Είπα να αρχίσω με κάτι αισιόδοξο τη σεζόν, έτσι για να μην μπούμε στα «βαθειά» του προβληματισμού, καθότι έχει μικρύνει η μέρα, το ψύχος είναι σχετικά έντονο, τρώμε πράγματα μεγαλύτερης περιεκτικότητος σε λιπαρές ουσίες με αποτέλεσμα να επέρχεται και η σχετική δυσπεψία που με τη σειρά της οξύνει το πρόβλημα των αιμορραϊδων κοκ, αλλά πού: με το που ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το Διαδίκτυο, νά’σου ένα άρθρο του Καζάκη, του οικονομολόγου, που αμέσως σε επαναφέρει στην τάξη, δηλαδή ενώπιον των αδιεξόδων τα οποία έχουμε ήδη αποδεχτεί ως αναπόφευκτη πραγματικότητα κι’ας κάνουμε ότι φωνάζουμε.
Εάν δούμε το θέμα και από τη Φροϋδική του διάσταση δεν αποκλείεται να πρόκειται για μια σταδιακή συνειδητοποίηση εθνικών ομολυφοφυλικών τάσεων, στον βαθμό που σύντομα θα είμαστε σε θέση να αλαλάζουμε από χαρά για το αγγούρι που τώρα μετά δυσφορίας ανεχόμεθα ως θεραπευτικόν υπόθετον! Δεν υπερβάλω, στο τέλος θα το τρώμε (δια της βίας) και θα μας αρέσει, ειδάλλως τί νόημα έχουν οι ολοένα και αυξανόμενες φωνές περί των δήθεν ευκαιριών της κρίσης, περί της εκμεταλλεύσεως της διαλύσεως για να φτιάξουμε (μάλλον να φτιάξουν, διότι εμείς, καλώς ή κακώς δεν ζούμε εν Ελλάδι και το δικό μας «θεραπευτικό υπόθετο» κινείται με διαφορετικές στροφές και τάσεις, σίγουρα όμως προ την ίδια κατεύθυνση!) νέους θεσμούς και κράτος, κλπ;
Είναι οι πρώτες, δειλές ιαχές ικανοποιήσεως και αγαλλιάσεως, καθώς ο πόνος της βιαίου αρχικής διεισδύσεως μετατρέπεται σε χαρά ή τουλάχιστον έτσι έχουμε πείσει τον εαυτό μας. Σαν το ξύλο που τρώγαμε μικροί, από τους γονείς ή τον δάσκαλο: και στις δύο περιπτώσεις μας έπειθαν ότι ήταν για το καλό μας. Βέβαια, επειδή τότε είχαμε πολύ περισσότερο μυαλό από ό,τι οι αντίστοιχοι «πολίτες» σήμερα, σε καμμία περίπτωση δεν είχαμε φτάσει στο σημείο να απολαμβάνουμε το τσούξιμο της βρεγμένης βέργας στις φρέσκες και κρύες παλάμες μας.
Επειδή όμως, αυτή η κρίση, όπως και το παλούκι που τρώγαμε μικροί, έχει στόχο να μας κάνει «καλύτερους ανθρώπους», σαν τους Γερμανούς ας πούμε, τότε σιγά σιγά και με τη βοήθεια «συνετών» φωνών αρχίζουμε να βλέπουμε το στρίμωγμα «θετικά», την ισοπέδωση ως ευκαιρία για ανοικοδόμηση με καινούργιους όρους, σε νέα μέτρα και σταθμά που θα ενισχύουν την ευρυθμία του κράτους και της ζωής των ανθρώπων γενικά.
Και το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν Ελληνες που τα πιστεύουν αυτά, δίνουν βάση σε τέτοιου είδους υποβαθμιστικές της νοημοσύνης των μαλακίες! Κι’αφού εξαντλήσουν τον πόνο ψυχής που προκαλεί η συνειδητοποίηση της απελπιστικής καταστάσως στην οποία βρίσκονται, σε κάποιες απεργίες και συγκεντρώσεις αγανακτισμένων, επιστρέφουν με τα κεφάλια μέσα και σπάσιμο της μέσης που σχηματίζει ορθή γωνία σε σχέση με το ύψος των ποδιών, ώστε να διευκολύνεται η συνέχεια της …«νουθεσίας» υπό της τρόικας …
Αυτά σκέφτομαι και μου ανεβαίνει η πίεση πρωί πρωί και εκεί που θέλω να το παίξω αισιόδοξος ξαναπέφτω στο «ντιπρέσιον» από το οποίον δεν μπορεί να με τραβήξει ούτε γερανός των υποτιθέμενων συνεργείων ανοικοδομήσεως που θα ακολουθήσουν την κατεδάφιση του «σαθρού οικοδομήματος» (με τη συμμετοχή των ίδιων εργολάβων που το έχτισαν, βέβαια)!
Ελεγε λοιπόν ο Καζάκης – ορθώς – ότι κανείς ουσιαστικά δεν μπορεί να εγγυηθεί τις τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα, δεν προβλέπεται τέτοιο ενδεχόμενο από την Ευρωπαϊκή Ενωση κι’ούτε βέβαια υπάρχει ανάλογος μηχανισμός όσο κι’αν ο Βενιζέλος με την κυβέρνηση λένε και ξαναλένε το αντίθετο – γεγονός που από μόνο του θα πρέπει να μας υποψιάζει ή μάλλον να μας κάνει να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει κανενός είδους ασφάλεια. Πώς λοιπόν να ηρεμήσω;
Αμέσως έπιασα τα τηλέφωνα και ειδοποίησα τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τα περιουσιακά μου στοιχεία εν Ελλάδι να δουν με ποιόν τρόπο θα μπορούσαν να τραβήξουν από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος το ποσό που υπάρχει στον λογαριασμό μου και εν συνεχεία να το μεταφέρουν σε τράπεζα του εξωτερικού, κατά προτίμησιν κι’όχι κατ’ανάγκην ελβετική. Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια είχα και εγώ αφήσει ένα μικρό ποσό εκεί, να το χάσω, να μου το πάρουν τα μεγαλοστελέχη των τραπεζών όταν θα το σκάσουν με τις καταθέσεις του κόσμου κι’άντε μετά να τους βρεις; Κορόιδα είμαστε δηλαδή να δουλεύουμε μια ζωή για να τα χάσουμε όλα με την κρίση, και χωρίς, εν προκειμένω, να ζούμε στην Ελλάδα! Ντροπής πράγματα!
Και καλά, το κράτος το ελληνικό τελεί υπό διάλυση (όχι νεφρού, από την άλλη, την ολοκληρωτική), ο λόγος του έχει τόση αξία όση και τα ομόλογα που εκδίδει, αλλά εμείς οι ομογενείς τί κάνουμε για να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας; Γιατί και εμείς δεν συνδικαλιζόμαστε, όπως τόσοι άλλοι, να βγούμε στους δρόμους και να απαιτήσουμε την προστασία των δικών μας κεκτημένων και εν προκειμένω των καταθέσεών μας ή των περιουσιακών μας στοιχείων, βρε αδερφέ!
Τί κάνουν οι οργανώσεις μας ήθελα νά’ξερα, το ΣΑΕ, οι ομοσπονδίες, η Αρχιεπισκοπή, ή μάλλον οι κατά τόπους Αρχιεπισκοπές, η ΑΧΕΠΑ; Σύμπασα η διασπορά να κινητοποιηθεί για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της εφόσον η Ελλάς οδηγείται σε κατάρρευση! Οι μεγαλοσυνδικαλιστές εκεί το έχουν καταλάβει και αγωνίζονται λίγο πριν το ναυάγιο να κρατήσουν όσες περισσότερες βάρκες γίνεται για τους δικούς τους, σε εμάς ούτε σωσίβιο δεν θα μείνει, ούτε μια σαμπρέλα να τη φουσκώσουμε για να επιπλεύσουμε!
Εγώ ευτυχώς, ενεργήθηκα, συγγνώμη, ενήργησα άμεσα και γλύτωσα τις 5.000 δραχμές (σε Ευρώ τώρα) που είχα καταθέσει πριν 26 χρόνια. Και επειδή έχω κοινωνική συνείδηση, κρούω τον κώδωνα του κινδύνου μπας και ξυπνήσει επιτέλους η ομογένεια, ο γίγαντας που κοιμάται ύπνον ιερόν και λιονταρίσιον, για να παραφράσω τον Σικελιανό, να αρχίσει να διεκδικεί το δικό της κομμάτι πριν τα αρπάξουν όλα οι Ευρωπαίοι και τα εγχώρια σκυλιά τους ..!
Πηγή: elliniki-gnomi.eu
