Εμμανουήλ Κριαράς, ετών 107: Τι λέει για τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο, τον σοσιαλισμό

«Δεν επεπόθησα ξέρετε τόσο μακρύ βίο... Εγινε», λέει ο σπουδαίος φιλόλογος που σήμερα, Πέμπτη, σβήνει 107 κεράκια. «Απλώς θα μαζευτούμε να φάμε μαζί. Η εποχή δεν επιτρέπει πλέον τα περιττά...»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 28/11/2013 10:52 |

«Το ξέρω καλά. Οι περισσότεροι – ειδικά κάποιοι νεόκοποι από τις τηλεοράσεις που έρχονται να με δουν, να μου ζητήσουν "δηλώσεις", δεν είναι γιατί γνωρίζουν και εκτιμούν το έργο και την προσωπικότητά μου. Είναι η ηλικία μου που τους κάνει εντύπωση. Δεν επεπόθησα ξέρετε τόσο μακρύ βίο... Έγινε. Δεν θέλω πια άλλο να ζήσω. Η χαρά μου (η αγαπημένη μου σύζυγος) έφυγε. Ο έρωτας– τον οποίο η ύπαρξή της και μόνο μου ενέπνεε, ο έρωτας για τη ζωή, τη δημιουργία και την εργασία, για τη δημιουργία, δεν υπάρχει πια. Οπότε, σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα δώρα αλλά... είναι πλέον περιττά. Και η εποχή μας δεν το θέλει το περιττό..».

Αυτά ανέφερε, μεταξύ πολλών άλλων, στη συνέντευξή του την Πέμπτη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στη δημοσιογράφο Βίκυ Χαρισοπούλου, ο Εμμανουήλ Κριαράς, με αφορμή τα 107α γενέθλιά του: Ο διακεκριμένος φιλόλογος και ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1906 (15 Νοεμβρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε) στον Πειραιά.

Ο Εμμανουήλ Κριαράς ζει πάντα στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου της οδού Αγγελάκη, ανάμεσα σε βιβλία, χαρτιά, στυλό, λεξικά, φωτογραφίες (κυρίως της συζύγου του), μερικές παλιές πολυθρόνες, μια κλειστή (πάντα) τηλεόραση, λίγες εφημερίδες – «δεν αγοράζω πια τέσσερις την ημέρα, τις μείωσα... δεν έχουν πια ειδήσεις» λέει μάλλον απογοητευμένος.

Τα γενέθλιά του που τιμώνται πάντα από τους φίλους και συνεργάτες του – ή έστω όσους απ' αυτούς απέμειναν εν ζωή – «θα είναι κάτι λιτό. Απλώς θα μαζευτούμε να φάμε μαζί. Η εποχή δεν επιτρέπει πλέον τα περιττά...».

«Δεν ήλπιζα τόσο μακρά ζωή... Θυμάμαι, ξέρετε, τον κομήτη του Χάλεϊ, την εμφάνιση του Βενιζέλου, παρέστην – μικρό παιδί – σε ένοπλο συλλαλητήριο στην Κρήτη...».

«Δεν θέλω πλέον να ζω. Θέλω να διατηρήσω την αισιοδοξία μου αλλά δεν μου το επιτρέπουν τα "πράγματα" όπως έχουν καταστεί. Και σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο. Κοινωνικά, μ' αυτή την κατάπτωση την οικονομική, αλλά όχι μόνο. Είναι πολιτικό το πρόβλημα και βεβαίως και πρόβλημα παιδείας. Ο Έλληνας έχει τον... ηρωισμό να θαυμάζει το αρχαίους– χωρίς, όμως, να τους γνωρίζει, ούτε να τους καταλαβαίνει. Έτσι, γιατί τον βολεύουν... Παράλληλα, φροντίζει για τον διορισμό του "ανάξιου" συνήθως παιδιού του σε βάρος του άξιου παιδιού του διπλανού, ο οποίος δεν έχει τις ίδιες... γνωριμίες, φροντίζει να δουλεύει όσο το δυνατό λιγότερο, να πάει αργότερα και να φεύγει νωρίτερα από τη δουλειά του, να βάζει στην τσέπη του ό,τι και όσο μπορεί ο καθένας– όχι μόνο οι πολιτικοί- απ' αυτά που δεν του ανήκουν, να μισεί και να υπονομεύει τον "άλλο", να...».

Δηλαδή, «μαζί τα φάγαμε»;

«Ενέχει μια μεγάλη αλήθεια αυτή η ρήση. Υπό την έννοια της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει. Λείπει η εθνική αλληλεγγύη και επικρατεί - ακόμα και σήμερα εν μέσω αυτής της ανθρωποφονικής κρίσης - το ατομικό συμφέρον».

Ψηφίζετε; Πώς μορφοποιείται, στα ελληνικά πολιτικά δεδομένα του σήμερα, το όραμά σας περί του δημοκρατικού σοσιαλισμού ως «μόνη λύση»; 

«Μέχρι πρόσφατα το έκανα. Τώρα δεν με βαστούν τα πόδια μου να πάω στο εκλογικό κέντρο. Είχα τοποθετηθεί και στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Μου είχε τηλεφωνήσει τότε ο κ. Πετσάλνικος για να ζητήσει την έγκρισή μου και του είχα πει, θυμάμαι, ότι αποδέχομαι, αλλά... θα ήθελα να είναι πιο σοσιαλιστικό το κόμμα... Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε... Ύστερα... όχι, όχι δεν είμαι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω εμπιστοσύνη σ' αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας. Ούτε με το ΚΚΕ. Τον κομμουνισμό τον γνωρίσαμε στη Ρωσία έτσι όπως εφαρμόστηκε ... Ήμουν υπέρ του κ. Κουβέλη. Πίστευα πως είναι αυτός που εκφράζει μια αριστερή πολιτική, αλλά δημοκρατική. Όπως ήταν και το όνομα του κόμματός του. Είναι λυπηρό, όμως, το ότι και σ' αυτό τον πολιτικό χώρο υπήρξαν εσωτερικές διαφωνίες και διασπαστικές κινήσεις που οδήγησαν και στην αποχώρησή του από την κυβέρνηση».

Κι αν σας ρωτούσα και πάλι, «τι να κάνουμε»;

«Πρώτον οι νέοι να μην φεύγουν στο εξωτερικό. Να μάθουν να επιμένουν και να υπομένουν. Χάνουμε το αίμα μας ως έθνος με τη φυγή των νέων. Δεύτερον: Να μείνουν εδώ, να δουλέψουν, να αγαπήσουν την εργασία, να μην απεργούν (ειδικά οι δάσκαλοι, οι γιατροί...) Και τρίτον... εγώ να φύγω... Κουράστηκα πια. Δεν θέλω άλλο να ζω για να βλέπω αυτή την κατάσταση».

Είναι που εξέλειπε ο έρωτας; Έτσι όπως το θέσατε προ ολίγων ετών– υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού;

«Επίστεψα βαθιά στον έρωτα! Αρκεί βέβαια να έχει εκδήλωση και από τις δύο πλευρές. Προσωπικά, έζησα ευτυχισμένο βίο. Η γυναίκα μου, με την οποία έζησα 65ετή κοινό ευτυχισμένο βίο, κατανοούσε, κι εγώ εκείνη. Ερωτευτήκαμε και οι δύο την εργασία, τη δημιουργία, ο ένας τον άλλο... Επίστεψα πολύ στον έρωτα... Είναι αυτός που που σε βοηθά να ζεις και να δημιουργείς. Είναι αυτό που λείπει ίσως σήμερα...».

Και η έλλειψη απογόνων; Είναι κάτι που αν μπορούσατε θα αλλάζατε;

«Είναι γεμάτο το σπίτι, οι βιβλιοθήκες με απογόνους μου (τα βιβλία του). Το πρόβλημα υγείας της συζύγου μου δεν μας επέτρεψε να αποκτήσουμε παιδιά. Είναι ένα στοίχημα η τεκνοποιία... Και αποδεικνύεται ότι είναι ευτύχημα ή δυστύχημα... Τελικώς, ευτυχώς που δεν έχω παιδιά. Τουλάχιστον – αν και τα δικά μου παιδιά θα ήταν σήμερα πολύ μεγάλα – δεν θα χρειαζόταν και θα κινδύνευαν να αναγκαστούν να φύγουν από τη χώρα λόγω της κρίσης... Τη βλέπω ξέρετε πολύ συχνά στον ύπνο μου... (τη σύζυγο του Αικατερίνη Στρυφτού- Κριαρά). Θα ήθελα και να αναστηθεί, αλλά δεν γίνεται».

«Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ- δυστυχώς -την έχω. Επιθυμία μου είναι πλέον να μη ζήσω. Είναι βάρος πια η ζωή μου» έλεγε προ επταετίας – μόλις που είχε κλείσει τα 100.

Ο Εμμανουήλ Κριαράς άλλαξε σύντομα γνώμη. Δυο-τρία χρόνια μετά, δήλωνε: «Όχι δεν φοβάμαι τον θάνατο. Δεν θέλω όμως να πεθάνω αμέσως... Θέλω να ολοκληρώσω τις εκκρεμότητες των κειμένων μου».

«Απόλογος Βίου»

Είναι αυτές οι εκκρεμότητες που ολοκλήρωσε ήδη. Το τελευταίο βιβλίο του βρίσκεται ήδη στο τυπογραφείο κι έχει τον τίτλο «Απόλογος Βίου».

«Προσθέτω ό,τι ίσως παρέλειψα στις προηγούμενες εργογραφίες και βιογραφίες μου. Αυτά που σας είπα στις κατά καιρούς συζητήσεις μας. Για τη ζωή μου, τη γυναίκα μου, τις δραστηριότητες μου».

Κι αν σας ζητούσα μια περίληψη, έναν «τίτλο», αυτού του απολόγου του βίου σας;

«Στη ζωή μου έκαμα αυτό που θεωρούσα καθήκον μου». 

Εμμανουήλ Κριαράς

Η άνοδος και η πτώση της «αυτοκρατορίας» Φωκά

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗ  (Κυριακή, 24 Νοεμβρίου 2013)

Ο 88χρονος Λέανδρος Φωκάς περιμένει υπομονετικά έξω από το γραφείο του ανακριτή, προκειμένου να ακούσει αν θα προφυλακιστεί ή όχι για μη καταβολή ΦΠΑ ύψους 1,2 εκατ. ευρώ.

Ταλαιπωρημένος από τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, αλλά και την οικονομική κρίση που συνέτριψε την εμπορική «αυτοκρατορία» που κατάφερε να χτίσει η οικογένειά του τα τελευταία 75 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, έχει στο πλευρό του μόνο τους στενούς συγγενείς του και τους συνηγόρους του. Η εικόνα του σε τίποτα δε θυμίζει τον ισχυρό επιχειρηματία της Θεσσαλονίκης που ταύτισε το όνομά του με ένα από πιο ισχυρά εμπορικά σήματα της χώρας.

«Ηλπιζα ότι ο κύκλος της ζωής μου θα έκλεινε επιτρέποντάς μου να δω την οικογένειά μου να συνεχίζει το έργο της ζωής μου. Δυστυχώς, η μόνη ελπίδα που απομένει σε όλους μας, και όχι μόνο στη δική μου οικογένεια, είναι να δούμε την πατρίδα να ανασυντάσσει τις δυνάμεις της και να ορθοποδεί», λέει στην απολογία του στον ανακριτή, λίγο πριν ακούσει ότι μπορεί ξανά να κυκλοφορεί ελεύθερος, αφού καταβάλλει χρηματική εγγύση ύψους 20.000 ευρώ.

Ο ίδιος στο απολογητικό του υπόμνημα που κατέθεσε στις ανακριτικές αρχές περιγράφει την επιχειρηματική του δραστηριότητα από την ημέρα που ξεκίνησε αυτός και η οικογένειά του να εργάζονται ως υπαίθριοι μικροπωλητές στη στοά Σαούλ μέχρι και το 2010 όταν η εταιρία «Fokas» κατάφερε να γιγαντωθεί και να αναπτύξει μία αλυσίδα 20 καταστημάτων σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.

Από τη στοά Σαούλ

«Γεννήθηκα στο Βατούμ της Ρωσίας το έτος 1925. Με την οικογένειά μου ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη το έτος 1930. Δουλεύοντας ακατάπαυστα και ακαταπόνητα ως υπαίθριοι λιανοπωλητές στη στοά Σαούλ, καταφέραμε να σχηματίσουμε το κεφάλαιο με το οποίο το 1958 εισήλθαμε ως μέτοχοι με ποσοστό 80% στην -υφιστάμενη από το 1936- εταιρία ''Βεργόπουλος'' που διατηρούσε τότε κατάστημα επί της οδού Ερμού 14. Δύο χρόνια μετά δώσαμε στο εν λόγω κατάστημα το επώνυμό μας, που έμελλε να αποτελέσει για πολλές δεκαετίες ένα ισχυρό εμπορικό σήμα, συνυφασμένο με την πόλη της Θεσσαλονίκης», περιγράφει ο 88χρονος Λέναδρος Φωκάς.

Ανέτρεψε τα δεδομένα

Το 1974 η εταιρία μετονομάστηκε σε «Οδυσσεύς Φωκάς», προς τιμήν του πρόωρα χαμένου αδελφού του Λέανδρου Φωκά ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα μπήκαν τα θεμέλια του δεύτερου πολυκαταστήματος στην οδό Τσιμισκή 48-50, το οποίο, όπως λέει ο 88χρονος επιχειρηματίας, «ουσιαστικά άλλαξε τα δεδομένα στο λιανικό εμπόριο της πόλης και έγινε η ναυαρχίδα της επιχείρησής μας». Η εταιρία «Fokas» στη δεκαετία του '80 εισήγαγε για πρώτη φορά στην ελληνική αγορά την ιδέα shop-in-shop στο κατάστημα της Τσιμισκή, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του '90 ιδρύθηκε στο Βόλο το πρώτο πολυκατάστημα εκτός Θεσσαλονίκης.

Τα «χρυσά» χρόνια

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 η επιχείρηση γιγαντώθηκε και τέθηκε ως στόχος «ο διεμβολισμός της αγορά της Αθήνας όπου άνοιξε το πρώτο κατάστημα ''Fokas'' στην καρδιά του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας σ' ένα νεοκλασικό που βρίσκεται στο τετράγωνο Βουλής - Ερμού - Σκόπα – Πετράκη. Το ίδιο διάστημα η εταιρία επεκτείνει τις εμπορικές δραστηριότητες και στα αθλητικά είδη, ενώ εξασφαλίζεται πλήθος διεθνών συνεργασιών για την αντιπροσώπευση και διανομή ξένων οίκων και ανοίγουν πολυκαταστήματα στο Ηράκλειο, στην Κέρκυρα, στη Λάρισα και στην Ξάνθη.

Οι δωρεές της οικογένειας

Η κοινωνική προσφορά της οικογένειας Φωκά τα τελευταία 25 χρόνια είναι αδιάλειπτη. Η κατασκευή του συγκροτήματος γυμνασίου και λυκείου «Φωκά» στις Συκιές στη μνήμη του Οδυσσέα Φωκά, η παιδική χαρά «Φωκά» στη Νέα Παραλία, το Κέντρο Αναπτυξιακής Παιδιατρικής «Απόστολος Φωκάς» στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο είναι μερικές από τις πιο γνωστές δωρεές της οικογένειας.

Πικρία για τη Μονή Αγ. Θεοδώρας

Οπως αναφέρει στο απολογητικό του υπόμνημα ο 88χρονος Λέανδρος Φωκάς, το πολυώροφο κατάστημα της οδού Τσιμισκή ανοικοδομήθηκε με δαπάνες της εταιρίας. «Το 1976 δεν υπήρχε παρά μόνο ο φέρων οργανισμός ενός πολύ χαμηλού κτιρίου. Το 1978, ανεγείραμε, και πάλι αποκλειστικά με δικά μας έξοδα, οκτώ επιπλέον ορόφους, δίνοντας στο κτίριο τη σημερινή όψη ενός σύγχρονου εμπορικού κέντρου και δημιουργώντας σημαντική οικονομική υπεραξία στην περιουσία της ιεράς μονής. Πολλές φορές προτάθηκε σε εμένα προσωπικά από διάφορους εκκλησιαστικούς παράγοντες να μεταβιβαστεί στην εταιρία ποσοστό επί του οικοπέδου, ανάλογο με τα έξοδα στα οποία είχε υποβληθεί για την ανοικοδόμησή του. Την πρόταση αυτή αρνήθηκα συστηματικά προς όφελος της ιεράς μονής, προκειμένου να έχει εκείνη ες αεί μίσθωμα και να μπορεί με οικονομική αυτονομία να επιτελέσει το σκοπό της και το φιλανθρωπικό της έργο», εξηγεί αναφερόμενος ουσιαστικά στην έξωση που έγινε στην εταιρία από την ιερά μονή, η οποία, σύμφωνα με την οικογένεια, αποτέλεσε και τη χαριστική βολή στην επιχείρηση, καθώς τίναξε στον αέρα το σχέδιο εξυγίανσης μέσω του άρθρου 99.

Πώς επήλθε η συντριβή

Η εταιρία, σύμφωνα με τον 88χρονο Λέανδρο Φωκά, άρχισε να πλήττεται από την οικονομική κρίση τα τελευταία δύο χρόνια. «Οι επενδύσεις της τελευταίας εξαετίας δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και έτσι δεν μπόρεσαν να αποσβεστούν. Λόγω και της τεράστιας μείωσης της κατανάλωσης, αναγκαστήκαμε να προβούμε σταδιακά και νόμιμα σε κλείσιμο των ζημιογόνων καταστημάτων».

Από το 2011 μέχρι σήμερα μπήκε λουκέτο τελικά σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας «Fokas», στα οποία το 2009 εργάζονταν συνολικά 907 άτομα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κύκλος εργασιών της εταιρίας το 2008 ήταν 95.165.069,37 και το 2012 ανήλθε σε μόλις 28.601.977,97 ευρώ μειωμένος δηλαδή κατά 70,61 % περίπου παρουσιάζοντας λειτουργικές ζημίες περίπου 16.500.000 ευρώ.

Ο ίδιος αναφέρει στο απολογητικό του υπόμνημα ότι η εταιρία του από το 2007 έως το 2012 έχει καταβάλει φόρους ύψους 48.000.000 ευρώ και το τελευταίο διάστημα έκανε χρήση των φορολογικών διατάξεων που προέβλεπαν τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών της, καταβάλλοντας δόσεις μέχρι τον Ιούλιο του 2013. Πλέον, η μοναδική ελπίδα για την καταβολή των οφειλών της εταιρίας θα γίνει στο πλαίσιο της πτωχευτικής διαδικασίας με τη ρευστοποίηση της ακίνητης και κινητής περιουσίας της.

«Σήμερα, δυστυχώς, καμία δυνατότητα δεν έχει η εταιρία που διοικώ να καταβάλει τις παραπάνω οφειλές, καθώς βρίσκεται σε απόλυτη και βέβαιη παύση πληρωμών. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί της δεν έχουν κανένα πιστωτικό υπόλοιπο. Εγώ υποθήκευσα ολόκληρη την προσωπική μου περιουσία», αναφέρει στην απολογία του.

Ελληνικό τραπεζικό σύστημα ή και αμάρτησα για το χρήμα

Άρθρο του Χαράλαμπου Βουτυράκη

Ο Αριστοτέλης (384-322 προ χρηστού), στα πολιτικά του αναφέρει: «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ’ ετέρου για να είναι απασχολημένοι με την φτώχεια τους και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. 

Σ’ αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει η επιβολή μεγάλων φόρων και η απορρόφηση των περιουσιών τους!!!!»

Κάθε ομοιότητα της περιγραφής του Αριστοτέλη με το σημερινό πολίτευμα της Ελλάδας και την σημερινή κατάσταση των Ελλήνων πολιτών «δεν» οφείλεται σε σύμπτωση. 

Εκτός των άλλων παραγόντων, η ενοχή των Ελληνικών τραπεζών για την φτωχοποίηση και την υποδούλωση των Ελλήνων πολιτών σε ξένα χρηματοπιστωτικά κέντρα, αλλά και την στήριξη του πολιτικού συστήματος (κατ’ επίφαση Δημοκρατίας), είναι εξαιρετικά σημαντική. Το θέμα, ασφαλώς είναι τεράστιο και μόνο μικρά ψήγματα μπορούν να αναφερθούν στον διατιθέμενο χώρο.

Πρώτη ένοχη, η κατ’ όνομα Τράπεζα της Ελλάδος, που ως γνωστόν,  κάθε άλλο παρά Τράπεζα της Ελλάδος είναι. Στον λογότυπο της, πχ εικονίζεται μόνο η σημαία της πατρίδας της, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Η συμμετοχή της Ελλάδας είναι μόνο 6 έως 9%  και οι λοιποί μέτοχοι , άγνωστοι. Κατά το καταστατικό της, είναι ανώνυμη εταιρία με την Επωνυμία ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. 

Στην ταυτότητα της και στο  κεφάλαιο “ Η Τράπεζα “, η ίδια αναφέρει. « Από το 2001 η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί αναπόσπαστο μέλος του Ευρωπαϊκού συστήματος που απαρτίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) …και συνεχίζει, έκτοτε η τράπεζα, “συμμετέχει στην χάραξη της κοινής νομισματικής πολιτικής της ζώνης του Ευρώ, και την εφαρμόζει στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΕΚΤ”. 

Μια τέτοια τράπεζα εποπτεύει όλες τις Ελληνικές τράπεζες άραγε προς όφελος των ελλήνων πολιτών ή της ΕΚΤ; Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα. Δεύτερες σε ενοχή για την φτωχοποίηση των Ελλήνων είναι οι λοιπές Ελληνικές τράπεζες. Ας αφήσομε όμως να μιλήσουν για τον ισχυρισμό, ελάχιστοι απ’ αυτούς που κατά τεκμήριο γνωρίζουν. 

Ο γνωστός πολιτικός της ΝΔ, τέως Υπουργός και για λίγο πρόεδρος της Βουλής, Βύρων Πολύδωρας γράφει στο βιβλίο του “Κατά κηνσόρων”. « Είδατε μήπως ισοδύναμο πόλεμο κατά της στυγνής τοκογλυφίας των εγχωρίων τραπεζιτών; Για παράδειγμα , κατά της χορήγησης των πάσης φύσεως αδειών και δανείων; 

Ακούσατε ποτέ καμιά πληροφορία για το σε ποιους χορηγήθηκαν από τουw εντιμότατους τραπεζίτες τα δάνεια των δεκάδων δισεκατομμυρίων;» Ο γνωστός πανεπιστημιακός και  πρώην Δ/ντής του κεντρικού καταστήματος της Αγροτικής τράπεζας Χανίων Γιάννης Πολυράκης, αναφέρει σε ομιλία του. « Είναι σκάνδαλο η πώληση από τον κύριο Προβόπουλο Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος στον φίλο και πρώην προϊστάμενο του κύριο Σάλλα , της Αγροτικής   τράπεζας έναντι 95 εκ. ευρώ όταν μόνο η ακίνητη περιουσία της αποτιμάται στο 1,4 δις ευρώ και παρ’ όλον ότι η έκθεση της Black rock προέβλεπε γι’ αυτήν κέρδη 400 εκ. ευρώ την διετία 2013-2014». 

Ο Βουλευτής Βασίλης Καπερνάρος κατέθεσε επερώτηση στην βουλή, ζητώντας να μάθει, που πήγαν τα πρώτα 23 δις ευρώ που δανείστηκαν οι Ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ, με εγγύηση των φορολογουμένων Ελλήνων, μέσω της τράπεζας της Ελλάδος, με τον νόμο Κώστα Καραμανλή 3723/2008. Αυτό το χρέος, έπρεπε να αποπληρωθεί εντός τριετίας από τις τράπεζες, με ευθύνη της ΤτΕ. Μέχρι όμως το πρώτο τρίμηνο του 2012, ήταν άφαντο. 

Το δεύτερο τρίμηνο του ίδιου έτους , ω!! του θαύματος, « νάτο, νάτο πετιέται από ξαρχής κι’ αντρειεύει και θεριεύει» το δημόσιο χρέος , που εμφανίζεται αυξημένο κατά τα 23 δις. Έτσι θα το πληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Με το πάτημα ενός κουμπιού, οι τράπεζες ιδιοποιήθηκαν 23 δις του Ελληνικού λαού. 

Έκτοτε βάσει του ίδιου νόμου και των αποφάσεων των μνημονιακών κυβερνήσεων, οι τράπεζες δανείστηκαν βάσει των αποφάσεων:  3845/ΦΕΚ 65/6.5.2010, 15 δις. 3864/ΦΕΚ119/2172010, 10 δις. 3872/ΦΕΚ148/3.9.2010, 25δις. 4031/ΦΕΚ246/9.12.2011, 60δις. ΠΝΠ /ΦΕΚ94/19.04.2012 ,40 δις. Σύνολο 173 δις ευρώ δανείστηκαν οι τράπεζες με εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου και τώρα τα χρωστούνε οι Έλληνες πολίτες. 

Αριστοτέλη αθάνατε , τους έμαθες την τέχνη και την πληρώνομε εμείς, με τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους, τα χαράτσια, τα σπίτια , το μέλλον των παιδιών μας, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας και τον αφελληνισμό μας. Το πάρτι των τραπεζών όμως ,τέλος δεν έχει. Τα ερωτηματικά που σχετίζονται με το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα, είναι άπειρα. Για παράδειγμα. 

Ο γνωστός στο Πανελλήνιο πρόεδρος του ομίλου τράπεζας Πειραιώς, υπηρέτησε σε πρωτοκλασάτες δημόσιες θέσεις επί Α.Παπανδρέου, τότε σχεδόν του χαρίστηκε η τράπεζα Πειραιώς που μετεξελίχτηκε σε όμιλο τράπεζας Πειραιώς, αφού καταβρόχθισε  μέχρι  σήμερα πολλές άλλες τράπεζες. Mήπως αυτή η ιστορία επιτυχίας συνέβη γιατί υπήρξε μέγας μάνατζερ ή γιατί είναι ένας από τους 150 που υπέγραψαν την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του  ΠΑΣΟΚ και υπήρξε κολλητός του Α. Παπανδρέου και των διαδόχων του, εξαργυρώνοντας έτσι την αντιστασιακή του δράση; 

Είναι τυχαίο που ο υφιστάμενος του αντιπρόεδρος  στην τράπεζα Πειραιώς προωθήθηκε στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, αφού έλαβε αποζημίωση 3,4 εκ. ευρώ;(Reuters). Για ποιες υπηρεσίες; Τις περασμένες ή τις επόμενες; Από τότε, oι αποφάσεις του διοικητή της τράπεζας της Ελλάδος, ευνοούν τους διεθνείς κερδοσκόπους ή τον Ελληνικό λαό;  

Οι αποφάσεις του ζημίωσαν ή όχι με πολλά εκατομμύρια τα ασφαλιστικά ταμεία των απόμαχων της εργασίας; Ευνόησε τραπεζίτες που τελικά πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης για τραπεζικά σκάνδαλα; Βοήθησε σαν διοικητής, τον πρώην προϊστάμενο του να αποκτήσει αρκετές τράπεζες και ιδιαίτερα την Αγροτική; Προστατεύει τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών ή  νομιμοποιεί πολιτικές αποφάσεις επιζήμιες γι’ αυτούς αλλά και ενέργειες των τραπεζών επιεικώς παράνομες; 

Αν όχι τι χρειαζότανε τον νόμο 4021/2011 που τον προστατεύει και προβλέπει ρητά. « Ο διοικητής και υποδιοικητές, τα μέλη των συλλογικών οργάνων και εν γένει το προσωπικό της τράπεζας της Ελλάδος, δεν ευθύνονται αστικά έναντι τρίτων για πράξεις ή παραλήψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, εντός των κατά τον παρόντα νόμο αρμοδιοτήτων τους, καθώς επίσης κατά των λοιπών αρμοδιοτήτων τις οποίες ασκεί η Τράπεζα της Ελλάδος.» Κι αυτός ο νόμος ψηφίζεται από το διαπλεκόμενο πολιτικό  σύστημα, την ίδια ώρα που ο απλός πολίτης κινδυνεύει να μπει στην φυλακή για οφειλές μερικών χιλιάδων ευρώ ή να του πάρουν οι τράπεζες το σπίτι του. 

Το μεγάλο όμως ερώτημα που προκύπτει από την τοκογλυφική συμπεριφορά των Ελληνικών τραπεζών είναι: Βοηθούν την Ελλάδα να βγει από τα μνημόνια υποστηρίζοντας την ανάπτυξη, η κερδοσκοπούν, επωφελούμενες από την κρίση, βαθαίνοντας την ύφεση ;

Η σύγκριση με τις τράπεζες της Ιρλανδίας, που βοήθησαν να βγει από το μνημόνιο και την οικονομική κηδεμονία η χώρα τους, δίδει την απάντηση. Οι Ιρλανδικές τράπεζες δώσανε προτεραιότητα στην πραγματική οικονομία, χορηγώντας χρήμα με επιτόκια 3%έως 3,5%  υφιστάμενες ζημιές σε όλη την διάρκεια της ύφεσης. 

Αντίθετα οι περισσότερες Ελληνικές τράπεζες εν μέσω κρίσης παρουσίασαν κέρδη σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, όπως π.χ για το πρώτο τρίμηνο του 2013  η Εθνική κέρδισε 186 εκ ευρώ, η Eurobank 375 εκ, η ALFA 126,7 εκ, η Πειραιώς 3 δις 617 εκ,  κλπ.                 

Ρόδος  21/11/2013  Χ. Βουτυράκης   ( H. vout@yahoo.gr )

«Μόνον αν κάνεις τη ζωή σου σωστά ο κόπος δε θα πάει χαμένος»

Σε μία χειρόγραφη επιστολή προς τους αναγνώστες του, μία βδομάδα μετά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979, ο Οδυσσέας Ελύτης αναφέρεται στους κόπους που κατέβαλε και τον οδήγησαν στο βραβείο Νόμπελ, στο ρόλο του ποιητή και τη σχέση του με το λαό και την πατρίδα, αλλά και το χρέος να την υπηρετεί ο καθένας από όπου μπορεί.

«Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,

Περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η Εβδομάδα Νόμπελ και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. 

Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένοιαστος και ξεκούραστος. Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. 

Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες. Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του. 

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους  καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.

Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμην που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.

Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.

Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.

Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. 

Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιο και για τη λευτεριά. Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. 

Γι' αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη - ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να 'μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα» όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.

Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. 

Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα.

Τώρα άρχισαν να τα λένε και οι Γερμανοί….

Δημοσιεύθηκε: 07/11/2013 από  Mavrogenous

Ν. Μιούλερ: «Γκρέμισαν τον Καραμανλή για να φέρουν τον Παπανδρέου και το ΔΝΤ ώστε να βάλουν στο χέρι τα κοιτάσματα της Ελλάδας – στο κόλπο και ο Σόιμπλε»!

“Όλοι γνώριζαν για τα κοιτάσματα! Κορυφαία υπουργός μου το αποκάλυψε προσωπικά! Ο Σόιμπλε επέτρεψε να πέσει η Ελλάδα στα χέρια του ΔΝΤ, ενώ γνώριζε”!

Συνέντευξη – βόμβα στο Focus.

Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ – γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη… προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.

Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψη» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο».

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.

 Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους.

Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.

Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.

Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.

Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.

Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ;

Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.

Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, “δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη” και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, “δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία” και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».

Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.

Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.

«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.

Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ.

 “Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο”.

Και η λίγη και η πολλή τεστοστερόνη, κόβουν χρόνια ζωής από τους ηλικιωμένους

Οι ηλικιωμένοι άνδρες με υπερβολικά πολλή τεστοστερόνη, αλλά και αυτοί με πολύ λίγη, ζουν λιγότερα χρόνια. Αντίθετα, όσοι έχουν στον οργανισμό τους ένα μέσο επίπεδο της κατ’ εξοχήν ανδρικής ορμόνης, έχουν και μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, σύμφωνα με μια νέα αυστραλιανή επιστημονική έρευνα. Η νέα μελέτη επιβεβαιώνει ότι η χαμηλή τεστοστερόνη μπορεί να σηματοδοτεί αυξημένα προβλήματα υγείας, όμως επίσης δείχνει ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την υψηλή τεστοστερόνη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Μπου Μπενγκ Γιπ της Ιατρικής και Φαρμακευτικής Σχολής του πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα κλινικής ενδοκρινολογίας και μεταβολισμού "Journal of Endocrinology and Metabolism", συσχέτισαν το επίπεδο των δύο κυριότερων ανδρογόνων ορμονών, της τεστοστερόνης και της διυδροτεστοστερόνης (DHT) που παράγεται στον οργανισμό από την μετατροπή της πρώτης, με τη διάρκεια ζωής περίπου 3.700 ανδρών ηλικίας 70 έως 89 ετών.

Οι ερευνητές χώρισαν τους ηλικιωμένους σε ομάδες ανάλογα με το επίπεδο (χαμηλό - μεσαίο - υψηλό) των ανδρικών ορμονών στο σώμα τους. Οι ορμόνες μετρήθηκαν κατ’ επανάληψη μεταξύ των ετών 2001 - 2004, ενώ η παρακολούθηση της επιβίωσης των συμμετεχόντων έγινε μέχρι το 2010.

Η ανάλυση έδειξε πως η ομάδα των ανδρών με τις λιγότερες ορμόνες (τεστοστερόνη και DHT) ήταν αυτή που εμφάνισε την υψηλότερη μέση θνησιμότητα. Ακολούθησε η ομάδα των ανδρών με τα υψηλά επίπεδα ορμονών, ενώ τη χαμηλότερη θνησιμότητα (δηλαδή την μεγαλύτερη διάρκεια ζωής) είχαν οι άνδρες της ομάδας με τα μεσαία επίπεδα ορμονών (9,8 έως 15,8 nmol/L).

«Οι ηλικιωμένοι με μέσα επίπεδα τεστοστερόνης ζουν περισσότερο από όσους έχουν είτε χαμηλά, είτε υψηλά επίπεδα της ορμόνης. Η ύπαρξη των σωστών (μέσων) επιπέδων τεστοστερόνης, σε συνδυασμό με υψηλά επίπεδα της DHT, μειώνει τον κίνδυνο θανάτου από ισχαιμικό καρδιακό επεισόδιο και γενικότερα αποτελεί δείκτη καλύτερης υγείας», δήλωσε ο υπεύθυνος της έρευνας.

Η τεστοστερόνη παίζει κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη των ανδρικών σεξουαλικών οργάνων, των μυών και των τριχών και επίσης είναι η ορμόνη - κλειδί για την ανδρική σεξουαλική επιθυμία, την παραγωγή σπέρματος και την υγεία των οστών. Σύμφωνα με τους ενδοκρινολόγους, το επίπεδο της τεστοστερόνης μπορεί να διαφέρει σημαντικά στο ίδιο άτομο, ακόμα και μέσα στην ίδια μέρα, για διάφορους λόγους (διατροφή, ποιότητα ύπνου, ψυχολογική διάθεση κ.α.).

Το επίπεδό της μειώνεται φυσιολογικά, όσο γερνάει ένας άνδρας, με ρυθμό περίπου 1% ετησίως μετά την ηλικία των 30 ετών. Υπάρχει πάντως έλλειψη ιατρικής ομοφωνίας για το κατά πόσο η έλλειψη τεστοστερόνης αποτελεί σημαντικό πρόβλημα υγείας. Η κλασική πάθηση για την οποία οι ενδοκρινολόγοι συνταγογραφούν την τεστοστερόνη, είναι ο υπογοναδισμός, που οδηγεί σε σοβαρή έλλειψη της συγκεκριμένης ορμόνης, χαμηλή λίμπιντο, μυική ατροφία και έλλειψη τριχών.

Οι αυστραλοί ερευνητές ανέφεραν ότι ακόμα δεν έχουν καταλήξει σε συμπέρασμα κατά πόσο μια θεραπεία για την τεχνητή μεταβολή των εν λόγω ορμονών μπορεί να επηρεάσει θετικά το προσδόκιμο ζωής των ηλικιωμένων. Γι’ αυτό, όπως είπαν, χρειάζονται νέες κλινικές δοκιμές πάνω στο ζήτημα, με στόχο τη βελτίωση της υγείας στην τρίτη ηλικία.

Η μόδα της υψηλής τεστοστερόνης

Η νέα έρευνα έρχεται σε μια περίοδο που διεθνώς (ιδίως στις ΗΠΑ), όπως αναφέρουν σε εκτενές δημοσίευμά τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», βρίσκεται σε έξαρση η μόδα της υψηλής τεστοστερόνης και το μάρκετινγκ των σχετικών φαρμακευτικών προϊόντων. Η χαμηλή τεστοστερόνη αντιμετωπίζεται ως αιτία πλείστων όσων προβλημάτων για ένα άνδρα, ενώ η υψηλή τεστοστερόνη στον οργανισμό του (με τη βοήθεια και του κατάλληλου σκευάσματος σε μορφή χαπιού, ένεσης, γέλης ή επιθέματος) κάτι σαν πανάκεια και «πηγή νεότητας».

Από μόλις 324 εκατ. δολάρια το 2002, οι πωλήσεις των κάθε είδους προϊόντων τεστοστερόνης στις ΗΠΑ έχουν πλέον εκτοξευτεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια περίπου. Η «χαμηλή τεστοστερόνη» είναι πια συνώνυμη της «ανδρόπαυσης» (του αντίστοιχου της εμμηνόπαυσης). Πρόσφατη μελέτη στο αυστραλιανό ιατρικό περιοδικό "Medical Journal of Australia" αναφέρει ότι το «κυνήγι» της υψηλής τεστοστερόνης από τους μεσήλικες είναι πια μια διεθνής τάση, που καταγράφεται σε τουλάχιστον 37 χώρες, παρά τις ενστάσεις που προβάλλουν διακεκριμένοι επιστήμονες.

Η φαρμακοβιομηχανία έχει βρει μια νέα ομάδα πελατών - στόχο, διευρύνοντας -με την κατάλληλη διαφήμιση- την αγορά των φαρμάκων τεστοστερόνης, στοχεύοντας σε άνδρες που δεν χρειάζονται κατ’ ανάγκη την ορμόνη και, επιπλέον, μπορεί εξαιτίας της να εκτεθούν σε πρόσθετους κινδύνους. Αρκετοί ειδικοί προειδοποιούν πως η δημοφιλία των φαρμάκων τεστοστερόνης δεν αντιστοιχεί στα έως τώρα ερευνητικά ευρήματα για τα πιθανά οφέλη και τους πιθανούς κινδύνους από την τεχνητή αύξηση της ορμόνης.

Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμα τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο από την θεραπεία τεστοστερόνης. Κατά καιρούς, έχουν αναφερθεί διάφορες πιθανές παρενέργειες, από καρκίνο του προστάτη και καρδιολογικά προβλήματα έως άπνοια στον ύπνο και αραίωση του σπέρματος.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:

http://jcem.endojournals.org/content/early/2013/11/20/jc.2013-3272.abstract?rss=1

Διαδραστικός χάρτης από το διάστημα δείχνει πώς εξαφανίστηκαν τα δάση

Ένας διαδραστικός χάρτης της αποψίλωσης αποκαλύπτει ότι από το 2000 εξαφανίστηκαν περισσότερα από 2,3 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους.

Ο χάρτης, που δημιουργήθηκε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Μέριλαντ, βασίζεται σε δορυφορικά δεδομένα και είναι ο πρώτος στο είδος του.

Οι υπολογισμοί είναι ακριβείς, με μικρό περιθώριο λάθους στα 30 μέτρα, και αρκετά λεπτομερείς ώστε να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες σε τοπικό επίπεδο, καλύπτοντας όλη την υφήλιο.

Για τη δημιουργία του χάρτη χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα των δορυφόρων Landsat, ενώ μέσω της τεχνολογίας «υπολογιστικού νέφους» η επεξεργασία του αρχείου πραγματοποιήθηκε μέσα σε λίγες ημέρες, διαδικασία που κανονικά θα έπαιρνε χρόνια.

Ο χάρτης καλύπτει την χρονική περίοδο 2000 με 2012 και παρουσιάζει την απώλεια και δημιουργία δάσους.

Όπως προέκυψε από τη μελέτη, το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα χάθηκαν 2,3 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους και κερδήθηκαν περίπου 800.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους.

Το 32% της παγκόσμιας αποψίλωσης συντελέστηκε στις τροπικές περιοχές με τις χώρες της Νοτίου Αμερικής να δέχονται το μεγαλύτερο πλήγμα, εκτός από τη Βραζιλία, οι προσπάθειες της οποίας απέδωσαν.

Επίσης, η Ινδονησία παρουσιάζει τους ταχύτερους ρυθμούς αποψίλωσης. Πριν το 2003 η χώρα έχανε λιγότερα από 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ετησίως, ενώ τα επόμενα χρόνια μέχρι το 2011 ο ρυθμός αποψίλωσης αυξήθηκε με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να καταστρέφονται περισσότερα από 20.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους.

Από τον χάρτη προκύπτει ότι ορισμένες περιοχές που βρίσκονται υπό καθεστώς προστασίας, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου προστατευμένες, καθώς η παράνομη υλοτομία μαστίζει ακόμα και τα εθνικά πάρκα.

Η κύρια αιτία αποψίλωσης είναι οι ανθρώπινες δραστηριότητες όπως για παράδειγμα η παράνομη υλοτομία και η καταστροφή δασικών περιοχών για κτηνοτροφία και καλλιέργειες.

Οι πυρκαγιές είναι η δεύτερη αιτία, ενώ ακολουθούν τα ακραία φυσικά φαινόμενα και οι καταιγίδες.

Πηγή: econews

Τραπεζικό “success story” ή και ιστορία μου , αμαρτία μου.

Γράφει ο Χαράλαμπος Βουτυράκης, στην Ροδιακή.

Στην τράπεζα γίνεται  ακόμα μια ληστεία, κάτι πολύ συνηθισμένο για όποιους θέλουν να κάμουν ανάληψη αλλά δεν έχουν βιβλιάριο. 

Οι ληστές είναι δύο μασκοφόροι. 

Ο ένας, ο μικρός είναι οικονομολόγος με Μάστερ στις τραπεζικές εργασίες. 

Ο άλλος , ο μεγάλος έχει τελειώσει με μεγάλη δυσκολία το δημοτικό. 

Ο μικρός ληστής με την πανεπιστημιακή μόρφωση, αναλαμβάνει να «χειριστεί» πελάτες και υπαλλήλους και  φωνάζει προτείνοντας το καλάζνικοφ . « Ξαπλώστε όλοι κάτω και μην κινηθεί κανείς. 

Μην ξεχνάτε ότι τα λεφτά δεν είναι δικά σας. Σας τα πήρε το κράτος και τα έδωσε στην ανακεφαλαιοποίηση  της τράπεζας. Η ζωή όμως είναι δική σας. Μην την ρισκάρετε κι’ αυτή. Όλοι πείθονται και ξαπλώνουν ήσυχα κάτω. Αυτή η εντολή του ληστή με Μάστερ, λέγεται στην οικονομική επιστήμη, αλλαγή του παραδοσιακού τρόπου σκέψης στις συναλλαγές. 

Ταυτόχρονα ο μεγάλος ληστής του δημοτικού με την απειλή του όπλου του, διατάσσει τον διευθυντή και τον προϊστάμενο λογιστηρίου, να του ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο. Χωρίς αντίρρηση αυτοί υπακούν, ο ληστής αρπάζει δυό σάκους, κλείνει μέσα στο χρηματοκιβώτιο τους τραπεζικούς,  αφήνει έξω τα κλειδιά και φεύγει τρέχοντας. 

Ακολουθούμενος από τον άλλο ληστή, ανεβαίνουν σε μια μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού και εξαφανίζονται. Όταν φθάνουν στο κρησφύγετο τους, ο οικονομολόγος λέει στον μεγάλο. «Έλα να μετρήσομε τα χρήματα να δούμε τι κλέψαμε». Ο μεγάλος , του δημοτικού, του απαντά. « Καλά, τόσο βλάκας είσαι; Γιατί να μας βγουν τα μάτια να μετρούμε, αφού θα το μάθομε χωρίς κόπο, όταν θα πει  ο διευθυντής από την τηλεόραση πόσα κλέψαμε. 

Βάλε την τηλεόραση και κάμε καφέ.» Αυτό λέγεται στην οικονομική επιστήμη εμπειρία, και είναι χρησιμότερη από τα Μάστερ. Στην Τράπεζα ειδοποιημένη φτάνει η αστυνομία.  Απεγκλωβίζουν τον διευθυντή και τον προϊστάμενο λογιστηρίου.  Αυτοί κλείνονται στο γραφείο του Διευθυντή για να λογαριάζουν πόσα χρήματα τους έκλεψαν και τα βρίσκουν 20 εκατομμύρια. Ο προϊστάμενος , λέει στον Διευθυντή. «Να ανακοινώσομε τώρα στην  αστυνομία και την τηλεόραση που ήρθε κι αυτή, το ποσόν που κλάπηκε.» Ο Διευθυντής του λέει . «Όχι ακόμη. Ευκαιρία είναι να πάρομε κι εμείς από 5 εκατομμύρια ο καθένας, και να καλύψομε και τα 70 εκατομμύρια που μας φάγανε διάφοροι μπαταχτσήδες λαδώνοντας μας. 

Όλα αυτά κάνουν 100 εκατομμύρια. Τόσα θα πούμε ότι μας ληστέψανε». Αυτό στην οικονομική επιστήμη λέγεται κολύμπα με την παλίρροια, ή πιο απλά, χρησιμοποίησε μια δυσάρεστη κατάσταση προς όφελος σου. « Δηλαδή κύριε διευθυντά, λέει με θαυμασμό ο προϊστάμενος, μακάρι να είχαμε μια ληστεία τον μήνα ε;» Ακριβώς αποκρίνεται ο διευθυντής αυτή είναι μια άλλη οικονομική αρχή που δεν διδάσκεται στο πανεπιστήμιο και μας μαθαίνει ότι.  Η προσωπική σου επιτυχία είναι ποιο σημαντική από την δουλεία σου. Μετά από αυτή την σύσκεψη, ο διευθυντής ανακοίνωσε στην αστυνομία και τα τηλεοπτικά συνεργεία, ότι οι ληστές κλέψανε 100 εκατομμύρια. 

Στο σπίτι τους οι ληστές, όταν άκουσαν το νούμερο, κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό. Με τίποτα δεν μπορούσαν οι δυό σάκοι να χωρέσουν 100 εκατομμύρια. Όσες φορές κι αν τα μετρήσανε, 20 εκατομμύρια τα βγάλανε. Έξω φρενών ο ληστής του δημοτικού ξεσπά την οργή του και φωνάζει. «Ρισκάραμε εμείς τις ζωές μας για 20 εκατομμύρια, και ο Διευθυντής με το πάτημα ενός κουμπιού στο κομπιούτερ, καθάρισε 80 εκατομμύρια!! 

Αν κρίνω απ’ αυτή την ενέργεια, ποιο κερδοφόρο είναι να είσαι διευθυντής παρά ληστής. «Ηρέμησε» του λέει ο μικρός, ο οικονομολόγος με το Μάστερ. «Αυτό στην οικονομική επιστήμη λέγεται Η γνώση είναι χρυσός Να ξέρεις, ο διευθυντής θα είναι τώρα πολύ ικανοποιημένος γιατί σπουδές του έπιασαν τόπο γιατί εκεί  έμαθε πως πρέπει να αρπάζει την ευκαιρία και να τολμά να πάρει ρίσκο απόδειξε με την επιτυχημένη αυτή οικονομική του κίνηση, πως οι αρχές αυτές ισχύουν ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπως είναι η περίοδος, όταν σε ληστεύουν χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις. Έτσι και στην περίπτωση της χώρας μας σήμερα. Οι «αγορές», δηλαδή αμόρφωτοι κεφαλαιοκράτες, με την στήριξη οικονομολόγων με Μάστερ και πολιτικών μας ληστεύουν. 

Οι τραπεζίτες  των Βρυξελλών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ, οι Τράπεζες της Γερμανίας και των G5, επωφελούνται από την κρίση και μας φορτώνουν όλα τα δικά τους λάθη και τις ατιμίες. Όλοι αυτοί μας παραπληροφορούν καγχάζοντας και μας κοροϊδεύουν μιμούμενοι την Μαρία Αντουανέτα, δίδοντας μας οικονομικές συμβουλές σαν κι αυτήν.   

Στην κρίση υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Εκμεταλλευτείτε τις. Αν δεν έχετε ψωμί να φάτε, τότε φάτε παντεσπάνι. 

Το νόημα της ιστορίας είναι πραγματικό. Κάθε ομοιότητα όμως με πραγματικά γεγονότα οφείλεται σε σύμπτωση. Τα πραγματικά γεγονότα έπονται.

Ρόδος 18/11/2013 Χ. Βουτυράκης  ( h_vout@yahoo.gr )