Mε το «μάτι» του Eποχούμενου Περιπατητή

Ολυμπιακά και άλλα…

Δεν έχουμε μπει 100% στο πνεύμα της τεχνολογίας. Ίσως αυτό να μη συμβεί ποτέ. Ίσως, επειδή η τεχνολογία τρέχει, ίσως επειδή εμείς –οι λίγο μεγαλύτεροι- καθυστερούμε, ίσως … επειδή μπορεί να συμβαίνουν και τα δυο μαζί. Είχα ξεκινήσει να γράφω αυτό το άρθρο και ήμουν στο δίλλημα να διακόψω για να ανοίξω στην τηλεόραση και να παρακολουθήσω τη ζωντανή μετάδοση της κωπηλασίας, από το Ρίο. Όχι πως είμαι κωπηλάτης, ούτε ειδικός, ή έστω οπαδός του αθλήματος. Απλώς, είχε ανακοινωθεί πως θα κωπηλατήσουν σε κάποιους τελικούς ελληνικά πληρώματα. Με το διπλό άθλο της Άννας Κορακάκη, το ενδιαφέρον μας για τους Ολυμπιακούς, αλλά και η ελπίδα κατάκτησης και άλλων μεταλλίων, έχει ενταθεί.

Η μερική –έστω- έλλειψη εξοικείωσης με την τεχνολογία, έγκειται στο ότι πριν εγκαταλείψω την οθόνη και το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, μου ήρθε η ιδέα ότι μπορώ να τα κάνω και τα δύο ταυτόχρονα … ή περίπου παράλληλα. Μου ήρθε στο νου η δυνατότητα, ότι και μπορώ να γράφω, αλλά και να παρακολουθώ –έστω και εναλλάξ- τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, επιλέγοντας τη ζωντανή (live) μετάδοση από την ΕΡΤ. Έτσι, μπορούσα γράφοντας να ακούω την εξέλιξη του αγωνίσματος και την κατάλληλη στιγμή να φέρω στην οθόνη του υπολογιστή μου τη ζωντανή μετάδοση, την ώρα που το ελληνικό πλήρωμα θα ξεκινούσε την κούρσα του. Δύο σε ένα, δηλαδή!

Τη στιγμή που πληκτρολογούσα τα αρχικά ΕΡΤ (ή ERT), μου ήρθε στο νου το σύστημα QWERTY (πρφ. Κουέρτυ). Το σύστημα αυτό πήρε το όνομά του από τη σειρά με την οποία βρίσκονται τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και η σειρά αυτή δεν έγινε καθόλου τυχαία. Θα μπορεί να σκεφτεί κανείς «τι σχέση έχει η σειρά με την οποία βρίσκονται τα γράμματα στο πληκτρολόγιο…». Λάθος! Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία πίσω από αυτή την προσπάθεια, ώστε τελικά να καθιερωθεί η σημερινή σειρά γραμμάτων, που βλέπουμε στο πληκτρολόγιό μας. Η ιστορία αυτή ξεκινά στη δεκαετία του 1870, στο Μιλγουώκι των ΗΠΑ, όταν ένας συντάκτης εφημερίδας και τυπογράφος, ο Κρίστοφερ Σολς έφτιαξε μια γραφομηχανή με τη σειρά γραμμάτων QWERTY κ.λπ. και πήρε γι’ αυτό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Στη συνέχεια, τα δικαιώματα τα αγόρασε η εταιρεία Ρέμινγκτον και κυκλοφόρησε στην αγορά ένα επιτυχημένο μοντέλο γραφομηχανής. Οι γραφομηχανές (που σήμερα έχουν εκτοπιστεί από τους υπολογιστές), είχαν τα πλήκτρα τους συνδεδεμένα με ένα μοχλό, που κινούσε ένα βραχίονα, στην άκρη του οποία βρισκόταν ανάγλυφο το γράμμα, το οποίο χτυπούσε πάνω σε μια ταινία εμποτισμένη με μελάνι και έτσι το γράμμα αποτυπωνόταν πάνω στο χαρτί.

Όμως, γράφοντας γρήγορα, οι βραχίονες δεν είχαν τον απαιτούμενο χρόνο για να επιστρέψουν στην αρχική τους θέση, με αποτέλεσμα, στην επιστροφή, ο βραχίονας να μπερδεύεται με το βραχίονα που κινιόταν για να χτυπήσει το επόμενο γράμμα. Λέγεται, λοιπόν, ότι το σύστημα QWERTY ελαχιστοποιεί την πιθανότητα του μπερδέματος των βραχιόνων. Κάποιοι, λένε, ίσως όχι σωστά, ότι το σύστημα αυτό κάνει το δακτυλογράφο να γράφει με αργότερο ρυθμό και έτσι να αποφεύγεται το κόλλημα των βραχιόνων.

Τώρα πια, όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία, όπως και οι γραφομηχανές ανήκουν στα μουσεία… Μένει όμως, πάντα, το σύστημα «κουέρτυ». Καθώς, λοιπόν, πληκτρολογούσα τα αρχικά ΕΡΤ, σκέφτηκα τον Κρίστοφερ Σολς και ενδόμυχα τον ευχαρίστησα (ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται). Ίσως, χωρίς να το θέλει, συνετέλεσε με το σύστημά του, στο να γράφω με ευκολία τα αρχικά της ΕΡΤ (qwERTy), μιας ΕΡΤ που πριν από ένα περίπου χρόνο ξαναγεννήθηκε όχι από τη στάχτη της, αλλά από το «μαύρο» σκοτάδι. Μας απομένει η ελπίδα, πως εφόσον θα συνεχίσει να υπάρχει, θα λειτουργεί με λιγότερες καταχρήσεις και με περισσότερη οικονομία και διαφάνεια, αν και συνεχίζει να έχει υπεράριθμο προσωπικό και μια χαμηλή ακροαματικότητα και τηλεθέαση! Και ο Έλληνας (με συγχωρείτε, δηλαδή) δεν είναι και τόσο ακριβής και διαφανής στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Η διαφορά από την ΄Αννα Κορακάκη, είναι ότι ενώ εκείνη σκοπεύει με μία σφαίρα και πετυχαίνει το στόχο, ο διαχειριζόμενος το δημόσιο χρήμα, παίρνει υπό μάλης το καλάσνικωφ και εκτοξεύει εκατό σφαίρες, που ίσως κάποια, κάποτε, βρει κάποιο στόχο! Ποιος πληρώνει τις σφαίρες; … με συγχωρείτε, την ΕΡΤ ήθελα να πω… Απάντηση: Όλοι εμείς, βέβαια!

Με ετούτα και με τ’ άλλα, ανοίγοντας την ΕΡΤ, έπεσα πάνω στην υποδοχή της Άννας μας (έτσι θα τη λέμε στο εξής) στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης. Και λέγοντας «Μακεδονία», μου ήρθε στο μυαλό το σχόλιο κάποιου «αδιάβαστου» ανταποκριτή του NBC, ο οποίος σχολιάζοντας κατά την είσοδο των ομάδων στο Μαρακανά, στην εναρκτήρια τελετή, ανέφερε περίπου περιπαικτικά, ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αναγνωρίζει τη γειτονική μας χώρα με το όνομα FYROM και ότι ο Μέγας Αλέξανδρος (που ήταν Μακεδόνας μεν, αλλά ο ανταποκριτής τον μπέρδεψε με τη FYROM), ήταν Ολυμπιονίκης από αυτό το σλαβικό κράτος. Αν αυτό δεν είναι μια μεγάλη γκάφα, το βέβαιο είναι ότι έχει σοβαρές πολιτικές προεκτάσεις. Όμως… Όσο λάθος είναι για τους γείτονές μας να θέλουν να ονομάζονται Μακεδόνες, άλλο τόσο λάθος κάνουμε εμείς, αποκαλώντας τους … Σκοπιανούς. Αλήθεια, πώς θα αισθανόμασταν εμείς οι Κρητικοί, αλλά και οι Πελοποννήσιοι, οι Ηπειρώτες, οι Θεσσαλοί και οι νησιώτες μας, να μας αποκαλούν με το όνομα της πρωτεύουσάς μας, … δηλ. «Αθηναίους»;

Πολύ σοφά πράττοντας, η Άννα και ο πατέρας της (συνοδός και προπονητής της) ανέμεναν να ολοκληρωθεί η αποβίβαση των επιβατών για να κατέβουν από το αεροπλάνο. Κάτω, μπροστά στη σκάλα τους περίμενε η μητέρα, ο αδελφός της, η φίλη της… Το τηλεοπτικό συνεργείο, για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να προσεγγίσει από την πλευρά της σκάλας, αλλά είχε στηθεί από την απέναντι πλευρά και σε μεγάλη απόσταση. Έτσι, στο ενδιάμεσο ήρθε και στάθμευσε ένα απορριμματοφόρο, που κατέλαβε τη μισή οθόνη, χωρίς να μπορεί να ειδοποιηθεί για να μετακινηθεί… Κάποτε κατέβηκαν η Άννα με τον πατέρα της και –πάντα από μακριά- είδαμε να εκτυλίσσονται οι γνωστές από ανάλογες περιπτώσεις σκηνές με εναγκαλισμούς και φιλιά. Τελικά, όταν η Άννα πλησίασε στο μικρόφωνο, ακούσαμε τις πρωτότυπες ερωτήσεις, που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές μέχρι τώρα: «Τι σημαίνουν για σένα αυτά τα μετάλλια…», «Πώς θα περάσεις τις επόμενες μέρες; Θα πας μπάνιο;…», «Πιστεύεις ότι και ο αδελφός σου θα πάρει μετάλλιο στο μέλλον», «Είχες αναζητήσει τη μητέρα σου, ένα μήνα, τώρα;» κ.λπ. Η κοπέλα, σοβαρή και ψύχραιμη (όπως τη στιγμή λίγο πριν την τελευταία βολή που της έδωσε το χρυσό), απαντούσε στις πρωτότυπες ερωτήσεις κρίσεως, λίγο πριν αναχωρήσουν για το σπίτι τους, στη Δράμα…

Τελικά, τα ελληνικά πληρώματα κωπηλασίας, για τα οποία ξεκίνησε η σύνδεσή μου με το διαδίκτυο, δεν τα πήγαν καλά από την αρχή. Το γεγονός πέρασε στα ψιλά και οι ανταποκριτές συντόμευσαν τα σχόλιά τους. Μια αποτυχία περιορίζεται όταν αποσιωπάται. Μένει η επιτυχία της πρόκρισης σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πίσω στον τόπο μας και παράλληλα με τους Ολυμπιακούς, οι προετοιμασία των ποδοσφαιρικών ομάδων κορυφώνεται. Τα ερωτήματα είναι δύο – τουλάχιστον. Γιατί οι ελληνικές ομάδες κάνουν –όποιες κάνουν- προετοιμασία στο εξωτερικό; Γιατί σε περίοδο οικονομικής κρίσης επιμένουν να προετοιμάζονται σε χώρες του εξωτερικού και δεν κάθονται για προπόνηση στην έδρα τους, που ξέρουν τα κατατόπια και τα έξοδα θα είναι λιγότερα; Μήπως, στα ξένα, οι πολυάριθμοι ξένοι παίκτες που έχει κάθε ομάδα, νιώσουν πιο κοντά στο σπίτι τους; Ερώτηση δεύτερη: Διαβάζουμε ότι τοπικές ομάδες, που μόλις πριν λίγο είχαν πρόβλημα οικονομικό, προχωρούν σε αθρόες αγορές παικτών; Αγοράζουν ολόκληρη ενδεκάδα και πάλι «κοιτάζουν» για κάποιο μέσο ή κάποιο επιθετικό που να έχει «δύο πόδια και κεφάλι» ... Όλες αυτές οι μεταγραφές δεν έχουν κόστος; Μήπως οι παίκτες έρχονται ανιδιοτελώς; Ή μήπως, αν και το γνωρίζουμε, προσπαθούμε επιμόνως, να ξαναδημιουργήσουμε ένα χρέος, που αργότερα δεν θα μπορούμε να διαχειριστούμε;

Πηγή: Ep.Peripatitis@gmail.com