν την πορεία του Χριστού προς το Γολγοθά.
Στο τέλος του δρόμου ανεβαίνοντας 10-12 πλατιά σκαλοπάτια βρίσκεσαι σε ένα λόφο που δεσπόζει της περιοχής και φυσικά έχει πανοραμική θέα. Στο ψηλότερο σημείο του είναι τοποθετημένος ένας τεράστιος μαρμάρινος σταυρός, ορατός από όλη την κάτω χώρα. «…και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τόπον λεγόμενον Κρανίου Τόπον, ος λέγεται Εβραϊστί Γολγοθά», ψιθύρισα.
Οι Έλληνες κατά την αρχαιότητα, τη βυζαντινή εποχή και τη νεότερη, πάντα επέλεγαν τα ωραιότερα τοπία για τη λατρεία των. «Το σωφρονείν δε και σέβειν τα των θεών κάλλιστον οίμαι δ’ αυτό και σοφώτατον θνητοίσι είναι κτήμα…» αναφέρει ο Ευριπίδης. Σύνηθες φαινόμενο η συνύπαρξη ενός αρχαίου λατρευτικού ιερού και μιας χριστιανικής εκκλησίας.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συντελεστές αυτού του εποικοδομητικού, ευχάριστου και αξέχαστου τριημέρου.
Κατοικίες με φωτισμένα παράθυρα, πόρτες δρύινες, σιδερένιες τοξωτές πύλες… Σου δημιουργείται η πίστη ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στον 14ο αιώνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου