Η φρίκη της μνημονιακής δημοκρατίας.

Κατά την εγκληματολογία, « ο εγκληματίας πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος». Σύμφωνα με αυτή την αρχή  θα μπορούσε να ερμηνευτεί  η πρόσφατη επίσκεψη στην Ελλάδα του κυρίου Γκάουκ, προέδρου της Γερμανικής «δημοκρατίας».

Η πρόθεση- πρόφαση της επίσκεψης του ήταν, να ζητήσει συγνώμη για τα εγκλήματα των συμπατριωτών του στην Ελλάδα, κατά την αναίτια και αποτρόπαια πρώτη στρατιωτική Γερμανική κατοχή της. Η πρόθεση-πρόφαση αυτή θα ήταν επαινετή, αν δεν ήταν υποκριτική, δεδομένου ότι η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται κατά κοινή παραδοχή για δεύτερη φορά υπό Γερμανική κατοχή.

Κατοχή οικονομική αυτή τη φορά, χωρίς όμως να διαφέρει από την στρατιωτική ως προς τα αποτελέσματα για την κοινωνία.. Κατά δική του δήλωση, ήρθε  να ζητήσει συγνώμη συμβολικά από τα θύματα του θηριώδους εγκλήματος των Γερμανών στους Λιγκιάδες Ιωαννίνων επιθυμώντας να  θυμίσει  στους σύγχρονους Γερμανούς τα εγκλήματα των γονιών τους, που τα λησμόνησαν, μάλλον γιατί σκόπιμα δεν τα διδάσκονται στα σχολεία τους.

Εμείς, οι κατακτημένοι τον δεχτήκαμε με τιμές,  του στρώσαμε κόκκινο χαλί και του κάναμε τραπέζι με φόντο την Ακρόπολη, ίσως για να νοσταλγήσει την εποχή που κυμάτιζε σ’ αυτήν η κατοχική  Γερμανική σημαία, πριν την κατεβάσει ο τότε «τρομοκράτης και δολιοφθορέας» Γλέζος. Σήμερα στην Ακρόπολη μπορεί να μην κυματίζει η Γερμανική σημαία, αλλά η Ελληνική κοινωνία ζει μια νέα κατοχή όχι κάτω από την  στρατιωτική μπότα, αλλά κάτω από το Γερμανό-ευρωπαϊκό επαχθές και προσχηματικό χρέος .

Για τα συντελούμενα σήμερα κοινωνικά εγκλήματα, άραγε θα μας ειρωνευτεί ζητώντας συγνώμη μετά από εβδομήντα χρόνια, ένας άλλος Πρόεδρος της Γερμανίας; Και αρκεί ένα προφορικό αίτημα συγνώμης όσο ειλικρινές κι αν είναι, να αντικαταστήσει μιαν έμπρακτη συγνώμη, μιαν  αποζημίωση;  Πόσα εκατομμύρια συγνώμες πρέπει να ζητήσει η Γερμανία για τα θύματα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου; Πόσα εκατομμύρια συγνώμες για τον δεύτερο παγκόσμιο; Πόσα εκατομμύρια για την καταστροφή των χωρών του νότου σήμερα;   Αυτό το ερώτημα δεν τόλμησε να το υποβάλλει κανένας «ευπειθέστατος» Έλληνας.

Ίσως γιατί εκτός της γνωστής Γραικιλίασης των πολιτικών μας, υπόβοσκε ο φόβος να πάρουν την επηρμένη απάντηση του προέδρου των σύγχρονων Αρίων. «Ναι, είναι πιθανό, ένας μελλοντικός πρόεδρος να ζητήσει συγνώμη γιατί  οι Γερμανοί ξεχνούν εύκολα ότι δεν τους συμφέρει». Άλλωστε δεν κοστίζει τίποτα μια συγνώμη όταν απευθύνεται σε Εβραίους, Ρομά, άτομα με ειδικές ανάγκες και άλλους αναλώσιμους όπως οι Έλληνες.

Για την Άρια φυλή όλοι ίδιοι είναι. Υπερβολές; Ίσως να είμαι αγενής, μισαλλόδοξος, λαϊκιστής, σωβινιστής, κατακτημένος, αλλά ούτε ψοφοδεής, ούτε γραικίλος (αναξιοπρεπής, δουλοπρεπής) γίνομαι. Ταξίδεψα πριν δύο εβδομάδες. Άφησα  την Ρόδο να υποκρίνεται μια επίπλαστη φυσιολογικότητα και ευφορία, κοινή σ’ όλη την Ελλάδα του «εν τάξει, δεν τρέχει και τίποτα, μπόρα είναι η οικονομική δοκιμασία και θα περάσει». Τώρα προέχουν οι εκλογές. Ευρωεκλογές, Περιφερειακές, δημοτικές, και ίσως βουλευτικές.

Αλήθεια τι σημασία έχουν οι εκλογές αφού στο Ελλαδιστάν οι ξένοι κάνουν κουμάντο; Βέβαια μπροστά στην σπουδαιότητα των εκλογών, στα κόμματα, στις Ελιές, στους ποταμούς, είναι ασήμαντα τα συσσίτια της μητρόπολης, τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, οι ζητιάνοι, οι άποροι πρώην νοικοκυραίοι, οι κατεστραμμένοι επιχειρηματίες.

Τι είναι μπροστά στη ανάδειξη παλιών και νέων «Σωτήρων» η κατήφεια, η έλλειψη της χαράς της ζωής, η αδυναμία να ανταποκριθεί ο απλός πολίτης στα φέρε και φέρε του κράτους της τρόικας; Δεν είναι τίποτα! Δυστυχώς για όσα εγκληματικά συμβαίνουν, απαντούμε «έχει ο θεός». Δεν πειράζει που εμείς δεν έχομε . Δεν χρειάζεται να κουνηθούμε εμείς , ο θεός θα μας τα δώσει. Τα ίδια και χειρότερα παρατήρησα στο Ηράκλειο Κρήτης όπου έμεινα.

Σε μιαν εβδομάδα. δύο αυτοκτονίες επιχειρηματιών και μιας νοικοκυράς.

Ο μικρός μαθητής της έκτης του Δημοτικού, κάθε μέρα και τα σαββατοκύριακα  πουλά λαχεία από καφενείο σε καφενείο μετά το σχολείο και το διάβασμα γιατί οι γονείς του χάσανε την δουλειά τους.

Το παιχνίδι είναι μακρινό όνειρο.. Η μαυροφόρα με το τσεμπέρι, στην γωνιά του δρόμου θυσίασε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια της στην μνημονιακή ιδεολογία, και άπλωσε το χέρι της διακονιάς. Την επόμενη εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη είδα χειρότερες κατοχικές εικόνες.

Η καλοντυμένη κυρία στην έξοδο του Σουπερμάρκετ, δύσκολα καταλαβαίνεις ότι ζητιανεύει. Σιωπηλή,  με βλέμμα βουρκωμένο, χωρίς κυπελάκι της ζητιανιάς, περιμένει να  καταλάβουν οι νοικοκυρές που ακόμα μπορούν να ψωνίσουν, για να την ελεήσουν.

Ο νέος, απ’ ότι δείχνουν τα μαύρα του μαλλιά που περισσεύουν από το παλτό που τον σκεπάζει,  είναι ξαπλωμένος μεσημέρι μέσα στο ψιλόβροχο και το κρύο, στο πεζοδρόμιο της κεντρικής πλατείας Αριστοτέλους.  Τα πόδια του που περισσεύουν από το παλτό, αποκαλύπτουν παπούτσια που χάσκουν μακάβρια. Κρύβει το πρόσωπο του, για να κρύψει την κατάντια που τον οδήγησε η κατεχόμενη Ελλάδα του σακσές στόρυ.

Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα μαρτυρούν την δυστυχία, την κατακρεούργηση της κοινωνικής συνοχής το θανατικό που σκορπά η οικονομική κατοχή της Ελλάδας από την χώρα του  Προέδρου κυρίου Γκάου. Αυτή είναι η φρίκη της  μνημονιακής ιδεολογίας, που προσπαθεί να μας κάνει να φοβηθούμε τις δοκιμασμένες εναλλακτικές λύσεις , να γονατίσομε και να υποταχθούμε τελικά στον δοκιμασμένο θάνατο μας. « Δειλοί, άμοιροι κι’ άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Εκτός κι αν τυραννήσομε το μυαλό μας, θυμηθούμε ότι εκτός από το θεό «έχομε» κι’ εμείς.

Έχομε την ψήφο μας που με την δύναμη της ίσως «υπάρξει άσπρη μέρα και για μας». Γι’ αυτό πρέπει να ψηφήσομε όλοι. Όχι αποχή, όχι λευκό, όχι άκυρο. Όχι ψήφο σε εκπρόσωπο του συστήματος που εκμεταλλεύτηκε την ψήφο μας, που μας φοβίζει και μας οδηγεί στον αφανισμό του μοναδικού δρόμου. Φτάνει πια ο εμπαιγμός. Τέλος παραφράζοντας τον Νίτσε, θα πρέπει. «σε όποια κατάσταση κι’ αν βρισκόμαστε, να σκάβομε την αντιμνημονιακή σκληρή γη.

Εκεί είναι η πηγή να δροσιστούμε. Ας αφήσομε τους σκοταδιστές και τους οικονομικούς δολοφόνους, τσιράκια της παγκοσμιοποίησης, να φωνάζουν ότι στην αντιμνημονιακή γη είναι η κόλαση».

Ας το τολμήσομε επί τέλους για την Ελλάδα και  τα παιδιά μας.

Ρόδος 15/03/2014   Χ. Βουτυράκης  ( h_vout@yahoo.gr )