Η Ελλάδα μπορεί;

Κύριε Περιπατητή, πριν από ένα μήνα και κάτι είχα διαβάσει το άρθρο σας με τίτλο «1η Μαρτίου» και μου δημιούργησε διάφορες σκέψεις. Αλλού πίστευα ότι συμφωνώ, σε άλλα ήμουν αντίθετος. Εκεί στο καφενείο, όπου με τον καφέ διαβάζω και την «ΠΑΤΡΙΣ», μπορεί ν’ ακούσει κανείς πολλά και διάφορα. Βλέπετε, είναι ο χώρος όπου συχνάζουν αυτοί που έχουν καιρό και δεν έχουν καμία άλλη ασχολία. Έτσι, κάθονται με τις ώρες και σχολιάζουν την καθημερινότητα.

Με αφορμή το άρθρο σας, όσοι το είχαν διαβάσει, πήραν αφορμή για συζήτηση πάνω στο επίμαχο θέμα της μετανάστευσης. Και με την ευκαιρία, όσοι δεν το είχαν διαβάσει, για να πάρουν μέρος στη συζήτηση και να έχουν γνώμη, κυκλοφόρησαν την εφημερίδα από χέρι σε χέρι. Έτσι, το άρθρο σας το διάβασαν οι περισσότεροι, εκείνο το πρωί. Πρόσεξα ότι στο τέλος επικράτησε μέσα στην αίθουσα του καφενείου κάποιος σκεπτικισμός. Εκείνοι που ξεκίνησαν λέγοντας ότι τα γράφετε με μια δόση … ισλαμοφοβίας, έδειξαν στη συνέχεια να είναι πιο συγκρατημένοι, πιο μετριοπαθείς και πιο προβληματισμένοι. Η δική μου γνώμη ήταν, πως τα γράφετε μάλλον συντηρητικά. Ότι μεταξύ σοβαρού και αστείου, τα λέτε «με το γάντι». Πιστεύω ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή και ότι τα δύσκολα και τα παράξενα είναι μπροστά μας. Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Πρόκειται για τις πρώτες … αψιμαχίες, για κάποιες αναγνωριστικές κινήσεις. Μου φαίνεται δύσκολο το ποτάμι να γυρίσει πίσω.

Η συγκεκριμένη μεταναστευτική ροή έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι το οικονομικό και το άλλο είναι το θρησκευτικό. Στην περίπτωση αυτή και τα δύο χαρακτηριστικά συμπίπτουν. Δηλ. αυτοί που προσπαθούν να έρθουν στην Ευρώπη αφενός είναι οικονομικοί μετανάστες, δηλ. άνθρωποι που αναζητούν μια καλύτερη ζωή και από την άλλη, στην πλειοψηφία τους είναι μωαμεθανοί. Χωριστά αν το δούμε, κανένα από τα δύο δεν είναι ούτε μεμπτό, ούτε επιλήψιμο. Όμως, και τα δύο μαζί, όταν βρίσκονται σε αντιπαράθεση σε ένα χώρο, όπως η Ευρώπη, όπου η πλειοψηφία βρίσκεται σε ένα γενικά υψηλότερο οικονομικό επίπεδο και χαρακτηρίζεται από ένα διαφορετικό θρήσκευμα, είμαστε πολύ κοντά στο να σχηματιστεί ένα εκρηκτικό μίγμα. Και σε πολλές περιπτώσεις αυτό το μίγμα έχει αρχίσει να δίνει τους πρώτους του σπινθήρες.

Όπως στο ποδόσφαιρο (αλλά και σε άλλα αθλήματα), όταν οι ομάδες παίζουν εκτός έδρας είναι πάντοτε συγκρατημένες. Σέβονται τον αντίπαλο και η ομάδα ξεκινά από το «να μη χάσει». Έτσι και οι πλειοψηφία των μεταναστών… ξέροντας ότι βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους, μακριά από τους δικούς τους, σε ένα τόπο ξένο, συμπεριφέρονται με σεμνότητα και προκαλούν τη συμπάθεια των κατοίκων στον τόπο που βρίσκονται, προσωρινά. Όμως, με την αύξηση του αριθμού των μεταναστών, εμφανίζονται και οι πιο ανυπόμονοι και απαιτητικοί … κάπου «βγαίνουν και τα μαχαίρια», δημιουργούνται τοπικά και κάποια έκτροπα και η εικόνα αρχίζει να θαμπώνει… Κάτω από την πίεση της δύσκολης ζωής που βιώνουν, διατυπώνονται οι πρώτες απαιτήσεις και οι διαμαρτυρίες που έχουν. Ο ίδιος άκουσα στην τηλεόραση μετανάστη να διαμαρτύρεται σε κάποιον αστυνομικό, λέγοντας: «Τώρα βρισκόμαστε στην Ε.Ε. Απαιτούμε να έχουμε τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών». Από μια μεριά μπορεί να ακούγεται λογικό. Μόνο που δεν βρίσκεται στην Ε.Ε. με νόμιμο τρόπο, ούτε και είναι κάτοικος χώρας της Ε.Ε. Για να το δούμε και λίγο με το μεγεθυντικό φακό, ας φανταστούμε ότι επιστρέφεις στην ωραία μονοκατοικία σου, που μόχθησες να τη φέρεις σ’ ένα λογαριασμό και στον κήπο σου υπάρχει μια σκηνή της οποίας ο «ένοικος», σου δηλώνει ότι μια που βρίσκεται εκεί, απαιτεί να έχει το ίδια δικαιώματα που έχεις κι εσύ (κι όχι μόνο στον κήπο, αλλά και μέσα στο σπίτι … και ίσως και δικαιώματα που έχουν να κάμουν με πρόσωπα της οικογένειάς σου).

Κύριε Περιπατητή, το πρόβλημα των μεταναστών, γίνεται ακόμα πιο οξύ, από το κλείσιμο των συνόρων των άλλων κρατών της Ε.Ε. με αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των μεταναστών στη χώρα μας. Παρά το γεγονός, ότι όλοι δηλώνουν ότι η επιθυμία τους είναι να μεταβούν στη Γερμανία οι περισσότεροι ή σε άλλες χώρες της βόρειας Ευρώπης, γίνεται αντιληπτό ότι η φράση «στην Ελλάδα, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» ξεφεύγει από τα όρια του αστείου. Γιατί μόνο αστείο που δεν είναι το ότι οι μετανάστες στην Ειδομένη κρατούν πάνω από δυο βδομάδες κλειστή τη σιδηροδρομική γραμμή. Αποτέλεσμα η διακοπή της επικοινωνίας και η εισαγωγή εμπορευμάτων για την τροφοδοσία της αγοράς. Υπολογίστε το οικονομικό κόστος σε ένα ήδη επιβαρυμένο κλάδο, του οποίου η δυσχερής πορεία αντανακλά αρνητικά στη ζωή όλων μας. Σε άλλη περίπτωση, μετανάστες –κατά βούληση- καταλαμβάνουν το οδόστρωμα και διακόπτουν (δηλ. απαγορεύουν) τη διέλευση πεζών και οχημάτων. Φανταστείτε να πηγαίνετε στο σπίτι σας με το αυτοκίνητο και καθ’ οδόν να διαπιστώσετε ότι οι μετανάστες σας κλείνουν το δρόμο. Ή να έχετε ένα χωράφι (από το οποίο περιμένετε να ζήσετε, ως γεωργός) και να μην μπορείτε να το οργώσετε, επειδή έχει καταληφθεί από τις σκηνές των μεταναστών…

Κατανοώ την καλή διάθεση που υπάρχει, διάχυτη, σε πολύ κόσμο, απέναντι στην προσπάθεια όλων αυτών των ανθρώπων, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανέχειας. Και ένα πτηνό πληγωμένο και ένα ταλαίπωρο ζωάκι αν το δούμε στο δρόμο μας θα το μαζέψουμε για να το περιθάλψουμε. Πολύ περισσότερο αν είναι αυτοί κάποιοι συνάνθρωποί μας. Τα παραδείγματα βοήθειας και συμπαράστασης είναι άπειρα, όπως διαπιστώνουμε βλέποντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Όμως, για τη χώρα μας το πρόβλημα έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι ότι ζούμε σε μια δυσχερή οικονομική συγκυρία και λόγω της οποίας αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί ότι η παροχή βοήθειας δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ χρόνο, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Το άλλο είναι πως όλοι όσοι ζούνε στην ανέχεια, σε όλη την Αφρική και στην Ασία, έχουν για στόχο τους την Ευρώπη και αναγκαστικά συγκεντρώνονται στον αδύνατο κρίκο εισόδου, που είναι η χώρα μας.

Είδαμε και την «παρά φύσιν» (sic) εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην αναχαίτιση της διακίνησης από την Τουρκία στα νησιά μας. Δεν ακούσαμε κάποιο –έστω και πρόχειρο- απολογισμό της επιχείρησης. Και η παρουσία του ΝΑΤΟ είναι «παρά φύση», επειδή δεν προβλέπεται από το καταστατικό της ίδρυσής του να αναλαμβάνει και να εμπλέκεται σε επιχειρήσεις αυτού του είδους… Βλέπουμε και την εξέλιξη της Ευρω-Τουρκικής συμφωνίας. Και αυτή δεν αποφέρει καρπούς, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, όπου οι προοριζόμενοι για επανεγκατάσταση, δηλ. οι επιστροφές στην Τουρκία είναι «σταγών εν τω ωκεανώ»… αφήστε που κάποιες ομάδες μεταναστών εξαφανίζονται καθ’ οδόν και η αστυνομία τους ψάχνει (κωμικοτραγικό). Κατά μέρος το γραφειοκρατικό κώλυμα, κατά το οποίο δεν επιτρέπεται η μετακίνηση αν δεν έχει ξεκαθαρίσει το θέμα της παροχής ασύλου, πράγμα που ώθησε όλους σχεδόν τους μετανάστες να υποβάλλουν αίτηση για άσυλο. Γράφε «καθυστέρηση»… Κερδισμένη από τη συμφωνία αυτή, θα είναι η Τουρκία, που με την κατάργηση της βίζας, τα 75 εκατομμύρια από τους γείτονές μας, θα περιδιαβαίνουν ανενόχλητοι την Ευρώπη!

Κύριε Περιπατητή, διαβάζουμε, κατά διαστήματα, ότι κι εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός μεταναστευτικός και ότι συμπάσχουμε και έχουμε ηθική υποχρέωση κ.λπ. Οι πρόσφυγες του ’22, που ήρθαν στη χώρα μας, ήταν … 200% Έλληνες, όπως είναι όλοι οι Έλληνες που ζουν εκτός συνόρων. Και πάλι, όμως, χρειάστηκαν δεκαετίες προσαρμογής… Οι Έλληνες που μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, έως και τα μέσα του περασμένου αιώνα, σε Αμερική και Αυστραλία, κυρίως, προσαρμόστηκαν, προόδευσαν και κάποιοι μεγαλούργησαν όπου κι αν εγκαταστάθηκαν, μη έχοντας μεγάλες διαφορές στη νοοτροπία και κυρίως στη θρησκεία! Άρα, μιλάμε για άλλο πράγμα. Κοινή ευχή, όλων μας, είναι να δοθεί σύντομα η καλύτερη και όσο γίνεται πιο ανώδυνη λύση στο πρόβλημα αυτό. Αρκεί να δούμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις κι όχι να αναζητούμε… σοβαρούς επενδυτές εκεί όπου βασιλεύει η ανέχεια. Διαφορετικά, μακροπρόθεσμα, αφού ούτε η Ευρώπη θα αντέξει σε ένα υπέρογκο μεταναστευτικό κύμα… η Ελλάδα μπορεί;

Ευχαριστώ ( Κ.Ι.Μ. )

Ep.Peripatitis@gmail.com

Πηγή: http://www.patris.gr/