H Μαφία των πολιτικών

Αφαιρέστε από τη λέξη μαφία κάθε μεταφορική έννοια. Κάθε υπόνοια ότι μπορεί να χρησιμοποιείται καθ’ υπερβολή ή καταχρηστικά. Τότε είσαστε μέσα. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αυτή η δυσωδία που αναδύεται από τη Βουλή και φτάνει ως το Μέγαρο, όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναπαύεται όταν δεν υπογράφει αντισυνταγματικές διατάξεις, είναι η μπόχα της δράσης κανονικής μαφίας.

Λίγες μέρες μετά τις εκλογές, όπου οι κυβερνώντες εμφανίστηκαν για μια ακόμη φορά ως εγγυητές της ευρωπαϊκής δημοκρατικής ομαλότητας, η Βουλή έγινε πλυντήριο για ύποπτους με μπλε και πράσινους κόκκους. Υπουργοί, βουλευτές, παρατρεχάμενοι, όλοι αυτοί για τους οποίους υπήρχε η πιθανότητα να βρεθούν απέναντι στη Δικαιοσύνη για πιθανά εγκλήματα που διέπραξαν απέναντι στους πολίτες, ξεπλύθηκαν. Με μια μαφιόζικη μέθοδο έκλεισαν τη Βουλή 10 μέρες πριν το κανονικό κλείσιμο της. Δεν περίμεναν ούτε να φτάσει η Παρασκευή για να την κλείσουν. Την έκλεισαν μεσοβδόμαδα και κρυφά, ενώ λίγα λεπτά πριν ο προεδρεύων στο Σώμα είχε διακόψει τη συνεδρίαση για να συνεχίσει όπως δήλωσε, το επόμενο πρωί κανονικά.

Το αποτέλεσμα είναι ένα

Όλα τα αδικήματα τα οποία έχουν διαπράξει υπουργοί κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Παπαδήμου, παραγράφονται. Δηλαδή όσα αφορούν τα μνημόνια, τη Λίστα Λαγκάρντ, τις αποφάσεις για τις Τράπεζες, τα υποβρύχια και βέβαια όσα σχετίζονται με μηνύσεις πολιτών κατά υπουργών. Χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος που το 2009 είχε χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση Καραμανλή για να παραγραφούν αδικήματα που σχετίζονταν με το Βατοπέδι, τη SIEMENS, τον υπουργό Ναυτιλίας Παυλίδη και τον πιθανό χρηματισμό του, την ενοικίαση πυροσβεστικών ελικοπτέρων σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών. Πέρα όμως από τις παραγραφές, η διακοπή λειτουργίας της Βουλής, πρόσφερε και διέξοδο στην Κυβέρνηση, αφού στην Ολομέλεια της Βουλής έπρεπε να μπουν τρεις δικογραφίες που ήταν πολύ αποκαλυπτικές.

Πρώτη δικογραφία ήταν αυτή εναντίον του Κασιδιάρη για την υπόθεση της καταγραφής της αποκαλυπτικής του συζήτησης με τον Μπαλτάκο. Αν η δικογραφία έμπαινε προς συζήτηση, ο Κασιδιάρης είναι βέβαιο πως θα έμπαινε εκ των πραγμάτων στη διαδικασία περιγραφής λεπτομερειών όσων έγιναν, αλλά και των επαφών με άλλα στελέχη της ΝΔ. Ήταν επίσης πολύ πιθανό να αξιοποιηθούν και άλλα αποδεικτικά βίντεο.

Μια γεύση άλλωστε έδωσε ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος, ο οποίος κατηγόρησε την ίδια μέρα από το βήμα της Βουλής τον διευθυντή του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Γ. Μουρούτη πως συνομιλούσε μαζί του χωρίς να διαψευσθεί. Η επικίνδυνη δικογραφία μεταφέρεται για συζήτηση τον Σεπτέμβριο και έτσι δεν φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και την ατζέντα του μετασχηματισμού.

Η δεύτερη καυτή δικογραφία είναι αυτή για το χρηματισμό του Γιάννη Μιχελάκη. Τη δικογραφία αποκάλυψε το HOT DOC. Αποκαλύφθηκε επίσης πως ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, κρατούσε στα συρτάρια του τη δικογραφία αντί να τη διαβιβάσει στη Βουλή. Η κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ επίσημα, αλλά ο Γιάννης Μιχελάκης διέρρεε πως όλα είναι ψέματα. Είχε το θράσος μάλιστα να μηνύσει το HOT DOC και μένα, κάνοντας έτσι το μοιραίο λάθος. Η μήνυση που έκανε μας πρόσφερε το δικαίωμα να πάρουμε τη δικογραφία έχοντας πλέον έννομο συμφέρον.

Η δικογραφία είναι αποκαλυπτική. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο ρεπορτάζ, τον Μιχελάκη καίνε σημειώσεις που τον εμφανίζουν να παίρνει 7.000 ευρώ για να καταθέσει ερώτηση υπέρ του Πάλλη στη Βουλή, η κατάθεση του ανθρώπου που τον πλήρωσε αλλά και τα χειρόγραφα του Πάλλη. Στο αρχείο Πάλλη βρέθηκε χειρόγραφο το οποίο είναι όσα υπαγορεύει στον Μιχελάκη να ρωτήσει στη Βουλή. Αν η Βουλή δεν έκλεινε, η δικογραφία έπρεπε να συζητηθεί στην Ολομέλεια αφήνοντας έκθετη και την κυβέρνηση και τον Μιχελάκη.

Η τρίτη δικογραφία αφορά τον Άδωνι Γεωργιάδη και την αγορά σπιτιού. Πολίτης έχει μηνύσει τον Γεωργιάδη, παραθέτοντας στοιχεία που δείχνουν ότι έχει κάνει ψευδές «πόθεν έσχες» σε σχέση με την πραγματική αξία του σπιτιού.

Το κλείσιμο της Βουλής λοιπόν, είναι λυτρωτικό για την κυβέρνηση αλλά αποδεικνύει πως ένα κομμάτι της σκέφτεται και λειτουργεί όπως η μαφία. Κάνει εκκαθαρίσεις, ξεπλένει και αν χρειαστεί τσιμεντώνει τη Δημοκρατία που είναι φλύαρη. Πίσω από αυτή τη μαφιόζικη λειτουργία, υπάρχει η λειτουργία των παρακρατικών μηχανισμών αλλά και βρώμικη συναλλαγή.

Αποδεικτικό στοιχείο είναι αυτό το οποίο απ ό,τι φαίνεται ξέφυγε από το στόμα του Νίκου Μιχαλολιάκου κατά την τοποθέτηση του στη Βουλή. Ενώ η Βουλή ήταν κανονικά σε λειτουργία και δεν υπήρχε καμία υποψία για κλείσιμο, ο Μιχαλολιάκος κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν φέρνει στη Βουλή για συζήτηση το θέμα Κασιδιάρη-Μπαλτάκου αλλά αντιθέτως την κλείνει και το πάει για Σεπτέμβριο.

Το προεδρικό διάταγμα για το κλείσιμο δεν είχε καν υπογραφεί, ο προεδρεύων στη Βουλή διακόπτει τη συνεδρίαση για να συνεχίσει κανονικά την άλλη μέρα, οι βουλευτές δεν γνωρίζουν το παραμικρό, αλλά ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής ξέρει τι θα γίνει. Πώς το ξέρει αν δεν έχει ενημερωθεί γι αυτό από όποιον το προγραμματίζει;

Δύο μόλις μέρες πριν, στην Αθήνα, είχε συλληφθεί ο φερόμενος ως εγκέφαλος του παραδικαστικού κυκλώματος, ο οποίος φέρεται να συνεργαζόταν με πολιτικούς, δικαστές και μεγαλοδικηγόρους, αλλά η Εισαγγελία Εφετών προκλητικά δεν δημοσιοποιεί τα στοιχεία του παρότι έχει 12 εντάλματα σύλληψης, ώστε να βοηθηθεί η ανάκριση.

Είναι ξεκάθαρο πως η διαπλοκή και το σύστημα αυτοπροστασίας της διαφθοράς έχει ξεφύγει από τον κλεφτοπόλεμο που το θέλει να περνάει καμιά ρουσφετολογική τροπολογία στη Βουλή και επιτίθεται στη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη και τη λογική. Και βέβαια έχει εξασφαλίσει την απαραίτητη ομερτά από το κομμάτι της που λέγεται Τύπος. [Βαξεβάνης 2014]

Η μαφία των ευρω-ισχυρών [Δρακούλης Γιώργος 2014]

Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα καταρρέει η θρασύδειλη ρητορική της Γερμανίας και των ισχυρών κρατών του Βορρά που ισχυρίζονται ότι ο Νότος επιβαρύνει την δική τους οικονομία. Σαφέστατα, οι κερδισμένοι από την κρίση που συντάραξε την Ευρώπη, είναι οι ισχυροί βόρειοι που «κουνάνε το δάχτυλο» επιδεικτικά, ενώ απομυζούν τις αδύναμες χώρες του Νότου.

Την παραπάνω επικρατούσα άποψη έρχεται να επιβεβαιώσει ο Φιλίπ Λεγκρέν, ο οποίος είχε διατελέσει ανεξάρτητος οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και μάλιστα ήταν παρών σε κάποιες από τις πιο κρίσιμες στιγμές της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.

Στο βιβλίο του «Ευρωπαϊκή Άνοιξη: Γιατί οι Οικονομίες και οι Πολιτικές μας είναι σε άσχημη κατάσταση» παραδέχεται ότι ήταν λάθος η πολιτική που εφαρμόστηκε από την Ευρώπη για την αντιμετώπιση της κρίσης και ψέγει τους πολιτικούς ταγούς της, ενώ παράλληλα, ομολογεί ότι η βοήθεια που δόθηκε στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία αποτελούσε την σωτηρία του γαλλογερμανικού τραπεζικού λόμπι, που είχε εκτεθεί στο χρέος.

Οι ισχυροί της ευρωπαϊκής πολιτικής «σκακιέρας», λοιπόν, κινούσαν τα πολιτικά «πιόνια» των ανίσχυρων κρατών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα συλλήβδην της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γερμανία, ιδίως στήνοντας μια μηχανή διαφθοράς στις διακρατικές της σχέσεις και ιδιαίτερα με την Ελλάδα που της παρείχε πρόσφορο «έδαφος», κατάφερε να διεισδύσει στα εσωτερικά των χωρών, μετατρέποντας τους πολιτικούς ηγέτες σε «αχυράνθρωπούς» της.

Μέσα σε ένα «χορό» οικονομικών εξαρτήσεων από το τραπεζικό σύστημα, οι δυνατές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του Βορρά, έχοντας «παρτενέρ» διεφθαρμένους πολιτικούς θυσίασαν τους ανθρώπους για να σώσουν τις τράπεζες. Κατά συνέπεια, κέρδισαν οι τράπεζες και μονοπωλιακά οι δυνατές χώρες επιβάλλοντας «ηγεμονικές» πολιτικές, που επέφεραν στο πλαίσιο της Ευρώπης ισχυρές τάσεις υψηλής ανεργίας, παραγωγικής παρακμής, εκμετάλλευσης του πλούτου των ασθενέστερων οικονομικά χωρών και αυξανόμενων ελλειμμάτων.

Αυτό το καλοστημένο και επαρκώς οργανωμένο κόλπο της αυτοκαταστροφικής οικονομικής λιτότητας για την σωτηρία του τραπεζικού συστήματος μετέτρεψε της χώρες του Νότου, μεταξύ αυτών και την χώρα μας σε «υποζύγια» εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων και δημιούργησε μια χαμένη γενιά στην Ευρώπη!

Αυτή η Ευρώπη των εξαρτήσεων, των οικονομικών μονοπωλίων, του διπολισμού και των «επεκτατικών» πολιτικών, δεν έχει σχέση με την Ευρώπη των λαών, έχει σχέση με την Ευρώπη των αριθμών, των τραπεζών και των πολιτικών «μαφιόζων» και μια τέτοια Ευρώπη δεν μπορεί να έχει μέλλον!

Νεοφιλελεύθερη Ολιγαρχία [Γιώργος Ν. Οικονόμου 2013]

Tο δυτικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα αποκαλείται δημοκρατία συνοδευόμενη ενίοτε από διάφορα επίθετα (έμμεση, φιλελεύθερη, αστική, αντιπροσωπευτική).

Όμως ούτε αντιπροσωπευτική είναι ούτε δημοκρατία.

Αντιπροσωπευτική δεν είναι, διότι οι ασκούντες την εξουσία δεν αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των κατωτέρων και μικρομεσαίων στρωμάτων ή το κοινό συμφέρον, όπως συνήθως διατυμπανίζεται, αλλά το δικό τους, των κομμάτων τους, καθώς και των ολίγων ισχυρών και πλουσίων, όπως κατέδειξε εμφανώς και προκλητικώς η παγκόσμια κρίση από το φθινόπωρο 2008.

Πράγματι, κατά την διάρκειά της οι κυβερνήσεις των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων ευνόησαν σκανδαλωδώς με αρκετά δισεκατομμύρια και άλλα νομοθετικά μέτρα τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, στρεφόμενες ταυτοχρόνως κατά των κατωτέρων και μικρομεσαίων στρωμάτων και του κοινού συμφέροντος.

Δημοκρατία δεν είναι, διότι την ουσιαστική εξουσία δεν ασκούν οι πολλοί, ο δήμος, αλλά οι ολίγοι, τα κόμματα και οι βουλευτές. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις, ψηφίζουν τους νόμους, καθορίζουν τη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία. Οι πολλοί δεν συμμετέχουν σε καμία μορφή εξουσίας. Είναι παθητικοί ψηφοφόροι, εκτελεστές και υπήκοοι, όπως ακριβώς οι γυναίκες και οι δούλοι στην αρχαία πόλιν. Δεν υπάρχει δηλαδή στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα κυρίαρχη συνέλευση πολιτών, δεν υπάρχει δήμος που να συνεδριάζει, να διαβουλεύεται και να αποφασίζει – και δίχως δήμο δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία.

Επίσης η κλήρωση, η ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας, απουσιάζει παντελώς. Τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα έχουν ως βασικά οργανωτικά και λειτουργικά στοιχεία τους «αντιπροσώπους», τα κόμματα και τις εκλογές, που αν και θεωρούνται δημοκρατικά χαρακτηριστικά, στην πραγματικότητα είναι ολιγαρχικά και αριστοκρατικά Διότι επιτρέπουν την πρόσβαση στην εξουσία μόνο των ολίγων, πράγμα που ήξεραν τόσο οι αρχαίοι ιστορικοί και φιλόσοφοι (Ηρόδοτος, Πλάτων, Αριστοτέλης) όσο και οι νεώτεροι (Χομπς, Μοντεσκιέ, Ρουσώ).

Είναι εμφανές πως η «αντιπροσώπευση» καταργεί τη δημοκρατία και η δημοκρατία είναι αντίθετη στην «αντιπροσώπευση». Ο όρος, λοιπόν, «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» είναι σχήμα οξύμωρο, περιέχει αντίφαση εν τοις όροις. Επομένως, τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα δεν είναι δημοκρατίες, αλλά καθαρόαιμες ολιγαρχίες – φιλελεύθερες ολιγαρχίες τα αποκάλεσε σωστά ο Κορν. Καστοριάδης (διότι υπάρχουν και μη φιλελεύθερες, όπως τα μουσουλμανικά καθεστώτα, η Κίνα, η Κούβα κ.ά.).

Σήμερα πάντως τα δυτικά πολιτεύματα έχουν μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες. Ως εκ τούτου οι ευρωπαίοι της νεωτερικότητας δεν επινόησαν τη δημοκρατία, όπως λέγεται συνήθως, αλλά τον κοινοβουλευτισμό, το «αντιπροσωπευτικό» πολίτευμα, τα κόμματα, την καθολική ψηφοφορία, τη γενίκευση των δικαιωμάτων και ελευθεριών, την κατάργηση της δουλείας. Αυτά είναι βεβαίως πολύ σημαντικές κατακτήσεις αλλά δεν καθιστούν το πολίτευμα δημοκρατικό. Τη δημοκρατία επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες και δη οι Αθηναίοι.

Τη σύγχυση περί δημοκρατίας και περί των σημερινών πολιτευμάτων δημιουργούν και συντηρούν εκείνοι ακριβώς που επωφελούνται από τη σύγχυση αυτή και από την απουσία της δημοκρατίας, ήτοι τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα παντοδύναμα ΜΜΕ και οι πάσης φύσεως διανοούμενοι. Ενώ σε όλες τις χώρες μιλούν για (και θεωρούν ότι έχουν) δημοκρατία, εν τούτοις σε καμία από αυτές δεν υπάρχει δημοκρατία.

Χρησιμοποιούν μία λέξη, χωρίς πραγματική και αληθή υπόσταση, χωρίς αντίκρισμα και γείωση στην πραγματικότητα, μία λέξη ακατοίκητη. Πρόκειται περί ιδεολογίας με την αρνητική σημασία του όρου, περί ψευδούς συνειδήσεως όπως έλεγε ο Μαρξ, ήτοι περί συνόλου ιδεών που αντί να βοηθούν στην κατανόηση της πραγματικότητας συντείνουν στη συγκάλυψή της.

Στην Ελλάδα η σύγχυση επιτείνεται με την λανθασμένη μετάφραση του όρου Republic ή Republique ως «δημοκρατία». Republic όμως δεν σημαίνει δημοκρατία. σημαίνει το μη μοναρχικό καθεστώς, που δεν έχει κληρονομικό ανώτατο άρχοντα, αλλά αιρετό με καθολική ψηφοφορία, κόμματα και κοινοβούλιο – σημαίνει δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό.

Τα επίθετα της δημοκρατίας (έμμεση, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη κ.λπ.) δεν είναι παρά ιδεολογικές κατασκευές, μεταμφιέσεις του κοινοβουλευτισμού, με σκοπό την απόκρυψη του ολιγαρχικού χαρακτήρα του και τον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται επίθετα, διότι αυτά επιτίθενται στο ουσιαστικό, στην ουσία. Το μόνο επίθετο που καταχρηστικώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διευκρίνιση είναι «άμεση» – η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι άμεση. Όποιος, λοιπόν, για να χαρακτηρίσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, χρησιμοποιεί τον όρο δημοκρατία, έστω με ένα επίθετο, είτε απατά είτε απατάται – τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει.

Το ίδιο ισχύει για την Αριστερά και τους διανοουμένους της, που χρησιμοποιούν για το καθεστώς το οποίο οραματίζονται τους όρους «σοσιαλιστική», «κομμουνιστική», «προλεταριακή», «εργατική» ή «λαϊκή» δημοκρατία καθώς και τον όρο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, απλώς έχουν αντικαταστήσει τον ατυχή όρο «δικτατορία του προλεταριάτου», και χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων.

O άνθρωπος κουρέλι [το βυτιο]

Τις προάλλες ήταν μια δύσκολη μέρα. Μια πληρωμή που άργησε κάπως, με έφερε ενώπιον διλημμάτων. Τι να πληρώσει κανείς και τι να αφήσει. Τίποτα το πρωτότυπο ή το υπερβολικά δύσκολο. Λίγο όμως η ζέστη, λίγο η δυσκοιλιότητα του ΔΣΑ, λίγο η ανελαστικότητα της φορθνετ, λίγο το ότι πρέπει να προλάβεις τα πάντα, μην έχοντας κουράγιο ή χρήματα ούτε για τα μισά, ε σκας. Και κάπως έτσι γίνεσαι Χουλκ κι ας μην υπάρχει ακτίνα γάμμα τριγύρω σου.

Βέβαια, συνηθίσαμε τόσο καιρό τώρα. Έτσι, λίγες ανάσες, δυο γουλιές καφέ, μια πιο συνολική θέαση του κόσμου, η απειλή μιας κρίσης πανικού, τα βάζεις όλα μαζί στο μπλέντερ και σιγά σιγά ηρεμείς. Άλλωστε με την περίφημη κρίση, αν κάτι έχω μάθει είναι η διαχείριση. Διαχείριση ληξιπρόθεσμων οφειλών. Διαχείριση εξόδων. Διαχείριση επιθυμιών.

Μετά από τέσσερα χρόνια τουλάχιστον έγινα εξπέρ σ’ αυτό. Να αφήνω ένα λογαριασμό να λήξει για να πληρωθεί ένας άλλος χωρίς να αγχώνομαι. Να μετακινώ τα ίδια λεφτά γύρω γύρω κλείνοντας τρύπες ή μεταφέροντας το χρηματοδοτικό κενό από το ένα σημείο στο άλλο. Να μην ανοίγω καν το φάκελο. Αυτή η διαχείριση όμως δεν δημιουργεί ηρεμία ή νοικοκυριό. Δημιουργεί μόνο αγχωμένους δρομείς, δρομείς που μονίμως τρέχουν και αγωνίζονται σε έναν αγώνα χωρίς τέρμα, κίνητρο ή σκοπό.

Βλέπω τους φίλους που κάνουν πάνω κάτω το ίδιο πράγμα. Επιλέγουν πόσες μέρες θα μείνουν χωρίς ιντερνέτ. Αν θα χρωστάνε στην τράπεζα ή αν δε θα βγουν για δυο και τρεις βδομάδες καθόλου. Αν θα περιοριστούν στον καφέ ή αν θα βάλουν βενζίνη. Για την εφορία δεν το συζητάμε καν. Πρόκειται για μια δημιουργική λογιστική μόνο που σε αυτή την περίπτωση υπάρχει πραγματικό διακύβευμα, ανάγκη και συνέπειες.

Έχουμε κάνει το ζόρι τρόπο ζωής και μόνιμο σύντροφο. Φυσικά η αξιοπρέπειά μας δεν κρίνεται από το αν ζοριζόμαστε ή γκρινιάζουμε για τα λεφτά. Οι ίδιοι φίλοι, που ασφυκτιούν από τα ποσά, που μέχρι και το ATM αδυνατεί να δώσει, αγωνίζονται, τρέχουν σε συλλογικότητες και οργανώσεις, ψάχνουν τρόπους και αρνούνται να δεχτούν εκβιαστικές ή υποτιμητικές προτάσεις. Αλλά η πίεση που ασκεί ο οικονομικός παράγοντας είναι πλέον αφόρητη.

Δεν ζούμε για να διαχειριζόμαστε τη δυσφορία ή τη δυσπραγία μας. Δεν ζούμε για να κάνουμε οικονομία. Η προκοπή δε θα έρθει από τον ακρωτηριασμό και την ψυχική εξουθένωση. Η ζωή δεν μπορεί να σε τραβάει διαρκώς σε ένα όριο, απαιτώντας να ανταπεξέλθεις χωρίς να έχεις απαιτήσεις, να συμμορφωθείς δηλαδή ή να βουλιάξεις.

Με άλλα λόγια, όσο και να ψάχνουμε εναλλακτικές λύσεις, όσο και να εφευρίσκουμε καθημερινές πρακτικές, όσο και να επιμένουμε να συμμετέχουμε σε άλλα μοντέλα παράπλευρης πραγματικότητας, η πίεση μεγαλώνει. Η στέρηση της δυνατότητας ενός ταξιδιού, η αγωνία να μην αρρωστήσεις, η διαχείριση του μπάτζετ για το βιβλιοπωλείο, η αναζήτηση δανεικών χτυπάνε στον πυρήνα της ζωής, την ίδια την προσωπική αξιοπρέπεια.

Εν τω μεταξύ, την ίδια ώρα που παλεύεις με τα ραβασάκια των εταιρειών και τις επιθυμίες σου, η ήττα γενικεύεται. Πριν προλάβεις να ξεϊδρώσεις από το εισιτήριο του 1,40 χωρίς a/c, με χαρακτηριστική καθυστέρηση και τρομολαγνικά από μικροφώνου σχόλια, θα δεις τι συμβαίνει έξω από τον μικρό εαυτό. Την ίδια ώρα που κατεβαίνεις σε μια μικρή αλλά αξιοπρεπή πορεία, το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’ έχει ήδη περάσει. Μέχρι να βγάλεις ένα κείμενο ή να κάνεις ντους γυρνώντας από τη δουλειά, το Λιβάδι της Ηρακλειάς είναι ήδη sun beach resort whatever. Μέχρι να χωνέψεις το μέγεθος της αντιδραστικότητας των από πάνω, ο τόπος έχει μετατραπεί σε ολιγαρχία, τσιμεντένιο πεδίο μπράβων και τουριστικής δραστηριότητας.

Στην τηλεόραση η αριστερά παίζει σε απευθείας μετάδοση με τις εντυπώσεις της έννοιας «νομιμότητα». Η απίστευτη σημερινή ήττα έχει πολλές ρίζες, οι περισσότερες μάλλον βρίσκονται στα προηγούμενα χρόνια, τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Αλλά λίγα πράγματα πρέπει να είναι πιο εκνευριστικά από την λεκτική επαναστατικότητα (να μην τολμήσει η κυβέρνηση, η κυβέρνηση πέφτει, δεν πρόκειται να περάσει αυτό κλπ κλπ) που είναι σκέτες λέξεις κι ούτε καν πρόκες, αλλά τηλεοπτικά και κοινοβουλευτικά σχήματα. Στην τηλεόραση η αριστερά ζει στον κόσμο της αναμονής για τις εκλογές.

Τίποτα δεν είναι αρκετά σημαντικό ή ακόμη χειρότερα όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε για να απαντήσουμε σ’ αυτό πέρα από δελτία τύπου, ερωτήσεις και συμβολικές διαμαρτυρίες. Δεν λέω πως ξέρω εγώ ή άλλος τον τρόπο. Λέω πως η αριστερά εξακολουθεί να απολογείται, λες και δίνει εξετάσεις νομιμότητας, σ’ ένα ξεκάθαρα και απόλυτα αυταρχικό καθεστώς. Η αριστερά λες και απλά μπορεί να περιγράψει την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά τίποτα περισσότερο απ’ αυτό. Αλλά η φράση που αγαπώ και επανέρχεται στο μυαλό μου λέει :«Ό,τι απωθείται από την επιφάνεια επιστρέφει εκδικητικά στο εσωτερικό και τοκίζεται μέχρι την ημέρα της πτώχευσης».

Κάπως έτσι, πληρούνται οι όροι για αυτό που παρατηρούμε καθημερινά. Μας βλέπω στο Μετρό, στις τράπεζες, στα σούπερ μάρκετ, στη στάση των λεωφορείων. Αγέλαστοι, αφηρημένοι, πανικόβλητοι, με μια οργή που μοιάζει με αγκύλωση. Άνθρωποι πολλαπλώς ηττημένοι. Ασφαλώς υπάρχουν χειρότερα δράματα αυτή τη στιγμή στον κόσμο, αλλά δεν μπορώ παρά να σταθώ στην εικόνα του ηλικιωμένου ανθρώπου που αφήνει αμήχανα μερικά από τα πράγματά που είχε επιλέξει στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Η φτώχεια δεν έχει αξιοπρέπεια όταν επιβάλλεται σαν φυσική καταστροφή την οποία πρέπει υπομονετικά να αποδεχτούμε.

Είμαστε άνθρωποι κουρέλια. Όχι γιατί τα παρατήσαμε, όχι γιατί δεν περνάμε ποτέ καλά και βουλιάζουμε στη μιζέρια. Όχι γιατί δεν γίνεται δήθεν τίποτα και παίζει το φασισταριό ανενόχλητο. Αλλά γιατί η ημέρα περνάει με υπολογισμούς και ιδέες για το τι ακόμη μπορούμε να κόψουμε. Είμαστε άνθρωποι κουρέλια γιατί το νομοσχέδιο για τις φυλακές περνάει έτσι και δεν πρόκειται για μια προσβολή προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά για την προσεχή πραγματικότητα κάποιων κρατουμένων.

Είμαστε άνθρωποι κουρέλια γιατί μια σιδερένια πυγμή διαλύει όλα όσα έχουν σημασία. Απ’ τον Σμαραγδή μέχρι τους αιγιαλούς, απ’ την κατάσταση στα νοσοκομεία μέχρι τις κομμένες συντάξεις. Απ’ τα μονίμως εκβιαστικά διλήμματα του να πρέπει να δεχτείς να κάνεις τη μία ή την άλλη δουλειά ανασφάλιστος, κακοπληρωμένος, parttime, απλήρωτος μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών. Απ’ τις καταθλίψεις της επιστροφής στο πατρικό μέχρι τον Δαραβίγκα και τον Ταμήλο.

Είμαστε άνθρωποι κουρέλια γιατί όσο κι αν αντισταθήκαμε κι όσο κι αν συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε, όλα αυτά, συμβαίνουν τώρα, την ώρα της δικής μας ζωής.

Αρκετά χρόνια πριν, είχα διαβάσει ένα στίχο της Δημουλά και μου είχε φανεί ωραίος. «Να αντέχεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις». Σήμερα αυτή η φράση μου φαίνεται ό,τι πιο άθλιο και κομφορμιστικό μπορώ να ακούσω. Το ζήτημα είναι το αντίθετο της αντοχής. Το ζήτημα είναι να μην αντέξουμε την κοινωνική και προσωπική κατάσταση έκτακτης (αλλά μόνιμης) ανάγκης. Το ζήτημα εντέλει είναι ότι καλύτερα μια κατάρρευση ή μια απίθανη οργή παρά ένα συνεχές λαχανιασμένο τρέξιμο πίσω από ένα αβίωτο κόσμο.

Η «γενιά G» της Ελλάδας μιλάει για τις επερχόμενες εκλογές [Τόνια Γκόρου]

Η νέα γενιά των Ελλήνων του εξωτερικού, «η χαμένη γενιά» ή «η γενιά G» όπως την χαρακτηρίζει σε δημοσίευμα του ο Guardian, πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες διαρροές μυαλών σε μία αναπτυγμένη δυτική οικονομία της σύγχρονης εποχής. Η νέα αυτή γενιά έχει στραμμένο το βλέμμα της στις εκλογές της Κυριακής και αρκετοί από αυτούς θα επιστρέψουν για να ψηφίσουν.

Με το πολύ επίκαιρο ζήτημα που δεν είναι άλλο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γενιά της κρίσης, η καταδικασμένη γενιά, η γενιά νέων Ελλήνων καταπιάνεται ο Guardian. Σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας και δυσοίωνων προοπτικών, περισσότεροι από 200.000 Έλληνες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα από τότε που χτύπησε η οικονομική κρίση, βρίσκοντας επαγγελματικό καταφύγιο στο εξωτερικό.

Με την Ελλάδα να πορεύεται προς τις πιο κρίσιμες εκλογές από την Μεταπολίτευση, πάνω από 200.000 Έλληνες παρακολουθούν από απόσταση την κατάσταση. Γιατροί στη Γερμανία, ακαδημαϊκοί στη Βρετανία, καταστηματάρχες στην Αμερική. Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο αποδεκατισμός του ελληνικού πληθυσμού ίσως είναι το πιο ολέθριο υποπροϊόν της οικονομικής κατάρρευσης που έχει πλήξει την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης.

«Θα έπρεπε να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Είναι τόσο κρίμα που νέοι άνθρωποι όπως εγώ αναγκάστηκαν να φύγουν μετά το τέλος των σπουδών τους. Δυστυχώς, η εναλλακτική της Γερμανίας φάνταζε μοναδική όταν διαπίστωσα ότι η αναμονή για την ειδικότητα της δερματολογίας ήταν μεγάλη» δηλώνει στη βρετανική εφημερίδα η 28χρονη Μαριτίνα Ρώπα, η οποία σήμερα είναι ειδικευόμενη γιατρός στη Γερμανία, όπου αποφάσισε να μεταβεί πριν από τρία χρόνια.

«Στην Ελλάδα νοσοκομεία έκλειναν και θέσεις εργασίας δεν υπήρχαν. Στη Γερμανία, όπου υπάρχει μεγάλη ζήτηση γιατρών, έχεις τη δυνατότητα να διαπρέψεις προσωπικά και επαγγελματικά σε ένα σύστημα που είναι πολύ καλό, πολύ καλά δομημένο και σύγχρονο. Επίσης, ο μηνιαίος μισθός είναι αρχικά στα 3.000€» προσθέτει η νεαρή. Με το ένα τρίτο του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας, πολλοί συνάδελφοι της χρησιμοποιούν τις αμοιβές τους για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους πίσω στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τον Guardian που επικαλείται στατιστικά στοιχεία γερμανικών αρχών, περίπου 35.000 γιατροί έχουν φύγει από την Ελλάδα με προορισμό κάποια γερμανική πόλη, ενώ διευκρινίζει πως το κύμα μετανάστευσης δε συγκρίνεται με εκείνο των «gastarbeiter που έφτασαν μαζικά για να επανδρώσουν εργοστάσια τη δεκαετία του 1950».

«Στην Ελλάδα δεν σου επιτρέπουν, δεν σ’ αφήνουν να προοδεύσεις» δηλώνει η 34χρονη Καρμέλα Κοντού, αισθητικός που σκέφτεται να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. «Με την κατάσταση που επικρατεί η σκέψη ακόμα και για την δημιουργία οικογένειας φαντάζει μακρινό όνειρο. Οι περισσότεροι νέοι σκέφτονται να ρίξουν λευκή ψήφο την Κυριακή καθώς είναι αηδιασμένοι από τους πολιτικούς που ‘φεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση» συμπληρώνει.

Το 2% των νέων που μετανάστευσε διαλέγει την Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Παρότι η χώρα δείχνει σημάδια οικονομικής ανάκαμψης, η φυγή δεν δείχνει να υποχωρεί καθώς το ποσοστό  αυξήθηκε 300% σε σχέση με τα επίπεδα πριν από την κρίση, ενώ η ανεργία στους νέους ξεπερνάει το 50%

«Πρόκειται για μια τεράστια απώλεια ανθρώπινου κεφαλαίου, οι συνέπειες της οποίας θα αρχίσουν να διακρίνονται μόλις την επόμενη δεκαετία. Οι άνθρωποι που έχουν σπουδάσει με μεγάλο κόστος, τόσο για τις οικογένειές τους, όσο και για το δημόσιο χρήμα, εργάζονται πλέον σε πιο πλούσιες χώρες που δεν έχουν επενδύσει καθόλου σε αυτούς» αναφέρει η Αλίκη Μουρίκη, κοινωνιολόγος στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.

«Ο κόσμος ένιωσε παγιδευμένος» λέει ο ο Λόης Λαμπριανίδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. «Το κλίμα είναι τόσο κακό, οικονομικά και πολιτικά, που ακόμα και λίγο καλύτερες αν είναι οι συνθήκες στο εξωτερικό, ο Έλληνας θα επιλέξει τη φυγή» σημειώνει τονίζοντας πως παρότι η χώρα δείχνει μικρά σημάδια οικονομικής ανάκαμψης, η μετανάστευση προς τα έξω συνεχίζεται αμείωτη, ενώ το φαινόμενο φυγής παρατηρείται και σε ανθρώπους που δεν έχουν λάβει πανεπιστημιακή μόρφωση. Μάλιστα, διευκρίνισε ότι οι Έλληνες θα πάνε οπουδήποτε μπορούν για να βρουν εργασία, ακόμα και στην Ασία, την Αφρική, την Αυστραλία, τη Μέση Ανατολή, ενώ επισημαίνει πως παρατηρείται ένα νέο φαινόμενο φυγής από ανθρώπους που δεν κατέχουν πανεπιστημιακή μόρφωση.

«Δεν είναι όλα χαμένα» υποστηρίζει ο Guardian και βασίζει αυτό το πόρισμα στο γεγονός ότι πολλοί Έλληνες που έχουν βρει καλύτερη τύχη στο εξωτερικό θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα μόλις αυτή ανακάμψει. Μάλιστα, ειδικοί εκτιμούν ότι αυτοί οι πολίτες θα σηματοδοτήσουν την αλλαγή που έχει τόσο ανάγκη η Ελλάδα. «Πολλοί από εμάς θα ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Θα έχουμε πολλά να προσφέρουμε. Καμία χώρα δεν θα μπορούσε να υποστεί μια μοίρα τόσο κακή όσο η Ελλάδα. Έχει ταπεινωθεί τελείως από διεφθαρμένους πολιτικούς και ένα σύστημα που ήταν ανεκτικό για πάρα πολύ καιρό» λέει η Μαριτίνα Ρώπα.

Ό,τι πει ο κόσμος [sotosblog]

Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από έναν ψηφοφόρο να έχει τα δικά του κριτήρια, για να επιλέξει τι θα ψηφίσει. Άρα, ο ψηφοφόρος δικαιούται να επιλέξει την ψήφο που θα ρίξει, με βάση, λ.χ., τη συγγένεια, τη φιλία, τη λεγόμενη υποχρέωση, τη φάτσα, την καθαριότητα στο δρόμο που περνάει έξω από το σπίτι του, την ποδοσφαιρική του ομάδα, το Μνημόνιο, οτιδήποτε. Το πώς έχουν διαμορφωθεί τα κριτήρια του κάθε ψηφοφόρου είναι μια άλλη συζήτηση, δαιδαλώδης.

Αφού πια ψηφίσει, ακόμα και αν κάποια στιγμή αποδειχθεί στα μάτια του ότι έκανε λάθος επιλογή και το παραδεχθεί, μένει ευχαριστημένος που έκανε πάντως τη δική του επιλογή. Εξ ου και, αν καταλήξει ότι τελικά έσφαλε, οφείλει να μέμφεται πια τον εαυτό του και μόνον. Και σωστά, διότι δεν του φταίει κανένας άλλος, και κανέναν άλλον δεν δικαιούται να κατηγορήσει για το λάθος του. Όπως ακριβώς κανένας δεν είχε το δικαίωμα να του αρνηθεί τα προσωπικά κριτήρια της επιλογής του για τα οποία εκ των υστέρων μετανιώνει.

Κάπου εκεί μάλιστα, δηλαδή στην αυτοκριτική και το αυτομαστίγωμα, ολοκληρώνεται και η αλυσίδα των πραγμάτων, μέχρι τον επόμενο κρίκο που είναι οι επόμενες εκλογές. Το αυτομαστίγωμα δεν έχει κάποια θετική συνέπεια. Οι εκλογές παρέρχονται. Και καθώς μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι τις επόμενες, επέρχεται η λήθη. Η νέα ατζέντα κάθε φορά, με όλα όσα μεσολαβούν στο μεσοδιάστημα, είναι ικανή να αμβλύνει τα σημάδια από το αυτομαστίγωμα σε πολλούς.

Και το χειρότερο: Το αυτομαστίγωμα όχι μόνο δεν έχει κάποια θετική συνέπεια, αφού μπορεί να εξαερώνεται στο χρόνο, αλλά, ίσα-ίσα, έχει και αρνητική συνέπεια. Διότι δημιουργεί τη βάση για να αποθρασυνθεί χάρη σε αυτό η πολιτική εξουσία. Θα εκμεταλλευθεί αυτή το γενικότερο αίσθημα της ενοχής γύρω από το αυτομαστίγωμα, για να επιβάλλει τη θέλησή της. Και θα κατηγορήσει τον ψηφοφόρο ως αιτία των έργων της.

Όποιος θέλει κι επιχείρημα επ’ αυτού, διότι δεν αισθάνεται ότι το βίωσε τούτο το τελευταίο τέσσερα χρόνια τώρα, παρακαλώ πολύ να μην διαβάσει παρακάτω, και, με την ευκαιρία, τον παρακαλώ, επίσης, να μην ξαναδιαβάσει ποτέ το sotosblog. Όσο έχει αυτός δικαίωμα να ψηφίζει και να βιώνει ό,τι θέλει, εντελώς άσχετα όμως με το τι βιώνουμε εμείς οι υπόλοιποι, άλλο τόσο έχω κι εγώ δικαίωμα να διαλέγω τους αναγνώστες μου.

Πριν τον κατηγορήσει, η εξουσία θα ερμηνεύσει την ψήφο του. Εκείνος θα απουσιάζει πια την ώρα της ερμηνείας. Διότι η ερμηνεία θα γίνει αφού ανοίξουν οι κάλπες, την ώρα που εκείνος θα παρακολουθεί το αποτέλεσμα από το σπίτι του. Και η εξουσία δεν θα τον ρωτήσει αν συμφωνεί με την ερμηνεία, που εκείνη δίνει στην ψήφο του.

Δεν θα τον ρωτήσει, δηλαδή, αν συμφωνεί που η ψήφος του, λ.χ. επιβραβεύει τον Βενιζέλο, αν και στόχος της ήταν να καθαρισθεί ο δρόμος. Ούτε φυσικά θα τον ρωτήσει η εξουσία αν συμφωνεί να μην καθαρισθεί ο δρόμος του, εφ’ όσον έτσι βολεύει για να καθαρίσει ο Βενιζέλος το δικό του δρόμο.

Από ‘κει και πέρα, παιδιά, ό,τι πει ο κόσμος. Ό,τι πει ο κόσμος.

Είπα κι λάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.

Πηγή: www.edwhellas.gr