Κόκορας διαπραγματευτής

Αναρτήθηκε από Mythaon Pontix, στις17 Φεβρουαρίου 2015 

Ο μύθος του κόκορα διαπραγματευτή

Σαν να λέμε Ολυμπιακός -Τύρναβος 8 – 0. Ας δούμε όμως το ζήτημα των διαπραγματεύσεων αρχίζοντας με ένα μύθο.

Κάποτε μια αλεπού, Νοέμβρη μήνα, έψαχνε να βρει κάτι να φάει. Ο δρόμος της την έφερε σε ένα κοτέτσι, όπου ζούσαν ένας κόκορας με τις πέντε κότες του. Μετά από αρκετές γυροβολιές βρήκε ένα μικρό άνοιγμα και τρύπωσε. Την ώρα που η αλεπού (Α) ήταν έτοιμη να αρπάξει μια κότα, εμφανίζεται μπρος της ο κόκορας (Κ) και με σταθερή φωνή της λέει:

Κ. Αλεπού, πριν φας την κότα μου, θέλω να διαπραγματευτούμε.

Α. Τι λες, ρε κόκορα, τρελάθηκες; Δεν είσαι σε θέση να διαπραγματευτείς. Μπορώ να φάω και τις κότες σου και σένα.

Κ. Πράγματι, μπορείς να μας φας, αλλά αυτό θα έχει βαριές συνέπειες και για σένα.

Α. Μη μου λες (ειρωνικά)! Και γιατί παρακαλώ;

Κ. Αν μας φας, αύριο κιόλας θα μας έχεις χωνέψει. Από μεθαύριο θα ψάχνεις πάλι τι να φας και χειμώνα καιρό δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βρεις κάτι. Έχω να σου κάνω πρόταση που θα ωφελήσει και σένα κι εμάς.

Η Αλεπού συνοφρυώθηκε και σκέφτηκε πως ο κόκορας δεν είχε κι άδικο. «Ας ακούσω τι έχει να μου πει και αν δεν με συμφέρει, τους τρώω μετά», συνέχισε τη σκέψη της.

Α. Ακούω την πρότασή σου, αλλά να ξέρεις πως δεν δεσμεύομαι για τίποτα.

Κ. Λοιπόν, δεν θα μας φας, αλλά θα έρχεσαι κάθε βδομάδα κι εγώ θα σου δίνω 5 αυγά. Δεν είναι και πολλά, αλλά τουλάχιστον θα σε κρατάνε και θα σου κόβουν την πείνα. Ταυτόχρονα θα κοιμάσαι ήσυχη στην τρύπα σου, χωρίς να χρειάζεται να τρέχεις πέρα δώθε στις ερημιές, να εξαντλείσαι και να κινδυνεύεις.

Η αλεπού σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και άρχισε να βρίσκει την ιδέα καλή.

Α. Έχε χάρη που με βρίσκεις στις καλές μου, όμως θα μου δίνεις όχι 5 αλλά 30 αυγά.

Ο κόκορας γέλασε κάτω από το λειρί του, αφού ήδη είχε πετύχει τον βασικό σκοπό του, να σύρει την αλεπού σε διαπραγματεύσεις. Φυσικά, αν και δεν γνώριζε καλά λογιστικά, ήξερε πως οι 5 κότες ήταν δύσκολο έως αδύνατο να γεννήσουν 30 αυγά σε μια βδομάδα, αλλά καμιά εικοσαριά. Ήταν όμως καλός στις διαπραγματεύσεις.

Κ. Αλεπού, τώρα μου φαίνεται πως τρελάθηκες εσύ, ή δεν ξέρεις πως εγώ, ως κόκορας, δεν γεννάω. Τέλος πάντων, θα σου δίνω 8 αυγά.

Α. Με τίποτα, ούτε να το συζητάς κάτω από 20.

Κ. Αν θες να ψοφήσουν οι κότες μου, εντάξει, αλλά έτσι δεν κάνουμε χωριό. Θα σου δίνω 10 και να δούμε πώς θα πείσω τις κότες.

Α. Με κούρασε η κουβέντα. Θα μου δίνεις 13, μιας και όπως σου είπα με βρίσκεις στις καλές μου.

Κ. Σύμφωνοι. Θέλεις 13, θα σου δώσω 13, αλλά να ξέρεις πως δύσκολα θα τα φέρω βόλτα.

Το deal έκλεισε και ήταν όλοι ευχαριστημένοι

Πέρασε ο Δεκέμβρης κι ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης και η συμφωνία τηρείτο στο ακέραιο. Μέχρι που τέλη Μάρτη άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια και παρέσυραν κλαδιά, πέτρες και κοτρόνες που έκλεισαν το άνοιγμα στο κοτέτσι. Όταν ξαναπήγε η αλεπού, ο κόκορας της είπε πως η συμφωνία ήταν μέχρις εδώ. Η αλεπού ρώτησε πότε συμφώνησαν τέτοιο πράγμα κι ο κόκορας της απάντησε:

Κ. Συμφωνήσαμε τι θα σου δίνω. Δεν συμφωνήσαμε για πόσο καιρό.

Η αλεπού σκέφτηκε πως είχε δίκιο, αλλά δεν την πείραξε, αφού πλέον ήταν άνοιξη.

Ηθικό δίδαγμα (όλοι οι μύθοι έχουν τέτοιο). Η κοινότητα του κοτετσιού είχε απέναντί της έναν ισχυρό αντίπαλο και βρέθηκε σε δεινή θέση. Όλα φαίνονταν χαμένα και το αναπόφευκτο μοιραίο. Όμως ακόμα και οι κότες μπορούν να επιβιώσουν, αν έχουν μπροστάρη έναν κόκορα με διαπραγματευτικές ικανότητες που προτάσσει τα συμφέροντα του κοτετσιού.

Περνάω στην κοινωνία των ανθρώπων για μια καταγραφή των αυτονόητων.

(1) Η διαπραγμάτευση είναι επιστήμη και τέχνη. Ταυτόχρονα και τα δύο.

(2) Διαπραγματευτική δύναμη έχουν όλοι, εκτός αν είναι (όχι κότες αλλά) «κότες».

(3) Σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να καθιστάς σαφείς στον άλλον τις συνέπειες που θα έχει η όποια (αρνητική για σένα) ενέργειά του. Δηλαδή ότι θα έχει κόστος και γι’ αυτόν μια τέτοια πράξη του. Σε αντίθετη περίπτωση, ο άλλος σε περνά για «κότα» και τη μια θα σου πάρει το ένα, την άλλη το άλλο. Ταυτόχρονα θα ανοίξει την όρεξη και σε τρίτους.

(4) Ο διαπραγματευτής προτάσσει τα συμφέροντα της κοινωνίας που τον στηρίζει και από την οποία αντλεί τη δύναμή του. Χωρίς αυτήν (τη δύναμη της κοινωνίας) έχει μειωμένη διαπραγματευτική ισχύ. Το «διαίρει και βασίλευε» άλλωστε είναι πανάρχαιο.

(5) Ο διαπραγματευτής δεν ανοίγει όλα τα χαρτιά του, δεν προσέρχεται σαν «βρεγμένη γάτα» και ξεκινά από μαξιμαλιστικές θέσεις. Το ίδιο άλλωστε κάνει και ο απέναντι. (Δεν το κάνει η Μέρκελ; Δεν το κάνει η Τουρκία, που απειλεί με casus belli για νόμιμο, με βάση το διεθνές δίκαιο, δικαίωμά μας;)

(6) Στη διαπραγμάτευση τα μέρη «χτίζουν τις γραμμές» τους αξιοποιώντας όλες τις δυνατές επιλογές. Ακόμα και εκβιασμούς αλλά κι αυτές που δεν βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά αλλά που με έμμεσο τρόπο υπηρετούν, έστω κι επικοινωνιακά, τον επιζητούμενο σκοπό.

(7) Ο τρόπος που τίθενται οι στόχοι της διαπραγμάτευσης. Δηλαδή : (α) Πρέπει να υπάρχει στόχος ανοίγματος (opening position), μια αρχική πρόταση που πάνω της θα αναπτυχθεί η διαπραγμάτευση. (β) Πρέπει να υπάρχει μια θέση στόχος (target position) που αντιστοιχεί σ’ αυτό που θέλεις να πετύχεις με τη διαπραγμάτευση. (γ) Πρέπει να υπάρχει ελάχιστος στόχος (minimum position) που αντιστοιχεί στο απόλυτα ελάχιστο που μπορείς να αποδεχτείς στη διαπραγμάτευση (με την απέναντι πλευρά).

(8) Αναζητάς και χτίζεις συμμαχίες. Αυτές μπορεί να είναι προσωρινές, μπορεί στην πορεία να γίνουν μονιμότερες. (Αιώνιες συμμαχίες δεν υπάρχουν). Ταυτόχρονα αξιοποιείς την οποιαδήποτε (ακόμα και την μικρότερη) ρωγμή στο αντίπαλο μπλοκ.

Που βρισκόμαστε σήμερα

Όπως και στον μύθο, ο κόκορας (Τσίπρας) γελάει κάτω από το λειρί του αφού ήδη έχει πετύχει τον βασικό σκοπό του, να σύρει την αλεπού (Μέρκελ) σε διαπραγματεύσεις. Έχουν ήδη τεθεί εκατέρωθεν οι θέσεις ανοίγματος (opening position) και όπως ήταν αναμενόμενο, οι δύο πλευρές ξεκίνησαν από μαξιμαλιστικές θέσεις.

Οι Γερμανοί το «παίζουν» ανυποχώρητοι, εκβιάζουν και ταυτόχρονα κάνουν ένα επικοινωνιακό παιχνίδι για τους Έλληνες που είναι μπήξε δείξε και όλο το κακό συναπάντημα. Πωρωμένοι από την γερμανική υπεροψία τους δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό είναι καλό για μας. Γιατί: (α) Ενισχύουν τα αντανακλαστικά του ελληνικού λαού και άθελά τους ισχυροποιούν το εσωτερικό μέτωπο. Η παλλαϊκή κινητοποίηση είναι το μεγαλύτερο όπλο της κυβέρνησης Τσίπρα. (β)

Προσθέτουν φίλους απ’ όλη την Ευρώπη ακόμα και από την ίδια τη Γερμανία. Τηρουμένων των αναλογιών οι γερμανοί κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν και οι εκλεκτοί τους Σαμαράς, Βενιζέλος στην προεκλογική εκστρατεία. Δηλαδή, κινδυνολογία και εκβιασμούς.

Δυστυχώς για την πατρίδα την ίδια τακτική ακολουθούν Σαμαράς, Βενιζέλος και μετά τις εκλογές. Όχι πως θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από τις «κότες» της Μέρκελ και τον ακροδεξιό συρφετό που εμφανίζεται ως ΝΔ (ενώ δεν είναι).

Άλλωστε ξέρουν πως το πολιτικό τους μέλλον έληξε στις 25 Ιανουαρίου. Πλέον το μόνο που προσπαθούν, ελπίζουν και προσεύχονται (και μάλιστα δυνατά) είναι να ισοπεδωθεί η κυβέρνηση από τις οικονομικές κανονιοφόρους των γερμανών.

Βεβαίως το ίδιο επιθυμεί και η ολιγαρχία, τα ΜΜΕ τους, τα νεροπίστολα της δημοσιογραφίας αλλά και κάποια ρυάκια που εκβάλουν στο Ποτάμι. Δεν νομίζω πως όλοι αυτοί εκπλήσσουν. Έκπληξη(;) συνεχίζει να είναι η ηγεσία του ΚΚΕ. Δεν συγκινείται ούτε καν από το γεγονός πως το 90% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση, στηρίζει την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις.

Όπως άλλωστε η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων ανεξάρτητα τι ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές.

Δικαιολογημένα αφού αντιλαμβάνονται πως πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης έχουν μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται σκληρά και όχι τις «κότες» που «διαπραγματεύονταν σκληρά».

Τρέμει η νέα Ρώμη

Επιτέλους, έχουμε κυβέρνηση που διαπραγματεύεται. Κι αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνονται όλοι οι έλληνες. Η μεγάλη πλειονότητα εύχεται τα καλύτερα στην κυβέρνηση άρα και στην πατρίδα. Όπως ήταν αναμενόμενο η ολιγαρχία, οι πολιτικοί της εκφραστές και τα νεροπίστολα της δημοσιογραφίας εύχονται (και μεγαλόφωνα) τα χειρότερα.

Φρόντισαν άλλωστε από πριν να δυναμιτίσουν το δρόμο της νέας κυβέρνηση που ήξεραν πως ερχόταν. (Δίμηνη παράταση αντί της εξάμηνης που τους προτάθηκε, εξάντληση του περιθωρίου δανεισμού του ELA, αγγλικό δίκαιο κλπ). Τώρα τρέμουν. Και τρέμουν γιατί πρωτίστως τρέμει η νέα Ρώμη που προσπαθεί να χτίσει η Γερμανία. Θα ξεκινήσω όμως αυτή τη σειρά των δύο άρθρων με μια αναφορά στο πως ΔΕΝ διαπραγματεύτηκαν οι πρώην κυβερνώντες.

Χωρίς αμφιβολία το «πυρηνικό» διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδος ήταν ανέκαθεν η χρεοκοπία της και το Grexit. Ήδη από το Μάρτιο του 2010 ο Ομπάμα δήλωνε: «Η παρ’ ολίγον χρεοκοπία της Ελλάδας στάθηκε η αφορμή για να ανατραπεί ο σχεδιασμός ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας με το πρώτο πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης».

Προσέξτε, η «ασήμαντη» Ελλάδα και η «παρ’ ολίγον χρεοκοπία της» ανατρέπει το σχεδιασμό της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη με την μεγαλύτερη οικονομία. Επιπρόσθετα σημειώνω ότι οι τράπεζες των ΗΠΑ στις αρχές του 2010 είχαν το απειροελάχιστο (για το μέγεθός των ΗΠΑ) ποσό των 16 δις $ σε ελληνικά ομόλογα.

Την ίδια στιγμή οι τράπεζες της Γαλλία είχαν 75 δις $, της Γερμανίας 43 δις $ και συνολικά όλες μαζί οι τράπεζες (εκτός των ελληνικών) 260 δις $. Το 2011 έκθεση της γαλλικής Γερουσίας αναφέρει πως:

«Η χρεοκοπία της Ελλάδος και το Grexit θα ήταν καταστροφή για την ευρωζώνη». Σε συνέντευξή του στη γερμανική Bild Ιούνιος 2012, όταν οι εκβιασμοί Σαμαρά, Βενιζέλου, ΜΜΕ για «ευρώ, δραχμή» έχουν φτάσει στη στρατόσφαιρα, ο Νουριέλ Ρουμπινί δηλώνει: «Χωρίς το ευρώ, η Γερμανία θα ήταν οικονομικός και πολιτικός νάνος απέναντι στις ΗΠΑ και την Κίνα […] Όποιος τραβήξει την πρίζα στους Έλληνες, θα προκαλέσει την ολική διάλυση της ευρωζώνης».

Παρενθετικά ο Ρουμπινί έχει 100% δίκιο για τη Γερμανία. Αρκεί να σκεφτείτε τον ακόλουθο παραλληλισμό. Η Κύπρος είναι το 2% της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα είναι το 2% της ευρωζώνης. Η Γερμανία μόνη της είναι το 2% της παγκόσμιας οικονομίας. Κλείνω την παρένθεση.

Θα μπορούσα να σας παραθέσω εκατοντάδες αντίστοιχες δηλώσεις ακόμα και από το εσωτερικό της χώρας. Αρκούμαι σε μία από το “Euro2day” (που βέβαια δεν είναι το Left.gr, η Iskra.gr, η «ΑΥΓΗ» κλπ.) Έγραφε λοιπόν στο κύριο άρθρο του: «Η Ελλάδα, η οποία δεν κατανόησε την άνοιξη του 2010 τη διαπραγματευτική δύναμη που της έδινε η μεγάλη ποσότητα ελληνικών κρατικών ομολόγων που είχαν στα χέρια τους δυτικοευρωπαϊκές τράπεζες, ώστε να επιτύχει ένα λιγότερο επώδυνο ντιλ, [...] αποδέχθηκε εγγράφως στο πρώτο μνημόνιο, παραιτούμενη, εκτός των άλλων, από τη λήψη ένδικων μέσων εναντίον των δανειστών».

Συμπεράσματα

(1) Πραγματικό ζήτημα να οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ δεν υπήρχε ποτέ. Ούτε και σήμερα υπάρχει.

(2) Κανείς δεν ήθελε και δεν θέλει την πτώχευση της Ελλάδας και το Grexit. Όχι βέβαια για τα «ωραία μας τα μάτια» αλλά λόγω της διασύνδεσης των οικονομιών. Μαζί με την Ελλάδα θα κατέρρεαν και οι δικές τους οικονομίες, από την «ελληνική Lehman Brothers». Αυτό ήταν που φοβόντουσαν. Το κόστος δεν θα ήταν τα 260 δισ. ελληνικών ομολόγων που είχαν και δεν θα αποπληρώνονταν. Η διασύνδεση των οικονομιών είναι τέτοια που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και το συνολικό κόστος δεν θα ήταν απλώς πάρα πολύ μεγαλύτερο, αλλά κυριολεκτικά ανυπολόγιστο.

Το κυριότερο, δεν θα ήταν μόνο οικονομικό. Οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις θα ήταν απρόβλεπτες και εκτός του ελέγχου τους. Αυτό ακριβώς είναι που τους προκαλούσε τη μεγαλύτερη ανατριχίλα. Τις ζημιές σε δολάρια και ευρώ, κι αν ακόμα τις πλήρωνε η ολιγαρχία του πλούτου (λέμε τώρα), μπορούν αύριο να τις αναπληρώσουν με πολλούς τρόπους, φτάνει να συνεχίσουν να είναι αυτοί κυρίαρχοι και όχι οι ίδιοι οι λαοί.

(3) Οι πρώην κυβερνώντες όχι μόνο αποδέχτηκαν τον εκβιασμό αλλά και τον μετακύλησαν στο εσωτερικό της χώρας προκειμένου να παραμείνουν στην κυβερνητική εξουσία. Επιπλέον, αποδέχτηκαν το χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως «ειδικής» περίπτωσης, ως «μοναδικής» και μαζί τους χαρακτηρισμούς που ενοχοποιούσαν την ελληνική κοινωνία. Οι «τεμπέληδες» Έλληνες που «πίνουν ούζα και φραπέδες» κ.λπ. Ακόμα χειρότερη ενοχοποίηση έκαναν και οι ίδιοι προκειμένου να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους.

Από το «μαζί τα φάγαμε» έως τον καθημερινό βομβαρδισμό για γιατρούς, δικηγόρους, υδραυλικούς κ.λπ. που απέκρυπταν εισοδήματα. Κοντέψαμε να πιστέψουμε πως κάποιο μολυσματικό γονίδιο κυκλοφορεί στις μήτρες και στους όρχεις των γονιών. Επεκτάθηκαν όμως στο «δεν παράγουμε τίποτα» και άλλα παρόμοια. Τέτοιος ρατσισμός από πολιτική ηγεσία για το λαό της δεν έχει καταγραφεί πουθενά εδώ και 3000 χρόνια. Έτσι δεν αντιλήφθηκαν (κι αυτό είναι η καλή εκδοχή) πως η «ειδική» περίπτωση με τους «ειδικούς» κατοίκους, απέβλεπε στην αποδοχή ενός ρόλου πειραματόζωου και τελικά θύματος της πιο βάρβαρης και εξοντωτικής πολιτικής που υπήρξε ποτέ σε καιρό ειρήνης.

Έφτασαν να αποδέχονται πως η Ελλάδα είναι σαν την πρώην Ανατ. Γερμανία όπως κατάμουτρα τους είπε η Μέρκελ, όταν ήρθε στη χώρα μας. Η Μέρκελ, βέβαια, που ως πρώην Ανατολικογερμανίδα ξέρει, «παρέλειψε» να μας πει πως αν η χώρα μας είναι η Ανατ. Γερμανία, κάποιοι έπρεπε να είναι οι «Έλληνες Χόνεκερ». Ποιοι είναι αυτοί, αν όχι οι πρώην και νυν κυβερνώντες ου μην και συνομιλητές της;

(4) Η Ελλάδα ήταν και παραμένει «πυρηνική δύναμη» στην ΕΕ (στο οικονομικό πεδίο). Κάτι που ισχύει και για άλλες χώρες και είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας διασύνδεσης των οικονομιών. Αυτή την «πυρηνική δύναμη» οι πρώην κυβερνώντες ουδέποτε αξιοποίησαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν υποθέσουμε πως υπήρξαν (που δεν υπήρξαν) τέτοιες.

Ουδέποτε αξιοποίησαν διαπραγματευτικά το «πυρηνικό μας» όπλο. Τονίζω το διαπραγματευτικά. Θυμηθείτε πριν λίγα χρόνια τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και πρώην ΕΣΣΔ, που προσπαθούσαν να επιβάλει η μια στην άλλη την θέλησή της. Ε, δεν γινόταν, ανεξάρτητα αν καμία δεν θα χρησιμοποιούσε τα πυρηνικά της.

Π.χ. στο «επεισόδιο της Κούβας» ο Κένεντι (ΗΠΑ) απείλησε τον Χρουστσόφ (ΕΣΣΔ) πως θα έκανε χρήση πυρηνικών. Για μέρες η ανθρωπότητα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Όντως θα προκαλούσε πυρηνικό πόλεμο και άρα καταστροφή ολόκληρης της ανθρωπότητας (κυρίως λόγω του «πυρηνικού χειμώνα» που θα επερχόταν); Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα, αλλά και δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει πως για τις ΗΠΑ η εγκατάσταση πυραύλων στην Κούβα ήταν η minimum position[1] και η ΕΣΣΔ κατάλαβε πως κάτω απ’ αυτή τη θέση οι ΗΠΑ δεν θα υποχωρούσαν. Κοντολογίς αρκούσε το γεγονός της δυνατότητας που είχε να το κάνει. Τηρουμένων των αναλογιών, σ’ αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα της Ελλάδας αναφέρομαι, όταν λέω πως ουδέποτε οι νεοραγιάδες την έβαλαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το ακριβώς αντίθετο έκαναν οι Γερμανοί (και όχι μόνο). Με απειλές και εκβιασμούς για χρεοκοπία, για έξοδο από το ευρώ κ.λπ.

Ίσως το νεοραγιάδες για τους πρώην κυβερνώντες ακούγεται βαρύ. Εκ του αποτελέσματος όμως προκύπτει πως μόνο τέτοιο δεν είναι. Πολύ περισσότερο όταν γίνεται σύγκριση με την νέα ελληνική κυβέρνηση. Τελικά είχε δίκιο ο καλός φίλος (και νυν Υπ. Εξ.) Νίκος Κοτζιάς, όταν πριν από δύο τρία χρόνια μου εξιστορούσε πόσο έκπληκτοι είχαν μείνει οι ίδιοι οι γερμανοί από τον ραγιαδισμό που επιδείκνυαν οι κυβερνώντες στις μεταξύ τους συζητήσεις και «διαπραγματεύσεις». Αλλά και πόσα ζητήματα εκπορεύονταν από το εσωτερικό για να εισαχθούν μετά από την τρόικα ως απαιτούμενα.

Επανέρχομαι όμως στα διαπραγματευτικά όπλα της Ελλάδος και αυτά δεν εξαντλούνται στην «πυρηνική» δυνατότητα που προανέφερα και που φυσικά ούτε η Ελλάδα ούτε και κανείς θέλει η βάζει στο τραπέζι. Τα όπλα αυτά είναι πολλά. Ξεκινώντας από το αυτονόητο. Αν αυτό που ζητάς δεν βρίσκεται στη σφαίρα του παραλόγου, τότε αποτελεί διαπραγματευτικό χαρτί. Όπως βέβαια και το «καθημερινό» όπλο του βέτο.

Για το τελευταίο να θυμίσω πως λίγες μέρες πριν ο Υπ. Εξ. Ν. Κοτζιάς, πέτυχε μια σημαντική νίκη για την ελληνική εξ. Πολιτική (δηλαδή για την Ελλάδα) στο ζήτημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας στο «Ουκρανικό». Δεν ξέρω αν απείλησε με βέτο, αλλά θα θυμάστε πως πριν καν συνεδριάσουν οι Υπ. Εξ. της Ευρώπης, έστελναν μήνυμα στην Ελλάδα να μην βάλει βέτο.

Για το βέτο, εν κατακλείδι θα πω μόνο ένα. Το ξέρετε ότι η Γαλλία έβαλε βέτο για το που θα αγοραστεί το οικόπεδο στις Βρυξέλλες για να κτιστεί το καινούργιο ευρωκοινοβούλιο; Αν είναι δυνατόν η γαλλική κυβέρνηση να βάζει βέτο για το αν το οικόπεδο θα αγοραστεί στο «Μαρούσι» ή στο «Αιγάλεω» των Βρυξελλών. Κι όμως το έκανε. Αν λοιπόν η Γαλλία βάζει βέτο για ένα οικόπεδο, δεν θα βάλει ο Τσίπρας βέτο σε ζητήματα που αφορούν την ανθρωπιστική κρίση και τη σωτηρία της πατρίδας;

Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμούνται και οι εκτός και οι εντός. Σύντομα θα αντιληφθούν, όσοι δεν το έχουν ήδη αντιληφθεί, πως απέναντί τους δεν θα έχουν πλέον τους γνωστούς νεοραγιάδες. Αυτοί είναι ήδη πολιτικά νεκροί και ό, τι και να κάνουν δεν μπορούν να τους αναστήσουν.

Απομένει στους πολιτικά ζωντανούς να κάνουν μια σοβαρή αυτοκριτική. Όχι για το πώς έχασαν τις εκλογές. Αυτό είναι το λιγότερο και χωρίς καμία σημασία για τη χώρα. Αυτοκριτική για την έως τώρα πορεία τους. Για τον τρόπο που άσκησαν κυβερνητική εξουσία. Για το ότι αντιλαμβάνονταν το κράτος ως εκλογικό λάφυρο και ως τέτοιο το χρησιμοποιούσαν. Για τον τρόπο που εναγκαλίσθηκαν με μια μικρή ολιγαρχία 30 οικογενειών παραδίδοντάς τους τα κρατικά ου μην και τραπεζικά ταμεία.

Για το μεγάλο «επίτευγμά τους» να διαχύσουν τη διαφθορά στο επίπεδο του απλού πολίτη καθιστώντας την έτσι προσιτή στον καθένα. Για το πώς κατάφεραν να κάνουν την νόμιμη οδό να κοστίζει πολύ περισσότερο (σε χρήμα, κόπο, ταλαιπωρία κ.λπ.) από την παράνομη. Και πολλά άλλα ακόμα. Κανείς δεν τους ζητάει να γίνουν ιδεολογικά κάτι άλλο.

Όμως τουλάχιστον ας καταλάβουν ότι τα κόμματα υπάρχουν για να υπηρετούν τη Δημοκρατία και όχι το αντίθετο. Ας επαναπροσδιορίσουν λοιπόν τι ακριβώς θέλουν να είναι σήμερα και αύριο αλλά και με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν. Εκτός αν πιστεύουν πως μπορούν να συνεχίσουν με ακροδεξιά υλικά και δυστυχώς για τους ίδιους έχουν πολλά τέτοια στις τάξεις τους.

Μια τελευταία αλλά ύψιστης σημασίας πτυχή είναι ο γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδος. Για το σήμερα αλλά και το αύριο. Όχι μόνο το δικό μας αλλά και της ευρωζώνης.

Πόσες φορές ακούσαμε ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδος απέτυχε; Άπειρες. Άλλωστε νιώσαμε την αποτυχία του στο πετσί μας. Απέτυχε σε όλα; Όχι βέβαια. Απέτυχε στους διακηρυγμένους στόχους που η τρόικα (διάβαζε Γερμανία) είχε θέσει. Όμως πέτυχε στους μη διακηρυγμένους (τους ανομολόγητους) στόχους των γερμανών για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες (κι όχι μόνο του Νότου).

Κι αυτούς τους στόχους υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια η Γερμανία και σήμερα. Η μετατροπή χωρών της Ευρώπης σε αποικίες χρέους ήταν μια συνειδητή νεοφιλελεύθερη επιλογή. Για το πειραματόζωο Ελλάδα, η εσωτερική υποτίμηση και ο υπολογισμός της ύφεσης δεν ήταν το λάθος, όπως ψευδώς διατείνονταν, αλλά το μέσο για τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την βίαιη προσαρμογή.

Αρχικά, η Γερμανία κέρδισε πολύτιμο γι’ αυτήν χρόνο προκειμένου να ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα, πριν αυτά αξιολογηθούν ως «σκουπίδια» (junk). Όπως βέβαια και ομόλογα άλλων κρατών. Αλλά και μετέπειτα, όπως σωστά επισημαίνει ο Βαρουφάκης (Guardian 14/2/15)

«Το πρόγραμμα διάσωσης το 2010 δεν ήταν για την Ελλάδα, ήταν για την διάσωση των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών. Το κοινό στη Γερμανία παραπλανήθηκε πιστεύοντας πως τα χρήματα πήγαν στους Έλληνες, το ελληνικό κοινό παραπλανήθηκε πιστεύοντας πως αυτό ήταν η σωτηρία μας»

Θυμίζω πως αρχές του 2010 οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν 118 δις ελληνικών ομολόγων.

Η συνειδητή μη επίλυση της κρίσης

Μ’ αυτήν η Γερμανία προσπαθεί να πετύχει «με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια», και αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο το έχει ήδη κατορθώσει.

(1). Οι Γερμανοί δεν αγάπησαν Σαμαρά και Βενιζέλο. Ούτε καν τον Ραχόι. Μέσω αυτών αλλά και των ΜΜΕ, επιχείρησαν και επιχειρούν να οικοδομήσουν μια εικόνα, εντός και εκτός Ελλάδος, ότι η λιτότητα επιτυγχάνει. Μια εικόνα ευφορίας με κόλπα για πλεόνασμα, έξοδο στις αγορές κλπ. Να δείξουν ότι τα στοιχεία αυτά είναι η αρχή της εξόδου από την κρίση και η αρχή μιας νέας αναπτυξιακής φάσης. Με αρωγούς το ΕΛΚ, το Ραχόι, το Σαμαρά κ.ά. προσπαθούν να επιβάλλουν στη νέα ελληνική κυβέρνηση την αποδοχή της επιχείρησης «η λιτότητα επιτυγχάνει».

Οι στόχοι:

(α) Αφού επιτυγχάνει δεν χρειάζεται αλλαγή πολιτικής.

(β) Να συρθούν σ’ αυτές τις πολιτικές και οι άλλες χώρες της ΕΕ ακόμα και η Γαλλία.

(γ) Αυτό το βάρβαρο νεοφιλελεύθερο μοντέλο να γίνει εξαγώγιμο προϊόν και σε άλλες, εκτός ευρωζώνης, χώρες ακόμη και στις αφρικανικές. Έτσι, η οικονομική και κοινωνική καταστροφή, βαπτίζεται επιτυχία προκειμένου να βγει το συμπέρασμα πως ναι μεν υπάρχουν θυσίες, αλλά έρχεται αίσιο τέλος. Άρα το μοντέλο της Ελλάδας, μπορεί και πρέπει να εφαρμοσθεί κι αλλού.

(2). Προσθέτει στην υπάρχουσα «αποθήκη» φτηνού εργατικού δυναμικού της πρώην ανατολικής Ευρώπης άλλη μια τέτοια «αποθήκη». Αυτήν του ευρωπαϊκού νότου.

(3). Αντλεί τη ρευστότητα των περιφερειακών χωρών. Γιατί με την ελεύθερη (εντός ευρωζώνης) διακίνηση κεφαλαίων, οι πλούσιοι των χωρών αυτών φυγαδεύουν ή και επενδύουν κεφάλαια στη Γερμανία (ομόλογα, μετοχές κ.λπ.) ενώ το ίδιο κάνουν και οι πλούσιοι εκτός ευρωζώνης. Αυτονόητο ότι οι χώρες που υφίστανται αυτή την αφαίμαξη στερούνται πόρων, ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχουν θεσμοί ή και μηχανισμοί που θα εξισορροπούσαν ή θα αντιστάθμιζαν για τις χώρες αυτές, έστω και εν μέρει, τις αρνητικές επιπτώσεις της αφαίμαξης.

Τα «δάκρυα» των Γερμανών, π.χ. για τους πλούσιους Έλληνες που δεν πληρώνουν φόρους, είναι προφανώς κροκοδείλια, αφού η ευρωζώνη λειτουργεί με τρόπο που ευνοεί την ασυλία και ο μεγάλος ωφελημένος αυτής είναι η Γερμανία.

(4). Προκαλείται «αφαίμαξη» ανθρώπινου δυναμικού υψηλής ειδίκευσης («εγκεφάλων») που εγκαταλείπουν τις χώρες τους με προορισμό, μεταξύ άλλων, και τη Γερμανία. Έτσι θα καρπωθούν τζάμπα την επένδυση που οι οικογένειές τους και συνολικά οι κοινωνίες έκαναν σ’ αυτούς τους νέους. Ταυτόχρονα οι χώρες χάνουν ό,τι πιο δημιουργικό και παραγωγικό έχουν.

Τη στιγμή που για την ανόρθωσή τους χρειάζονται περισσότερο από ποτέ όλα τα δημιουργικά και παραγωγικά τους κύτταρα. Το πιθανότερο (και χειρότερο) είναι πως πολλοί απ’ αυτούς τους νέους δεν θα επιστρέψουν ποτέ στις χώρες τους με αποτέλεσμα να χαθούν και τα παιδιά όλων αυτών.

(5). Αποκομίζει οφέλη από την κακή κατάσταση των άλλων ανταγωνιστικών κέντρων της Ευρώπης (κι όχι μόνο) και των προσπαθειών που κάνουν αυτά τα κέντρα για ανάκαμψη. Π.χ. στην ευρωζώνη από την κακή κατάσταση Γαλλίας, Ιταλίας (και δευτερευόντως Ισπανίας). Το ακριβό χρήμα για τις χώρες αυτές δημιουργεί πρόβλημα στις οικονομίες τους και ταυτόχρονα διευκολύνει τη γερμανική οικονομία. Π.χ. η FIAT δανείζεται με 7% και η VW με 3% με προφανείς συνέπειες στην ανταγωνιστικότητά τους (κι όχι μόνο). Αντίστοιχα ο Γερμανός πολίτης δανείζεται με 4% ενώ ο Ιταλός με 12% κ.λπ.

(6). Υποθηκεύει οικονομικά τις άλλες χώρες και τις μετατρέπει σε αποικίες χρέους. Ας το δούμε αυτό με αριθμούς (επιλέγω το 2012 όταν Σαμαράς και Βενιζέλος «σώζουν» τη χώρα).

Ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων είναι η Γερμανία που μαζί με Ολλανδία και Λουξεμβούργο είναι οι μόνες πλεονασματικές χώρες. Τα κεφάλαια που έχουν δανείσει οι Γερμανοί (Δημόσιο, Τράπεζες και επιχειρήσεις) στον «κακό» νότο είναι τα παρακάτω (τα ποσά σε δις €).

Τα 4 «γουρουνάκια» λοιπόν χρωστούν 340 δις €. Η υπόλοιπη Ευρώπη χρωστά άλλα 1080 δις €. Δηλαδή, συνολικά η Ευρώπη χρωστά 1420 δις € (1,42 τρις €). Αν προστεθούν και τα κεφάλαια επενδυτικών και κερδοσκοπικών funds που είναι τοποθετημένα σε ομόλογα χωρών της Ευρώπης και είναι γερμανικά, τότε το παραπάνω ποσό αυξάνει ακόμα περισσότερο.

Στο σύστημα Target II της ευρωζώνης η εικόνα δανειστών και οφειλετών είναι: (Αύγουστος του 2012, τα ποσά σε δις €). Από τον πίνακα αυτό προκύπτει πως η ΕΚΤ χρωστά στη Γερμανία 727 δις. Ποσά βέβαια που τα χρωστούν στην ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών.

Η πολιτική και δημοσιονομική γραμμή των Γερμανών (άρα και της ευρωζώνης), ήταν πως οι αγορές θα υποχρέωναν τις κακές χώρες και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν δημοσιονομική εξυγίανση, παίρνοντας τα κατάλληλα προς τούτο μέτρα. Πώς θα το έκαναν αυτό οι αγορές; Πολύ απλά με την πίεση που θα ασκούσαν στα spreads των κρατικών ομολόγων. Κοντολογίς, οι αγορές θα συνετίζουν τις κυβερνήσεις. Το 2012 ο Draghi αποφασίζει την χωρίς όριο[3] αγορά ομολόγων των χωρών του νότου (Ελλάδος, Ισπανίας, Ιταλίας κλπ). Δηλαδή, η ΕΚΤ θα συνετίζει τις αγορές με οποιοδήποτε κόστος και έτσι θα προστατεύει τα κράτη και τις κυβερνήσεις.

Η αγορά των ομολόγων από την ΕΚΤ θα γίνεται μόνο αν η χώρα υπάγεται στο μηχανισμό EFSF (πρόεδρος ο γερμανός T. Wieser και διευθύνων σύμβουλος ο γερμανός K. Regling) ή το διάδοχο μηχανισμό ESM (γερμανική διοίκηση και εδώ) και εφαρμόζει τις προβλεπόμενες μεταρρυθμίσεις. Θα μπαίνουν δηλαδή σε ειδικό πρόγραμμα «αποτοξίνωσης». Οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται με ένα MoU (μνημόνιο) και αν σταματούν τις μεταρρυθμίσεις τότε και η ΕΚΤ θα σταματά τις αγορές ομολόγων οπότε οι αγορές θα αναλαμβάνουν δράση και θα τιμωρούν.

Προσέξτε τώρα τι ωραία έστησαν το παιχνίδι η γερμανοί.

Αυτονόητο ότι τα ομόλογα που αγοράζει η ΕΚΤ είναι περιουσιακά στοιχεία της ΕΚΤ. Άρα ουσιαστικά της Γερμανίας (βεβαίως έμμεσα). Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά η Γερμανία θα έχει δικαιώματα στις χώρες που χρωστούν. Γιατί; Διότι έχει άμεσα δικαιώματα στην ΕΚΤ (που χρωστά 727 δις στη Γερμανία) και μέσω αυτής, έμμεσα, στις χώρες που χρωστούν. Εννοείται πως ανάλογα δικαιώματα έχουν στις χώρες της ευρωζώνης οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και επιχειρήσεις της Γερμανίας (πίνακας Ι).

Ταυτόχρονα η ΕΚΤ παραιτείται, για τις αγορές του νέου προγράμματος, από το δικαίωμα «πρώτης διασφάλισης» (σε σχέση με ιδιώτες κατόχους κρατικών ομολόγων). Δηλαδή, κι αν ακόμα γινόταν «κούρεμα» (haircut) χρέους ή αδυναμία αποπληρωμής (πτώχευση), η ΕΚΤ θα δέχεται και ζημιές των ομολόγων που αγοράζει. Αν τώρα σας πω ότι και αυτό είναι κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο για τη Γερμανία θα εκπλαγείτε; Αν υποθέσουμε ότι κάποια ομόλογα κουρευτούν ή υπάρξει αδυναμία αποπληρωμής τους ποιος θα έχει ζημιά;

Θα μου πείτε η ΕΚΤ. Σωστό. Άρα όλες οι χώρες της ευρωζώνης μαζί και η Γερμανία συμπληρώνω εγώ. Η ζημιά όμως για τη Γερμανία θα είναι μόνο κατά το ποσοστό συμμετοχής της στη ΕΚΤ που είναι 18,94% και όχι 100% αν χρεοκοπούσε μια χώρα οφειλέτης της. Δηλαδή με την απόφαση Draghi η Γερμανία, ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, έχει εξασφαλίσει το 81,06% των χρημάτων της περιορίζοντας τη ζημιά της στο 18,94%. Ουσιαστικά κάνει διάχυση (διασπορά) κινδύνου.

Επιγραμματικά. Η Γερμανία, δηλαδή ο κύριος δανειστής της Ευρωζώνης (βλέπε πίνακες), εξασφαλίζει τα χρήματά της από την ΕΚΤ, η οποία ΕΚΤ είναι οικονομικά εξαρτημένη από τη Γερμανία. Έτσι εξασφαλίζει εποπτεία και κυριαρχικά δικαιώματα στους οφειλέτες της ΕΚΤ. Αύριο θα ανταλλάσσει τις απαιτήσεις της με περιουσιακά στοιχεία των κρατών οφειλετών της και θα επεμβαίνει κυριαρχικά στα κράτη αυτά για την είσπραξη τους. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν αποικίες, δεν έχετε άδικο.

Κοντολογίς η Γερμανία εφαρμόζει κατά γράμμα μια παλιά ρήση (και διαχρονική αλήθεια) του M.A. Rothschild: «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του». Κατά τα λοιπά οι γερμανοί ψαλίδισαν από τον εθνικό τους ύμνο το «Deutschland über alles» (η Γερμανία πάνω απ’ όλα), γιατί θύμιζε (λένε οι ίδιοι) το Γ’ Ράιχ.

Για τη Γερμανία λοιπόν όλα ωραία και καλά. Να όμως που «ξαφνικά» οι έλληνες βγάζουν πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Οι έλληνες, πάλι οι έλληνες. Πάντα αυτοί οι έλληνες να αμφισβητούν την «γερμανική υπεροχή». Όπως τότε. Έτσι και σήμερα. Αμφισβητούν τις αυτοκρατορικές δομές της νέας Ρώμης του Βερολίνου. Τα τελευταία πέντε χρόνια από τις 10 επισκέψεις αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών, οι 6 γίνονται στο Βερολίνο, οι 2 στις Βρυξέλλες και οι άλλες 2 σε όλες τις υπόλοιπες πρωτεύουσες των 27 χωρών της Ε.Ε. Δηλαδή το 80% πάει στη νέα Ρώμη.

Και ο Τσίπρας, ο οποίος έχει πάει σε Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία κλπ, ΔΕΝ έχει πάει «ο αθεόφοβος» ακόμα να επισκεφτεί τη νέα Ρώμη. Αφήστε που ο «ιερόσυλος» μόλις 10 λεπτά μετά την ορκωμοσία του πάει και καταθέτει στεφάνι στον τοίχο της Καισαριανής. Μνημείο των ελλήνων και της ανθρωπότητας. Ντροπή των γερμανών. Και θα παραμένει τέτοια αφού ούτε καν συμβολικά κανείς γερμανός ηγέτης δεν πήγε ποτέ να καταθέσει ένα στεφάνι και να σταθεί προσοχή.

Παρότι έχουν επισκεφτεί τη χώρα μας δεκάδες φορές. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι έλληνες και ο Τσίπρας ξεσήκωσαν και ξεσηκώνουν και τους άλλους λαούς. Όπως τότε, που έδειξαν στους λαούς ότι το Γ’ Ράιχ δεν είναι ανίκητο. Αν λοιπόν σε αυτά προστεθούν και τα προαναφερθέντα (1) έως (6), γίνεται αντιληπτό γιατί οι γερμανοί βγάζουν αφρούς από το στόμα. Αλλά, ταυτόχρονα, πόσο δύσκολο είναι να τους πάρεις έστω και «ένα μέτρο».

Όσα κερδηθούν στις διαπραγματεύσεις, και θα κερδηθούν, είναι τεράστια νίκη για την Ελλάδα και τους λαούς της Ευρώπης. Είναι όμως και μια επίσης τεράστια υποθήκη για τον πολύ δύσκολο δρόμο που ακολουθεί. Γι’ αυτό είναι και παραμένει υπέρτατη ανάγκη η παλλαϊκή κινητοποίηση.

Αν και ο γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός ρόλο της Ελλάδας δεν μπορεί να αναπτυχθούν στις γραμμές ενός άρθρου, θα κάνω μια μικρή αναφορά. Η ευρωζώνη είναι πολιτικό δημιούργημα. Ως εκ τούτου για να υπονομευθεί θα πρέπει να υπάρξουν θεμελιώδεις αλλαγές στη γεωπολιτική της Ευρώπης και τέτοιες συντελούνται. Π.χ. η σταδιακή αποδυνάμωση της νατοϊκής συμμαχίας, η περιφερειοποίηση των συμμαχιών ασφαλείας και κυρίως η αναπτυσσόμενη ρωσογερμανική σχέση. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση τους «δρόμους» και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της ανατολικής μεσογείου, τότε γίνεται πρόδηλο πως όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά για την ευρωζώνη και κυρίως για τις ΗΠΑ, για να τα βάλουν στην ίδια ζυγαριά με μια απλή «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Ελλάδα.

Η δεδομένη μυωπική αντιμετώπιση των προβλημάτων της ευρωζώνης από τους Γερμανούς θέτει δύο σενάρια. Ή πως οι Γερμανοί δεν κάνουν μακροπρόθεσμα σχέδια -  κάτι που δεν φαίνεται καθόλου πιθανό, αλλά αν όντως ισχύει, είναι τεράστια παράβλεψη -  ή κάνουν και ετοιμάζονται για την αποχώρηση από την ευρωζώνη (άρα και διάλυση αυτής) σε ένα βάθος δέκα, το πολύ δεκαπέντε ετών. Στο μεσοδιάστημα θέλουν να έχουν μετατρέψει πολλές ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο του νότου αλλά και του πρώην ανατολικού μπλοκ σε αποικίες χρέους. Ουσιαστικά προσπαθούν να θεμελιώσουν ένα οικονομικό Δ’ Ράιχ, στο οποίο κάθε αποικία χρέους θα έχει διαφορετικό ρόλο και εξάρτηση από το κέντρο και βέβαια συμπληρωματική οικονομία.

Βεβαίως υπάρχει και η Γαλλία. Μπορεί σήμερα η Γερμανία να αποτελεί μια οικονομική «υπερδύναμη» της ευρωζώνης, αλλά η Γαλλία παραμένει και στρατιωτικά (θυμίζω είναι πυρηνική δύναμη), και πολιτικά ισχυρή για να της επιβάλει την κυριαρχία της η Γερμανία. Χωρίς τη Γαλλία ευρωζώνη δεν υπάρχει και αυτό το ξέρει καλά η Γερμανία. Θα μοιραστεί λοιπόν τις αποικίες χρέους της Ευρώπης με τη Γαλλία, ή θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη; Επειδή είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο, να δεχτεί κανείς πως η Γερμανία δεν κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια, το πιθανότερο είναι η αποχώρησή της από την ευρωζώνη (όπως την ξέρουμε) και κατ’ επέκταση διάλυση αυτής. Αν στη θέση της ευρωζώνης η Γερμανία δημιουργήσει ένα νέο οικονομικό «σχήμα» που θα της επιτρέπει την πρωτοκαθεδρία, είναι κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Τα προαναφερθέντα (1) έως (6) δημιουργούν όμως και μια μεγάλη αντίφαση. Οι γερμανικές εξαγωγές στις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης μειώνονται, ενώ οι οικονομίες αυτών των χωρών έχουν μηδενική ανάπτυξη ή ύφεση. Κάτι που μηδενίζει και τους ρυθμούς ανάπτυξης σε όλη την ευρωζώνη αλλά και σε χώρες εκτός αυτής. Έτσι τίθεται κι ένα ακόμα ζήτημα, αφού κάποιες άλλες χώρες πρέπει να μπουν μπροστά από το κάρο της παγκόσμιας ανάπτυξης προκειμένου να μην οδηγηθεί η παγκόσμια οικονομία σε ύφεση.

Και έστω αυτές θα είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Αυτό με τη σειρά του προσθέτει νέες αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρώπης, οι οποίες εντείνουν την ήδη οξυμμένη κατάσταση. Εν κατακλείδι, η στάση της Γερμανίας, τουλάχιστον με τα υπάρχοντα σημερινά δεδομένα, δείχνει πως χτίζει μια νεοαποικιακή αυτοκρατορία. Ένα οικονομικό Δ’ Ράιχ. Σημαντική εξέλιξη στην υλοποίησή του θα είναι ο έλεγχος μέσω των αποικιών χρέους Ελλάδας και Κύπρου, των υδρογονανθράκων τους και των «δρόμων» διέλευσης αυτών.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η Ευρώπη δεν είναι δική μας. Δεν είναι δηλαδή η Ευρώπη των λαών της. Βαδίζει ολοταχώς σε αυτοκρατορικές δομές με τη νέα Ρώμη να είναι το Βερολίνο. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι τι σχεδιάζουν να κάνουν Γερμανία και πρωτίστως οι ΗΠΑ, με την πολιτική δομή και την αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης μακροπρόθεσμα. Οι ΗΠΑ σήμερα έχουν άλλα σοβαρότερα (γι’ αυτούς) ζητήματα να ασχοληθούν.

Ενώ παραμένουν η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη, έχουν μειωμένη οικονομική και πολιτική επιρροή σε σχέση με πριν λίγα χρόνια. Αντιλαμβάνονται πως σε 30 χρόνια η Κίνα θα τους έχει φτάσει οικονομικά και ίσως και στρατιωτικά. Πώς θα λυθεί αυτή η αντίθεση δεν ξέρω. Εικάζω πως οι ΗΠΑ δεν θα παραδώσουν τα «κλειδιά» της πρωτοκαθεδρίας τους, ούτε και θα τα μοιραστούν ισότιμα με τρίτους. Και σίγουρα όχι με τους Γερμανούς, που δεν τους θεωρούν σοβαρό αντίπαλον δέος γι’ αυτό και σήμερα ανέχονται τα «παιχνίδια» τους στην ευρωζώνη.

Χωρίς αμφιβολία ζούμε μεγάλες στιγμές και αύριο θα ζήσουμε μεγαλύτερες. Αν θέλουμε (και φυσικά θέλουμε) τις καλύτερες μέρες, πρέπει ο καθένας και η καθεμιά να αποτινάξουν το «αντιπροσωπεύομαι, άρα υπάρχω». Οι εποχές των «νοικοκυραίων» και αυτές που κάποιος «μεσσίας» θα πηγαίνει μπροστά και οι υπόλοιποι θα ακολουθούν, καπούτ.

Γι’ αυτά όμως επιφυλάσσομαι σε επόμενο άρθρο.

Πηγή: http://www.terrapapers.com/