Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ-ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ

 Σημείωμα Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

                Ο  Άγιος Βασίλειος που γιορτάζεται την πρώτη Ιανουαρίου κάθε χρόνου γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στη Νεοκαισάρια του Πόντου. Ο πατέρας του, Βασίλειος και αυτός καθηγητής της Ρητορικής και η μητέρα του Εμμέλεια κόρη Ρωμαίων αξιωματούχων εκτός του Αγίου Βασιλείου είχαν άλλα οκτώ παιδιά. Μεταξύ αυτών. ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, ο όσιος Ναυκράτιος  ασκητής, η οσία Μακρίνα και ο Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Σεβάστειας.

               Η δράση του Μεγάλου Βασιλείου είναι γνωστή. Απεβίωσε την 1η Ιανουαρίου του 379 σε ηλικία 49 ετών. Πέρα από τον εορτασμό της πρωτοχρονιάς  η εκκλησία από το 1081 μ.Χ θέσπισε ένα κοινό εορτασμό των Τριών Ιεραρχών στους οποίους περιλαμβάνεται και ο Άγιος Βασίλειος στις 30 Ιανουαρίου κάθε χρόνου. Τους θεωρεί προστάτες των γραμμάτων και της Παιδείας.

             Αντίθετα ο Άγιος Νικόλαος είναι γέννημα των Πατάρων και επίσκοπος διά βίου Μύρων της Λυκίας. Είναι και αυτός μαζί με τον Βασίλειο δύο μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και ο δύο  έδωσαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους και της δράσης τους στη φιλανθρωπία καθένας από  τη σκοπιά του και το χώρο ευθύνης του.

Ο Σάντα Κλάους είναι δημιούργημα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, και δεν έχει ουδεμία σχέση με τον  Άγιο Νικόλαο των Ορθοδόξων.

            Η σύγχυση άρχισε με το γνωστό αμερικανό σκιτσογράφο Τόμας Νάστ που έδωσε στον  Άγιο Νικόλαο τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε ως Σάντα Κλάους και ο Λούις Πράγκ τύπωσε τις πρώτες ευχετήριες κάρτες με τη μορφή του αλλά με πράσινη φορεσιά .Από τότε άρχισε τη δεύτερη διαδρομή του στον κόσμο. Τέλος η Coca-Cola στη διάρκεια του μεγάλου οικονομικού κραχ το 1929 τον  έντυσε  με κόκκινα, τον περιέλαβε στις διαφημίσεις της και έκτοτε αφού έγινε σήμα κατατεθέν  της εταιρείας, έγινε οριστικά και αμετάκλητα ο αγαπημένος των παιδιών όπου γης και κατάκτησε τις καρδιές όλων.

           Η γαλλική εφημερίδα Figaro  το φύλλο της  21ης Δεκεμβρίου 1946 σημείωνε «τα παιδιά της Γαλλίας θα αντιληφθούν ότι ο άγιος των Χριστουγέννων είναι αμερικάνικο προϊόν και θα το εγκαταλείψουν».

              Όμως αποδείχθηκε πως έκανε λάθος. Η εικόνα του Αγίου Νικολάου  του Σάντα Κλάους συνεχίζει και σήμερα να συγκινεί τα παιδιά στις μέρες των εορτών.

Μάνα... Μου λείπεις…

Γράφει ο Αρίσταρχος

Έϊ, σου το είπα; Σε είδα χτες βράδυ στον ύπνο μου. Καθόσουνα, λέει, στον μεγάλο καναπέ εκεί στην άκρη δίπλα στο παράθυρο που βολευόσουν πάντα.

Ήταν νύχτα και σκοτάδι. Ζήτησες να σου ανάψω το φως κι εγώ το άναψα.

Ύστερα έκανες μια χειρονομία στον αέρα κάτι σαν ευχαριστώ και έγειρες στο πλάϊ για να κοιμηθείς. Ύστερα έκλεισα πίσω μου την πόρτα κι έφυγα, δεν ξέρω για πού.

Πετάχτηκα από τον ύπνο αλαφιασμένη αλλά χαρούμενη που σε είδα επί τέλους στα όνειρά μου. Μάνα… Μου λείπεις!

Βλέπω μπροστά μου την φωτογραφία σου και της μιλώ, και της χαμογελώ. Δεν ξέρω σίγουρα μα νομίζω πως μ’ ακούς. Ξέρεις, μπήκα στον ιδιωτικό σου χώρο και ακόμα υπήρχαν ανάσες σου εκεί μέσα μαζί με τη δική σου σκόνη και το δικό σου απαλό άρωμα.

Εκείνο το μοναδικό, της μάνας! Δεν βάσταξα και άρχισα να κλαίω καθώς σκάλιζα τα προσωπικά σου πράγματα. Νόμιζα η καρδιά μου θα σπάσει όπως τάπιανα στα χέρια μου, όπως τα μύριζα.

Μου έκανε εντύπωση πως τις δικές μου φωτογραφίες τις είχες χωριστά από τις άλλες και μάλιστα σε μια από αυτές έγραψες… Ώ ναι! Ξέρω τον γραφικό σου χαρακτήρα πιο καλά κι από την παλάμη μου.

Έγραψες “Η Ελένη μου!”. Την έσφιξα πάνω μου κι έκλαψα μάνα. Έκλαψα πολύ. Γιατί ποτέ σου δεν μου είπες αυτή την μόνη λέξη “σ’ αγαπώ!” Μάνα…

Μου λείπεις!

Μάζεψα όλα σου τα ρούχα, μαύρα από τότε που σε γνώρισα. Τα έπλυνα, τ’ αρωμάτισα, τα φίλησα και τα πότισα με αχνό δάκρυ.

Ύστερα τα πήγα σε φτωχοκομείο. Από παιδί μεγάλωνα και έβλεπα στο σαλονάκι τον πατέρα να ποζάρει όμορφος στο κάδρο στα τριάντα τρία του.

Τότε που έφυγε, όπως μου έλεγες, γιατί τον κάλεσε ο Θεούλης. Κι εγώ αναρωτιόμουνα πάντα γιατί, αφού ο Θεούλης είναι καλός. Και συ με τα χρόνια μεγάλωνες και κείνος έμενε στο κάδρο σοβαρός, αναλλοίωτος και λεβέντης στα τριάντα τρία του.

Κοιμήθηκες στην αγκαλιά του με καθυστέρηση εξήντα χρόνια! Κι εγώ ζέστανα το μάρμαρο με την φωτογραφία σας. Φτιασιδωμένη, για να είστε κι οι δυό νέοι όπως τότε που έφυγε και σ’ άφησε μόνη με τρία παιδιά. Μάνα… Μου λείπεις!

Σε λίγο θα ξημερώσει Χριστούγεννα και θα γεμίσει το σπίτι με χαρούμενες παιδικές και νεανικές φωνές. Κι εγώ ντυμένη στα μαύρα θα προσφέρω ατέλειωτη αγάπη σε όλους. Γιατί μάνα την αγάπη την δείχνεις, για να την νιώθουν οι άλλοι.

Γέρνω το κουρασμένο μου κορμί πάνω στο στρώμα και περνώ το χέρι μου πάνω στο κεφάλι. Φωτίζω την φαντασία μου με την εικόνα σου και προσεύχομαι να σε συναντήσω πάλι στα όνειρά μου.

Τρεμοπαίζει το σκοτάδι με το καντήλι και με τυλίγει η απόλυτη σιωπή. Κι όμως είσαι εκεί. Σε νιώθω στην ίδια πάντα θέση με τα ίδια πάντα αναπάντητα ερωτήματα.

Ο χρόνος θα γιατρέψει τα πάντα. Οι πληγές όμως στην καρδιά αφήνουν μεγάλες και εμφανείς ουλές. Κι αν με πλήγωσες μάνα νιώθω μέσα μου μεγάλο το κενό που άφησες δυσαναπλήρωτο και… μάνα… Μου λείπεις!

Πηγή: http://aienaristeyein.com/2014/12/25/μου-λείπεις/#comments

Ψάχνοντας για …. Κάλαντα

Γράφει ο Γιώργος Κακαρελίδης.

Ἀγαπητοὶ Φίλοι, ὡς πιτσιρίκια κάποτε, ἡ παραμονή Χριστουγέννων εἶχε ἰδιαίτερη σημασία, μιὰ καὶ συνέβαλε διὰ τῶν καλάντων, στὴν ἐνίσχυση τοῦ -μονίμως ἐλλειμματικοῦ, παιδικοῦ προϋπολογισμοῦ μας.

Ὁλόκληρα σχέδια ἐπὶ χάρτου, κάναμε, γιὰ τὸ πῶς θὰ προλάβουμε τοὺς ἄλλους, ποιὲς γειτονιὲς θὰ πρωτοεπισκεφθοῦμε, ἄν θὰ βροῦμε νὰ προσθέσουμε καὶ κανένα ὄργανο κτλ.Φυσικά, τὸ ἴδιο ἐσκέφτοντο καὶ οἱ “ἀνταγωνιστές”, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σηκωνόμαστε ὅλο καὶ πιό πρωϊ, ποὺ ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ μεταφερθῇ πρίν τό ἄνοιγμα τῶν μαγαζιῶν, ὁπότε πάλι συσσώρευση ἀνταγωνιστικὴ ἐπακολουθοῦσε μὲ τὶς συνακόλουθες ἁψιμαχίες.

​

 Ἐκεῖ ποῦ στίβαμε τὰ κεφάλια μας, ἐναγωνίως, μπᾶς καὶ μᾶς κατέβη κάποια ἰδέα, ἀποφάσισα, γιὰ κανὰ δυὸ τετράγωνα, νὰ παρατηρήσω τοὺς “πελάτες” καὶ τὸν ῥυθμὸ ἐσόδων, ἐκ τοῦ μακρόθεν (ἔρευνα πεδίου, field research σήμερα). Αὐτὸ ποὺ διαπίστωσα ἤταν ὅτι ὅσο πιό πολύ μᾶς ἄφηναν νὰ ψάλλουμε τὰ κάλαντα, τόσο πιὸ πολλὲς δεκάρες καὶ πενηνταράκια μᾶς ἔδιναν.

Διαπίστωσα ἐπίσης, ὅτι τὸ ἀκριβῶς ἀντίστροφο συνέβαινε, μὲ τὸ πόσο εἶχαν “‘εκτεθεῖ” στὰ ἴδια μονότονα λόγια. Τέλος μιὰ μεγάλη “μερίδα “οἰκιακῶν πελατῶν, ἀποτελεῖτο ἀπὸ γιαγιάδες, ποὺ κατα τεκμήριο ἦσαν θεοσεβούμενες καὶ τὰ ‘μοδέρνα’ λόγια δὲν τὶς πολυϊκανοποιοῦσαν.

​

Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ πειραματισθῶ​ ἀλλάζοντας τὸ ὑπόδειγμα (paradigm shift, τὸ λένε τώρα). Καὶ ἐπειδὴ διαδικτυο δὲν ὑπῆρχε καὶ η ἐγκυκλοπαίδεια δὲν μὲ ἱκανοποίησε, ἀποτάνθηκα στὸν πατέρα μου γιὰ ἀλλα κάλαντα, ὁ ὁποῖος, ἔτι ζῶν, μοῦ προσέφερε τὸ συνημμένο ποίημα.

Δὲν ξέρω ἄν τὸ βρῆκε ἀλλοῦ ἤ ἄν τὸ ἀνεκάλεσε ἀπὸ τὶς δικὲς του μικρασιατικὲς μνῆμες, ὅμως μὲ τὴν ὁμάδα μου τὸ “δειγματίσαμε” μοιράζοντας τὶς στροφὲς καὶ ψάλλοντάς τες α καπέλα καὶ … δούλεψε!!!

Ἔκτοτε πάψαμε νὰ ἀγωνιοῦμε καὶ νὰ ξυπνᾶμε χαράματα. Ἁπλῶς, πρὶν τὶς γιορτὲς τρέχαμε στὶς Βιβλιοθῆκες γιὰ …καινοτόμα κάλαντα. Ποῦ οἱ “πελάτες” μας, ἀνέμεναν (μὲ τὴν βοήθεια ὁλίγου προϊδεασμοῦ τους, advertising σήμερα  )  καὶ μᾶς ἀνέμεναν, ἔχοντας χώρια βάλει, εἰδικό ποσὸ για ἐμᾶς (ἀνέβηκε τὸ cache, ποὺ λένε).

Τὸ χαρτὶ μὲ τὸ ποίημα τὸ βρῆκα πρίν λίγο καὶ, τὶς θύμησες ποὺ ξύπνησε σᾶς τὶς παραθέτω, μαζί μέ αύτό, μὲ τὶς καλύτερες εὐχὲς γιὰ τὴν γιορτὴ ἑνὸς Θεοῦ, ποὺ ​ἀγάπησε τόσο τὸν ἄνθρωπο, ὥστε ἀπεφάσισε νὰ γεννηθῇ, νὰ ζήσῃ καὶ ἀποθάνῃ μὲ τὸν τρόπο τοῦ ἀνθρώπου.

Ἄλλωστε ἄν ὁ γονιὸς κάνει άκριβῶς αὐτὸ γιὰ τὰ παιδιὰ του, πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ἀρνούμεθα σὲ ἕναν Πατέρα Θεό;

Νὰ εἶστε πάντα καλὰ καὶ νὰ θυμᾶστε τὸ Γένος σας.

Πηγή: http://www.antibaro.gr/

Τον Μάρτιο η Αυστραλία θα μιλά ελληνικά

Μια φιλόδοξη πρωτοβουλία βρίσκεται σε εξέλιξη όχι απλά για την διατήρηση της ελληνικής γλώσσας στην Αυστραλία αλλά και για την προώθησή της.

Εξετάζεται το ενδεχόμενο ο προσεχής Μάρτιος να καθιερωθεί ο μήνας που θα ενθαρρύνονται όλοι να μιλούν ελληνικά στην Αυστραλία. Πρωτίστως οι ομογενείς αλλά όχι μόνο...

Να μιλούν ελληνικά στα σπίτια τους, στις επιχειρήσεις, στα σχολεία, στις ομογενειακές οργανώσεις.

Η επιλογή του Μαρτίου δεν είναι τυχαία. Δεν είναι απλά ο μήνας που εορτάζεται η εθνική επέτειος της 25ης Μαρτίου του 1821 αλλά και που διοργανώνονται ελληνικά φεστιβάλ σε όλη την Αυστραλία.

Η αρχική ιδέα ανήκει στο Σάκη Ζαφειρόπουλο, πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Εβδομάδας, πρώην δήμαρχο του Φίτζροϊ, πρώην διευθυντή του υπουργείου Μετανάστευσης, πρώην διευθυντή της δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής υπηρεσίας SBS και σήμερα προέδρου της "Φροντίδας" και του καναλιού 31.

Η ιδέα υιοθετήθηκε αμέσως από τον πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλη Παπαστεργιάδη, τον διευθυντή των σχολείων της Κοινότητας, Μάνο Τζιμπράγο και τον διευθυντή του κολεγίου "Όμηρος", Τάσο Δουβαρτζίδη και προβλήθηκε από την πρώτη σελίδα της ... αγλλικής έκδοσης του Νέου Κόσμου.

Η απήχηση υπήρξε μεγάλη και θετική. Ομογενείς συμφωνούν με την ιδέα και μένει τώρα η υλοποίησή τους από ομογενειακούς παράγοντες.

Η καμπάνια με αρχικό τίτλο Speak Greek in March αναμένεται να οριστικοποιηθεί στις αρχές του νέου έτους με την συμμετοχή ομογενειακών οργανώσεων, σχολείων, μέσων ενημέρωσης και κάθε ενδιαφερόμενου.

Πηγή: www.briefingnews.gr

Έδωσαν 100 δολάρια σε έναν άστεγο… Δεν θα πιστέψετε πώς τα ξόδεψε!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ!

Άστεγος

Ο γνωστός από το YouTube Josh Paler Lin έδωσε σε έναν άστεγο, ονόματι Thomas, 100 δολάρια. «Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα…Είναι απίστευτο», είπε ο Thomas, απευθυνόμενος στον ευεργέτη του.

Στη συνέχεια ωστόσο ο Josh Paler Lin τον ακολούθησε θέλοντας να δει πώς θα τα ξόδευε. Όταν τον είδε να κατευθύνεται σε μια κάβα, σκέφτηκε ότι οι φόβοι του επρόκειτο να επιβεβαιωθούν.

Πίστεψε ότι ο άστεγος άνδρας ήταν αλκοολικός και ότι με τα χρήματα που του έδωσε θα αγόραζε ποτά…

Όμως, όταν βγήκε από το μαγαζί, ο Thomas πήγε σε ένα πάρκο, όπου άρχισε να μοιράζει τα τρόφιμα που μόλις είχε αγοράσει σε οικογένειες που ούτε καν τις γνώριζε…

Δείτε το συγκλονιστικό βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=AUBTAdI7zuY#t=234

Παραμονὴ Χριστούγεννα, του Φώτη Κόντογλου

Xristougenna

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.

Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺςἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.

Ἀντίκρυ στὸν μεγάλον καφενὲ τ᾿ Ἀσημένιου ἤτανε κάτι φτωχομάγαζα, τσαρουχάδικα, ψαθάδικα καὶ τέτοια. Ἴσια-ἴσια ἀντίκρυ στὴ μεγάλη πόρτα τοῦ καφενὲ ἤτανε ἕνα μικρὸ καφενεδάκι, τὸ πιὸ φτωχικὸ σ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία, μία ποντικότρυπα.

Ἐνῷ ὁ μεγάλος ὁ καφενὲς φεγγολογοῦσε καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θολὰ ἀπὸ τὴ ζέστη, ἡ ποντικότρυπα ἤτανε σκοτεινή, γιατὶ ἡ λάμπα, μία λάμπα τσιμπλιασμένη, μία ἄναβε, μία ἔσβηνε, ὅπως ἔμπαινε ὁ χιονιᾶς ἀπὸ τὰ σπασμένα τζάμια τῆς πόρτας. Ἡ φιτιλήθρα ἤτανε στραβοβιδωμένη καὶ τσαλαπατημένη σὰν τὸ μοῦτρο τοῦ καφετζῆ, τοῦ μπαρμπα-Γιαννακοῦ τοῦ Χατζῆ, τὸ φιτίλι στραβοκομμένο, τὸ γυαλὶ σπασμένο ἀπὸ τό ῾να μάγουλο καὶ στὴν τρύπα εἴχανε κολλημένο ἕνα κομμάτι ταραμαδόχαρτο. Βάλε μὲ νοῦ σου τί φῶς ἔδινε μία τέτοια λάμπα! Κάτω τὰ σανίδια ἤτανε σάπια καὶ τρίζανε. Στὸν τοῖχο ἤτανε κρεμασμένα δύο-τρία παμπάλαια κάντρα, καπνισμένα σὰν ἀρχαῖα εἰκονίσματα: τό ῾να παρίστανε τὸν Μέγα Πέτρο μέσα σὲ μία βάρκα ποὺ τὴν ἔδερνε ἡ φουρτούνα, τ᾿ ἄλλο τὸν μάντη Τειρεσία ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα, τ᾿ ἄλλο τὸν Παναγῆ τὸν Κουταλιανὸ ποὺ πάλευε μὲ τὴν τίγρη.

Ἡ πελατεία ἤτανε συνέχεια μὲ τὸ καφενεῖο. Ὅλοι-ὅλοι ἤτανε πέντ᾿ – ἕξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, μὲ κάτι τρύπιες γοῦνες ποὺ δὲν τὶς ἔπιανε ἀγκίστρι. Δύο-τρεῖς ἤτανε γιαλικάρηδες, δηλαδὴ εἴχανε καμιὰ σάπια βάρκα καὶ βγάζανε θαλασσινὰ γιὰ μεζέδες, ποὺ τὰ λέγανε γιαλικά, γιατὶ βρίσκουνται στὸ γιαλό, δηλαδὴ στὰ ρηχὰ νερά. Οἱ ἄλλοι ἤτανε φρουκαλάδες, δηλαδὴ κάνανε φρουκαλιές. «Ἤτανε καὶ κανένας νεροκουβαλητὴς καὶ κανένας καρβουνιάρης. Νά, αὐτὴ ἤτανε ἡ πελατεία.

Ὁ βοριᾶς ἔμπαινε μέσα μὲ τὴν τρούμπα, καὶ στριφογύριζε τὴ λάμπα ποὺ κρεμότανε ἀπὸ τὸ μαυρισμένο ταβάνι, κι ἀναβόσβηνε. Ἀπὸ τὸ κρύο τρέμανε οἱ γέροι καὶ χουχουλίζανε τὰ χέρια τους, τὰ βάζανε κι ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ τσιγάρο, τάχα γιὰ νὰ ζεσταθοῦνε.

Ὁ φουκαρὰς ὁ καφετζής, γιὰ νὰ μὴν παγώσει, ἔκανε σουλάτσο, πηγαινοερχότανε ἀπὸ τὸ τεζάκι ἴσαμε τὴν πόρτα, μὲ τὴν παλιογούνα ριχμένη ἀπὸ πάνω του καί, γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στὴν πελατεία, ἐκεῖ ποὺ σουλατσάριζε, τὸν ἐπίανε τὸ σύγκρυο καὶ χτυπούσανε τὰ κατωσάγονά του, κι ἕσφιγγε ἀπάνω του τὴν παλιοπατατούκα του κι ἔλεγε:

— Ἐεεέχ! Μωρὲ ζεστὸ ποὺ εἶναι τὸ καφενεδάκι μας!…

Ὕστερα γύριζε κι ἔδειχνε τὸν μεγάλον καφενέ, ποὺ καπνίζανε κάργα οἱ σόμπες, κι ἔλεγε:

— Ἀντίκρυ, σκυλὶ ψοφᾶ ἀπὸ τὸ κρύο…, σκυλὶ ψοφᾶ!

Ὁ καημένος ὁ μπαρμπα-Χατζῆς!

Ἀπ᾿ ὄξω περνοῦσε κόσμος βιαστικός, μὲ γέλια καὶ μὲ χαρές. Ἀπὸ ῾δῶ κι ἀπὸ ῾κεῖ ἀκουγόντανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ μαγαζιά.

Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἀνάριευε σιγὰ-σιγὰ ὁ κόσμος. Τὰ μαγαζιὰ σφαλοῦσαν ἕνα-ἕνα. Μοναχὰ μέσα στὰ μπαρμπεριὰ ξουριζόντανε ἀκόμα κάτι λίγοι.

Στὸ τσαρσὶ λιγόστευε ἡ φασαρία, μὰ στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια. Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές, οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι, κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες, καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:

Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,

Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.

Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,

οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη…

Κι ἀφοῦ ξιστορούσανε ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς ἀγγέλους, τοὺς τσομπάνηδες, τοὺς μάγους, τὸν Ἡρώδη, τὸ σφάξιμο τῶν νηπίων καὶ τὴν Ῥαχὴλ ποὺ ἔκλαιγε τὰ τέκνα της, ὕστερα τελειώνανε μὲ τοῦτα τὰ λόγια:

Ἰδοὺ ὁποὺ σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ἱστορίαν,

τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ γέννησιν τὴν ἁγίαν.

Καὶ σᾶς καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθεῖτε,

ὀλίγον ὕπνον πάρετε καὶ πάλιν σηκωθεῖτε.

Καὶ βάλετε τὰ ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθεῖτε,

στὴν ἐκκλησίαν τρέξατε, μὲ προθυμίαν μπεῖτε.

Ν᾿ ἀκούσετε μὲ προσοχὴν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν

καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὴν θείαν λειτουργίαν.

Καὶ πάλιν σὰν γυρίσετε εἰς τὸ ἀρχοντικόν σας,

εὐθὺς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τὸ φαγητόν σας.

Καὶ τὸν σταυρόν σας κάμετε, γευθεῖτε, εὐφρανθεῖτε,

δότε καὶ κανενὸς πτωχοῦ, ὅστις νὰ ὑστερεῖται.

Δότε κι ἐμᾶς τὸν κόπον μας, ὅ,τ᾿ εἶναι ὁρισμός σας,

καὶ ὁ Χριστός μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σας.

Καὶ εἰς ἔτη πολλά.

Νπαίνανε στὸ σπίτι μὲ χαρά, βγαίνανε μὲ πιὸ μεγάλη χαρά. Παίρνανε ἀρχοντικὰ φιλοδωρήματα ἀπὸ τὸν κουβαρντᾶ τὸν νοικοκύρη, κι ἀπὸ τὴ νοικοκυρὰ λογιῶ-λογιῶν γλυκά, ποὺ δὲν τὰ τρώγανε, γιατὶ ἀκόμα δὲν εἶχε γίνει ἡ Λειτουργία, ἀλλὰ τὰ μαζεύανε μέσα σὲ μία καλαθιέρα.

Ἀβραμιαῖα πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οἱ ἄνθρωποι καὶ γινήκανε σὰν ξερίχια ἀπὸ τὸν πολιτισμό! Πᾶνε τὰ καλὰ χρόνια!

Ὅλα γινόντανε ὅπως τά ῾λεγε τὸ τραγούδι: Πέφτανε στὰ ζεστά τους καὶ παίρνανε ἕναν ὕπνο, ὥσπου ἀρχίζανε καὶ χτυπούσανε οἱ καμπάνες ἀπὸ τὶς δώδεκα ἐκκλησιὲς τῆς χώρας. Τί γλυκόφωνες καμπάνες! Ὄχι σὰν τὶς κρύες τὶς εὐρωπαϊκές, ποὺ θαρρεῖς πὼς εἶναι ντενεκεδένιες! Στολιζόντανε ὅλοι, βάζανε τὰ καλά τους, καὶ πηγαίνανε στὴν ἐκκλησιά.

Σὰν τελείωνε ἡ Λειτουργία, γυρίζανε στὰ σπίτια τους. Οἱ δρόμοι ἀντιλαλούσανε ἀπὸ χαρούμενες φωνές. Οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν ἤτανε ἀνοιχτὲς καὶ φεγγοβολούσανε. Τὰ τραπέζια περιμένανε στρωμένα μ᾿ ἄσπρα τραπεζομάντηλα, κι εἴχανε πάνω ὅτι βάλει ὁ νοῦς σου. Φτωχοὶ καὶ πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα, γιατί οἱ ἀρχόντοι στέλνανε ἀπ᾿ ὅλα στοὺς φτωχούς. Κι ἀντὶς νὰ τραγουδήσουνε στὰ τραπέζια, ψέλνανε τὸ Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει, Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Ἀφοῦ εὐφραινόντανε ἀπ᾿ ὅλα, πλαγιάζανε «ξέγνοιαστοι, σὰν τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ κοιμόντανε κοντὰ στὸ παχνί, τότες ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Τώρα ἂς πᾶμε τὴν ἴδια βραδιὰ στὴν ἀντικρινὴ στεριά, ποὺ τρεμοσβήνουνε ἕνα-δύο μικρὰ φωτάκια, πέρα ἀπὸ τὸ πέλαγο ποὺ βογγᾶ ἀπὸ τὸν ἄγριο τὸν χιονιᾶ.

Εἶναι ἕνα μαντρὶ πίσω ἀπὸ μία ραχούλα κοντὰ στὴ θάλασσα, φυτρωμένη ἀπὸ πουρνάρια. Αὐτὸ τὸ μαντρὶ εἶναι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου. Τὰ πρόβατα εἶναι σταλιασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σαγιὰ καὶ ἀκούγουνται τὰ κουδούνια, τὶν-τίν, ὅπως ἀναχαράζουνε. Ἐπειδὴ γεννᾶνε, οἱ τσομπαναραῖοι παρὰ-φυλάγουνε καί, μόλις γεννηθεῖ κανένα ἀρνί, τ᾿ ἁρπᾶνε καὶ τὸ μπάζουνε στὸ καλύβι καὶ τὸ ζεσταίνουνε στὴ φωτιὰ νὰ μὴν παγώσει. Ἀπ᾿ ὄξω φωνάζουνε οἱ μαννάδες. Ἡ φωτιὰ ξελοχίζει καὶ τὸ καλύβι εἶναι σὰν χαμάμι.

Ἐκεῖ-μέσα βρίσκουνται ἓξ᾿-ἑφτὰ νοματέοι, καθισμένοι γύρω ἀπὸ τὸν σοφρᾶ. Πρῶτος εἶναι ὁ ἀρχιτσέλιγκας Γιάννης ὁ Βλογημένος, πού, ἅμα τὸν δεις, θαρρεῖς πῶς βρίσκεσαι ἀληθινὰ στὸ μαντρὶ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι ἀρχαῖος ἄνθρωπος, ἀθῶος, μὲ γένια μαῦρα, σὰν ἅγιος. Τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶ εἶναι βρακιὰ ἀνατολίτικα, στὰ ποδάρια του ἔχει τυλιγμένα πετσιὰ δεμένα μὲ λαγάρες, στὸ σελάχι του ἔχει ἤσκα καὶ τσακμάκι. Κι οἱ ἄλλοι τσομπάνηδες εἶναι σὰν τὸν Γιάννη, μονάχα ποὺ ὁ Γιάννης κάθεται μὲ τὸ πουκάμισο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ βγαίνουνε ὄξω γιὰ νὰ κοιτάζουνε τὰ νιογέννητα, φορᾶνε προβιὲς προβατίσιες μὲ τὸ μαλλὶ γυρισμένο ἀπὸ μέσα.

Αὐτοὶ ποὺ κάθουνται στὸν σοφρᾶ εἶναι μουσαφιραῖοι. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Παναγῆς ὁ Στριγκάρος, κοντραμπατζῆς ξακουσμένος γιὰ τὴν παλικαριά του. Εἶχε πάγει γιὰ κυνήγι καὶ νυχτώθηκε στὸ μαντρί. Μὲ τὸν Γιάννη γνωριζόντανε ἀπὸ χρόνια, κι εἶχε κοιμηθεῖ πολλὲς φορὲς στὴ στάνη. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ἤτανε καρβουνιάρηδες, ποὺ κάνανε κάρβουνα ἐκεῖ-κοντά. Οἱ ἄλλοι δύο ἤτανε ψαρᾶδες, ὁ γερο-Ψύλλος μὲ τὸ γιό του τὸν Κωσταντῆ.

Καθόντανε λοιπὸν γύρω στὸ σοφρᾶ καὶ τρώγανε. Ἀπάνω στὸ τραπέζι ἤτανε κρέατα, μυτζῆθρες ἀνάλατες, μανούρια, ἁγίζια, ψάρια, μπεκάτσες ψητές, τσίχλες, κι ἄλλα πουλιὰ τοῦ κυνηγιοῦ.

Ὁ ἕνας ὁ καρβουνιάρης ἤτανε ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης, ἀπὸ τὴ Μάδυτο, κι ἤξερε κι ἔψελνε καλά, εἶχε καὶ φωνὴ γλυκιὰ καὶ βαριά, τζουράδικη. Ἔψαλε τὸ Μεγάλυνον, ψυχή μου, μὲ τέτοιο μεράκι, ποὺ κλάψανε οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἀκούγανε, κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Τὸ καλύβι γίνηκε σὰν ἐκκλησιά, ἔλεγες πὼς ἐκεῖ μέσα γεννήθηκε ὁ Χριστός.

Ἀπ᾿ ἔξω ὁ χιονιᾶς μούγκριζε καὶ τσάκιζε τὰ ρουπάκια. Ὁ γερο-Στριγκάρος καθότανε στὰ σκοτεινὰ συλλογισμένος καὶ μασοῦσε τὸ μουστάκι του. Φοροῦσε μία κατσούλα ἀπὸ ἀστραχάν, μ᾿ ὅλο ποὺ ἔκανε ζέστη, κι εἶχε χωμένη τὴν ἀπαλάμη τοῦ κάθε χεριοῦ του μέσα στ᾿ ἀνοιχτὸ μανίκι τ᾿ ἀλλουνοῦ χεριοῦ.

Γιὰ μία στιγμὴ σωπάσανε νὰ κουβεντιάζουνε. Ὁ Στριγκάρος, σκυφτός, κοίταζε τὸ χῶμα. Κούνησε κάμποσο τὸ κεφάλι του, κι ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε:

Βρὲ παιδιά, καλὰ ἐσεῖς, γιορτάζετε τὴ χάρη Του, εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Ἂμ ἐγώ, τί ψυχὴ θὰ παραδώσω, ποὺ σκότωσα καμιὰ κοσαριὰ ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ γυναῖκες ξεκοίλιασα, καὶ μωρὰ πράματα χάλασα!

Κανένας δὲ μίλησε. Ὕστερ᾿ ἀπὸ ὥρα, σὰν νά ῾τανε μοναχός, ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι ἀναστέναξε κι εἶπε:

«Ἄραγες ὑπάρχει Κόλαση καὶ Παράδεισο;…

Καὶ δάγκασε τὸ μουστάκι του. Ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι εἶπε μέσα στὸ στόμα του, σὰ νὰ μιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του:

Δὲν μπορεῖ! Κάτιτις θὰ ὑπάρχει…

Και δεν ξαναμίλησε.

Πηγή: http://olympia.gr/

ΣΠΑΝΙΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1964:

Ισλαμιστές πουλάνε γυναίκες σε σκλαβοπάζαρα του σεξ!

Σκλάβες

Τα σκλαβοπάζαρα του σεξ, στα οποία οι ισλαμιστές φονιάδες της ISIS εμπορεύονται ακόμα και βρέφη, δεν είναι πρωτοφανή στην ισλαμική κουλτούρα της ανωμαλίας.

Εδώ και εκατοντάδες χρόνια εκατομμύρια γυναίκες και ανήλικα κορίτσια πωλούνται και αγοράζονται ως σκλάβες του σεξ από ευσεβείς δήθεν μουσουλμάνους.

Άλλωστε το ίδιο το Κοράνι επιτρέπει στους μουσουλμάνους να κατέχουν σκλάβες για την σεξουαλική τους ικανοποίηση.

Οι σκλάβες δεν περιφέρονται γυμνές μόνο κατά τη διάρκεια της αγοραπωλησίας, ώστε ο πελάτης να μπορεί να εκτιμήσει το «προϊόν», αλλά και μετά, μέσα στα σπίτια των ιδιοκτητών τους, είναι επίσης υποχρεωμένες να κυκλοφορούν χωρίς ρούχα για την «ευχαρίστηση» των αφεντικών και των εκάστοτε καλεσμένων τους.

Δείτε το σπάνιο βίντεο-ντοκουμέντο, το οποίο γυρίστηκε το 1964:

https://www.youtube.com/watch?v=JX2kHH7Myg0#t=348

Η κυρία Ιατρίδη που κατακεραύνωνε όσους έλεγαν οτι θα ψηφίσει, ψηφίζει κανονικότατα τον Σταύρο Δήμα.

Μια εβδομάδα πριν δήλωνε ξεκάθαρα: Δεν θα ψηφίσω!

Μίκα Ιατρίδη: «Θα πω “όχι” στην πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα».

«Στην πολιτική μου πορεία όλες τις πολιτικές αποφάσεις μου τις έλαβα με βάση αυτό που θεωρούσα ότι είναι το καλύτερο για την πατρίδα μου.

Τις αποφάσεις αυτές τις έλαβα χωρίς να δεσμεύομαι από καμία κομματική ηγεσία, χωρίς να έχω καμία απολύτως εξάρτηση. Άλλωστε, οι πράξεις μιλούν από μόνες τους.

Τις αποφάσεις αυτές τις έλαβα έχοντας στο μυαλό μου τους Δωδεκανήσιους και τις Δωδεκανήσιες, τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται, με στηρίζουν και με στέλνουν να τους εκπροσωπήσω στη Βουλή.

Μίλησα τις τελευταίες μέρες με πολλούς συμπατριώτες μου στη Ρόδο, με κατοίκους της Δωδεκανήσου, με εκπροσώπους των εμπόρων, με φορείς του τουρισμού, με πολίτες που εργάζονται στους συγκεκριμένους κλάδους.

Άκουσα τους προβληματισμούς τους για την οικονομία, τον τουρισμό, το μέλλον μας. Το μήνυμα τους ήταν ξεκάθαρο. Λένε «όχι» στην πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα.

Ειδικά όταν το εισόδημα και οι ανάγκες των συμπολιτών μου εξαρτώνται από το σταθερό πολιτικό κλίμα των επόμενων 2-3 μηνών. Είναι η εποχή που καταγράφονται από το εξωτερικό οι τάσεις για την θερινή τουριστική περίοδο.

Ακούω και υπηρετώ τον ελληνικό λαό και τον λαό της Δωδεκανήσου και δεν μπορώ να ταχθώ απέναντι στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα τους. Η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Πρέπει να μεταφερθεί το μήνυμα τους και στη Βουλή των Ελλήνων.

Την Κυριακή ο κ. Πρωθυπουργός πήρε μια πρωτοβουλία, η οποία προφανώς και αλλάζει τις συνθήκες με τις οποίες έγινε η πρώτη ψηφοφορία.

Με την πρωτοβουλία αυτή, κατά την άποψη μου, εξασφαλίζεται μια συναινετική διαδικασία, ενώ η προκήρυξη των εκλογών για το τέλος του 2015, θα δώσει την ευκαιρία στους πολίτες να μας κρίνουν με βάση αυτά που θα έχουν πραγματικά συμβεί.

Έχω εναντιωθεί, και με έντονο τρόπο, στην ασκούμενη πολιτική. Και πράγματι είχα πει ότι δεν προτίθεμαι να ψηφίσω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εφόσον συνεχιστεί η ίδια κατάσταση.

Υποστήριζα και υποστηρίζω ότι πρέπει να αλλάξει η οικονομική πολιτική και ακράδαντα πιστεύω ότι πρέπει να τελειώσουμε τις διαπραγματεύσεις με δανειστές και εταίρους, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Πρέπει να φύγουμε, χωρίς ατυχήματα, από την μέγγενη της λιτότητας και της ύφεσης που γέννησαν οι έντονα αντιαναπτυξιακές πολιτικές της τρόικας.

Θεωρώ ότι η πρόταση για την ψήφιση του Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτήν τη Βουλή, η αναθεώρηση του Συντάγματος και οι εκλογές προς στο τέλος του 2015 είναι η καλύτερη λύση για την παρούσα περίοδο.

Για αυτούς τους λόγους, θα είμαι υπέρ της υποψηφιότητας του κ. Δήμα στη δεύτερη ψηφοφορία.

Και θα το κάνω από τη δεύτερη ψηφοφορία, γιατί μέσα στο ζοφερό κλίμα που έχουν στήσει ορισμένοι, εγώ θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Γιατί την ηθική και τις αξίες μου, εγώ δεν τις παζαρεύω.

Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη της απόφασης μου και έχω ήσυχη τη συνείδηση μου. Έχω απολογηθεί ήδη στον εαυτό μου και είμαι έτοιμη να απολογηθώ και στους συμπατριώτες μου».

Πηγή: http://olympia.gr/

Τι σημαίνει το «Α μπε μπα μπλομ του κίθε μπλομ»;

Μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα:

Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι : δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.»

Τι σημαίνουν αυτά;; Μα , τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ’΄αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη. στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον.), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους;;

Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα;; Μα..απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!

Σχόλια από την πηγή:

-ή, πάλι, από το γαλλικό “un peu plus blanc, tout qui c’ est blanc, un peu plus blanc, tout qui c’ est blanc, plus blanc”! Ε;

-Καλόόοο! Γιατί όχι! Ευχαριστώ για την ενημέρωση!

“Λίγο άσπρο, το μόνο που είναι λευκό, λίγο πιο άσπρο, όλα αυτά είναι λευκά, λευκότερα”. 

Αυτό θα πει!!!

Πηγή: http://olympia.gr/

Καζούρα στην κυβέρνηση… Πρόταση νόμου για την επαναφορά της 13ης σύνταξης!

Πρόταση νόμου για την επαναφορά της 13ης σύνταξης κατέθεσε πριν από λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. 

Όπως αναφέρεται σχετικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα πρώτο και άμεσο μέτρο αποκατάστασης των απωλειών των συντάξεων στα έτη των μνημονίων με την παρούσα πρόταση νόμου προωθεί την επαναχορήγηση της δέκατης τρίτης σύνταξης, δηλαδή του δώρου Χριστουγέννων, στους χαμηλοσυνταξιούχους με μηνιαίες κύριες συντάξεις κάτω από τα 700 ευρώ.

Η παρούσα πρόταση νόμου θα αποτελέσει μια άμεση μετεκλογική νομοθετική ρύθμιση, που θα προωθήσει η κυβέρνηση της Αριστεράς στα πλαίσια εφαρμογής του προγράμματος άμεσων μέτρων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, που παρουσίασε στη ΔΕΘ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.»

Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

Ειδικότερα, η ψήφιση της παρούσας Πρότασης Νόμου, καθίσταται επιβεβλημένη και για τους εξής λόγους:

-Σύμφωνα με τις αντίστοιχες προβλέψεις της διαχρονικώς (μέχρι το έτος 2012) ισχύουσας σχετικής νομοθεσίας, οι σημερινοί συνταξιούχοι είχαν υποχρεωθεί να καταβάλλουν, σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της ενεργούς εργασιακής τους ζωής, το σύνολο των προβλεπόμενων ασφαλιστικών εισφορών για κύρια σύνταξη που αναλογούσαν στον ασφαλισμένο και για τα εισπραττόμενα ποσά ως επιδόματα εορτών (δώρα) Χριστουγέννων και Πάσχα (όπως και για τα αντίστοιχα ποσά του επιδόματος αδείας).

-Παρόμοια υποχρέωση είχαν και οι κατά καιρούς εργοδότες των πρώην μισθωτών σημερινών συνταξιούχων σε σχέση με την καταβολή της αντίστοιχης εργοδοτικής ασφαλιστικής εισφοράς.

-Συνεπώς, το ποσόν των αναλογούντων επιδομάτων εορτών (δώρων) Χριστουγέννων και Πάσχα (αλλά και του επιδόματος αδείας) έχει, ήδη, προπληρωθεί από ασφαλισμένους και εργοδότες και έχει προεισπραχθεί από τα ασφαλιστικά Ταμεία, σταδιακά, με τις καταβολές των ως άνω ασφαλιστικών εισφορών.

-Η νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης να καταργήσει με το Ν. 4093/2012 το δικαίωμα των συνταξιούχων να εισπράττουν τα επιδόματα εορτών (δώρα) Χριστουγέννων και Πάσχα, συνιστά μονομερή ενέργεια του κράτους σε βάρος τους, που επιφέρει ανεπίτρεπτη βλάβη στα συναφή δικαιώματά τους.

-Από τα πιο πάνω, καθίσταται σαφές, ότι η επαναφορά και επαναχορήγηση των επιδομάτων εορτών (δώρων) Χριστουγέννων και Πάσχα αποτελεί επιβεβλημένη πράξη της Πολιτείας, αναγκαία για να αποκαταστήσει τις αρχές της συνέπειας και της εντιμότητας του κράτους απέναντι στους συνταξιούχους, που κατέβαλλαν στο σύνολό τους τις προβλεπόμενες ασφαλιστικές εισφορές και επί των ποσών που αντιστοιχούσαν στα επιδόματα εορτών (δώρα) Χριστουγέννων και Πάσχα.

-Η παρούσα Πρόταση Νόμου αποτελεί, λόγω των σημερινών συνθηκών, ένα πρώτο βήμα για την σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών των συντάξεων εξαιτίας των ανωτέρω περικοπών.

-Με βάση τα επίσημα στοιχεία του Ιουλίου 2014, η ρύθμιση αυτή αφορά 1.162.920 συνταξιούχους, που παίρνουν μηνιαίες κύριες συντάξεις κάτω από 700 ευρώ και συνολικό ετήσιο κόστος 543.055.600 ευρώ.

Πηγή: http://olympia.gr/

21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ-ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ

Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει.

Οι ημέρες γύρω από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχουν μια σπουδαία αστρονομική σημασία. Στις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του, και φαίνεται να στέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει. Μένει σταθερός από τις 21 έως τις 24 Δεκεμβρίου, όπου είναι και οι μικρότερες μέρες του χρόνου. Αυτές τις τρεις ημέρες φαίνεται σαν να πεθαίνει.

Τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες σημειοδοτούν την αρχή κάθε εποχής. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι η αρχή του χειμώνα, μιας σκληρής εποχής για τα άτομα που ζουν στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης. Οι ιερείς διαφόρων θρησκειών έκαναν δεήσεις προς τον Ήλιο για να μην χαθεί οριστικά κάτω από τον ορίζοντα στην προαιώνια πορεία του προς το Νότιο ημισφαίριο.

Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει. Σταματάει τη κίνηση του προς το νότο και στρέφεται προς βορρά. Οι άνθρωποι σε διάφορα σημεία του πλανήτη πανηγύριζαν που ο ήλιος για μια ακόμα φορά πέρασε από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ξαναγεννήθηκε.

Ο ‘Ήλιος λατρεύτηκε από του αρχαίους λαούς σαν Θεός, γι αυτό πολλές θρησκείες είχαν τοποθετήσει σε αυτή την περίοδο πολύ πριν από την έλευση του Χριστιανισμού, τη γέννηση των Θεών τους.

Στην αρχαία Ελλάδα στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος». Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του.

Οι ιέρειες τότε ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε».

Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες σαν θεός, μιας που γι αυτούς ο Ήλιος, ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους, και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές , από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή.

Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με το Φοίβο Απόλλωνα, το θεό του Φωτός.

Αναπαριστούσαν την κίνηση του ηλίου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε η Ήλιος νικά το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.

Η γιορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη όπου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια, προς τιμή του θεού Κρόνου, αλλά και της θεάς Δήμητρας, όπου θυσίαζαν χοίρους για την ευφορία της Γης. Ήταν μια από τις σημαντικότερες γιορτές και ονομαζόταν «η ημέρα του αήττητου ήλιου».

Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν τη γέννηση του θεού- Ήλιου Ρα , Ατόν ή Όσιρη.

Οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν το θεό Ήλιο, Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδουνάκ, ή Νεργκάλ.

Οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου ήλιου θεού Μίθρα.

Οι Βραχμάνοι γιόρταζαν τη γέννηση του Βράχμα, και έψαλλαν, «εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου»

Σταδιακά τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού, ορολογία που αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί πατέρες

Τα Χριστούγεννα ως ημέρα γέννησης του Ιησού Χριστού καθιερώθηκαν στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α κατά τον 4ο μ.χ αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για τη χρονιά της απογραφής του Αυγούστου, και κατόπιν υπολογισμών που έγιναν με βάση τα Ευαγγέλια.

Τα Χριστούγεννα σήμερα εορτάζονται σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο και συμβολίζουν τη νίκη των ζωοποιών δυνάμεων του φωτός πάνω στο φοβερό σκοτάδι.

Ας ευχηθούμε ότι το σκοτάδι της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου να φωτιστεί από το φως του θεού Ήλιου και να βοηθήσει στην αναγέννηση τη δική μας, της Ελλάδας και όλης της οικουμένης.

Πηγή: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Το ευσεβές γένος των Ρωμαίων

Ιωάννης Κων. Νεονάκης

Η επίσημη ιστοριογραφία ενός κράτους και η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία του ασφαλώς εκφράζει την αντίληψη της εκάστοτε επικυρίαρχης πολιτικής, οικονομικής και ακαδημαϊκής ελίτ. Συνήθως η επίσημη αυτή εκδοχή της ιστορίας πόρρω απέχει από μιαν ουσιαστική προσέγγιση και ερμηνεία των γεγονότων, ερμηνεία η οποία θα βοηθούσε τον κάθε πολίτη να αναστοχαστεί ορθά τα του εαυτού του και να κατανοήσει την πραγματικότητα στην οποία ζει. Εναπόκειται πλέον αποκλειστικά στην ευθύνη ενός εκάστου των πολιτών να ανατρέξει στις πηγές, να μελετήσει όσο μπορεί σε βάθος και να προσπαθήσει συνειδητά να απαλλαγεί από τους παραμορφωτικούς φακούς που τον εμποδίζουν να δει.

Στο χώρο που ζούμε επικράτησαν κατά τους τελευταίους δύο αιώνες ιδεολογίες και αντιλήψεις ξένες προς την ιδιοπροσωπία του γένους μας. Οι ελίτ τις αποδέχτηκαν ασμένως και προσπάθησαν ακόμα και με τη βία πολλές φορές να τις επιβάλλουν στο λαό μας. Τις αποδέχτηκαν κατά το πλείστον από άγνοια, ξιπασιά ή και ίδιον συμφέρον. Άρχισαν να μιλάνε για ζωή χωρίς Θεό, ή με ένα Θεό στα μέτρα τους, για διαφωτισμό, για ατομική περιχαράκωση, κρατική περιχαράκωση, έθνη καθαρά, έθνη κράτη, ισορροπίες διεστώτων, ηθικές και νομικές εξασφαλίσεις, διασφαλίσεις της φθοράς και του ματαίου. ΄Αρον άρον εσπερία αντί για εσπερινό. Αισχρός εκδυτικισμός που συνεχίζεται απηνής μέχρι σήμερα. Σαν λαίλαπα, σαν διωγμός. Να αλλάξομε, να γίνομε σαν και αυτούς. 

Τους «φωστήρες» της δύσης. Και όσο δεν τα καταφέρνομε να αισθανόμαστε ανάξιοι και τιποτένιοι, έτοιμοι να σκύψομε και πάλι το κεφάλι και να προσπαθήσομε ξανά να βάλομε τα παραμορφωτικά γυαλιά που αυτοί θέλουν. Και έτσι είδαμε την ιστορία στρεβλή, μέσα από τη δική τους παραμόρφωση και τις δικές τους σκοπιμότητες. Τα παιδιά μας μαθαίνουν για κάποιους αρχαίους Έλληνες που υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους και χάνονται από το προσκήνιο. Μετά ακολουθούν λίγες παράγραφοι για κάποιους ραδιούργους Βυζαντινούς που τελικά θα υποκύψουν στους Τούρκους και ξαφνικά, ω του θαύματος, μετά από 19 αιώνες οι Έλληνες εμφανίζονται και πάλι κάνοντας μάλιστα και επανάσταση. Και έκτοτε τρέχουν να προλάβουν, να γίνουν και αυτοί «πολιτισμένοι», όπως οι άλλοι.

Έρχονται όμως στιγμές που η πραγματικότητα είναι τόσο προδήλως αντίθετη με τα ιστορικά μυθεύματα και κατασκευάσματα που το σοκ είναι εξαιρετικά ισχυρό. Σε  αυτές τις περιπτώσεις το σύστημα συνήθως καταφέρνει με διάφορους τρόπους και με τους ποικίλους μηχανισμούς του να απορροφήσει τους κραδασμούς. Όμως κάθε φορά θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι, λίγοι έστω, οι οποίοι θα θελήσουν να μελετήσουν και να βρουν μόνοι τους την αλήθεια. Αυτοί ουσιαστικά αποτελούν και τη μόνη ελπίδα για την οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή της κατάστασης.

Ένα τέτοιο σοκ προκάλεσαν τα λόγια του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου στη φετινή του ομιλία κατά τη γιορτινή λειτουργία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο (15/8/2014). Καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας του ο Πατριάρχης ήταν βαθύτατα συγκινημένος. Σε μια αποστροφή του λόγου του ο Πατριάρχης χαρακτήρισε τη Μονή της Παναγίας Σουμελά ως ζωντανό ιστορικό θησαυροφυλάκιο το οποίο, όπως ανέφερε αυτολεξεί, «ξυπνά μνήμες και γεγονότα αιώνων του Γένους των Ορθοδόξων και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων». Το είπε καθαρά, στεντορεία τη φωνή, χωρίς αμφιβολία,  χωρίς δισταγμό «… και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων».” Εμείς. Το ευσεβές Γένος των Ρωμαίων. Το ευσεβές Γένος των Ρωμιών.

Το σοκ φαντάζομαι για όσους δεν ήταν έτοιμοι να ακούσουν κάτι τέτοιο θα πρέπει να ήταν μεγάλο. Ακούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, την κεφαλή των Ορθοδόξων και την κεφαλή του δικού μας γένους να ομιλεί στη μητρική του γλώσσα, σε άπταιστα ελληνικά για γένος Ρωμαίων, για γένος Ρωμιών, για ρωμηοσύνη, για το ρωμαίικο. Τι είναι όλα αυτά; Περί τίνος ομιλεί ο Πατριάρχης; Για ποιούς Ρωμαίους, για ποιό γένος και μάλιστα ευσεβές;

Το ευσεβές, ορθόδοξο γένος των Ρωμαίων ή Ρωμιών όπως το αποκαλούσε ο λαός  διαμορφώθηκε σταδιακά στο πλαίσιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το συγκροτούσαν άνθρωποι που είχαν μια νέα αντίληψη των πραγμάτων, ζούσαν ένα νέο τρόπο ζωής, ένα νέο πολιτισμό, το ρωμαίικο πολιτισμό. Αυτός ο πολιτισμός προέκυψε μετά από αλλεπάλληλες ζυμώσεις και ουσιαστικά θεμελιώθηκε στο  γόνιμο συγκερασμό τριών ισχυρών παραδόσεων: της ελληνιστικής, της ρωμαϊκής και της εβραϊκής.  Αυτός ο συγκερασμός όμως έγινε με καταλύτη την πίστη στον ενσάρκως αναστηθέντα Χριστό. Το κλειδί δηλαδή και η ζώσα πνοή του νέου αυτού πολιτισμού ήταν η Ορθοδοξία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου Ρωμαίου θα λέγαμε ότι ήταν ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν φορέας και των τριών παραδόσεων, όμως μεταμορφώθηκε και καταυγάστηκε με την πίστη του στο Χριστό. Διακριτό όμως και πλήρως διαφορισμένο γένος Ρωμαίων θα λέγαμε ότι υπάρχει από την εποχή του Αγίου Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

Από το ιστορικό αυτό σημείο καμπής και μετά προστίθενται δύο ισχυρές συνιστώσες: (α) η νέα πρωτεύουσα και παντοτινό κέντρο συνοχής και αναφοράς αλλά και καρδιά των Ρωμιών, η Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολις και (β) η ανάγκη για έμπρακτη βίωση της Ορθοδοξίας σε κάθε έκφανση του καθημερινού βίου όχι μόνο σε προσωπικό, αλλά και σε θεσμισμένο συλλογικό/πολιτειακό επίπεδο. Με άλλα λόγια υπήρξε η ανάγκη και το όραμα για ίδρυση και λειτουργία της μίας, καθολικής, οικουμενικής, χριστιανικής πολιτείας επί της γης, αλλά με διάκριση εξουσιών, ελευθερία και σεβασμό της ετερότητας και χωρίς να περιέλθει στην κατάσταση της θεοκρατίας. Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο κατά τα ανθρώπινα μέτρα. Υπήρξαν απειράριθμα προσωπικά αμαρτήματα, πλήθος θεσμικών στρεβλώσεων και αλλεπάλληλες αστοχίες. 

Όμως η επιδίωξη παρέμεινε πάντα ο Χριστός και η βίωση της σχέσης μαζί Του. Και ο αγώνας για την αλήθεια θα προσφέρει μεγάλη εμπειρία και γνώση, ενώ θα προκαλέσει και συνεχείς ζυμώσεις οι οποίες θα εμβαθύνουν, λεπτύνουν και εμπλουτίσουν το ρωμαίικο πολιτισμό. Ο ρωμαίικος πολιτισμός είχε υπερεθνικό χαρακτήρα. Δε στάθηκε ποτέ στην προέλευση των ατόμων. Το κριτήριο ήταν πάντα η ορθή πίστη. Προσέλαβε δε όλες τις επιμέρους γλώσσες, παρότι εκ των πραγμάτων επικράτησαν δύο, η Λατινική και κυρίως η Ελληνική. Και παρά το γεγονός όμως ότι οι κύριες γλώσσες ήταν τα Λατινικά και τα Ελληνικά, αυτό ποτέ δεν εμπόδισε το γένος των Ρωμιών να εκφραστεί με την προσφορότερη κατά τόπο και περίσταση γλώσσα. Τις προσέλαβε όλες: από τα Αραμαϊκά και Αραβικά μέχρι τα Τούρκικα, και Αλβανικά, ενώ σήμερα προσλαμβάνει όλες τις ζώσες γλώσσες. Η γλώσσα για τη ρωμιοσύνη ποτέ δεν ήταν εμπόδιο.

Το γένος των Ρωμιών αποτελείται κάθε στιγμή από τους προαπελθώντες, συγκαιρινούς και μέλλοντες ελθείν Ρωμιούς. Είναι ένα συγκροτημένο, ζων, οντολογικό, λειτουργικό σώμα συνεχώς εμπλουτιζόμενο και διευρυνούμενο, το οποίο πορεύεται προς τα έσχατα ως σωτηριολογική πρόταση, σχέση και φώς. Σε κάθε εποχή έχει να προτείνει τα δέοντα για την εποχή, χωρίς επί της ουσίας να αλλοιώνονται οι κεντρικοί του άξονες. Το γένος των Ρωμιών δεν χάθηκε το 1453. Άντεξε κατά την Τουρκοκρατία και αντιστέκεται σθεναρά τους τελευταίους δύο αιώνες στην σκόπιμη πίεση για λήθη και εκδυτικισμό. Σήμερα το γένος των Ρωμιών είναι ζωντανό και κραταιώνεται στις καρδιές όλων όσων αισθάνονται Ρωμιοί σε όλο τον κόσμο. 

Σ’ αυτό το γένος των Ρωμιών, σ’ αυτό το ιδικό μας ευσεβές γένος των Ρωμαίων αναφέρεται ο Πατριάρχης. Γένος το οποίο θα αποτελέσει «φωτοδόχον λαμπάδα» στο βαθύ μετανεωτερικό σκοτάδι που απλώνεται σήμερα σε όλον τον κόσμο.  Κατά τα λοιπά «όστις θέλει» και «ο έχων ώτα» (sic). 

Ας ενισχυόμαστε όμως και ας έχομε πάντα στο μυαλό μας την εικόνα του τελικού νικητή, ο οποίος είναι ήδη γνωστός.

Πηγή: http://constantinoupoli.com/