Μούλωσε μωρή

Άρθρο στη Ροδιακή, του Χαράλαμπου Βουτυράκη

Την ζωή του ανθρώπου, ανάλογα με τον χαραχτήρα του, την σημαδεύουν κάποια περιστατικά ενώ άλλα τα ζει συμβατικά ή και αδιάφορα. 

Των πρώτων τα σημάδια, μένουν ανεξίτηλα όσο ζει, ενώ τα δεύτερα ξεθωριάζουν στην ομίχλη του χειμώνα της στερνής ηλικίας. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, δυό τέτοια περιστατικά που έχουν εξήντα χρόνια απόσταση μεταξύ τους, σημάδεψαν την δική μου ζωή. Το ένα έγινε ένα μικρό λιθαράκι στην διαμόρφωση του χαραχτήρα μου ενώ το άλλο, είναι ογκόλιθος ανείπωτης πίκρας και αγανάκτησης. Δυό περιστατικά που μοιάζουν μεταξύ τους και αφορούν την προσωπική στάση δυό ανθρώπων, απέναντι στις προκλήσεις της ζωής τους. 

Το πρώτο το έζησα, αρχές της δεκαετίας του χίλια εννιακόσια πενήντα, δεκάχρονο παιδί της τρίτης του δημοτικού. Τότε η ζωή των ανθρώπων στον τόπο της γέννησης μου, που βρίσκεται σε μιαν άκρη της πατρίδας μου, κυλούσε ήρεμα, δύσκολα, αλλά ανέμελα και χωρίς ξαφνιάσματα ή μεγάλα γεγονότα.. Βλέπεις, δεν ήξεραν τότε τίποτα για το ΑΕΠ,  την δυστυχία που προκαλεί η αύξηση του και πόσο βλαβερή είναι αυτή η αύξηση, για την υγεία τους. Κάποια μέρα, την ηρεμία του τόπου τάραξε η είδηση του ερχομού των βασιλέων των Ελλήνων.  

Ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας για την τιμητική επίσκεψη μας συγκλόνισαν όλους. Αιτία αυτής της τιμής στον ξεχασμένο τόπο μας, όπως ανακοινώθηκε, ήταν η μοιρασιά προικώων βιβλιαρίων στις άπορες κορασίδες από την βασίλισσα Φρειδερίκη που θα την συνόδευαν  ο βασιλιάς Παύλος και η ακολουθία τους. Πριν την άφιξη, σαν παιδί, παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον τις ξαναμμένες συζητήσεις των μεγάλων, που θεωρούσαν τον εαυτό τους τυχερό γιατί τους αξίωσε ο θεός να δουν αυτοπροσώπως τους βασιλιάδες.  

Αυτή η  αναστάτωση κράτησε μέχρι την καθορισμένη ημέρα που οι Βασιλιάδες ξεμπάρκαραν στο μικρό μουράγιο μας και με τη συνοδεία τους και τους ντόπιους επίσημους, προχωρήσανε πεζοί μέχρι την σημαιοστολισμένη  μικρή πλατεία που θα γινόταν η τελετή της παράδοσης των βιβλιαρίων. Εκεί περίμενε όλος ο κόσμος. Οι αυτών Μεγαλειότητες, στάθηκαν στην μια πλευρά της πλατείας, με την συνοδεία τους. Αριστερά τους, στέκονταν οι κορασίδες με τις μανάδες τους. Απέναντι τους τα σχολεία παρατεταγμένα,  κι’ ανάμεσα τους εγώ. Δεξιά τους όλος ο άλλος κόσμος.. 

Ο Βασιλιάς φορούσε την στρατιωτική του στολή με τα παράσημα  περήφανος, μάλλον γιατί ήταν βασιλιάς αλλά και γιατί είχε καμωμένο τον διάδοχο, που ήταν συνομήλικος μου. Αυτός ο Κωνσταντίνος ήταν, που θα έπαιρνε την πόλη μόλις ζωντάνευε και  πηδούσε από το τηγάνι ένα τηγανισμένο ψάρι, όπως μας είχε πει ο δάσκαλος μας. Η βασίλισσα, έστεκε στο  αριστερό πλευρό του Βασιλιά, με απλό φόρεμα ακίνητη και ανέκφραστη. Δεξιά κι αριστερά του βασιλικού ζευγαριού έστεκε από ένας ακόλουθος. Η πρώτη κορασίδα, με συνοδό την μάνα της, όταν άκουσε το όνομα της που το διάβασε ο ακόλουθος από έναν κατάλογο, ξεκίνησε, πέρασε μπροστά από τον βασιλιά που της χαμογέλασε, και έφθασε μπροστά στην Βασίλισσα. 

Έσκυψε και όπως την είχαν ορμηνέψει, φίλησε το δεξί της χέρι που  το είχε τεντωμένο, σαν ξύλινο, συνέχεια, μέχρι που περάσανε όλες οι κορασίδες. Μετά ο δεύτερος ακόλουθος έδωσε στην μάνα της το πολυπόθητο βιβλιάριο με την προίκα των χιλίων δραχμών. Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε χωρίς απρόοπτα από όλες τις κορασίδες. 

Εμένα αν και παιδί, με ενοχλούσε που τόσο μικρά κοριτσάκια ήταν υποχρεωμένα να προσκυνήσουν την βασίλισσα, για να πάρουν λίγα λεφτά. Ήρθε και η σειρά μιας μικροκαμωμένης μελαχρινής κορασίδας  με κοτσιδάκια. Βρέθηκε μπροστά στην βασίλισσα με το τεντωμένο χέρι. Σήκωσε το κεφαλάκι της και την κοίταζε με περιέργεια για κάμποση ώρα... Οι επίσημοι και ο κόσμος άρχισαν να αλληλοκοιτάζονται αμήχανα. 

Ο πρώτος ακόλουθος σκύβει και προστάζει την κορασίδα. “Σκύψε παιδί μου, σκύψε” Η κορασίδα δεν καταλαβαίνει τι θα πει σκύψε. Ακούει πρώτη φορά αυτή την λέξη. Γυρίζει το κεφαλάκι της στην μάνα της γεμάτη από απορία, η άπορη. Η μάνα μεταφράζει στην κόρη το “σκύψε” στην τοπική διάλεκτο. “ Μούλωσε μωρή, μούλωσε”, να σου δώσουν βιβλιάριο ,της λέει. Το πλήθος  κρατά  την αναπνοή του για την ασέβεια της μικρής. 

Η κορασίδα ξαναγυρίζει το κεφαλάκι της προς τη Βασίλισσα κοιτάζει το τεντωμένο χέρι, χτυπά  το ποδαράκι της στο χώμα και λέει με πείσμα “όχι”. Η στιγμή είναι κωμικοτραγική. Η βασίλισσα αντί να χαϊδέψει την μικρή, τεντώνει ποιο πολύ το χέρι της για το χειροφίλημα της υποτέλειας. 

Η μάνα τα χάνει, ο Μεγαλειότατος χαμογελά, κι’ εμένα η καρδιά μου φτερουγίζει χαρούμενα, για την άρνηση αυτού του αδύναμου παιδιού μπροστά στην προσωποποίηση της δύναμης όπως το βλέπω εγώ.. Τελικά, την λύση στο δράμα την δίνει η μάνα, που φοβούμενη μη χάσει την προίκα, πιάνει το αδύνατο σβερκάκι της κορασίδας και σπρώχνει το κεφαλάκι της με δύναμη πάνω στο τεντωμένο χέρι της βασίλισσας. 

Η μικρή βάζει τα κλάματα, και σπρωχτή φτάνει στον δεύτερο ακόλουθο, από το χέρι του οποίου η μάνα παίρνει το πολυπόθητο βιβλιάριο. Ανακουφίζονται όλοι, ενώ εμένα μου έμεινε εφ’ όρου ζωής η πικρή γνώση, ότι πρέπει να “μουλώσει” κάποιος, έστω με την βία, για να πάρει λεφτά. Δεν ξέχασα ποτέ αυτό το κοριτσάκι και το μάθημα που μου έδωσε.  

Δυστυχώς η κακή μου μοίρα, μου επιφύλαξε να ζήσω ύστερα από εξήντα χρόνια  μια παρόμοια σκηνή με τραγικά αποτελέσματα με μιαν άλλη άπορη κορασίδα, την πατρίδα μου. Εδώ το ρόλο της μάνας τον είχε ο φρεσκο-ψηφισμένος πρωθυπουργός της πατρίδας μου, που εκλέχτηκε λέγοντας ψέματα ότι υπάρχουν λεφτά, κατά την συνηθισμένη πρακτική όλων των πολιτικών, που  άλλα λένε προεκλογικά κι’ άλλα  κάνουν όταν εξαπατώντας τον λαό, εκλεγούν. 

Τον είδα να   στέκει με ύφος στρατηγού στο ακριτικό Καστελόριζο, και χωρίς να έχει ρωτήσει κανένα, λέει στην άπορη κορασίδα-Ελλάδα. “Μούλωσε μωρή, μούλωσε”. Προσκύνησε την αυτής μεγαλειότητα την τρόικα για να πάρεις λεφτά που δεν έχεις. Και η άπορη κορασίδα-Ελλάδα με φαγωμένη την προίκα της από τους κλέφτες, ψεύτες ,απατεώνες , “μουλώνει” αντί να πει με πείσμα το σωτήριο “Όχι”. 

Και τώρα “μουλωμένη” ανεβαίνει τον Γολγοθά της, σκύβοντας όλο και περισσότερο κάθε φορά που οι «προστάτες» της, ζητούν ξανά και ξανά λεφτά για λογαριασμό της. 

Αυτή η εικόνα του Καστελόριζου μ’ έχει στοιχειώσει, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου και οι συνέπειες της θα τυραννούν όλη την υπόλοιπη ζωή μου αλλά  και τις ζωές όλων των άλλων Ελλήνων για πολλές γενιές.  Εκτός αν……

Ρόδος 14/02/2013                                            

Χ. Βουτυράκης 

h_vout@yahoo.gr

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 

Ροδιακή στις 16/02/2013