Έχουν περάσει δέκα και πλέον χρόνια από τότε που μετοίκισα από την πόλη του Ηρακλείου και την ενορία μου, αυτήν του Αγίου Μηνά. Η σημερινή κατοικία μου βρίσκεται μεταξύ Γαζίου και θάλασσας. Ο εκκλησιασμός μου και της οικογένειάς μου γίνεται σ’ έναν από τους πλησίον Ιερούς Ναούς, ή σε ένα από τα κοντινά μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής.
Μια Κυριακή του Ιουνίου, ενώ είχα αποφασίσει να εκκλησιαστούμε -η γυναίκα μου κι εγώ- σε έναν από τους γειτονικούς ναούς, άλλαξα ξαφνικά γνώμη, και χωρίς πολύ σκέψη, οδηγώντας γρήγορα το αυτοκίνητο, βρεθήκαμε στο μεγάλο προαύλιο του Ιερού Ναού του Αγίου Μηνά, της παλιάς μας ενορίας.
Μεγαλοπρεπής και εντυπωσιακός ναός, από τους μεγαλύτερους της Ελλάδας.
Μπαίνοντας μέσα, κι ανάβοντας το κερί μου μπροστά στην εικόνα του Αγίου, βρέθηκα σε ένα οικείο περιβάλλον, αν και είχαν περάσει τόσα χρόνια. Οι εικόνες -έχει ιστορηθεί με ιδιαίτερη επιμέλεια- του Παντοκράτορα στον πανύψηλο τρούλο, της Πλατυτέρας στην κόχη του Ιερού Βήματος, και των άλλων Αγίων -με το αυστηρό ή το γλυκύτατο και παρήγορα βλέμμα- πάντα, καρτερικά, στην ίδια θέση, να δέχονται τις θερμές προσευχές και παρακλήσεις των πιστών, να τους ανακουφίζουν γεμίζοντάς τους ελπίδα, ή να σταλάζουν βάλσαμο στη λύπη και στον πόνο τους. Η επαφή με το θείο είναι η πλέον προσωπική και ιερή υπόθεση.
Και πάλι (για μια ακόμη φορά) η σκέψη φτερουγίζει στα περασμένα. Ανασύρει από το απύθμενο αρχείο των αναμνήσεων, τα όμορφα παιδικά - αγγελικά πλασμένα χρόνια. Αναπολώντας τα μαθητικά χρόνια, των τελευταίων τάξεων του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Ηρακλείου, βρέθηκα στη χορωδία του Πρωτοψάλτη τότε Ανδρέα Βουτσινά στο δεξιό ψαλτήρι. (Οι αναμνήσεις ποτέ δεν σβήνουν από τη μνήμη και μάλιστα ταυτίζονται με ολόκληρες χρονικές περιόδους της ζωής). Ο Πατήρ Γρηγόριος Μαυροειδής στην Ωραία Πύλη και ο Διάκος Τιμόθεος Βασιλάκης ψηλά στον Άμβωνα. «Σοφία, ορθοί. Ακούσωμεν του Αγίου Ευαγγελίου…» η εκφώνηση. Και ακουγόταν όχι μόνο μέσα στο ναό, αλλά σε ολόκληρη την πόλη. Τι υπέροχες φωνές!
Η Θεία Λειτουργία και η Βυζαντινή υμνολογία είχαν βρει ιδανικούς ερμηνευτές. Στο Δεσποτικό η επιβλητική μορφή του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη κ. κ. Ευγενίου και αργότερα Α΄. Αρχιεπισκόπου Κρήτης. Και μόνο η παρουσία του προκαλούσε το σεβασμό. Όταν δε επλησίαζε η ώρα για το κήρυγμα, ο ναός ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Εκήρυττε ο Αρχιμσνδρίτης Νικόλαος Ξένος, ένας ρήτορας με ιδιαίτερη ευγλωττία, γλαφυρότητα, εναργή και ρέουσα ομιλία. Με τους πύρινους λόγους του συνάρπαζε τότε το εκκλησίασμα. Όλων τα βλέμματα ήταν εστραμμένα προς τον Άμβωνα!
Νοσταλγικά τα μακρινά αυτά χρόνια της αθωότητας που τόσο γρήγορα πέρασαν. Κι ήταν όμορφα γιατί ήταν νεανικά, γεμάτα ελπίδες και όνειρα! Σαν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα παλιά άλμπουμ. Τις βλέπεις και σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση.
Και σήμερα, χωρίς αμφιβολία, όλοι οι κληρικοί και οι ιεροψάλτες έχουν εξαιρετικές και καλλιεργημένες φωνές. Η χορωδία είναι θαυμάσια. Χαίρεσαι δε, μαζί με τις δεκάδες μορφές των Αγίων στις τοιχογραφίες, να εκκλησιάζεσαι σε έναν τόσο περικαλλή ναό, νοιώθοντας ότι όντως ευρίσκεσαι στον οίκο του Θεού. Όμως, πώς μπορείς να σταματήσεις τις αναμνήσεις, τη νοσταλγία της τότε νεανικής εποχής;
Και τόσο γνωστός ο κόσμος, το εκκλησίασμα. Πολλοί οι φίλοι και οι συμμαθητές. Και πόσο εγκάρδια είναι η ‘καλημέρα’ με μια ματιά και μια ελαφριά κίνηση της κεφαλής. Μετά την απόλυση, σχηματίστηκαν μικρές ομάδες συγγενών και φίλων στο προαύλιο του ναού, τα γνωστά πηγαδάκια, που συζητούσαν ήρεμα μεταξύ των για τα νέα των οικογενειών των. Ύστερα δε από λίγο -κι αυτό ήταν πολύ όμορφο- πολλοί από τις μικρές αυτές ομάδες κατευθύνονταν στα πλησιέστερα σπίτια των γειτόνων της περιοχής ή στα κοντινά καφενεία του κέντρου της πόλης, για έναν καφέ και τη συνέχιση της ευχάριστης κουβεντούλας.
Οι μικρές αυτές όμορφες στιγμές διανθίζουν ευχάριστα την αγχώδη καθημερινότητα της ζωή μας… τις οποίες σήμερα έχουμε τόση ανάγκη!
Η καινούργια εβδομάδα άρχισε πολύ ωραία.
* Ο Βαγγέλης Κογκάκης είναι δάσκαλος, συνταξιούχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου