Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Μονομερείς ενέργειες

«Να είστε ευγενικός με τον φονέα σας, να λέτε «ευχαριστώ» στον δήμιό σας και να δειχνόσαστε συμβιβαστικός με την κακή τύχη που σας έβαλε για… χρόνια πίσω απ’ το σύρτη για ένα έγκλημα που δεν διαπράξατε».

(Ράϊχ, Βίλχεμ : Η Δολοφονία του Χριστού, εκδ. ΠΥΛΗ, Αθήνα, 1976, σελ. 284)

Ο γερμανός υπουργός οικονομικών Wolfgang Schäuble, σχεδόν από τη πρώτη στιγμή που οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου στην Ελλάδα έφεραν στην εξουσία μια συγκυβέρνηση, η οποία ίσαμε τα σήμερα τουλάχιστον, φαίνεται και φέρεται να μην δέχεται να υπογράφει θεμελιώδη μνημονιακά νομοσχέδια που κατ’ ουσίαν συντάσσονταν εκτός Ελλάδας, και ό,τι συνέβαινε εδώ ήταν δια χειρός ελληνικών μνημονιακών κυβερνήσεων προωθούνταν στη Βουλή για ψήφιση με διαδικασίες άκρως εξευτελιστικές για το κύρος του ελληνικού Κοινοβουλίου, και κυρίως, μια συγκυβέρνηση που περισσότερο από το να αξιώνει να συμμετέχει τουλάχιστον ομοτίμως στη διαμόρφωση των πολιτικών που αφορούν την Ελλάδα, αμφισβητεί ίσαμε τα σήμερα τουλάχιστον την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη -που φλερτάρει με ολοκληρωτικές αντιλήψεις, και ιδίως εκείνες της γερμανικής παράδοσης-, από τη πρώτη στιγμή λοιπόν ο κ. Schäuble, (κι προφανώς και η ίδια η γερμανική κυβέρνηση), ο ίδιος ομού μετά των δορυφόρων του, βγάζοντας τη μάσκα το πολιτικού και μάλιστα του πολιτικού με δημοκρατικές αντιλήψεις, ξεσπάθωσαν εν χορώ, ακόμα και κατά της ίδιας τη ελεύθερης βούλησης ενός λαού να επιλέξει τον δρόμο του, φτάνοντας τις τελευταίες ημέρες σε ύβρεις εναντίον του Έλληνα υπουργού οικονομικών, και μέσω αυτού, εναντίον ολόκληρης της χώρας μας και του λαού της.

Αξιώνουν τυπικά συγκυβέρνηση, όχι εν ονόματι της «αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων», (οι λέξεις «αλληλεγγύη» και «εταίρος» αποτελούν πια προσβολή της νοημοσύνης όταν επικαλούνται, όταν δεν αποτελούν ανέκδοτο), μα εν ονόματι του «δανειστή», και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, του «τοκογλύφου» που επιδιώκει δια της «απλοχεριάς» του, όχι τη σωτηρία του «πελάτη» του, μα το να του «φάει» τα «χρυσαφικά και ασημικά του» σε πρώτη φάση, και σε μια επόμενη, αφού εν τω μεταξύ θα τον έχει «διευκολύνει» ακόμα περισσότερο, να του «φάει» και όποια ακίνητη περιουσία διαθέτει, συνεπώς, ουσιαστικά, αξιώνουν όχι συγκυβέρνηση, μα κατοχή της χώρας, προσπαθώντας να μεταβάλλουν την ελληνική κυβέρνηση σε κυβέρνηση μαριονέτα, κυβέρνηση μιας αποικίας, η οποία δρα κάτω από τις οδηγίες και τις εντολές της «μητρόπολης».

Αξιώνουν, έτσι, όχι μονομερείς ενέργειες εκ μέρους του θύματός τους, της Ελλάδας :

Αλλά ακόμα κι αυτό, δεν επιτρέπουν οι «αλληλέγγυοι εταίροι» μας να οριστεί το τι θεωρούνται «μονομερείς ενέργειες» με βάση τις θεμελιώδεις αρχές λειτουργίας της δημοκρατίας, και πάντως αρχές που θεωρούνται αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο στην ευρωπαϊκή πολιτισμική παράδοση, ακόμα και για την ίδια τη Γερμανία, όταν τούτη η χώρα, καταφέρνει να ξεφύγει από εκείνο το παρελθόν της που στα τελευταία εκατό χρόνια δικαίως της προσήψαν χαρακτηρισμούς δηλωτικούς μιας ανείπωτης για την ανθρώπινη φύση βαρβαρότητας, χαρακτηρισμούς που οι συγκαιρινές πράξεις της, φαίνεται να δικαιολογούν την αναβίωσή τους.

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο είναι να βήξεις χωρίς την έγκρισή του.

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο είναι να πνίγεσαι και να απλώνεις το χέρι σου να πιαστείς από ένα σωσίβιο που βρίσκεται πλάι σου, χωρίς την έγκρισή του, μια έγκριση που είσαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να σου δοθεί αν δεν παραδεχτείς τις αξιώσεις του και πεις «ουδείς αναμάρτητος».

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο, είναι να ισχύει η δημοκρατία à la carte, όπως αρμόζει στις αντιλήψεις που έχει για το θέμα αυτό.

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο, είναι να σέβεσαι το Σύνταγμα της χώρας σου, μονάχα αφού προηγούμενα συναινέσει κι αυτό, έστω κι αν είναι βέβαιο ότι δεν θα συναινέσει ποτέ.

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο, είναι να θεωρείς τη λαϊκή εντολή, ως εντολή της συνταγματικά Ύψιστης Αρχής της χώρας από την οποία εκπορεύονται και υπέρ της οποίας ασκούνται όλες οι εξουσίες, μονάχα αφού προηγούμενα συναινέσει κι αυτό, έστω κι αν είναι βέβαιο ότι δεν θα συναινέσει ποτέ.

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο, είναι να τολμάς να ζεις, όταν η Αθλιότητα των «σωτήρων» σου προσφέρει τόσες εναλλακτικές, όπως το «δικαίωμα» στην «αυτοχειρία».

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο, είναι να επικαλείσαι το δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια, χωρίς να το αιτηθείς προηγούμενα ευσεβάστως από το Βερολίνο, έστω κι αν γνωρίζεις ότι δεν θα σου παρασχεθεί ποτέ.

Έτσι, μονομερής ενέργεια για το Βερολίνο, είναι να αλλάξεις τη λάθος πολιτική που οι «αλληλέγγυοι εταίροι» επιβάλουν, το «φάρμακο που σκοτώνει», να αποσείσεις τις συνέπειές της, χωρίς να το ρωτήσεις, έστω κι αν είναι βέβαιο ότι δεν θα συναινέσει ποτέ σ’ αυτό.

Μονομερής κατά πώς μου φαίνεται ενέργεια είναι να εκλέγει ο ελληνικός λαός μια κυβέρνηση που δεν είναι αρεστή στο Βερολίνο.

Ο ίδιος ο Έλληνας υπουργός οικονομικών, όπως δημοσιεύεται στο Τύπο, αποκάλυψε ότι σε μια από τις συναντήσεις του με τον Γερμανό υπουργό οικονομικών, ο τελευταίος του είπε ότι ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών έχει χάσει την εμπιστοσύνη της γερμανικής κυβέρνησης.

Ορθώς, όπως ο ίδιος ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης αποκαλύπτει, του απάντησε : «…δεν την είχα ποτέ… Το θεωρώ δεδομένο ότι δεν έχω την εμπιστοσύνη σας αλλά έχω την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και θέλω να αποκτήσω εγώ την εμπιστοσύνη τη δική σας και εσείς τη δική μου. Ο μόνος τρόπος να το κάνουμε είναι να αποφασίσουμε κάποιους κοινούς στόχους και να τους πετύχουμε».

Όμως, στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, ο κ. Schäuble, είπε κάτι όχι με πρόθεση να θίξει τον Έλληνα πρωθυπουργό, μα διότι η έπαρση και η αλαζονεία με τις οποίες έχει διαποτιστεί η γερμανική ηγεμονία, έχουν κατακτήσει και ίδια μέλη της γερμανικής κυβέρνησης ως άτομα, όχι όλα, οφείλω να επισημάνω.

Ο κ. Schäuble, εμφορούμενος από την παραδοσιακή ηγεμονική ιδεολογία και διαποτισμένος απ’ αυτή, είπε κάτι το αυτονόητο γι’ αυτόν : αξιώνει ο «βαλκάνιος» κ. Βαρουφάκης, να τυγχάνει της εμπιστοσύνης της γερμανικής κυβέρνησης, πολύ περισσότερο από το να τυγχάνει της εμπιστοσύνης του ίδιου του λαού του. Αυτή η τελευταία έχει κάποια σημασία, μονάχα στο μέτρο και το βαθμό που ταυτίζεται με την εμπιστοσύνη της γερμανικής κυβέρνησης προς το πρόσωπό του.

Αυτός ο τρεχόντως αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας της Ευρώπης, (αδιαμφισβήτητος στον ίδιο βαθμό που είναι αδιαμφισβήτητη και η υποτέλεια των λοιπών ευρωπαϊκών ηγεσιών μπρος στο Βερολίνο), διαπνέεται από τις πατροπαράδοτες περί ηγεμονίας αντιλήψεις του, οι οποίες, σήμερα αναβιώνουν με άλλο βεβαίως κουστούμι, και άλλο βεβαίως λεξιλόγιο, όμως με το ίδιο περιεχόμενο : μια Ευρώπη ταξικά διαιρεμένη σε λίγα Κράτη και έθνη συνεπώς Κυρίως και πολλά Κράτη και έθνη Παριών, και βεβαίως, Κύριος των Κυρίων, ποιος άλλος;

Όμως, απευθύνομαι και σ’ αυτόν τον θλιβερό θίασο των πολιτικών ταγών της Ευρώπης, των εκπροσώπων δήθεν ανεξάρτητων Κρατών, δήθεν καλώς θεμελιωμένων Δημοκρατιών, των ταγών εκείνων που αναμένουν πρώτα ν’ ακούσουν τη Φωνή του Βερολίνου, για να εκφέρουν στη συνέχεια τον δήθεν δικό τους πολιτικό λόγο.

Κοιτώ αυτόν τον θλιβερό θίασο στα μάτια και τους ερωτώ : πού πήγε η αιδώς, αυτό το υπέροχο συναίσθημα που δηλώνει την -ακόμα- παρουσία της Αξιοπρέπειας στον Άνθρωπο;

Κοιτώ αυτούς τους άφωνους ηγέτες και τους ρωτώ : πού πήγε το δικαίωμα των λαών σας, να έχουν φωνή, μέσα από τη δική σας φωνή;

Και είναι δύο φορές άφωνοι εκείνοι οι ηγέτες, που αφού πρώτα τολμήσουν να μιλήσουν, μόλις ο βρυχηθμός του Βερολίνου κατευθυνθεί εναντίον τους, σπεύδουν να συνταχθούν πίσω από τον ηγεμόνα.

Κοιτάζω τους πρωταγωνιστές του Μεγάλου Δράματος που παίζεται στο Κόσμο.

Και στη χώρα μου.

Κοιτώ αυτό που καλείται «Ηγεσία».

Όχι τη κάθε Ηγεσία.

Μιλώ για την Ηγεσία της Αθλιότητας, και όλους όσους την εκφράζουν και την υλοποιούν.

Έτσι κι αλλιώς, όσοι «ηγούνται» -γενικώς- δεν είναι κατ’ ανάγκην και πραγματικοί ηγέτες!

Δεν είναι αναγκαίο μάλιστα να έχουν ούτε ένα ηγετικό προσόν!

Πόσες φορές δεν έτυχε να έχει εφαρμογή τούτο το παμπάλαιο ερώτημα, απόδειξη το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της Αθλιότητας;

«Άνανδρε, ανίκανε, γιατί ηγείσαι τόσων μεγάλων στρατηγών και τόσο εκλεκτών στρατιών; Άνθρωπε αμαθή, που δεν μπόρεσες να μάθεις ούτε την ορθογραφία της μητρικής σου γλώσσας, γιατί ονομάζεσαι κορυφαίος προστάτης των Ακαδημιών και των Πανεπιστημίων; Γιατί εξουσιάζεις, συ, εγκληματία, την δικαιοσύνη και αποφασίζεις για τη ζωή ή το θάνατο των κατηγορουμένων; Γιατί είσαι συ που βραβεύεις την αρετή και την ικανότητα, άσωτε και ανίκανε; Γιατί εσύ αδύνατε και αρρωστιάρη, να διευθύνεις τις τύχες ενός λαού ισχυρού και να εξαρτώνται από σένα, η πρόοδος και η ανάπτυξή του για πολλές γενεές; Γιατί; Γιατί;» (Νορντάου, Μαξ : Τα κατά συνθήκην ψεύδη, εκδ. Δ. ΔΑΡΕΜΑ, Αθήνα, 1965, σελ. 51)

Αυτά τα «γιατί;», πολύ περισσότερο παρά ποτέ μεταπολεμικά στην Ευρώπη, τείνουν να λάβουν ένα τόνο δραματικό, σχεδόν υπαρξιακό.

Κοιτώ αυτούς που η Μοίρα κι η αποκοτιά των επιλογών μας, αυτό το «θίασο» τα μέλη του οποίου φέρνουν το σκούφο του «ηγέτη», αυτή την συλλογική ομάδα που προσωποποιεί ό,τι μπορεί να περιληφθεί στον όρο «ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα» και καμώνεται πως πολεμάει «σκληρά» για τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης, κι απ’ την οποία ομάδα καρτερώ Λύση στο Μεγάλο Δράμα της Χώρας μου.

Αναλογικά ισχύουν εδώ όσα ο Σεφέρης περιέγραφε στις 9/7/1941, για την κυβέρνηση που τράβηξε το δρόμο της εξορίας :

«Υπάρχει ένα είδος αυτοδηλητηριασμού που κουβαλάει μαζί του αυτό το συγκρότημα : Θανατεροί ψίθυροι στους διαδρόμους, μακιαβελική σιωπή γεμάτη κακοήθη μικρόβια, μπηχτές στη ράχη, καθώς προχωρείς ανύποπτος. Και η κατάσταση τραβάει, σέρνεται. Φύγαμε για να συνεχίσουμε τον πόλεμο, και ο καθένας δεν σκέπτεται παρά τον εαυτό του […] Αλλά οι κεφαλές, για όνομα του Θεού, οι κεφαλές. τους συλλογίζεσαι κι έχεις όρεξη για κλάματα. Τώρα έγινε ό,τι έγινε και τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει όσο να λευτερωθεί ο τόπος. Η μόνη παρηγοριά είναι ότι, σαν φτάσουμε στο τέλος της μεγάλης περιπέτειας, όλοι ετούτοι θα έχουν σαρωθεί από εκείνους που ζούνε το σημερινό δράμα της σκλαβιάς. Εκείνους που, καθώς φαντάζομαι, θα είναι σε θέση να μιλήσουν τη λαλιά της Ελλάδας.» (Χάγκεν Φλάϊσερ : Στέμμα και Σβάστικα, Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης, 1941-1944)

Τι δεν ισχύει απ’ τη παραπάνω περιγραφή στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης και των ηγεσιών των Κρατών – μελών της;

Και δεν είναι άραγε η φωνή του σημερινού Έλληνα πρωθυπουργού που έρχεται να σπάσει μια θλιβερή μονοτονία και ατονία που επικρατεί εδώ και πολύ καιρό στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, με μοναδική εξαίρεση τη θορυβώδη και μοναδική φωνή που ακούγεται, αυτή του Βερολίνου;

Προσοχή όμως! Δεν λέω ότι είμαι βέβαιος ότι θα διαρκέσει αυτή η λαμπρή εξαίρεση της επί τέλους μιας φωνής που αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου στην Ευρώπη, λέω απλά, ότι το εύχομαι.

Ποια είναι η προσφορά αυτών των ηγεσιών στην Ευρώπη, εξόν της γερμανικής ηγεσίας, που είναι αλήθεια, ότι τουλάχιστον δρα για τα συμφέροντα της Γερμανίας -και παρεμπιπτόντως για τον ίδιο τον γερμανικό λαό, ως ένα βαθμό-, στον ίδιο βαθμό που δρα εναντίον της υπόλοιπης Ευρώπης;

Κι αυτούς που κοιτώ μπροστά μου, νοιώθω ότι δεν έχουν να μου μάθουν τίποτα πέρα απ’ όσα ξέρω, δεν έχουν να μου δώκουν τίποτα πέρα απ’ όσα έχω, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα απ’ όσα μπορώ και μονάχος μου να κάνω.

«Άμα δε μου δώκεις ό,τι δεν έχω…, άμα δε μου μάθεις ό,τι δεν ξέρω, άμα δε μου κάνεις ό,τι δεν μπορώ, γιατί να σ’ έχω καλύτερον;» (Μιχαήλ Περάνθης : Σουλιώτες, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 385)

Λοιπόν, σε κάθε περίπτωση, και βεβαίως αυτό ίσχυσε σ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο στη χώρα μου και θα εξακολουθεί να ισχύει ως ότου με βεβαιότητα πούμε ότι «το κακό τέθηκε υπό έλεγχο», την Αθλιότητα, όπως συχνά έχω γράψει σε άλλα άρθρα μου, δεν την αποκηρύσσεις! Την αποκόβεις από τις ρίζες της!

Η γενιά η δική μου δεν γνώρισε τον Πόλεμο.

Γεννηθήκαμε αμέσως ή λίγο μετά.

Αλλά, καμιά γενιά στη διάρκεια της ζωής της, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα χάσει την «ευκαιρία» να ζήσει μια «ανάλογη, πολεμική» κατάσταση, στην οποία η χώρα θα τελεί κάτω από μια μορφή ουσιαστικής ξένης κατοχής, με ξένους τοποτηρητές και ρυθμιστές των πραγμάτων, και με το ντόπιο πολιτικό σύστημα να είναι, άλλο μεν με τη πλευρά της ξένης κατοχικής δύναμης, προσφέροντας το αναγκαίο «υλικό» για τη κατασκευή «ηγετών – αχυρανθρώπων», άλλο να παραμένει ουδέτερο -αλλ’ η ουδετερότητα εδώ εξομοιώνεται με ψήφο ανοχής στο ξένο κατακτητή- και άλλο να κάνει πραγματική Αντίσταση, αρνούμενο κάθε συνεργασία με τον Κατακτητή.

Στη Χώρα μου, στην Ελλάδα των Μνημονίων, στα δικά μου μάτια, στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, είδα να αναβιώνουν ως σύγχρονη πραγματικότητα Μεγάλες Αθλιότητες του ιστορικού μας παρελθόντος, ό,τι διάβαζα και νόμιζα ότι δεν θα ξανάβλεπα σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον.

Σήμερα, στα 2015, μπορούσα να φανταστώ να πάμε μισό αιώνα πίσω, ένα αιώνα έστω, αλλά να πάμε, στο επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας και της πολιτικής ανάπτυξης, εκεί όπου αρχίσαμε να ζούμε ως Κράτος, μετά την Τουρκοκρατία, κοντά δύο αιώνες πριν, και μάλιστα, με τις ίδιες συμβολικές αναλογίες (γερμανοκρατία τότε, γερμανοκρατία και σήμερα, έμφοβο πολιτικό σύστημα στη τότε γερμανοκρατία, περιδεές πολιτικό σύστημα στη γερμανοκρατία της πρόσφατης Μνημονιακής περιόδου), αυτό αν μου το λέγανε πέντε χρόνια νωρίτερα, ότι θα ήταν δυνατό να επαναληφθεί σχεδόν πανομοιότυπα, θα δυσπιστούσα.

Υπερβολές;

Συλλογιέμαι εκείνη την εποχή.

Μένω περίοδο της Βαβαρικής Αντιβασιλείας στο τόπο μας.

Σημειώνει ο Φωτιάδης για τους υπουργούς και τον ίδιο τον πρωθυπουργό την εποχή της Αντιβασιλείας, και παρακαλώ πολύ, κάνετε σεις οι ίδιοι τον συνειρμό με ό,τι βιώναμε την περίοδο των μνημονιακών κυβερνήσεων στη χώρα, αλλά θα τολμήσω να πω, κάνετε τον συνειρμό για πόσες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν ισχύει σήμερα το ίδιο :

«…Τους είχανε από κλότσο κι από μπάτσο. Τους κατάντησαν απλούς γραφιάδες να διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις τους. Τους υποβίβασαν, καθώς λέει ο Κυριακίδης, «εις θέσιν τμηματαρχών». Να τι γράφει ο Δραγούμης : «Οι αντιβασιλείς, ενήργουν αυτοί ως υπουργοί, φερόμενοι προς τους αληθείς υπουργούς ως προς υπαλλήλους ελαχίστης σημασίας, ενίοτε μάλιστα εξυβρίζοντες δι’ επισήμων εγγράφων». Φτιάνανε οι αντιβασιλιάδες γερμανικά τα έγγραφα, γιατί, καθώς λέει ο Γούδας : «σκοπός της αντιβασιλείας ήτο να καταστήση την Ελλάδα όσον τάχιον βαυαρικήν αποικίαν και πρώτιστα πάντων εφρόντισε να εισάξη την γερμανικήν γλώσσα». Αφού τα καθαρογράφανε, τα στέλνανε στους υπουργούς σημειώνοντας με το μολύβι πού έπρεπε να υπογράψουν. Κι αυτοί, μάτια μου, μια και δεν καταλάβαιναν τα γερμανικά, τα υπόγραφαν δίχως να χαμπαρίζουν τι λέγανε. Και ξέρεις ποιοι ήτανε τούτοι οι φωστήρες μας; Εκείνοι που πρωτοστάτησαν πως έπρεπε ο τόπος να κυβερνηθεί συνταγματικά! Πρώτος και καλύτερος στις κουρμπέτες στους Βαβαρέζους στάθηκε, βέβαια, ο Φαναριώτης ψευτοπρίγκιπας Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Κείνο που δεν κάτεχε ήτανε πως σαν δουλεύεις ξένο αφεντικό πρέπει να ‘χεις πρόθυμο τον πισινό σου να δοκιμάσει την κλοτσιά του. Κάποτες που ξεθαρρεύτηκε ν’ αντιτάξει τη γνώμη του στον Άβελ αυτός του φώναξε : «Βλάκα! Τίποτα δεν μ’ εμποδίζει ν’ ανοίξω το παράθυρο και να σε πετάξω όξω!»… Μα κι ο Κωλέτης «ελθών εις το υπουργείον των Εσωτερικών (που ήτανε κάτω από τη δικαιοδοσία του Άβελ), δεν επίθετο να παύση τον οικειότερον των νομαρχών, ηπειλήθη και επεπλήχθη αποτομώτερον παρ’ όσον ημπορεί να επιπλήξει υπουργός σήμερον τον τελευταίον γραφέα»… Μια κι ουσιαστικά καθετί το σημαντικό τ’ αποφάσιζαν οι Βαβαροί, η κυβέρνηση καταγινόταν με τα πιο ασήμαντα πράγματα. Η εφημερίδα «Σωτήρ», στο φύλλο της 20 του Φλεβάρη 1834, γράφει πως το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε δυο φορές για να διορίσει έναν λιμενάρχη! Από τους πρώτους τούτους κάτω από τη βαβαροκρατία υπουργούς ένας μονάχα δε σήκωσε τις προσβολές και τα καπρίτσια των αντιβασιλιάδων, ο Κλωνάρης, που… παραΰστερα… θα τον συναντήσουμε συνήγορο υπεράσπισης στη δίκη του Κολοκοτρώνη. Τον φώναξε ο Άβελ και τον πρόσταξε να περάσει από κριτήριο τον καπετάν Βάσο Μαυροβουνιώτη και τον υπομοίραρχο Τσαλακώστα –που δεν ήταν άλλος από τον ποιητή Ζαλοκώστα- γιατί τάχατες αντενεργούσαν στους Βαβαρούς. Ο Κλωνάρης αρνήθηκε να το κάνει. Τότες ο Άβελ, που πρώτη φορά έβρισκε αντίσταση στις βουλές του, κόρωσε κι άρχισε να του φωνάζει. Ο Κλωνάρης του γύρισε απότομα το κεφάλι του. «Εγώ σας μιλώ, του λέει ο Οβάλ, κι εσείς κοιτάτε αλλού». «Με τ’ αυτιά ακούμε στην Ελλάδα κι όχι με τα μάτια», του απαντάει ξερά ο Κλωνάρης. Όταν στις 3 του Απρίλη 1833 οι Βαβαροί ανασχηματίσανε το υπουργείο, πρώτον και καλύτερο διώξανε τον Κλωνάρη…» (Φωτιάδη, Δημήτρη : Κολοκοτρώνης, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1987, σελ. 131-133)

Μούρχονται στο νου, σε τούτο το σημείο, κάτι που είχε πει ο Μιραμπό :

«υπάρχει κάτι χειρότερο από τον δήμιο : ο υπηρέτης του!» (Ι. Κ. Πρετεντέρης : Η Δεύτερη Μεταπολίτευση, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2010, σελ. 25)

Πόσες φορές τέτοιες εικόνες, σαν αυτές που περιγράφονται παραπάνω, δεν μου φάνηκαν να αναβιώνουν στη κάθε λεπτομέρειά τους, εδώ στη Χώρα μου, την περίοδο των Μνημονίων;

Πόσες φορές τέτοιες εικόνες, σαν αυτές που περιγράφονται παραπάνω, δεν μου φάνηκαν να αναβιώνουν στη κάθε λεπτομέρειά τους, σε άλλες χώρες, στην Ευρώπη;

Πόσες φορές δεν είδα τη Βουλή των Ελλήνων να εξευτελίζεται, πόσες φορές δεν είδα τις ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις να εξευτελίζονται, μπρος σε ανθυποτμηματάρχες – απεσταλμένους της Ξένης Κατοχικής Δύναμης;

Πόσες φορές δεν είδα ευρωπαϊκές ηγεσίες να εξευτελίζονται στα δικά μου μάτια και στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, πόσες φορές δεν είδα τις ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις να εξευτελίζονται, μπρος σε ανθυποτμηματάρχες – απεσταλμένους της Ξένης Κατοχικής Δύναμης, πόσες φορές δεν είδα άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σύρονται πίσω από την όποια γερμανική αξίωση;

Στη Κοινωνία του Ανθρώπου, υπάρχει μεγάλη αναταραχή.

Το Μεγαλύτερο Πρόβλημα, που αντιμετωπίζει ο Κόσμος όλος και η χώρα μου, είναι οι Μικροί Προύχοντες που καλούνται καταχρηστικά «Ηγέτες».

Μικροί όχι τόσο σε ικανότητες και δεξιότητες.

Μικροί βέβαια και σ’ αυτά, όμως, μοιραία μικροί στη Ψυχή.

Ψυχή για Αγώνα, για τη Πατρίδα και το Λαό τους!

Η Απόσταση ανάμεσα στη Ψυχή του Αγωνιστή – Ηγέτη για να υπερασπιστεί τη Ζωή του Ανθρώπου και στη Ψυχή του Προσκυνημένου ή του Συνεργάτη του Θηρίου, καλείται «Έλλειμμα Ηγεσίας».

Ξέρω, ότι θα αντιδράσει κάποιο μέρος του πολιτικού προσωπικού που παίζει το ρόλο της «πολιτικής ηγεσίας» και θα μου θυμίσουν τι «Αγώνα» έδωσαν και δίνουν για να βρίσκομαι εδώ πού βρίσκομαι και όχι ακόμα χειρότερα.

Αυτό όμως ακριβώς λέω!

Έδωσαν «αγώνα» για να βρεθώ στο πάτο του Βούρκου, κι έπειτα, οι ίδιοι που με έβαλαν εκεί, δίνουν, λένε, «αγώνα» να με «ξε-πατώσουν»!

Τα διακυβεύματα, δεν υπερασπίζονται με τα ίδια μέσα και με τους ίδιους κώδικες διεξαγωγής του Αγώνα από όλους.

Στο «τίμια πάλη» του Ανθρώπου, η Αθλιότητα επιλέγει πάντα το «στιλέτο στην πλάτη».

Δεν διαφωνώ μονάχα με τις λέξεις τους!

Διαφωνώ κυρίως με την ερμηνεία τους!

Συχνά έχω προειδοποιήσει ότι θα μας βρει κακός μπελάς με τούτους τους διαβόλους : τις λέξεις!

Βλέπω τις φιγούρες τους, αλλά όχι τα πρόσωπά τους.

Διότι οι φιγούρες τούτες είναι Σκιές.

Τα πρόσωπά τους, καθώς μου λένε άλλοι που τα έχουν δει από κοντά, είναι οικτρά παραμορφωμένα.

Όμως, η σωματική παραμόρφωση ποτές δεν υπήρξε ποτέ απωθητικό στοιχείο για μένα.

Το μέσα τους, η ψυχή τους, είναι παραμορφωμένη, κι αυτή τη παραμόρφωση ποτές μου δεν μπόρεσα να την αντέξω.

Αυτές οι φιγούρες με τα παραμορφωμένα πρόσωπα και τις παραμορφωμένες ψυχές, είναι οι υπηρέτες του Θηρίου, της Αθλιότητας, στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων.

Η χώρα μου έχει τη τιμητική της στο Μεγάλο Δράμα που παίζεται στην Ευρώπη.

Είναι τα τελευταία χρόνια, η χώρα όπου έχει εγκαταστήσει το Θρόνο του το Θηρίο, η Αθλιότητα.

Μόλις πρόσφατα που πήγε κάπως να ξεβολευτεί το Θηρίο από το καλοβόλεμά του στο σβέρκο του ελληνικού λαού, και πνέει μένεα απειλώντας θεούς και δαίμονες, παρ’ ό,τα δαίμων και το ίδιο.

Βεβαίως, κάθε Χώρα στην οποία έχει Εξουσία το Θηρίο, η Αθλιότητα, καλείται Ελλάδα.

Και η Ελλάδα παίρνει το όνομα της κάθε τέτοιας χώρας.

Οι φιγούρες, είναι όσοι απαρτίζουν την πολιτική Εξουσία, τη Διαπλοκή, το πολιτικό και λοιπό προσωπικό που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν ή προσκυνούν το Θηρίο, την Αθλιότητα.

Επιχειρώ μια αναφορά στη Περιρρέουσα Ατμόσφαιρα και στο Κλίμα που ζω. Μια αναφορά στη πνευματική και αξιακή αιθαλομίχλη, που έχει κατσικωθεί περισσότερο κι απ’ το σβέρκο στη Ψυχή ενός ολάκερου Λαού. Αυτή τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα, που σκορπά το Θάνατο σαν την εισπνεύσεις περισσότερο απ’ ό,τι αντέχει ένας υγιής Άνθρωπος. Ο Θάνατος, που έχει και τη μορφή του εθισμού σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, διότι αυτός ο εθισμός σημαίνει ότι μεταλλάχτηκε κι ο ίδιος ο Άνθρωπος.

Μονομερής λοιπόν ενέργεια, για την Αθλιότητα, είναι κάθε ενέργεια της Μη- Αθλιότητας, που αμφισβητεί καθιερωμένες και κυρίαρχες Απαξίες της Αθλιότητας.

Όμως, παραφράζοντας γνωστή ρήση, θα πω τούτο για το έλλειμμα αξιοπρέπειας που σαν θύελλα σαρώνει το είναι κάποιων ευρωπαϊκών ηγεσιών :

«δει δη Αξιοπρέπειας, ω αρίφνητοι, ιλαροί καμποτίνοι, άχθη αρούρης»!

Διότι η Αθλιότητα, δεν διεκδικεί απλώς μια «θεϊκή Δύναμη», καταλλήλως εκκοσμικευμένη, διεκδικεί το να καταστεί μια Αδήριτη Ανάγκη, ισάξια και εφάμιλλη των Μοιρών, στις οποίες υποτάσσονταν θεοί τε και θνητοί.

Τόχω ξαναγράψει : η Γερμανία εξελίσσεται και πάντως είναι αυτή τη στιγμή, ο διαλυτικός παράγων του ευρωπαϊκού οράματος για μια ενωμένη πολιτικά δημοκρατική Ευρώπη.

Την Ευρώπη, είτε θα την «καταπιεί» η Γερμανία, είτε η Ευρώπη θα επιζήσει αφού αποβάλει την Γερμανία απ’ τους κόλπους της, και όσους θελήσουν να την ακολουθήσουν.

Ευχής έργον θα ήταν η Γερμανία να συμμετέχει στην Ευρώπη ως μια εξευρωπαϊσμένη χώρα, όμως, πολύ φοβάμαι, ότι ο ιστορικός μεγαλοηγεμονικός στόχος της, να εκγερμανίσει την Ευρώπη, ουδέποτε έπαψε να απασχολεί το μυαλό της, και κυρίως, να το επιδιώκει.

Η Ευρώπη πρέπει να επανιδρυθεί.

Πρέπει όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κάτσουν εξ αρχής γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, και να θέσουν επί τάπητος το ζήτημα που ονομάζεται «Ευρώπη».

Ποια Ευρώπη θέλουμε σήμερα;

Ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο των νέων ιδρυτικών συμφωνιών που θα συναφθούν;

Ποιο θα είναι το περιεχόμενο του συνταγματικού – καταστατικού χάρτη της Ευρώπης, που θα προσδιορίζει κρίσιμα ζητήματα, όπως τα Ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, το περιεχόμενο και τα όρια του κοινωνικού Κράτους όπως και τα όρια των ιδιωτικών αγορών, και πολύ βασικό, το ζήτημα της λογοδοσίας των κυρίαρχων θεσμών;

Πράγμα πολύ βασικό, ποιο το χρονοδιάγραμμα της πλήρους πολιτικής και κρατικής ενοποίησης της Ευρώπης, και οι προϋποθέσεις εισόδου και εξόδου των κρατών – μελών της Ένωσης απ’ αυτήν;

Πράγμα εξίσου βασικό, αν δεν συμφωνηθεί σαφές χρονοδιάγραμμα που να οδηγεί, όχι κάποια στιγμή στο μέλλον, μα σε ορισμένη χρονική στιγμή, στην ανωτέρω πλήρη πολιτική και κρατική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε, αυτή η Ένωση, η καθαρά πλέον αγοραία και οικονομική, πώς θα πρέπει να είναι οργανωμένη, ώστε, αφού δεν θα υπάρχει πολιτική ένωση, τουλάχιστον αυτή η αγοραία και οικονομική ένωση, να λειτουργεί όσο το δυνατόν επωφελέστερα για όλα τα μέλη, και κυρίως, η δεσπόζουσα οικονομική και αγοραία θέση μιας εθνικής οικονομίας, να μην επιτρέπει το Κράτος το οποίο αφορά αυτή η δεσπόζουσα θέση, να μεταβάλλεται μέσω της οικονομίας σε πολιτικό επικυρίαρχο σε άλλα Κράτη ή και σε ολόκληρη την Ευρώπη;

Όσο το συνολικό πρόβλημα που λέγεται «Ευρώπη», δεν λύνεται κι αφήνεται πολιτικά να διαβρώνεται μέσα στη πολιτική ασάφεια, τον καιροσκοπισμό της οικονομίας και των αγορών όπως και τις ορέξεις της κάθε φορά επικυρίαρχης κρατικής οντότητας του ευρωπαϊκού αυτού γίγνεσθαι, θα ζούμε τις συνέπειες της σημερινής ανερμάτιστης πολιτικά και κοινωνικά Ευρώπης, μιας Ευρώπης που πλέον όλο και πιο ορατά είναι φανερό ότι εκπροσωπεί λόμπι μεγαλοσυμφερόντων, με τους λαούς, θλιβερές φιγούρες και σκιές στο παρασκήνιο, που μάλλον αποτελούν τροχοπέδη στη καλή λειτουργία της Αγοραίας Ευρώπης, παρά ό,τιδήποτε άλλο.

Αν υπάρχει μια μεγαλειώδης μονομερής ενέργεια, με συνέπειες που υπερβαίνουν κι αυτά τα σύνορα της Ευρώπης, είναι η Μονομερής Ενέργεια της Γερμανίας, να εκτρέψει την Ευρώπη από το αρχικό της Θεμελιώδες Όραμα της δημιουργίας μιας Ενωμένης (πολιτικά και κρατικά) Ευρώπης Ισότιμων Λαών και Κοινωνιών, μια Ευρώπη που θα διανέμει τα βάρη της μα και τον πλούτο και την ευημερία της ισότιμα μεταξύ των Λαών, μια Ευρώπη που θα λειτουργεί με βάση μια ενιαία κοινωνική και οικονομική πολιτική, με ενιαία εξωτερική πολιτική, με ενιαίο στρατό, μια Ευρώπη, μια Ευρώπη δηλαδή, απολύτως ξένη μ’ αυτή που ζούμε, και το κυριότερο μ’ αυτή που δρομολογείται να παγιωθεί, δηλαδή το γερμανικής έμπνευσης νεοταξίτικο μοντέλο της Αγοραίας Ευρώπης, της Ευρώπης του Δούναι και Λαβείν, της Ευρώπης που θα λειτουργεί με βάση τους νόμους της ζούγκλας.

Είχα ήδη τελειώσει το άρθρο, όταν ανακοινώθηκε η απόφαση της Ισλανδίας, να αποσύρει την αίτηση ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έχω την αίσθηση, ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που είπαν αυθόρμητα : «Γλύτωσε»!

Ερωτώ όμως;

Αυτού φτάσαμε, ώστε να θεωρείται πια θανάσιμος ο εναγκαλισμός σου με την Ευρώπη;

Ο χρόνος θα αποφανθεί τελεσίδικα σ’ αυτό το κρίσιμο ερώτημα.

Πηγή: http://olympia.gr/