Να σκέπτεσαι και ... να ενεργείς

Η διαφορά μεταξύ φτωχών και πλούσιων χωρών δεν έγκειται στην ηλικία της χώρας.

Αυτό αποδεικνύεται από χώρες όπως η Ινδία και η Αίγυπτος,

που έχουν ιστορία 2000 χρόνων όμως είναι φτωχές.

Από την άλλη ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, που πριν από 150 χρόνια ήταν άνευ σημασίας, σήμερα είναι ανεπτυγμένες και πλούσιες χώρες.

Η διαφορά μεταξύ φτωχών και πλούσιων χωρών δεν έγκειται στο  φυσικό πλούτο που διαθέτουν.

Η Ιαπωνία είναι χώρα περιορισμένης έκτασης, κατά 80% ορεινή, ανεπαρκής  για καλλιέργεια και  κτηνοτροφία, αλλά η οικονομία της είναι δεύτερη στον κόσμο.  Η χώρα μοιάζει με ένα απέραντο πλωτό εργοστάσιο, που εισάγει πρώτες ύλες απ’ όλο τον κόσμο και εξάγει βιομηχανικά προϊόντα.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Ελβετία, η οποία δεν έχει φυτείες κακάου, έχει όμως την καλύτερη σοκολάτα στον κόσμο.  Παρ’ όλη τη μικρή της έκταση αυτή η χώρα έχει αναπτύξει την κτηνοτροφία και το έδαφός της καλλιεργείται 4 μήνες το χρόνο.  Σα να μην ήταν αυτό αρκετό, παράγει γαλακτοκομικά προϊόντα αρίστης ποιότητας.  Είναι μια χώρα που εκπέμπει μια εικόνα ασφάλειας, τάξης και μόχθου.

Ανώτεροι υπάλληλοι πλουσίων χωρών που επικοινωνούν με αντίστοιχους ανώτερους υπαλλήλους φτωχών χωρών δείχνουν ότι δεν υπάρχει σημαντική διανοητική διαφορά μεταξύ τους.

Ούτε και η ράτσα ή το χρώμα της επιδερμίδας έχουν καμιά σημασία: οι μετανάστες, που στις χώρες τους αποκαλούνται τεμπέληδες, αποτελούν την παραγωγική δύναμη των πλούσιων Ευρωπαϊκών χωρών.

Πού έγκειται λοιπόν η διαφορά;

Η διαφορά έγκειται στη στάση των ανθρώπων όπως αυτή έχει διαμορφωθεί δια μέσου των ετών από την παιδεία και την κουλτούρα (καλλιέργεια).

Αναλύοντας τη συμπεριφορά των ανθρώπων σε πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες βρίσκουμε, ότι η πλειονότητα των ανθρώπων ακολουθεί τις ακόλουθες αρχές στη ζωή της:

1. Ηθική ως βασική αρχή.

2. Ακεραιότητα.

3. Υπευθυνότητα.

4. Σεβασμός προς τους νόμους και τους κανόνες.

5. Σεβασμός των δικαιωμάτων των συμπολιτών τους.

6. Αγάπη για την εργασία.

7. Αγώνας για αποταμίευση και επένδυση.

8. Βούληση για πολύ μεγάλη δράση.

9. Ακρίβεια.

Στις φτωχές χώρες μόνο μια μικρή μειονότητα ακολουθεί αυτές τις βασικές αρχές στην καθημερινή της ζωή.

Δεν είμαστε φτωχοί επειδή έχουμε έλλειψη πρώτων υλών ή επειδή η φύση είναι σκληρή απέναντί μας.

Είμαστε φτωχοί επειδή μας λείπει η σωστή στάση.

Μας λείπει η βούληση να συμμορφωνόμαστε και να διδάσκουμε αυτές τις λειτουργικές αρχές των πλούσιων και ανεπτυγμένων κοινωνιών.

Εάν δεν προωθήσετε αυτό το μήνυμα τίποτα κακό δεν πρόκειται να σας συμβεί.  Ούτε το κατοικίδιό σας θα πεθάνει, ούτε θα απολυθείτε από τη δουλειά σας, ούτε θα έχετε γρουσουζιά για επτά χρόνια, ούτε θα αρρωστήσετε.

Αν αγαπάτε τη χώρα σας, ενεργήστε με τέτοιο τρόπο που αυτό το μήνυμα να κυκλοφορήσει σε πολύ κόσμο και να του δώσει τη δυνατότητα να σκεφτεί και

ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΝΑ ΔΡΑΣΕΙ!!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΒΟΜΒΑ

Σε 10 τρις δολλάρια υπολογίζουν οι ΗΠΑ το πετρέλαιο και το αέριο της Ελλάδας. 38 δις μόνο ο χρυσός της Θράκης!

Από τον Νίκο Μαρινάκη 

Για όσους δεν γνωρίζουν τι θα πει Έλληνας και Ελλάδα που “τάχα” πάει για φούντο…..

1. Είμαστε μια χώρα που ελέγχει μια χερσαία και θαλάσσια έκταση όση είναι η Γερμανία και η Αυστρία μαζί (450.000 τετρ. χιλιόμετρα), αφού εκτεινόμαστε από την Αδριατική ως τις ακτές του Λιβάνου (περιλαμβανομένης της Κύπρου μας) και από το τριεθνές στον Έβρο ως ανοιχτά της Λιβύης. Θέλεις ΔΥO ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο για να πας από το πιο δυτικό (Κέρκυρα) στο πιο ανατολικό άκρο του Ελλαδικού χώρου (Λάρνακα).

Σαν να πετάς δηλαδή από τις Βρυξέλλες προς τη Μασσαλία.

2. Στον κόσμο ζουν συνολικά 17.000.000 Ελλαδίτες, Κύπριοι,

Βορειοηπειρώτες, Κωνσταντινουπολίτες, Ίμβριοι, Τενέδιοι κλπ.

3. Είμαστε 2οι στον κόσμο σε καταθέσεις στην Ελβετία.

4. Δεχόμαστε 16.000.000 τουρίστες τον χρόνο και διαθέτουμε μια

σημαντική τουριστική βιομηχανία.

5. Έχουμε τρία πολύ μεγάλα ναυπηγεία που κατασκευάζουν κάθε είδος πλοίου .

6. Έχουμε βιομηχανίες αμαξωμάτων που κατασκευάζουν βαρέα φορτηγά, λεωφορεία, τρόλεϊ, βαγόνια τραίνων, επικαθήμενα, μπετονιέρες, βυτία κλπ.

7. Διαθέτουμε 2.400 υπερδεξαμενόπλοια και μεγάλα φορτηγά πλοία είμαστε έτσι 1οι στον κόσμο στην εμπορική ναυτιλία, ενώ άλλα 1.500 τεράστια τάνκερ και φορτηγά έχουν οι Κύπριοι πλοιοκτήτες -5οι στον κόσμο.

8. Είμαστε 2οι παγκοσμίως στο πρόβειο γάλα, 3οι στις ελιές, 3οι

παγκοσμίως στον κρόκο, στα ακτινίδια, στα ροδάκινα.

9. Είμαστε 1οι στον κόσμο σε νικέλιο, 1οι σε λευκόλιθο, 1οι στον κόσμο σε υδρομαγνησίτη, 1οι στον κόσμο σε περλίτη, (1.600.000 τόννοι), 2οι παγκοσμίως σε μπετονίτη (1.500.000 τόννοι), 

1οι στην ΕΕ σε βωξίτη (2.174.000 τόννοι), 1οι και σε χρωμίτη, 1οι και σε ψευδάργυρο, 1οι και σε αλουμίνα.

10. Έχουμε την 2η καλύτερη Πολεμική Αεροπορία στο ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ, ενώ οι Τούρκοι είναι προτελευταίοι), ενώ έχουμε και το 2ο καλύτερο Πολεμικό Ναυτικό στο ΝΑΤΟ, με την Τουρκία να είναι ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!

11. Έχουμε νοτίως της Κρήτης 175 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, το 3ο μεγαλύτερο κοίτασμα παγκοσμίως. Εν τω μεταξύ ο χρυσός που υπάρχει στην Θράκη μας αξίζει 38 δις ευρώ. Έχουμε εκεί, στην Μακεδονία και την Θράκη , τα 3 μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού της Ευρώπης. Η αξία του πετρελαίου και του αερίου μας είναι – κρατηθείτε – 10.000.000.000.000 (10 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΆΡΙΑ !) όπως αναφέρει το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ, το ΥΣΓΣ.

Αυτή τη χώρα πάνε να ξεπουλήσουν για 340 δις;

Πηγή: http://www.kourdistoportocali.com

Αν ήξερε ο άνθρωπος τι του προσφέρει η φύση…

«Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), επισημαίνοντας και αναγνωρίζοντας το πρόβλημα της υποβάθμισης και καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, καθιέρωσε την 5η Ιουνίου ως Παγκόσμια Ημέρα για το Φυσικό Περιβάλλον»

Της Βένης Παπαδημητρίου

Βένη Παπαδημητρίου

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, 5η Ιουνίου, βρίσκει την Ελλάδα σε οικονομική αλλά και σε.. περιβαλλοντική κρίση. 

Το περιβάλλον της χώρας μας ήταν και είναι παντελώς απροστάτευτο και έρμαιο της άγνοιας των «κατακτητών» του. 

Πολύ περισσότερο σήμερα, που ο Έλληνας αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα, το τελευταίο που θα σκεφθεί- και αν το σκεφθεί- είναι το περιβάλλον. Και η σημερινή ημέρα, μάλλον δεν έχει καμιά σημασία για κείνον, καθώς κοιτάζει μόνο την άδεια… τσέπη του.

Κι όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό. Απειλείται η ίδια η ύπαρξή του, εάν αυτό κινδυνεύσει να καταστραφεί.

Το κλίμα της Ελλάδας έχει αλλάξει. Τα επιστημονικά σενάρια είναι εφιαλτικά, αν και υπάρχουν οι αισιόδοξες φωνές.

Παρ αυτά, ζούμε την αύξηση της θερμοκρασίας στην πρωτεύουσα και σε άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Σημάδια ερημοποίησης έχουν εμφανιστεί σε περιοχές της χώρας, σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. Οι υδάτινοι πόροι λιγοστεύουν.

Μεγάλες καταστροφές έχει υποστεί ο δασικός πλούτος της χώρας μας. Πριν από 100 χρόνια τα δάση κάλυπταν το 50% της επιφάνειας της, σήμερα καλύπτουν μόνο το 12%. Πυρκαγιές, εκχερσώσεις, ανεξέλεγκτη βόσκηση, διάβρωση, νόμοι και δασική πολιτική ήταν οι βασικοί παράγοντες.

Σε ότι αφορά τη γεωργική γη, είναι ορατοί πλέον οι κίνδυνοι παγκοσμίως από την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων και άλλων τοξικών ουσιών τόσο στο έδαφος όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον, στην πανίδα, στις θάλασσες, στις λίμνες και στα ποτάμια.

Αν και για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, άρχισαν να λαμβάνονται κάποια μέτρα από την Ε.Ε. ωστόσο αυτά δεν προστατεύουν την Ελληνική γεωργική γη, που πλήττεται από την αλόγιστη αλλαγή της χρήσης της.

Γι’ αυτό θεωρείται αναγκαίο, να προσεγγίσουμε σοβαρά και με προτεραιότητα, το θέμα της πολιτικής χρήσεων εδαφών, του χωροταξικού σχεδιασμού, του Δασολογίου, των Δασικών χαρτών και του Εθνικού κτηματολογίου. Έχουμε χρέος στη νέα γενιά της Ελλάδας να αφήσουμε γόνιμη και εύφορη γη για να την αξιοποιήσει στο διηνεκές, τώρα μάλιστα σε μια περίοδο κρίσης που ο πρωτογενής τομέας συμβάλει ενεργά στην έξοδο μας από την κρίση.

«Μια σειρά νέων παραγόντων, έχουν διαμορφώσει μια εντελώς καινούργια κατάσταση, που εγκυμονεί κινδύνους για το μέλλον του τόπου και απαιτεί τη λήψη επειγόντων και ριζικών μέτρων. Νέοι κλάδοι παραγωγής αναπτύσσονται στο βιομηχανικό τομέα, μεταλλουργία – χημικές βιομηχανίες – διυλιστήρια κ.λ.π., οι οποίοι είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικοί για το περιβάλλον. 

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα παρουσιάζονται και νέοι κίνδυνοι για το περιβάλλον της χώρας μας που αφορούν την εξόρυξη χρυσού την διαχείριση των απορριμμάτων κ.α.», αναφέρει σε ανακοίνωση του το ΓΕΩΤΕΕ, παράρτημα Ανατολικής Μακεδονίας, προσθέτοντας: «Η βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας μας έγινε ανισομερώς. 

Ο πληθυσμός της Αττικής έχει ξεπεράσει τα 5 εκατ. κατοίκους. Σ’ αυτή την τεράστια πληθυσμιακή συσσώρευση στην πρωτεύουσα αλλά και στην Θεσσαλονίκη και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, πρέπει να προστεθεί η πολεοδομική συγκέντρωση και η πυκνότητα συγκοινωνιών, η οποία δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα που αφορούν τις συνθήκες διαβίωσης, την επάρκεια χώρων πρασίνου για τους κατοίκους, την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, την ρύπανση των θαλασσών»

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για να καλύψει ο σημερινός άνθρωπος τις βιοτικές του ανάγκες, χρειάζεται 70 φορές περισσότερη ενέργεια απ’ τον πρόγονό του των προϊστορικών χρόνων.

Γεγονός που δημιουργεί επιτακτική την ανάγκη για την ορθολογική αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας όπως είναι η ηλιακή η αιολική και η γεωθερμική.

Κι όμως. Αν ήξερε ο σύγχρονος άνθρωπος τις πολύτιμες υπηρεσίες που αφιλοκερδώς και απρόσκοπτα μας παρέχει το περιβάλλον, τότε είναι βέβαιο ότι θα αναθεωρούσε πολλές από τις απόψεις του για τον τρόπο χρήσης του. 

Το περιβάλλον δεν είναι ξεκομμένο από τον άνθρωπο, την πρακτική του δράση, τις κοινωνικές και οικονομικές του σχέσεις. Υπάρχουν οργανικοί δεσμοί ανάμεσα στον άνθρωπο και το φυσικό του περιβάλλον. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει έξω από αυτό που αποτελεί τη φυσική του προέκταση. Ούτε να μεταχειρίζεται τη φύση εχθρικά προσπαθώντας να την υποτάξει και να κυριαρχήσει πάνω της.

Πηγή: http://www.giannena-e.gr

Θάνατος στα κουνούπια

Φυσικά-οικολογικά εντομοαπωθητικά για να μη μας πίνουν το αίμα

Από: ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ  (13.07.2013 )

Oκ, δε λέμε! Να υπάρχουν μερικά κουνούπια να κάνουν δουλειά στο οικοσύστημα. Αλλά γιατί 3.500 είδη; Και το κυριότερο, γιατί να μας κάνουν σουρωτήρια και να ξυνόμαστε σαν τρελοί;

Και γιατί να ζουζουνίζουν στ’ αυτιά μας την ώρα που πέφτουμε για ύπνο; Χώρια την ελονοσία και τον Κίτρινο Πυρετό -αν ζούσαμε στην Ινδία.

Για να γλιτώσουμε, λοιπόν, από τα τσιμπήματα, μαζέψαμε μερικές οικολογικές και εύκολες λύσεις. Αιθέρια έλαια, νεράκι, μπαχαρικά και ζαρζαβατικά, επιστρατεύονται για τον άνισο πόλεμο μεταξύ ανθρώπων και κουνουπιών.

ΑΙΘΕΡΙΑ ΕΛΑΙΑ:

Τα καλύτερα εντομοαπωθητικά φτιάχνονται από αιθέρια έλαια. H διάσημη citronella, η λεβάντα και ο ευκαλύπτος είναι τα πιο διαδεδομένα και αποτελεσματικά. Τα βρίσκουμε στα φαρμακεία σε σταγόνες.

Οι οδηγίες είναι απλές: γεμίζουμε τα 2/3 ενός βαποριζατέρ με νερό (χωρητικότητα 110 γραμμαρίων), προσθέτουμε περίπου 5 σταγόνες από συνδυασμό ελαίων, όπως ευκάλυπτο, λεβάντα, σιτρονέλα και ψεκάζουμε.

ΦΥΤΑ/ΖΑΡΖΑΒΑΤΙΚΑ/ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ:

Για τις βραδιές που καθόμαστε γύρω από το τραπέζι του κήπου ή της βεράντας, οι λύσεις είναι πολλές: μερικά γλαστράκια με βασιλικό μπορούν να γίνουν αποτελεσματικό τείχος ανάμεσα σ’ εμάς και τα κουνούπια.

Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και το λεμόνι με το γαρίφαλο: απλώς κόβουμε ένα λεμόνι στη μέση και καρφώνουμε πάνω στη σάρκα του καμιά δεκαριά καρφάκια αρωματικό γαρίφαλο.

Επίσης στα κουνούπια δεν αρέσει καθόλου το σκόρδο, οπότε μπορούμε να το παρακάνουμε στο τζατζίκι. Αν όμως δεν αρέσει ούτε και σ’ εμάς, το βαμπιρικό σκηνικό μιας σκελίδας σκόρδου κρεμασμένης κοντά μας, θα τα κρατήσει σε απόσταση.

ΕΚΠΛΗΞΗ: Σε SOS καταστάσεις, λίγο στοματικό διάλυμα με άρωμα μέντας σε βαποριζατέρ, αν ψεκαστεί κοντά στα φυτά ή στο σπίτι κρατά τα κουνούπια μακριά.

Είναι προνόμιο να μιλάς ελληνικά

Από Ζέττη Βαρδάκη

Τα Ελληνικά είναι «νοηματική» γλώσσα. Δηλαδή το σημαίνον (λέξη) και το σημαινόμενο (έννοια) έχουν προωτογενή σχέση.  

Ο φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. 

Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».  

Και επειδή “Ἀρχή σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις", όπως έλεγε ο Αντισθένης, ας δούμε κάποια παραδείγματα.

ἄρχων < ἄρα(: γη) + ἔχων => ἀρχοντας (αφού η κατοχή γης ήταν προϋπόθεση εξουσίας)

βοηθός <(βοή (φωνή) + θέω (: τρέχω ) => αυτός που τρέχει στο κάλεσμα.

ἀστήρ  < ἀ στερητικό +  θέμα -στη  του ἵστημι (: στέκομαι) => αυτός που δεν στέκεται, που κινείται ( οι αρχαίοι είχαν μελετήσει τις κινήσεις των άστρων).

φθόνος < φθίνω (: μειώνω) => αυτός που  που μειώνει, καταστρέφει.

ἄφθονος < ἀ στερητικό + φθίνω => κάτι που δεν φθίνει, δεν τελειώνει.

ὡραῖος < ὥρα => αυτό που είναι στην (καλύτερη) ώρα του.

ἐλευθερία < ἐλεύθω  (:πηγαίνω) +ἐρῶ  (: αγαπώ) =>  το να πηγαίνεις όπου αγαπάς.

ἄγαλμα < ἀγάλλομαι (: ευχαριστιέμαι) => αυτό που ευχαριστεί ( θεούς ή θνητούς).       

ἀγαλλίασις < ἀγάλλομαι + ἴαση(: γιατρειά) => η ευχαρίστηση που γιατρεύει.

πειρούνι < πείρω (: τρυπώ).

οἰσοφάγος < οἴσω (μέλλοντας του φέρω) + ἔφαγον => το όργανο που μεταφέρει την τροφή.

Από τα παραπάνω προκύπτει ακόμη ένα συμπέρασμα: η ορθογραφία των λέξεων - το ότι υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι ) - δεν αποτελεί παράγοντα δυσκολίας, αντιθέτως η ορθογραφία υπηρετεί το να γίνεται κατανοητή η ετυμολογία της λέξης και μέσω αυτής η σημασία της.  Για παράδειγμα η  λέξη κρυμμένος  (αυτός που έχει κρυφθεί) φυσικά δεν θα μπορούσε να γραφεί «κριμένος» (αυτός που έχει κριθεί).  Όποιος καταλάβει τη λογική της ορθογραφίας των ελληνικών λέξεων δεν δυσκολεύεται να γράφει σωστά!

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά:

Η Ελληνική γλώσσα δεν έκρυβε μόνο σοφία είχε και μουσικότητα. Στην αρχαιότητα η γλώσσα ονομαζόταν «αὐδή» από το ρήμα «ἄδω» = τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή αυτοί δεν ξέρουνε γλώσσες, μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

Ο Κικέρων έγραψε:

"Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν την γλώσσα των Ελλήνων!"

Ο Γκαίτε έγραψε:

 "Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα."

Ο Γιάννης Ξενάκης είπε:

"Η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσης είναι εφάμιλλος της συμπαντικής."

Είναι προνόμιό σου να μιλάς ελληνικά, αλλά δεν είναι δικαίωμά σου να τα αλλοιώνεις

Τα ελληνικά είναι αρχαία γλώσσα που μιλιέται και γράφεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα. Βέβαια έχουν επέλθει πολλές αλλαγές στο πέρασμα των αιώνων, αλλά η μετεξέλιξη στη γλώσσα είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, αφού η γλώσσα ως ζωντανός οργανισμός παρακολουθεί τη ζωή των ανθρώπων που τη μιλούν και εξυπηρετεί τις ανάγκες τους.

Το θέμα δεν είναι οι αλλαγές αλλά οι αλλοιώσεις στη γλώσσα, όπως αυτή της  «μεταρρύθμισης» του 1981, όταν καταργήθηκε η περισπωμένη, τα πνεύματα και το τελικό –ν (εκτός εξαιρέσεων).  Αυτές τις παρεμβάσεις είχε σχολιάσει τότε ο Οδ. Ελύτης με περισσή ειρωνεία στο κείμενο ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗΝ ΤΟΥ ΗΧΟΥ:

«Πονάει δόντι, βγάζει δόντι, ποὺ ἔλεγαν οἱ παλαιοί. Πονάει περισπωμένη, βγάζει περισπωμένη· πονάει δασεῖα, βγάζει δασεῖα. Καὶ λαμπρὰ ταιριάζουν ὅλα.[…]  Κανένας Ἡρώδης δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ διατάξει τέτοιαν γενοκτονία, ὅπως αὐτὴ τοῦ τελικοῦ -ν· ἐκτὸς κι ἂν τοῦ ᾿λειπε ἡ ὀπτικὴ τοῦ ἤχου.

Τα τελευταία χρόνια η γλώσσα αντιμετωπίζει καινούργιο εχθρό και φοβάμαι ότι θα έχει τα η μοίρα των καταστραμένων κάστρων που έπεσαν γιατί τα πρόδωσαν από μέσα. Ο λόγος για την  απαράδεκτη αλλοίωση που υφίσταται η γλώσσα με τα greeklish.

Σήμερα οι τεχνικοί λόγοι που επέβαλαν τη χρήση λατινικών γραμμάτων στην αρχή της ηλεκτρονικής εποχής δεν υφίστανται. Όμως όλο και περισσότεροι γράφουν greeklish. Γιατί; Υποθέτω γιατί δεν ξέρουν ελληνικά. Γιατί είναι είναι παθολογικά ανορθόγραφοι και θέλουν να συγκαλύψουν την αδυναμία τους. Γιατί είναι εγκληματικά επιπόλαιοι και ανεύθυνοι ώστε να θέλουν να διαφοροποιούνται αλλοιώνοντας τη γλώσσα.  Γιατί δεν έχουν παιδεία, ώστε ευλόγως το "ἀσολοικίστως καί ἀβαρβαρίστως διαλέγεσθαι" δεν τους λέει τίποτα.

Τα greeklish δεν είναι κάτι καινούργιο είναι πολύ παλιό εφεύρημα. Η απόδοση της ελληνικής γλώσσας με λατινικά γράμματα χρησιμοποιήθηκε και στο παρελθόν σε εποχές που ο ελληνισμός βρισκόταν υπό ξένη κατοχή.  Σαν τα greeklish ήταν τα Καραμανλήδικα, τα Φραγκολεβαντίνικα, τα Φραγκοχιώτικα και τα Φραγκοβλάχικα. Καραμανλήδικα έγραφαν οι Έλληνες ορθόδοξοι της Καππαδοκίας στους οποίους επιβαλλόταν ως επίσημη γλώσσα η τουρκική. 

Τα Φραγκολεβαντίνικα κλπ. χρησιμοποιούνταν στο Αιγαίο επί Ενετοκρατίας. Υπάρχουν αρκετά δείγματα από αυτόγραφα χειρόγραφα της αναγέννησης, όπου ελληνικά κείμενα είναι γραμμένα με αυτόν τον τρόπο, όπως π.χ. η κωμωδία "Fortounatos" από τον Μάρκο Αντώνιο Φώσκολο (1655). Υπάρχουν ακόμα δείγματα από βιβλία τυπωμένα με τέτοιο τρόπο, όπως το βιβλίο "I Mera tou Hristianou" που φυλάσσεται σήμερα στο Βενετικό Μουσείο της Νάξου. Τα φραγκολεβαντίνικα βρίσκονταν σε χρήση ακόμη και στα μέσα του 20ου αιώνα όπως δείχνουν επιστολές που στέλνονταν από το μέτωπο της Αλβανίας το 1940.

Πάντως όλοι οι παραπάνω όροι που αναφερόταν στην χρήση των greeklish είχαν υποτιμητική σημασία, γιατί οι άνθρωποι του προπερασμένου και του περασμένου αιώνα πίστευαν ότι οι  λέξεις ντύνουν τις ιδέες και δεν επιτρέπεται να είναι κουρέλια. 

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά:

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά, μια γλώσσα που έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή, παρέα, φιλότιμο, αἰδώς. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.         

Η Ελληνική έχει 5.000.000 λέξεις. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι "εξόδευσαν", για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την "βαπτίσουν" με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη.    

Ο πλούτος της γλώσσας  ενός λαού είναι μάρτυρας του βάθους  της σκέψης του.   Για παράδειγμα: Οι Ελληνες χρησιμοποιούσαν τη λέξη ἄγαλμα από το ἀγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) για να ονομάσουν τα ομοιώματα προς τιμήν των θεών και των θνητών. Οι Λατίνοι χρησιμοποιούσαν τη λέξη  statua (από το ρήμα ἵστημι) που σημαίνει αυτό που στέκεται. Από δώ φαίνεται η τεράστια διαφορά στη φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών και των δύο πολιτισμών και  επιβεβαιώνεται ότι: «Ἀπλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη»

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά:

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά, τη γλώσσα όπου  πρωτογράφτηκε ιστορία, φιλοσοφία, ποίηση, θέατρο, μαθηματική θεωρία, αστρονομία, ιατρική.

Είναι προνόμιο να μιλάς Ελληνικά:

Είναι γνωστό ότι στις Ευρωπαϊκές γλώσσες υπάρχουν χιλιάδες ελληνικές λέξεις για να αποδοθούν όροι της επιστήμης, της πολιτικής, του δικαίου, της τέχνης.

Εκείνο όμως που είναι εξ ίσου αξιόλογο είναι να αναγνωρίζουμε ελληνικές λέξεις μέσα στην καθομιλουμένη των Ευρωπαϊκών γλωσσών και να προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε το σαγηνευτικό γλωσσικό τους ταξίδι. Γιατί; Γιατί η αναζήτηση της ετυμολογικής ρίζας των λέξεων είναι στην πραγματικότητα η αναζήτηση της συναρπαστικής ανάμειξης και αλληλεπίδρασης των πολιτισμών.

Ας πάρουμε κάποιες λέξεις της αγγλικής γλώσσας:

carat < αραβικά qirat < μεσαιωνκά λατ. caratus < αρχ. κεράτιον (κερατάκι) που σήμαινε το κουκούτσι του χαρουπιού που το χρησιμοποιούσαν σαν μέτρο βάρους.

money < Μονήτης, επίθετο της Ήρας στο τέμενος της οποίας βρισκόταν το νομισματοκοπείο στη Ρώμη.

bank από το λατινικό pango (συμφωνώ, συνάπτω) < αρχ. πήγνυμι.

brave < λατ. barbarus < αρχ. βάρβαρος.

exist < λατ. exsisto (προέρχομαι, γεννιέμαι) < αρχ. ἐξίσταμαι.

brother < λατ. frater < αρχ. Φράτηρ.

colonie <λατ. colonia< αρχ. Κολώνια.

disaster < δυσ-ἀστήρ (δυσοίωνος).

exit < λατ. exite (προστακτική: εξέλθετε) < αρχ. ἔξιτε (προστακτική: εξέλθετε).

marmelade <λατ. melimelum < αρχ. μελίμηλον (κυδώνι).

pause < λατ. pauso < αρχ. Παύω.

sponsor < λατινικά spendo=δίνω εγγυήσεις < αρχ. σπένδω σπονδή.

turbo < λατ. turbo (ρ: ταράζω, συγχέω) < τύρβη.

10 πράγματα που δεν ξέρετε για το καρπούζι

Το καρπούζι είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πλέον αγαπημένα φρούτα του καλοκαιριού, το οποίο δικαίως έχει λάβει το χαρακτηρισμό “βασιλιάς των καλοκαιρινών φρούτων”.

Διαβάστε τι αποκαλύπτει το iatropedia.gr για το αγαπημένο φρούτο.

Είναι γλυκό, δροσερό, ζουμερό τρώγεται φρέσκο, τρώγεται ως γλυκό κουταλιού αλλά ακόμη και... τηγανητό. Μπορεί να γίνει μια δροσερή γρανίτα, ή να συνδυαστεί με σκέτη φέτα δίπλα σε κάποια παραλία. Σήμερα θα μάθετε 10 πράγματα για το καρπούζι που δεν ξέρετε, τι προσφέρει στον οργανισμό και την υγεία μας, πότε εμφανίσθηκε στη χώρα μας πως το έλεγαν στην αρχαιότητα και πως καθιερώθηκε το σημερινό του όνομα.

Το καρπούζι εμφανίζεται σε ιερογλυφικά της Αρχαίας Αιγύπτου και καλλιεργείται από τον 10ο αιώνα μ.Χ. στην Κίνα, ενώ μόλις τον 13ο αιώνα εμφανίζεται στην Ευρώπη. Η ελληνική λέξη για τον καρπό είναι «υδροπέπων», αφού η λέξη «καρπούζι» προέρχεται από την αντίστοιχη τουρκική «karpuz».

10. Πολύχρωμες ποικιλίες

Κίτρινο, πορτοκαλί ή κόκκινο, το καρπούζι καλλιεργείται ανά τον κόσμο σε περισσότερες από 1.200 ποικιλίες που διαφοροποιούνται μεταξύ τους όχι μόνο βάσει του χρώματος αλλά και του σχήματος, και της υφής και των σπόρων. Επιπλέον μεγάλη διαφορά υπάρχει και στη γλυκύτητα της σάρκας, που διαβαθμίζεται ανάλογα με την ποικιλία. Έτσι το κίτρινο καρπούζι είναι λιγότερο γλυκό και διατηρείται περισσότερο χρόνο σε σχέση με το κόκκινο, ενώ το πορτοκαλί έχει στυφή γεύση και οι σπόροι απουσιάζουν εντελώς από το εσωτερικό του.

9. Χαμηλή θερμιδική πυκνότητα

Πλούσιο με σημαντικές βιταμίνες όπως Α και C, πολλών ανόργανων συστατικών και απουσία χοληστερόλης και λιπών, το καρπούζι είναι ένας απολύτως υγιεινός καρπός που δροσίζει χωρίς να παχαίνει. Με λίγα λόγια το καρπούζι όχι μόνο έχει λιγότερες θερμίδες από τα περισσότερα φρούτα, αλλά περιέχει και λιγότερα σάκχαρα. Επιπλέον, έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε νερό από άλλα φρούτα, γεγονός που αποτελεί σπουδαίο πλεονέκτημα, γιατί τροφές με πολύ νερό χορταίνουν περισσότερο χωρίς να επιβαρύνουν τον οργανισμό με θερμίδες. Το καρπούζι έχει, λοιπόν, αυτό που λέμε χαμηλή θερμιδική πυκνότητα, αποτελώντας σημαντικό «όπλο» σε μια ισορροπημένη διατροφή.

8. Φρούτο ή λαχανικό

Το καρπούζι αναγνωρίζεται ευρέως ως φρούτο και είναι στενά συνδεδεμένο με την κίτρινη κολοκύθα (φρούτο κι αυτή!), με την έννοια ότι ο καρπός του είναι γλυκός και καταναλώνεται ως επιδόρπιο. Το άλλο βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί το καρπούζι από τα λαχανικά είναι η επικονίαση, με την οποία γίνεται ο πολλαπλασιασμός του φυτού, με τη βοήθεια των μελισσών, σε αντίθεση με τα λαχανικά που δεν έχουν καμία σχέση με επικονίαση, καθώς τα περισσότερα είναι αυτογονιμοποιούμενα.

7. Παγκόσμια παραγωγή

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το καρπούζι έχει περίπου 1.200 ποικιλίες που καλλιεργούνται σε όλο τον κόσμο, ενώ ο αριθμός των χωρών που παράγουν και εξάγουν αυτό το φρούτο είναι πάνω από 100, επειδή η καρπουζιά μπορεί να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών. Το Νο1 στη λίστα της παγκόσμιας παραγωγής καρπουζιού διατηρεί η Κίνα, και μάλιστα με διαφορά από τις άλλες χώρες.

6. Σε συσκευασία δώρου

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, η παράδοση να προσφέρουν στην Κίνα και την Ιαπωνία το καρπούζι ως δώρο έχει τις ρίζες της στα αρχαία χρόνια, και μάλιστα αποτελούσε ένδειξη αγάπης και φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι τα τριαντάφυλλα και οι ανθοδέσμες είναι ξεπερασμένες, ενώ ένα τετράγωνο καρπούζι, για παράδειγμα,με τον απαραίτητο φιόγκο δείχνει και με το παραπάνω όλα τα… ζουμερά συναισθήματα!

5. Παράξενοι γευστικοί συνδυασμοί

Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε το καρπούζι ως φρούτο, που καταναλώνεται σκέτο και μας δροσίζει το καλοκαίρι, όμως σε διάφορες κουζίνες του κόσμου συνδυάζεται άριστα με… παράδοξα υλικά, δημιουργώντας νέες λαχταριστές γεύσεις. Για παράδειγμα, το καρπούζι ταιριάζει απόλυτα με φέτα και μπλε τυρί, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν να βάλουν στο πιάτο τους ένα «μπιφτέκι καρπουζιού με τυρί», το οποίο συνηθίζουν πολύ στον αραβικό κόσμο (Watermelon Burgers with Cheese). Επιπλέον, μια φέτα καρπούζι με προσούτο, λίγο μαλακό τυρί Brie και μπόλικο λεμόνι αποτελεί μια μοναδική γκουρμέ απόλαυση για κάθε ουρανίσκο!

4. Κρατήστε τους σπόρους

Οι σπόροι του καρπουζιού είναι απόλυτα ασφαλείς και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε καθόλου εάν καταπιείτε μερικούς! Έχουν απαλή υφή και είναι σχεδόν άγευστοι, ενώ σε αρκετές χώρες του κόσμου τους καβουρντίζουν και τους καταναλώνουν ως άριστο συνοδευτικό του καφέ και του τσαγιού ή απλώς σαν ένα σνακ για να… περνά η ώρα, προσθέτοντας λίγο αλάτι. Επιπλέον, μπορείτε να τους φυτέψετε και με λίγη φροντίδα και προσοχή στο πότισμα να έχετε εύκολα και γρήγορα τις δικές σας καρπουζιές.

3. Γιατροσόφια

Το καρπούζι ενδείκνυται να τρώγεται με άδειο στομάχι πριν από το δείπνο, καθώς καθαρίζει τον οργανισμό από τις τοξίνες και κρατά το πεπτικό σύστημα σε άριστη κατάσταση. εγκοπή. Θεραπευτική επίδραση ασκεί το καρπούζι στις παθήσεις του ήπατος, ενώ είναι αποτελεσματικό ως φρούτο σε κυστίτιδες και γενικά σε όλες τις φλεγμονές του ουροποιητικού συστήματος. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, αυτοί που πάσχουν από διάρροια πρέπει να καταναλώνουν αρκετό καρπούζι, ενώ τρεις μερίδες καρπουζιού την ημέρα δίνει λάμψη και διατηρεί το δέρμα σε άψογη κατάσταση.

2. 90% νερό

Το καρπούζι περιέχει περίπου 92% νερό και μόνο 5% ζάχαρη, γι’ αυτό και η κατανάλωσή του προκαλεί έντονη διούρηση. Κι αν αυτό θεωρείται από κάποιους… ενοχλητικό, σκεφτείτε ότι έτσι καθαρίζονται το αίμα από τα δηλητήρια και τα νεφρά από τα άλατα και τους μικρούς λίθους! Επίσης, η υπερβολική ποσότητα νερού που υπάρχει στο καρπούζι είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να το καταναλώνουμε αμέσως μετά το γεύμα ή το δείπνο, επειδή επηρεάζει αρνητικά την πέψη. Καλύτερα σκέτο κάποια άλλη ώρα.

1. Το μεγαλύτερο στον κόσμο

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, το μεγαλύτερο καρπούζι στον κόσμο «ζυγίστηκε» στα 108 κιλά περίπου! Καλλιεργήθηκε στο Τενεσί από τον Bill Carson στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και κατέχει επάξια μια θέση στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες εδώ και 22 χρόνια.

Πηγή: http://www.difernews.gr

Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι μαγνήτες κουνουπιών;

Αναρτήθηκε από Ion Maggos στις 16 Ιουλίου 2013  

Εάν νομίζετε ότι κάθε κουνούπι σε ακτίνα 80 χιλιομέτρων σας έχει κλειδώσει σαν στόχο, ενώ σπάνια δαγκώνουν τους φίλους σας, θα μπορούσατε να έχετε δίκιο. Περίπου το 20% από εμάς είναι άκρως δελεαστικοί για τα κουνούπια. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν κάποιους εκπληκτικούς λόγους.

«Αμφότερα και ο μεταβολισμός σας και μοναδική χημεία του σώματος σας – που είναι διαφορετική σαν τα δακτυλικά σας αποτυπώματα – παίζουν σπουδαίο λόγο για να καθορίσουν εάν είστε ή όχι ένας μαγνήτης κουνουπιών,» λέει ο καθηγητής εντομολογίες Dr. Phil Koehler του πανεπιστημίου της Florida. «Επίσης, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο βαθμός της ελκυστικότητας σας αλλάζει με τον χρόνο.»

Δείτε μερικές από τις ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις γιατί κάποιοι από εμάς είναι ιδιαίτερα νόστιμοι στόχοι για τα μικροσκοπικά βαμπίρ:

Τα κουνούπια προτιμούν την ομάδα αίματος Ο: Στην αναζήτηση τους για ένα γεύμα, τα κουνούπια περίπου διπλάσιες φορές είναι πιθανόν να προσγειωθούν σε ανθρώπους  με αίμα ομάδας Ο, παρά με ομάδα αίματος Α, σύμφωνα με μια Ιαπωνική μελέτη. Πράγματι αυτά τα έντομα που δαγκώνουν θεωρούν την ομάδα αίματος Ο πιο ανιχνεύσιμη από άλλες ομάδες αίματος, αναφέρουν οι ερευνητές. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκκρίνουν ουσίες που επιτρέπουν στα κουνούπια να αναγνωρίζουν την ομάδα αίματος πριν τσιμπήσουν.

Πότες της μπύρας, προσέχετε: Το να πιείτε ένα μπουκάλι μπύρας μπορεί να αυξήσει σημαντικά το ρίσκο να τσιμπηθείτε, σύμφωνα με μια ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της American Mosquito Control Association. Οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι, «τα κουνούπια που προσγειώνονται πάνω στους εθελοντές αυξάνει σημαντικά αφού πιούν μπύρα από ότι πριν πιούν.»

Προσέξτε την Πανσέληνο: Οι μικροσκοπικές αιματο-ρουφήχτρες είναι 500 φορές πιο ενεργές στην πανσέληνο, αναφέρει το American Mosquito Control Association (AMCA). Συνολικά, οι ώρες του μεγαλύτερου ρίσκου να τσιμπηθείτε είναι μεταξύ λυκόφωτος και αυγής, με τα θηλυκά κάποιων ειδών να ταξιδεύουν μέχρι 65 χιλιόμετρα σε αναζήτηση ενός γεύματος. (Τα αρσενικά κουνούπια δεν τσιμπάνε.)

Φοράτε τις κάλτσες σας: Η άσχημη μυρουδιά των βρώμικων ποδιών είναι κάτι στο οποίο δεν μπορούν να αντισταθούν τα κουνούπια, καθώς ένας γενναίος επιστήμονας ο Bart Knols, ανακάλυψε όταν κάθισε με τα εσώρουχα του στο εργαστήριο για να βρει ποια μέρη του σώματος σκοπεύουν περισσότερο. Βρήκε ότι 75% των εντόμων πήγαινε στα πόδια του. Αλλά όταν τα έπλυνε και έβαλε αποσμητικό, τα κουνούπια τσιμπούσαν τυχαία. Η ομάδα του επίσης ανέφερε ότι τα τυριά με άσχημη μυρουδιά, όπως το Limburger, που έχει το ίδιο συστατικό που είναι υπεύθυνο για την βρώμα των ποδιών -  επίσης τραβάει τα κουνούπια.

Τα κουνούπια γνωρίζουν ότι τα περιμένετε: Οι έγκυες κινδυνεύουν διπλάσια να τσιμπηθούν από τις μη έγκυες, αυξάνοντας το ρίσκο για αρρώστιες από  έντομα, σύμφωνα με μελέτη που έγινε στην Gambia. Οι αναλυτές υπέθεσαν ότι μια και οι γυναίκες στο τελευταίο στάδιο εγκυμοσύνης εκπνέουν 21% περισσότερο αέρα, τα κουνούπια έλκονται από την υγρασία και το διοξείδιο του άνθρακος στην αναπνοή τους.

Επίσης βρήκανε ότι οι κοιλιές των εγκύων γυναικών είναι ζεστότερες κατά ένα βαθμό, πράγμα που προκαλεί πτητικές ουσίες – που βγαίνουν με τον ιδρώτα και είναι ελκυστικές για τα κουνούπια – να υπάρχουν στο δέρμα. Πολλές άλλες μελέτες έχουν παρόμοια ευρήματα, λέγει ο Dr. Koehler, «αλλά υπάρχουν επίσης αποδείξεις ότι οι γυναίκες είναι περισσότερο ελκυστικές για τα κουνούπια κατά την διάρκεια ορισμένων φάσεων του κύκλου τους.» Οι μελέτες έχουν ανάμικτες αποτελέσματα εάν οι άνδρες ή οι γυναίκες είναι πιο πιθανόν να τσιμπηθούν, πρόσθεσε.

Το τρέξιμο δεν ωφελεί: Αμφότερα το διοξείδιο του άνθρακος που εκπνέουμε και ουσίες στον ιδρώτα μας, όπως το γαλακτικό οξύ, βοηθούν τα κουνούπια να βρουν την λεία τους. Σαν αποτέλεσμα ο Dr. Koehler αναφέρει. «Είναι πιο πιθανό να τσιμπηθείτε όταν τρέχετε η ασκείστε από ότι όταν ξεκουράζεστε, γιατί αναπνέετε πιο γρήγορα και ιδρώνετε περισσότερο.» Είναι γεγονός ότι η φυσική δραστηριότητα αυξάνει το ρίσκο τσιμπήματος κατά 50%, σύμφωνα με την AMCA.

Σαν τα βαμπίρ, προτιμούν τα σκούρα ρούχα: Τα σκούρα ρούχα αυξάνουν το ρίσκο να πέσετε θύματα σε αυτές τις μικρές αιματο-ρουφήχτρες, σε σχέση με τα ανοιχτόχρωμα ρούχα, λέει ο Dr. Koehler. Σε μια μελέτη όπου συνέκριναν το πόσο ρόλο παίζουν τα χρώματα των ρούχων μας, οι ερευνητές αναφέρουν τα ακόλουθα αποτελέσματα: μαύρο (το πλέον ελκυστικό), κόκκινο (πολύ ελκυστικό), γκρίζο και μπλε (ουδέτερο), χακί, πράσινο, ανοιχτό χακί και κίτρινο (το λιγότερο ελκυστικό).

της Lisa Collier Cool

Ο Μήτσος μετανάστης.

Έγραψε ο Χαράλαμπος Βουτυράκης στις 6/7/2013

Αγαπητέ φίλε είμαι καλά. Το αυτό επιθυμώ και για σένα. 

Έχω να σε δω  ένα χρόνο περίπου. Πάντα όμως, θυμούμαι και νοσταλγώ  τις συζητήσεις μας στο καφενείο. 

Συζητήσεις που σταματήσανε με την μετανάστευση μου λόγω ανεργίας, ανέχειας και σκοτεινού μέλλοντος. Παρά τις προσπάθειες μου τότε, να κατανοήσω  πραγματικά τις αιτίες της κατάντιας μας, δεν τα κατάφερα . 

Τώρα, εδώ που μ’ έδιωξαν οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους,  προσπαθώ να κερδίσω το πικρό ψωμί της ξενιτιάς και  επιχειρώ να κατανοήσω τι τσουνάμι ήταν αυτό που μ’ έριξε στα βράχια του ξένου τόπου. 

Τώρα που  ο εγκέφαλος μου ξέφυγε από την πλύση που δέχονταν καθημερινά στην Ελλάδα από τα «πρόθυμα» και αποπροσανατολιστικά  Μ.Μ.Ε, ξέρω με βεβαιότητα πως μ’ έδιωξε η διεφθαρμένη άρχουσα τάξη της χώρας μου. Με οδήγησε στην ανεργία. Μου στέρησε πρώτα τους πόρους για να ζήσω και ύστερα μου στέρησε την πανέμορφη χώρα μου και όλους τους αγαπημένους.   

Αλλά και πάλι έχω απορίες. Πως αυτή η τάξη μεθόδευσε την καταστροφή μου και πως από την μια μέρα στην άλλη με άφησε άνεργο, δίχως χρήματα και καταχρεωμένο; Προσπαθώ να σκεφτώ. Τέλειωσα το λύκειο πριν πολλά χρόνια. Από μικρό,  γονείς και δάσκαλοι  μου λέγανε. Τρώγε το φαί σου για να μεγαλώσεις και διάβαζε για να προκόψεις και να κερδίσεις την ζωή σου. Κι’ εγώ τους άκουγα. 

Πέτυχα στο πανεπιστήμιο, και το μέλλον μου προδιαγράφονταν λαμπρό. Μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου μιας και είχα και αδέλφια που έπρεπε να σπουδάσουν, είπαμε οικογενειακά το ψωμί ψωμάκι. Τέλος πάντων  τελείωσα αριστούχος, με μαστερ, υπηρέτησα στρατιώτης και την πατρίδα και είπα ότι έφθασε η ώρα να εκπληρώσει κι’ η πατρίδα την «στοιχειώδη υποχρέωση» της να μου εξασφαλίσει δουλειά, ικανοποιώντας «το στοιχειώδες δικαίωμα» του κάθε πολίτη να εργάζεται για να ζήσει. 

Η αλλεργία μου για τους προθαλάμους των βουλευτικών γραφείων, η ταπεινωτική αναμονή να με δεχτεί ο κύριος βουλευτής, και η αναγούλα μου για τον υπερόπτη (εξ ανακλάσεως εξουσιαστή) ιδιαίτερο του, δεν μου επέτρεψαν να γίνω δημόσιος υπάλληλος . Αυτό το σύστημα λειτουργούσε κατά κανόνα, ή υποτίθεται ότι λειτουργούσε, αφού οι περισσότερες υποσχέσεις, ήταν λόγια του αέρα.. 

Έτσι προτίμησα να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας και να προσφέρω τις γνώσεις μου και τις υπηρεσίες μου στην κοινωνία  κερδίζοντας ταυτόχρονα τίμια την ζωή μου. Οι Ευρωπαίοι προμηθευτές μου με προμήθευαν με απόλυτη εμπιστοσύνη τα υλικά που χρειαζόταν οι πελάτες μου, οι τράπεζες με παρακαλούσαν να με δανείσουν κι εγώ δούλευα από νύχτα σε νύχτα υπηρετώντας πελάτες, προμηθευτές και τράπεζες. Και τα κατάφερνα με  συνέπεια και αξιοπιστία, κατά κοινή ομολογία. Τι στα κομμάτια έκαμα στραβά και κάποια μέρα βρέθηκα ξαφνικά, χωρίς πελάτες, χωρίς προμηθευτές και καταχρεωμένος, αναξιόπιστος και ασυνεπής; 

Τι στα κομμάτια έκαμα και οι Ευρωπαίοι προμηθευτές με έβριζαν τεμπέλη , ακαμάτη, γρουσούζη Νότιο γουρούνι; Ποιος, εγώ; Μόνο σε θάλαμο αερίων δεν μ’ έβαλαν. Μου επέτρεψαν όμως να πεθάνω από πείνα ή αυτοχειριασμό, για να κερδίσουν, οι Σάυλωκ, και το κόστος του δολοφονικού αερίου, όπως το είχε συλλάβει ο μέγας ανθρωπιστής και σοσιαλιστής Σόμερσετ  Μομ. Θυμάμαι, τους ρώτησα, κύριοι τι στα κομμάτια θέλετε να κάμω; 

Οι προμηθευτές μου είπαν , να μας δώσεις αυτά που μας χρωστάς και οι τράπεζες ξεκαρδισμένες στα γέλια μου είπαν. Κορόιδο θα στα πάρομε δυό και τρεις φορές με βάση τους νόμους που εμείς νομοθετούμε.. Μια γιατί σε βάλαμε εγγυητή, εσένα και όλους τους Έλληνες,  των δικών μας δανείων,  και αρπάξαμε 260 δις από τα 350 δις που  χρωστάτε τώρα.  Στη συνέχεια θα σου πάρομε το σπίτι σου και ότι άλλο έχεις, αδιαφορώντας αν θα ζήσεις,  και θα σε βουλιάξομε στην τοκογλυφία.. 

Μα που να πάω να βρω τόσα λεφτά, τόλμησα να ρωτήσω. Και εκείνοι μου αποκρίθηκαν να πας στα κομμάτια. Έτσι προτίμησα την ξενιτιά αντί τα κομμάτια, ελεύθερος και με καθαρό μυαλό, προσπαθώντας να λύσω την βασική μου απορία . Τι έκαμα λάθος κι’ έχασα την ζωή μου,  παρ ότι έκαμα ότι μου είπαν οι γονείς και οι δάσκαλοι μου, για να την κερδίσω; 

Εξακολουθώ και είμαι  σοκαρισμένος. Δεν βρίσκω πιστική απάντηση. Αλλά, φίλε μου, αρκετά για μένα. Μαθαίνω πως και σεις που μείνατε στην πατρίδα, πάτε από το κακό στο χειρότερο,  ακολουθώντας αυτόν τον «μοναδικό δρόμο» που σας οδηγούν και τελευταία σας τον λένε σακσές στόρυ. Ίσως γιατί αν σας το πουν Ελληνικά μπορεί να τους πετροβολήσετε. 

Μαθαίνω και δεν θέλω να το πιστέψω ότι κουμάντο κάνουνε καμιά τρακοσαριά επίτροποι των καταχτητών, με εντολοδόχο το πολιτικό σύστημα. Ότι η συγκυβέρνηση έχει υποβαθμιστεί σε μεταφραστική εταιρία των μνημονιακών εντολών των δανειστών. Ότι  είναι λαοπρόβλητη και ισχυρή , αφού κυβερνά  το 6% των βενιζελικών και υπακούει το 23% των Σαμαρικών επί ποινή κατάρρευσης της κυβέρνησης, σε περίπτωση ανυπακοής των δεύτερων. Βασικοί υπουργοί  των σοσιαλιστών είναι χθεσινοί ακροδεξιοί. Κι όλος αυτός ο αχταρμάς γιατί; 

Μα για να «σωθεί» τελείως η χώρα και σεις , κατά το «σώθηκε» το λάδι στο καντήλι.!! Μαθαίνω πως ο Άδωνης, σαν δωδεκαθεϊστής αγωνίζεται κι αυτός να «σώσει-τελειώσει» την θεά  Υγεία, μεγάλη η χάρη της. Με διασκεδάζει επίσης  όταν μαθαίνω πως διαμαρτύρεται και απορεί όλος ο πολιτικός  κόσμος, για το αβγό του φιδιού, ενώ  αυτός ο ίδιος το ζεσταίνει με τόση θέρμη στον κόρφο του και πολύ σύντομα θα γεννηθεί το φίδι. 

Όλοι  περιμένουν πως και πώς τα γεννητούρια, για να φύγουν  μετανάστες στο εξωτερικό και να επιστρέψουν αντιστασιακοί, ξεπλυμένοι, αγνά παρθένα μαλλιά και φτού κι από την αρχή. Το έργο το έχομε ξαναδεί. Εσείς δε, βρίσκεστε σε πλήρη σύγχυση, στα πρόθυρα της παράκρουσης. Έχετε περιέλθει σε πλήρη ένδεια και αδράνεια, κάτω από την επίδραση του χρηματοσόκ που σκόπιμα σας υποβάλλανε. 

Τώρα ξέρω ότι « το δόγμα του σοκ» πέτυχε στην Ελλάδα όπως και όπου αλλού εφαρμόστηκε.. Οι οικονομολόγοι μας , παιδιά της σχολής του Σικάγου, δικαίωσαν τον γκουρού τους, τον Νομπελίστα οικονομολόγο του πανεπιστημίου του Σικάγου, Φρίτμαν. Παιδιά σαν κι’ αυτούς, εφάρμοσαν με επιτυχία το δόγμα του σοκ στην Χιλή του Αλιέντε , την Αργεντινή του Βιδέλα, την Ρωσία του Γέλτσιν, την Αγγλία της Θάτσερ, την Αμερική του Ρήγκαν, την Γερμανία της Μέρκελ, τις χώρες του Νότου και κυρίως την Ελλάδα των «πρόθυμων» πολιτικών. 

Τελικά, εγώ εδώ μετανάστης, τρώγω το πικρό ψωμί της ξενιτιάς, ξένος ανάμεσα σε ξένους, και σεις εκεί παρακολουθείτε άφωνοι και μοιραίοι να κόβουν φέτες την πατρίδα μας σαν καρπούζι και να την πουλούν στους εμπόρους των εθνών. 

Παρακολουθείτε αμέτοχοι θεατές τους σωτήρες να φροντίζουν με ζήλο να «σώσουν- τελειώσουν» τα λεφτά σας , τις περιουσίες σας, τις δουλειές σας, το έθνος. Οδεύετε άβουλοι , αποπροσανατολισμένοι, σοκαρισμένοι, σ’ ένα δρόμο που οδηγεί στον Γκρεμό. Σκέψου. Μέχρι πότε θα σας δανείζουν; 

Μέχρι πότε θα παίρνετε την δόση σας ; Πως θα ξεπληρώσετε το χρέος που συνέχεια αυξάνει; Μέχρι πότε θα είστε έθνος διακονιάρηδων; Μέχρι πότε θα σας κοροϊδεύουν με το παραμύθι «πρωτογενούς ανάπτυξης»;  

Πότε θα καταλάβετε ότι όσος πόνος, θρήνος, θυσίες και αίμα  θα χρειαστεί για να φάτε, ελεύθεροι, ψωμί από το χωράφι σας και όχι δανεικό, τα ίδια και περισσότερα θα υποστείτε σκλαβωμένοι  χωρίς διέξοδο, με τον δρόμο των δανειστών ; Μη μου απαντήσεις.  Εκτός κι αν αναδείξετε κάποιον Μαντέλα της Νότιας Αφρικής ή κάποιον Αντύπα του Θεσσαλικού κάμπου. Τότε ίσως επιστρέψω. 

Κλείνω με μια διαπίστωση και μια απορία. Είμαι σίγουρος, και μπορώ να το αποδείξω, ότι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει τους Έλληνες. Η Γερμανία όμως, μπορεί να ζήσει τους Γερμανούς χωρίς να φάει την Ελλάδα και να καταλάβει τον « νέο ζωτικό χώρο» του Νότου ; 

Αμφιβάλλω. Εύχομαι φίλε μου  καλό κουράγιο. Έρχονται δύσκολες μέρες και θα το χρειαστούμε όλοι. 

Χαιρετισμούς .

Λάδι «εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο»

Αναρτήθηκε από Aliki Alisa  στις 10 Ιουλίου 2013  

Μύθοι και αλήθειες για το λάδι: Βασικό συστατικό της διατροφής μας, το ελαιόλαδο συχνά πρωταγωνιστεί σε διατροφικούς μύθους.  Όσο ελκυστικά κι αν είναι, τα διάφανα μπουκάλια είναι ακατάλληλα για το λάδι γιατί το φως το οξειδώνει. «Θέλουμε να αγοράζουμε λάδι, όχι κολόνια!»

 «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο» θα μπορούσαμε να τραγουδήσουμε μπροστά σε ένα μπουκάλι με «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο», τώρα μάλιστα που μερικοί παραγωγοί αποφάσισαν να πουλήσουν πιο πολύ μπουκάλι παρά περιεχόμενο. Διαβάστε στις εσωτερικές σελίδες αλήθειες για ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της διατροφής μας. Σκούρα ή διάφανη συσκευασία; Ελαιοτριβείο με μυλόπετρες ή μεταλλικούς κυλίνδρους; Τι ακριβώς είναι το άθερμο λάδι; Πόσο ωφέλιμο; Οξύτητα και οξείδωση είναι το ίδιο πράγμα; Ποιοι παράγουν το περισσότερο ελαιόλαδο και ποιοι το χειρότερο στην Ευρώπη; Ποιος ο ρόλος του ελληνικού λαδιού σε σχέση με το ιταλικό;

Με τη θέλησή μου και όχι για επαγγελματικούς λόγους θέλησα να μάθω περισσότερα για το ελαιόλαδο, όχι μόνο για το πώς αναγνωρίζεις με κάπως αντικειμενικά κριτήρια ένα καλύτερο από ένα χειρότερο αλλά και γιατί με έτρωγε πάντα η αμφιβολία όταν άκουγα τα γνωστά σε όλους: «Έχουμε το καλύτερο λάδι στον κόσμο», «Αυτό αν το πουλήσουμε καλά στους ξένους μπορεί να μας ξελασπώσει», «Είμαστε, γενικά, μαγαζί γωνία». Παρακολούθησα λοιπόν το «Σεμινάριο για το Ελαιόλαδο», που απαίτησε σχεδόν μια ολόκληρη και πολύτιμη ημέρα μου. Βγαίνοντας, απόγευμα πια, είχα μετανιώσει.

Ένας άνθρωπος επί επτά ώρες μας μιλούσε, κυριολεκτικά ασταμάτητα και με πάθος για το ελαιόλαδο. Ξεκίνησε ως πολιτικός μηχανικός αλλά έκανε στη συνέχεια σπουδές και για Food Policy ενώ πλέον ένα μεγάλο τμήμα του χρόνου του καταναλώνεται σε επισκέψεις σε διάφορα μέρη στη Μεσόγειο, αρκεί να βγάζουν εκεί, έστω και λίγο, λάδι με ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Συμμετέχει σε γευσιγνωσίες (ναι, υπάρχει και κάτι τέτοιο, «γευσιγνωσία ελαιολάδου») ενώ πραγματοποιεί επισκέψεις σε ελαιώνες ή κάνει συναντήσεις με μηχανικούς και κατασκευαστές υπερσύγχρονων ελαιοτριβείων.

Τα όσα έχουν δει τα μάτια του τον έχουν κάνει πλέον να αισθάνεται πιο πολύ σαν μουτζαχεντίν του λαδιού, όπως παραδέχεται τουλάχιστον ο ίδιος. Ο κ. Β. Φραντζολάς μιλάει πραγματικά με πολύ πάθος για το λάδι. Και απλώνει μπροστά μας προς χρήση φωτογραφίες, πίνακες, στατιστικές. Γι’ αυτό και εγώ γράφω πως μετάνιωσα προχθές, γιατί σκέφθηκα πως από αρκετά χρόνια πιο πριν έπρεπε να είχα φροντίσει να μάθω τουλάχιστον τα απαραίτητα για ένα σημαντικό προϊόν της Ελλάδας και το πιο βασικό συστατικό της διατροφής μου.

Τι γίνεται στην Ευρώπη: Στο χρηματιστήριο του ελαιολάδου δεν χωρούν μεγάλα λόγια ούτε η ρητορική των πολιτικών. Η Ελλάδα είναι πολύ πίσω ακόμη, άσχετα αν κατά καιρούς διάφορα άρθρα προσπαθούν να δώσουν μιαν άλλη εικόνα. Ο μεγαλύτερος παραγωγός ελαιολάδου είναι η Ισπανία. Κάθε χρόνο κατά μέσον όρο παράγει 1.200.000 τόνους. Πέρυσι, έχοντας μια σούπερ χρονιά έφθασε τους 1.600.000 τόνους. Τα λάδια των Ισπανών όμως, πλην εξαιρέσεων, είναι κατώτερης ποιότητας και από της Ελλάδας και από της Ιταλίας. Κατακλύζουν ωστόσο τον κόσμο.

Οι Ιταλοί παράγουν εξαιρετικό λάδι αλλά κάνουν τεράστιες εξαγωγές διότι ακόμη ο ξένος καταναλωτής αυτούς ταυτίζει με το ελαιόλαδο και επειδή τους λείπουν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι κάθε χρόνο, κάνουν μεταξύ άλλων εισαγωγές και από την Ελλάδα που παράγει περίπου 350.000 τόνους τον χρόνο. Εμείς έχουμε προς το παρόν ένα περίσσευμα 100.000-120.000 τόνων και υπάρχει ανάγκη να τους πουλάμε αυτή την ποσότητα κάθε χρόνο διότι το ελαιόλαδο μετά τους 18 μήνες στα δοχεία χάνει πολύ σε ποιότητα. Δυστυχώς οι Ιταλοί είναι οι μόνοι που αγοράζουν το λάδι μας, κανένας άλλος. Είναι μύθος το ότι οι γείτονες δεν έχουν καλά λάδια και τα κάνουν καλύτερα μόνο χάρη στα δικά μας. Οι αριθμοί τον καταρρίπτουν.

Ποιο είναι το «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο» Η κουβέντα βέβαια γίνεται πάντα για το χαρακτηριζόμενο ως «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο», αυτό που πωλείται καλά στο εξωτερικό. Για να πάρει όμως τέτοια ταμπέλα ένα ελαιόλαδο πρέπει να είναι όπως βγαίνει από το ελαιοτριβείο, χωρίς επεξεργασία και με οξύτητα κάτω από 0,8%. Αν η οξύτητα είναι πάνω από 0,8% αλλά δεν υπερβαίνει το 2% τότε χαρακτηρίζεται απλά «παρθένο» και πάνω από 2% έχει τον χαρακτηρισμό «βιομηχανικό», που αντικατέστησε τα παλαιότερα «λαμπάντε», «κουπέ» και σε τελευταίο στάδιο το «ραφινέ».

Για να χαρακτηριστεί ως άθερμο ένα λάδι πρέπει να έχει βγει από το ελαιοτριβείο χωρίς η θερμοκρασία του να περάσει τους 28 βαθμούς Κελσίου. Σε αρκετά ελαιοτριβεία ανεβάζουν τη θερμοκρασία ακόμη και στους 60 βαθμούς για να αυξήσουν ελάχιστα ίσως την παραγωγή, σε βάρος βέβαια της ποιότητας. Διότι οι πολυφαινόλες πάνω από τους 28 βαθμούς γίνονται πιο υδατοδιαλυτές και φεύγουν με τα υδατικά απόβλητα του ελαιοτριβείου. Ειδικά μάλιστα όταν κάποιοι αφήνουν τον ελαιοπολτό στον μαλακτήρα για μιάμιση ώρα στους 40 ή και 50 βαθμούς Κελσίου.

Ένα άλλο αρνητικό για τον καταναλωτή θέμα είναι η ημερομηνία λήξης σε μια φιάλη. Διότι δυστυχώς επιτρέπεται να εκτείνεται ως και 18 μήνες μετά την εμφιάλωση(!) και όχι 18 από την παραγωγή. Άρα μπορείς να εμφιαλώνεις παραγωγή του 2010 το 2011 με λήξη το 2012! Σε εμάς μένει μόνο να κοιτάξουμε στη συσκευασία και να υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερος χρόνος ως τη λήξη. Επίσης να αναγράφεται τουλάχιστον ότι πρόκειται για «ελληνικό προϊόν» και όχι να υπάρχει η άκρως ύποπτη ένδειξη «ελληνικής κατασκευής».

Άλλο οξύτητα, άλλο oξείδωση: Η οξείδωση, που παλαιότερα λεγόταν τάγκισμα, είναι μια χημική αλλοίωση και συμβαίνει όταν το ελαιόλαδο έρχεται σε παρατεταμένη επαφή με το φως και με το οξυγόνο, οπότε αποκτά μια δυσάρεστη γεύση, κάτι σαν χωματίλα. Ο βαθμός ελεύθερης οξύτητας, όπως είναι το ακριβές, ορίζεται ως το ποσό των ελεύθερων λιπαρών οξέων στο ελαιόλαδο και εκφράζεται ως ποσοστό (%) του ελαϊκού οξέος. Οξείδωση και οξύτητα είναι δυο διαφορετικές έννοιες. Να μην τις μπερδεύουμε.

Ένα από τα βασικά πράγματα που μαθαίνεις όταν ασχοληθείς σοβαρά με το θέμα «ελαιόλαδο» είναι πως το αγουρέλαιο δεν έπρεπε να θεωρείται μια πολυτέλεια, μια ξεχωριστή κατηγορία λαδιού, αλλά κάτι το αυτονόητο. Διότι για καλής ποιότητας λάδι πρέπει η ελιά να μαζεύεται όταν ακόμη είναι σκληρή, μισοπράσινη ως μισομώβ. Και σε όλες τις εκθέσεις και διεθνείς γευσιγνωσίες τέτοια ελαιόλαδα βραβεύονται κυρίως. Είναι το ελαιόλαδο που έχει πικράδα, δυνατό άρωμα και σε κάνει να βήχεις όταν έχει περάσει από το στόμα στον λαιμό.

Και εξετάζουν τρία χαρακτηριστικά που κωδικοποιούνται σε τρεις λέξεις ακριβώς: ΠΙΚΡΟ – ΦΡΟΥΤΩΔΕΣ – ΠΙΚΑΝΤΙΚΟ με βαθμολογία από το 1 ως το 10 για το καθένα (σε κάποιες γευσιγνωσίες μάλιστα χρησιμοποιούν μπλε ποτήρια για να μην επηρεάζονται από το χρώμα). Και πρέπει το λάδι που τρώμε να είναι αγουρέλαιο διότι τότε οι τόσο ωφέλιμες πολυφαινόλες υπάρχουν στη μέγιστη ποσότητα. Όταν δηλαδή είναι οι ελιές άγουρες. Και αυτές οι ουσίες μάλιστα βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη φλούδα τους.

Υψηλή περιεκτικότητα σε πολυφαινόλες σε ένα λάδι σημαίνει επίσης και μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο οξειδωτικό στρες από τον αέρα, το φως και τη θερμοκρασία. Στοιχείο σημαντικό για τη διατηρησιμότητα ενός ελαιολάδου. Ένα καλό ελαιόλαδο  πρέπει να περιέχει περίπου 200-250 mgr/kgr ενώ 250-350 mgr/kgr θεωρείται εξαιρετική επίδοση. Οι πιο βασικές ποικιλίες που δίνουν λάδι εδώ στην Ελλάδα είναι η κορωνέικη (λίγο-πολύ παντού), η Χαλκιδικής, η Αμφίσσης (κυρίως στην Κεντρική Ελλάδα), η Μαρώνειας (στην Ανατολική Θράκη), η κολοβή και η αδραμυτινή (στη Μυτιλήνη) και το γνωστό παντού στην Πελοπόννησο Μανάκι. Λίγη Αθηνολιά και επίσης στην Αττική αρκετές ελιές μεγαρίτικες.

Ελαιοτριβεία της καταστροφής: Εκεί όμως όπου ο συνομιλητής μας συννεφιάζει και γίνεται καταιγιστικά καταγγελτικός είναι στο θέμα των ελαιοτριβείων. Κατ’ αρχάς θεωρεί ότι είναι εντελώς λάθος αυτό που ακόμη υπάρχει στην Ελλάδα, τα ελαιοτριβεία να πληρώνονται σε είδος, δηλαδή να κρατούν ένα μέρος από το λάδι που βγάζουν οι ελιές σου. Διότι έτσι πιέζουν συνέχεια για μεγαλύτερη ποσότητα, ρίχνοντας έτσι την ποιότητα με τις υψηλότερες θερμοκρασίες, τα πιο πολλά νερά και με το να παροτρύνουν τους παραγωγούς να μαζεύουν τις ελιές όταν είναι πιο ώριμες. Επίσης έτσι, όταν εμφανίζονται οι Ιταλοί αγοραστές με μετρητά στην τσέπη αγοράζουν ό,τι θέλουν, όσο χαμηλά θέλουν.

«Μπορεί να έχεις πολύ καλής ποιότητας ελιές και το ελαιοτριβείο να σου καταστρέψει το ελαιόλαδο» μου λέει. Σε ένα ελαιοτριβείο που πήγε μαζί με ξένους ενδιαφερομένους δεν υπήρχαν κυπελλάκια να δοκιμάσουν το λάδι και οι άνθρωποι τον ρώτησαν απορημένοι: «Μα, καλά, εδώ δεν δοκιμάζουν τι λάδι βγάζουν;». Αναφέρει επίσης κάτι που του είπε ένας ιταλός αρχισχεδιαστής μηχανημάτων ελαιοποίησης πριν από λίγες ημέρες: «Εσείς οι Ελληνες δύσκολα αλλάζετε». Σήμερα σε χώρες όπως η Ιταλία κυρίως ο εξοπλισμός των ελαιοτριβείων έχει φθάσει σε επίπεδα που εδώ πολλοί δεν τα έχουν φανταστεί καν.

Δεξαμενές όπου πάνω από το ελαιόλαδο διοχετεύεται πλέον αέριο άζωτο για την αποφυγή της επαφής με το οξυγόνο του αέρα που οξειδώνει το προϊόν, διαφορετικές γραμμές παραγωγής για ελιές με διαφορετικό βαθμό ωρίμανσης ώστε να μην μπλέκουν τα λάδια των πιο ώριμων με τα πιο άγουρα, η ελαιοποίηση να γίνεται μέσα σε 24 ώρες από την άφιξη στο ελαιοτριβείο και να μην περιμένει η ελιά πιεσμένη για ημέρες σε σακιά στοιβαγμένα το ένα επάνω στο άλλο (που τώρα πλέον έπρεπε να μην χρησιμοποιούνται και να έχουν αντικατασταθεί με πλαστικές κλούβες). Η μάλαξη του πολτού να μη διαρκεί περισσότερο από 40 λεπτά και οι ελιές να μαζεύονται προτού μπει ο Δεκέμβριος. Όλα αυτά τα κάνουν οι άλλοι, που δεν διαθέτουν «μαγαζί γωνία». Ίσως γι’ αυτό.

Τι καθορίζει την τιμή. Το χρηµατιστήριο του ελαιολάδου: Τα υπεροξείδια έχουν να κάνουν µε την κατάσταση οξείδωσης του ελαιολάδου. Η λεγόµενη «τιµή υπεροξειδίου» προσδιορίζει τη συγκέντρωση των υπεροξειδίων στο δείγµα. Τα υπεροξείδια είναι κύριες ενώσεις οξείδωσης, που εµφανίζονται κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας και αποθήκευσης του ελαιολάδου, ως συνέπεια της παρουσίας οξυγόνου. Σε ένα δεύτερο στάδιο της διαδικασίας οξείδωσης, τα υπεροξείδια διασπώνται σε διαφορετικά τελικά προϊόντα οξείδωσης. Για να ταξινοµηθεί ένα ελαιόλαδο ως εξαιρετικό παρθένο η µέγιστη τιµή υπεροξειδίου δεν πρέπει να υπερβεί τα 20 χιλιοστοϊσοδύναµα οξυγόνου ανά κιλό ελαιολάδου.

Άλλος δείκτης χρήσιµος για τον καθορισµό της ποιότητας του ελαιολάδου είναι η απορρόφηση στο υπεριώδες φάσµα. Αυτή η µέτρηση δίνει πληροφορίες για την ποιοτική κατάσταση του ελαιολάδου και ειδικότερα για τον προσδιορισµό του βαθµού της οξειδωτικής του αλλοίωσης. Η µέτρηση γίνεται σε δύο µήκη κύµατος, 232 και 270 nm. Στο πρώτο µήκος κύµατος απορροφούν τα πρωτογενή προϊόντα οξείδωσης (συζυγή υπεροξείδια), ενώ στο δεύτερο τα δευτερογενή προϊόντα οξείδωσης (αλδεΰδες, κετόνες).

Η διαφορά (ΔΚ) της απορρόφησης δίνει πληροφορίες για την κατάσταση οξείδωσης του ελαιολάδου. Οσο µικρότερη είναι η τιµή, τόσο υψηλότερη είναι η ποιότητα του ελαιολάδου και δεν πρέπει να περνάει το 0,01 για το «εξαιρετικό παρθένο» ελαιόλαδο. Αλλοι ποιοτικοί δείκτες είναι ο Κ232 που δεν πρέπει να περνάει το 2,5 και ο Κ270 που πρέπει να είναι µικρότερος από 0,22. Από τις τιµές τους µπορεί να γίνει αντιληπτό αν υπάρχουν πολλές οξειδωτικές ουσίες και αν έχει γίνει νόθευση.

Ένα πολύ καλό ελαιόλαδο καλό πρέπει, κατά τη γνώµη του κ. Φραντζολά, να πληροί τουλάχιστον 4 από τα παρακάτω 6 κριτήρια:

1. Οξύτητα < 0,3,

2. Αριθµός Υπεροξειδίων < 8,

3. Πολυφαινόλες > 200 mgr/Kgr,

4. Στην κλίµακα της γευσιγνωσίας να παίρνει για το Φρουτώδες > 3,0,

5. Για το Πικάντικο >2,0,

6. Για το Πικρό >2,0.

Αν δοθούν σε ποσοστά οι παράγοντες που διαµορφώνουν την ποιότητα θα είναι: 60% το ελαιοτριβείο, 20% ο βαθµός ωρίµανσης, 15% η ποικιλία, οι διάφορες ασθένειες και ιδιαίτερα ο δάκος, 5% οι τοπικές συνθήκες.

Τί πρέπει να γνωρίζουμε Ο δεκάλογος του καταναλωτή

1.Αλλο οξύτητα άλλο οξείδωση. Η τιμή της οξύτητας έχει να κάνει με την κατάσταση του καρπού και το πώς διακινείται έως ότου φθάσει στο ελαιοτριβείο. Η οξείδωση πάλι με το πόσο έρχεται σε επαφή με το οξυγόνο το προϊόν αφού ο καρπός πολτοποιηθεί και μεταβληθεί σε ελαιόμαζα.

2.Τα ελαιόλαδα που δεν θα μπορέσουν να πάρουν τον τίτλο «εξαιρετικό παρθένο» ή έστω «παρθένο» λόγω κάποιων σοβαρών ελαττωμάτων, τα παραλαμβάνουν κάποιες βιομηχανίες που κατεβάζουν την οξύτητα με χρήση χημικών και την οσμή με τη χρήση φίλτρων. Ανεβάζουν τη θερμοκρασία ως και 220 βαθμούς και βγαίνει ένα ουδέτερο προϊόν. Το αναμειγνύουν με 5%-10% εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και στη συσκευασία γράφουν πρώτο αυτό, αν και βρίσκεται σε πολύ μικρότερη ποσότητα.

3.Τηγανίζουμε όσο χρειάζεται, με ελαιόλαδο και όχι με σπορέλαια (που τα χρησιμοποιούν στις ξένες κουζίνες επειδή εκεί δεν είχαν ελαιόλαδο), όπως προπαγανδίζουν διάφοροι σεφ, φυλαγμένα άλλωστε σε διάφανα δοχεία και συχνά νοθευμένα.

4.Ενα ελαιόλαδο καλής ποιότητας αντέχει να χρησιμοποιηθεί στο τηγάνισμα ως και πέντε φορές κατά τον κ. Φραντζολά. Δεν θέλει να ακούει καν για τα διάφορα σπορέλαια, που όπως λέει δεν διαθέτουν καθόλου αντιοξειδωτικά, όπως είναι οι πολυφαινόλες και έτσι ταγκίζουν αμέσως μόλις θερμανθούν.

5.Επίσης δεν προτείνει να μαγειρεύουμε με πυρηνέλαιο αλλά το προτιμά σε κάθε περίπτωση από τα σπορέλαια.

6.Πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στα λάδια που διατίθενται σε διαφανείς συσκευασίες, όσο καλοσχεδιασμένα και αν είναι. Οπως παρατηρεί ο κ. Φραντζολάς: «Η χλωροφύλλη στο φως δρα οξειδωτικά για το ελαιόλαδο και σε λίγο χρόνο το οξειδώνει. Και εμείς θέλουμε να αγοράζουμε λάδι, όχι κολόνια».

7.Οι παλιές μυλόπετρες, που καθαρίζονται πιο δύσκολα και πιο σπάνια, δεν δίνουν καλύτερο λάδι από ό,τι μπορούμε να πάρουμε στα σύγχρονα ελαιοτριβεία. Το ελαιόλαδο που εξάγεται σε σύγχρονα ελαιοτριβεία τριών ή δύο φάσεων είναι πικρότερο από εκείνο των πέτρινων μύλων και το προτιμούμε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο. Επίσης η μακρόχρονη μάλαξη και οι υψηλές θερμοκρασίες μειώνουν την πικράδα διότι το ζεστό νερό αυξάνει τη διαλυτότητα των γλυκοζιτών. Το διφασικό φυγοκεντρικό σύστημα είναι προτιμότερο διότι παράγει ελαιόλαδα με εντονότερη πικρή γεύση αφού στο τριφασικό έχουμε επίσης διοχέτευση νερού κατά τη διαδικασία. Και εμείς θέλουμε όσο γίνεται περισσότερη πικράδα και κάψιμο στον λαιμό.

8. Η ελαιοποίηση θα πρέπει να ξεκινάει γύρω στις 20 – 25 Οκτωβρίου και όχι ακόμη και μετά τον Νοέμβριο, επειδή έχει επικρατήσει η άποψη πως όσο πιο πολύ ωριμάσουν οι ελιές τόσο θα είναι αυξημένη η απόδοσή τους σε λάδι. Στην Ιταλία οι περισσότεροι παραγωγοί  αρχίζουν από τα μέσα Οκτωβρίου ή ακόμη και από την 1η Οκτωβρίου.

9. Όσο μένει το λάδι χάνει τα ωφέλιμα συστατικά του, όπως κατέδειξε μελέτη που έγινε πριν από τέσσερα χρόνια: π.χ. στις 22.10, οι πολυφαινόλες ήταν 440 mgr/Kgr και μέσα σε 40 ημέρες, στις 3.12, είχαν πέσει στα 209 mgr/Kgr.

10.Υπάρχουν ακόμη και στο ράφι του υπερμπακάλικου καλά, φθηνά «εξαιρετικά παρθένα» ελαιόλαδα, ενώ τα ξένα πωλούνται σε τιμές που αυτό τον καιρό δίκαια μας φαίνονται δυσβάστακτες.

Τελετή γευσιγνωσίας Βαθμολογώντας ένα λάδι: Για πρώτη φορά συμμετέχω σε αυτή τη σεμνή αλλά πολύ χρήσιμη τελετή. Όλοι σιωπηλοί περιμένουμε το σύνθημα για να ανοίξουμε τα πώματα των αριθμημένων δειγμάτων με διάφορα λάδια. Μερικά από αυτά μάλιστα τα βρίσκεις σε προσιτή τιμή και σε ράφια σουπερμάρκετ. Ανάμεσα στα δείγματα πάντως είναι και το πιο ακριβό ελληνικό αλλά και το πιο βραβευμένο αυτή τη στιγμή στον κόσμο.

Ο «παλιός» σε αυτή την περίπτωση, που είναι και ο σκηνοθέτης του όλου έργου, μας έχει εξηγήσει ότι οργανοληπτική ανάλυση (και όχι γευσιγνωσία) είναι η μέτρηση του αρώματος και άλλων χαρακτηριστικών ενός τροφίμου χρησιμοποιώντας τις πέντε αισθήσεις μας (αν και όταν χρησιμοποιούν μπλε ποτήρια για το λάδι αποκλείουν σκόπιμα τα μάτια). Με τη δικαιολογία ότι ο δοκιμαστής μπορεί να παρασυρθεί από το χρώμα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολλά στοιχεία που μπορείς να ψάξεις στο λάδι.

Εμείς περιοριζόμαστε στα τρία πιο σημαντικά: το φρουτώδες, που εξαρτάται από την ποικιλία των ελιών και γίνεται αισθητό απευθείας από τη μύτη ή από την οπισθορινική οδό, το πικρό, που έχει να κάνει με το πόσο άγουρες ήταν οι ελιές, και το πικάντικο, χαρακτηριστικό λαδιών που παράγονται στην αρχή της ελαιοκομικής περιόδου. Το τελευταίο προκαλείται από τη δράση των φαινολικών ουσιών, απλώνεται σε ολόκληρη τη στοματική κοιλότητα και εξαλείφεται λίγα δευτερόλεπτα μετά τη δοκιμή.

Η ένταση του πικάντικου μειώνεται κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης του ελαιολάδου. Οι εξασκημένοι μπορούν να καταλάβουν αν οι ελιές έμειναν για πολύ χρόνο στα σακιά, αν υπέστησαν ζύμωση, αν έμειναν παραπάνω από όσο έπρεπε στη μάλαξη, αν το λάδι θερμάνθηκε πάνω από τους 28 βαθμούς, αν προήλθε από ξερές ελιές, αν χρησιμοποιήθηκε αλάτι ή αν ήλθε σε επαφή με το νερό. Υπάρχει μάλιστα στο Διαδίκτυο και μία μελέτη των ΤΕΙ Κρήτης – Σχολή Τεχνολογίας-Γεωπονίας (υπεύθυνος Δ. Λυδάκης) για το χρώμα, τη γεύση και το άρωμα του λαδιού με πολλά στοιχεία που αξίζει να έχουμε υπόψη μας.

Αυτό που χτυπάει πρώτο και από μακριά είναι το χρώμα. «Είναι ένα από τα σημαντικότερα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά, δεδομένου ότι σχετίζεται και με άλλες ποιοτικές πτυχές του ελαιολάδου» αναφέρεται στη μελέτη αυτή. Το χρώμα το καθορίζουν κυρίως οι χλωροφύλλες (πράσινο) και τα καροτένια (κίτρινο – κόκκινο). Γενετικοί παράγοντες, τρόπος παραγωγής και βαθμός ωρίμανσης παίζουν τον ρόλο τους και όσο το λάδι μένει, το χρώμα αλλοιώνεται. Πάντως οι δοκιμαστές δεν εστιάζουν πολύ την προσοχή τους στο χρώμα. Προχωρούν στη γεύση και στο άρωμα.

Για τη γεύση αναφέρεται: «Οι πέντε βασικές γεύσεις είναι το γλυκό, το αλμυρό, το ξινό, το πικρό και το ουμάμι. Το παρθένο ελαιόλαδο δεν περιέχει σάκχαρα ή αλάτι και η αίσθηση του ξινού, που οφείλεται στα ελεύθερα λιπαρά οξέα, δεν γίνεται αντιληπτή, επειδή αυτά δεν είναι διαλυτά στη θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος. Το πικρό στο παρθένο ελαιόλαδο οφείλεται σε ενώσεις που υπάρχουν στον ελαιόκαρπο, τους γλυκοζίτες. Περιλαμβάνουν ουσίες όπως η τυροσόλη και η υδροξυτυροσόλη, υπεύθυνες για την πικρή γεύση».

Το ελαιόλαδο που εξάγεται με τους μεταλλικούς κυλίνδρους είναι πικρότερο από εκείνο που βγάζουν οι μυλόπετρες. Η μακρόχρονη μάλαξη και οι υψηλές θερμοκρασίες μειώνουν την πικράδα, αλλά αυτό δεν θεωρείται προσόν για το λάδι μας. Επίσης η εξαγωγή με πίεση και το διφασικό φυγοκεντρικό σύστημα δίνουν ελαιόλαδο με πιο έντονη πικράδα. Οι γλυκοζίτες είναι οι ουσίες που ευθύνονται για τη στυπτική γεύση (astringency) ορισμένων παρθένων ελαιολάδων.

Η παρουσία τους δημιουργεί μια αίσθηση ξηρότητας και αγουρίλας στο στόμα, μια στυφάδα δηλαδή που θυμίζει κρασιά ή κυδώνια, και μια αίσθηση καψίματος. Τέλος, ως προς το άρωμα, για το ελαιόλαδο θεωρείται ότι παράγεται από πτητικές ενώσεις χαμηλού μοριακού βάρους. Το ερέθισμα μπορεί να γίνει αντιληπτό άμεσα (nasal), όταν το άρωμα φθάνει στο οσφραντικό επιθήλιο μέσω της μύτης, και έμμεσα (retro nasal), όταν το άρωμα, που γίνεται πτητικό στη θερμοκρασία του σώματος, περνά δια μέσου του στόματος στο οσφραντικό επιθήλιο.

Πάνω από εκατό πτητικές ενώσεις έχουν προσδιοριστεί στο παρθένο ελαιόλαδο που συμβάλλουν στο ξεχωριστό άρωμά του, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται C6 αλκοόλες, αλδεΰδες και εστέρες. Καμία από αυτές τις ενώσεις μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει τη συνολική αίσθηση του αρώματος.

Σύμφωνα με τη μελέτη των ΤΕΙ Κρήτης: «Το στάδιο ωρίμανσης των καρπών κατά τη συγκομιδή επηρεάζει το άρωμα του ελαιολάδου. Η μέγιστη ένταση αρώματος αντιστοιχεί στη μέγιστη περιεκτικότητα σε πτητικές ουσίες στο βέλτιστο στάδιο ωρίμανσης». Ακριβώς όπως γίνεται και με τη γεύση, το σύστημα έκθλιψης του ελαιολάδου και οι συνθήκες κατά την επεξεργασία – ιδίως κατά την άλεση και τη μάλαξη του καρπού – επηρεάζουν το είδος και την ένταση του αρώματος.

Έντονη άλεση και παρατεταμένη μάλαξη σε υψηλές θερμοκρασίες επιδρούν αρνητικά. Η πίεση ή το διφασικό φυγοκεντρικό σύστημα παράγουν ελαιόλαδα με εντονότερο άρωμα. Σύμφωνα και με τα αποτελέσματα των δοκιμών μας, το ακριβότερο δεν ήταν και το καλύτερο, ένα φθηνό λάδι που βρίσκεις και στο ράφι του σουπερμάρκετ στη γειτονιά σου δεν ήταν και τόσο κακό, ένα ιταλικό ήταν υπέροχα έντονο και το παγκόσμια βραβευμένο υπερασπίστηκε τη φήμη του. *Γαλδαδάς Αλκης

  

Η ελιά και το λάδι στην αρχαία Ελλάδα: H εξέταση των αρχαιολογικών στοιχείων που αφορούν τη χρήση και τη σημασία της ελιάς στην αρχαιότητα επιβεβαιώνει ότι αυτή αποτελούσε ένα από τα χρησιμότερα και πιο αγαπητά δένδρα των Ελλήνων, λόγω της ιερότητός της, της οικονομικής σημασίας της και των ποικίλων χρήσεων των προϊόντων της στην καθημερινή και στη θρησκευτική ζωή.

Παλαιότερα είχε υποστηριχθεί εσφαλμένα ότι η καλλιέργειά της μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη. Νεότερα στοιχεία που προέκυψαν από ανάλυση γύρης μαρτυρούν την παρουσία της στον ελλαδικά χώρο από τη νεολιθική εποχή. Συστηματική καλλιέργειά της πιστοποιήθηκε και στη μυκηναϊκή περίοδο σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Αλλά και οι πινακίδες της Γραμμικής Β΄ από τα αρχεία των ανακτόρων Κνωσού, Πύλου και Μυκηνών μαρτυρούν την οικονομική σημασία της κατά τον 14ο και τον 13ο αι. π.κ.ε.

Στην Κνωσό και στις Αρχάνες βρέθηκαν μέσα σε αγγεία κουκούτσια από ελιές, ενώ στη Ζάκρο βρέθηκαν ολόκληρες ελιές με τη σάρκα τους, που χρονολογούνται περi το 1450 π.κ.ε. Επίσης κουκούτσια ελιάς βρέθηκαν σε τάφους της Μεσαράς, ενώ σε άλλα σημεία της Κρήτης βρέθηκαν ελαιοπιεστήρια υστερομυκηναϊκής ΙΙ και ΙΙΙ περιόδου (1450 – 1200 π.κ.ε.). Ελιές απεικονίζονται και σε έργα τέχνης της εποχής αυτής. Μια τοιχογραφία του ανακτόρου της Κνωσού του l6ου αι. π.κ.ε. αποτελεί θαυμάσια απεικόνιση ελαιώνα, ενώ τα χρυσά ποτήρια από τον μυκηναϊκό τάφο του Βαφειού Λακωνίας (l6ος αι. π.κ.ε.) κοσμούνται με παράσταση ελαιοδένδρων.

Τι αναφέρει η μυθολογία: Σύμφωνα με τη μυθολογία την ελιά έφερε στους Έλληνες η Αθηνά, η οποία δίδαξε και την καλλιέργειά της. Είναι χαρακτηριστικό το γνωστό επεισόδιο της φιλονικίας της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα για το όνομα της Αθήνας. Στην Ακρόπολη υπήρχε η ιερή ελιά της Αθηνάς, η πρώτη ελιά που η Θεά χάρισε στους Έλληνες, και στην Ακαδημία οι 12 ιερές ελιές, οι μορίαι, και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που δινόταν ως έπαθλο στους νικητές των Παναθηναίων. Ενδεικτικό της σημασίας της ελιάς για την Αθήνα είναι ότι οι Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή κλαδί ελιάς.

Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Ηρακλής (του οποίου το ρόπαλο ήταν από αγριελιά) έφερε βλαστάρι ελιάς από τη χώρα των Υπερβορείων (μυθικός λαός που οι Έλληνες πίστευαν ότι κατοικούσε πέρα από τον Βορρά ή κατά άλλη ερμηνεία στον ουρανό) και το φύτεψε στην Ολυμπία. Με τα κλαδιά του κοτίνου, της αγριελιάς αυτής, στεφανώνονταν οι ολυμπιονίκες. Με κλάδους ελιάς ήταν στεφανωμένο και το χρυσελεφάντινο άγαλμα τού Διός στην Ολυμπία, έργο του Φειδία, ένα από τα επτά θαύματα τού αρχαίου κόσμου.

Το λάδι ως αιτία πολέμου: Το λάδι αποτελούσε σημαντικότατο παράγοντα της αρχαίας ελληνικής οικονομίας. Οι Σπαρτιάτες εισβάλλοντας στην Αττική κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο κατέστρεψαν τους ελαιώνες της, αλλά και οι Αθηναίοι με τον Περικλή έκοψαν τα ελαιόδενδρα των πεδιάδων της Κυνουρίας και της Αργολίδος.

Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο εχθρικός Στράτος με την καταστροφή των ελαιοδένδρων έπληττε την οικονομία του τόπου για πολλά χρόνια έως ότου ξανααναπτυχθεί ο ελαιώνας. Κάποιες φορές η μεγάλη παραγωγή λαδιού δεν ήταν ευλογία για τον τόπο. Στην περίπτωση της Θυρεάτιδος ο πλούτος της πεδιάδας στο λάδι φαίνεται ότι αποτέλεσε μία από τις αιτίες συγκρούσεων μεταξύ Σπάρτης και Άργους επί εννέα αιώνες.

Το πλεόνασμα της παραγωγής αποθηκευόταν σε μεγάλους πήλινους πίθους ή διακινούνταν μέσω χερσαίου και θαλασσίου εμπορικού δικτύου, με κύριο πρoορισμό την αγορά του Ευξείνου Πόντου. Για τη χερσαία μεταφορά του, χρησιμοποιούσαν ασκούς φορτωμένους σε υποζύγια, ενώ για τη θαλάσσια το συσκεύαζαν σε οξυπύθμενους αμφορείς. Φημισμένο ήταν το ανοιχτόχρωμο λάδι της Σάμου και των Θουρίων της Μεγάλης Ελλάδας.

Σε κακές χρονιές όμως οι περιοχές που παρήγαν λάδι όχι μόνο δεν είχαν πλεόνασμα να εμπορευτούν, αλλά υπήρχε τόση έλλειψη, ώστε θεωρούσαν ευτυχές το να βρουν λάδι στην αγορά για την κάλυψη των αναγκών τους. Σε ψήφισμα του 2ου αι. π.κ.ε. οι Αθηναίοι τίμησαν έναν έμπορο λαδιού που είχε σταθμεύσει στον Πειραιά, γιατί δέχθηκε να πουλήσει σ’ αυτούς το φορτίο των 56.000 λiτρων λαδιού που προόριζε αρχικά για τον Βόσπορο.

Διατροφή και υγιεινή: Το λάδι αποτελούσε από την αρχαιότητα βασικό στοιχείο της ελληνικής διατροφής. Τρεις ήταν οι ποιότητες λαδιού. Ωμοτριβές ή ομφάκινον ονομαζόταν το αρίστης ποιότητας και εξαγόταν από ελιές αγουρωπές, χωρίς ξεθέρμισμα. Το δεύτερον γεύματος ήταν το καλής ποιότητας λάδι. Χυδαίον έλαιον χαρακτήριζαν το κατώτερης ποιότητας λάδι από ελιές υπερώριμες ή χτυπημένες.

Το λάδι εκτός από βασική τροφή αποτελούσε απαραίτητη καύσιμη ύλη για φωτισμό, αφού με λάδι έκαιγαν οι λύχνοι. Αυτή η χρήση του επιβιώνει σήμερα στα καντήλια.

Διαδεδομένη επίσης ήταν η χρήση του στη σωματική υγιεινή. Επάλειψη του σώματος με λάδι προστάτευε από τον ήλιο ή το ψύχος. Μετά το λουτρά γινόταν επάλειψη του σώματος και της κόμης με αρωματικό λάδι, καθώς αυτό ήταν το βασικό συστατικό πολλών αρωμάτων. Η παραγωγή αρωματικού λαδιού στην Ελλάδα μαρτυρείται στη μυκηναϊκή εποχή από τις πινακίδες Γραμμικής Β΄ της Πύλου. Επίσης ο Θεόφραστος στο έργο του Περί Οσμών και ο Διοσκουρίδης σώζουν πληροφορίες για τα υλικά και τις συνταγές παραγωγής αρωματικού λαδιού.

Θεραπευτικές ιδιότητες: Το λάδι χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα και για τις θεραπευτικές ιδιότητές του. Στον Ιπποκράτειο Κώδικα αναφέρονται περισσότερες από 60 φαρμακευτικές χρήσεις του. Ήταν κατάλληλο για τη θεραπεία δερματικών παθήσεων, ως επουλωτικό και αντισηπτικό σε τραύματα, εγκαύματα και γυναικολογικές ασθένειες. Πιθανόν χρησίμευε και ως μέσον αντισύλληψης. Επίσης το χρησιμοποιούσαν ως εμετικό αλλά και για προβλήματα των αφτιών. Ως τροφή βοηθούσε την αντιμετώπιση καρδιακών παθήσεων.

Εκτός από το λάδι, για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες χρησιμοποιούσαν και τα φύλλα και άνθη της ελιάς από τα οποία παρασκεύαζαν αφέψημα πού το χρησιμοποιούσαν ως κολλύριο, για την αντιμετώπιση της φλόγωσης των ούλων και τού έλκους του στομάχου.

Το λάδι χρησιμοποιούνταν επίσης και ως λιπαντικό, π.χ. σε μετάλλινους μηχανισμούς ή ξύλινα εξαρτήματα. Για τη συντήρηση του ελεφαντοστού, του δέρματος και του μετάλλού χρησιμοποιούσαν αλοιφή με βάση το λάδι. Η συντήρηση του. χρυσελεφάντινου αγάλματος του Διός στην Ολυμπία, σύμφωνα με πληροφορίες των πηγών, γινόταν με λάδι.

Οι ποικιλίες της ελιάς: Ποικίλες ήταν οι χρήσεις του λαδιού για θρησκευτικούς σκοπούς. Με λάδι έκαναν σπονδές σrους βωμούς, άλειφαν επιτύμβιες στήλες ή έσπενδαν πάνω σε ιερές πέτρες. H αρχαία χρήση του λαδιού και του κρασιού στην ταφική τελετουργία έχει διατηρηθεί και στη χριστιανική θρησκεία.

Οι βρώσιμες ελιές αποτελούσαν βασικά στοιχείο της διατροφής, κυρίως όσων γευμάτιζαν εκτός σπιτιού εργαζόμενοι στην ύπαιθρο, σε ταξίδια, ή σε εκστρατείες. Οι ελιές προσφέρονται για τέτοια χρήση αφού μεταφέρονται εύκολα, δεν αλλοιώνονται και έχουν μεγάλη θρεπτική αξία. Σε διάφορες ανασκαφές έχουν βρεθεί κουκούτσια από ελιές που αποτελούν τροφικά κατάλοιπα. Οι αρχαίοι συγγραφείς σώζουν πληροφορίες για τη μεγάλη ποικιλία βρώσιμων ελιών.

Θλασταί ελαίαι ήταν πιθανόν οι τσακιστές μαύρες ελιές, οι οποίες αναφέρεται ότι ήταν εύπεπτες. Κολυμβάδες ονομάζονταν οι ελιές που έπλεαν σε άλμη. Η κατανάλωσή τους ήταν διαδεδομένη. Οι αλμάδες ήταν παραπλήσια ποικιλία με τις προηγούμενες. Ίσως πρόκειται για κολυμβάδες στο πρώτο στάδιο της επεξεργασίας τους με αλάτι. Γογγύλαι ονομάζονταν oι σφαιρικές ελιές, πιθανόν οι σημερινές καρυδοελιές. Δρυπετείς ήταν οι υπερώριμες ζαρωμένες ελιές, οι οποίες καταναλώνονταν χωρίς επεξεργασία.

Οι μέλαιναι αναφέρεται από τον Αθήναιο ότι ήταν δύσπεπτες. Οι πιτυρίδαι ήταν μικρές, είχαν το χρώμα του πίτουρου και συλλέγονταν προτού ωριμάσουν. Οι στεμφυλίδες ήταν μαύρες ελιές από τις οποίες γινόταν το στέμφυλον, πολτός από τριμμένες ελιές, ο οποίος μαζί με μυρωδικά, λάδι και ξίδι έκανε το επίτυρον, το οποίο προφανώς καταναλωνόταν με τυρί.

Η επεξεργασία μερικών ειδών ελιών για κατανάλωση δεν διέφερε από τη σημερινή. Μετά το ξεπίκρισμα με νερό και αλάτι παρέμεναν μερικές ώρες στο ξίδι και τελικά αποθηκεύονταν μέσα σε λάδι. Για αλλά είδη, αντίθετα, χρησιμοποιούσαν υλικά που είναι ασυνήθιστα για τη σημερινή πρακτική, δηλαδή μετά το ξεπίκρισμα αναφέρεται ότι τις έβαζαν σε ξίδι, βρασμένο κρασί και μέλι, προσθέτοντας διάφορα μυρωδικά, μάραθο, κύμινο, απήγανο, μέντα, κορίανδρο.

Το ξύλο και τα κλαδιά του ελαιόδεντρου: Εκτός από το λάδι και τις ελιές, το ξύλο της ελιάς χρησιμοποιούνταν ως καύσιμη ύλη, για ξυλοδεσιές στην αρχιτεκτονική, για εμπόλια στη σύνδεση κιόνων, για στειλεούς αγροτικών και άλλων εργαλείων, αλλά και για την κατασκευή ξοάνων θεών και άλλων ξύλινων αγαλμάτων.

Τα φύλλα και οι κλάδοι της ελιάς χρησιμοποιούνταν για στρώματα. Σε τέσσερις τάφους των Φερών του τέλους του 5ου αι. π.Χ., στους οποίους σώθηκαν πολλά οργανικά αντικείμενα, οι νεκροί είχαν τοποθετηθεί σε παχύ στρώμα από κλώνους ελιάς. Προφανώς αυτά συνέβαινε και σε άλλους τάφους στους οποίους τα οργανικά υλικά δεν διατηρήθηκαν. Στις Συρακούσες, σε περιπτώσεις ψηφοφορίας για εξοστρακισμό, το όνομα αυτού που ήθελαν να εξοριστεί γραφόταν με μελάνι πάνω σε φύλλα ελιάς (πεταλισμός). Σε κάποιες περιπτώσεις οστρακισμού, με φύλλα ελιάς ψήφιζαν και στη Βουλή των Αθηνών (εκφυλλοφορία).

Είναι επομένως σαφές ότι η ελιά – για το λάδι, τις βρώσιμες ελιές, το ξύλο ακόμη και τα φύλλα της – είχε κυρίαρχη παρουσία στην ιδιωτική και δημόσια ζωή των Ελλήνων. Αλλά και η ελληνική ύπαιθρος στην οποία κυριαρχούσαν τα ελαιόδεντρα αποτελούσε το θαυμάσιο σκηνικό της ζωής τους, το οποίο αναμφισβήτητα επέδρασε στην απέριττη και αρμονική αισθητική που ανέπτυξαν.

Όταν είναι η εποχή συγκομιδής τού καρπού, κατά την οποία ο πληθυσμός της ελληνικής υπαίθρου εργάζεται σκληρά στους ελαιώνες, όπως και οι πρόγονοί του από την αρχαιότητα ως σήμερα, θερμαίνοντας τις ψυχρές ημέρες με τις φωνές τους, τους ήχους των ραβδιών και των πριονιών και την ασταμάτητη μουσική του πολύτιμου καρπού που πέφτει στα πανιά.

Η χριστιανική μυθολογία του ελαιόλαδου: Το λάδι που ήταν πιο γνωστό στους Εβραίους ήταν το ελαιόλαδο. Οι εντελώς ώριμες μαύρες ελιές έδιναν το περισσότερο λάδι, αλλά το εκλεκτότερο προερχόταν από όσες ήταν ακόμη πράσινες και το χρώμα τους μόλις άρχιζε να αλλάζει. Αφού μάζευαν προσεκτικά τον καρπό από τα δέντρα και τον ξεχώριζαν από τα κλαδιά και τα φύλλα, τον μετέφεραν στο ελαιοπιεστήριο.

Ο πολτός που προκύπτει από τον ώριμο ελαιόκαρπο είναι σχεδόν κατά το ήμισυ λάδι, η ποιότητα του οποίου ποικίλλει ανάλογα με τη μέθοδο επεξεργασίας του πολτού. Το καλύτερο λάδι, το λεγόμενο «αγνό λάδι από κοπανισμένες ελιές», παραγόταν μέσω μιας απλής επεξεργασίας, προτού περάσουν οι ελιές από το ελαιοπιεστήριο. (Λευ 24:2) Πρώτα έβαζαν τις ελιές σε ένα γουδί και τις κοπάνιζαν ή, σε κάποιες περιπτώσεις, τις πατούσαν με τα πόδια. (Μιχ 6:15) Έπειτα έβαζαν τον κοπανισμένο καρπό σε καλάθια από όπου έσταζε το λάδι μέχρι να εξαχθεί το «παρθένο» λάδι. Το αγνό αυτό λάδι που εξαγόταν από τις κοπανισμένες ελιές αποθηκευόταν σε πήλινα αγγεία, ενώ τον πολτό τον μετέφεραν στο ελαιοπιεστήριο.

Μια συνηθισμένη ποιότητα ελαιόλαδου παραγόταν από την πλήρη έκθλιψη των ελαιόκαρπων σε γουδί ή χειρόμυλο. Όταν ολοκληρωνόταν η εξαγωγή λαδιού από τον πολτό, έβαζαν το λάδι σε πήλινα αγγεία ή πιθάρια, όπου το άφηναν να κατακαθήσει.

Η κατώτερη ποιότητα ελαιόλαδου ήταν το λάδι που εξαγόταν στο ελαιοπιεστήριο από τη σύνθλιψη του ελαιοπολτού που είχε απομείνει μετά τη διαδικασία έκθλιψης του καρπού. Ο ελαιοπολτός τοποθετούνταν σε καλάθια τα οποία στοιβάζονταν ανάμεσα στους δύο κάθετους στύλους του ελαιοπιεστηρίου. Ένας μοχλός που έφερε βάρος πίεζε τη στοίβα με τα καλάθια για την εκροή του λαδιού, το οποίο διοχετευόταν κατόπιν σε μεγάλες λεκάνες για να καθαριστεί. Εκεί, τα υπολείμματα του πολτού και το νερό κατακάθονταν, ενώ το λάδι ανέβαινε στην επιφάνεια και στη συνέχεια αντλούνταν και αποθηκευόταν σε μεγάλα πήλινα αγγεία ή σε ειδικές δεξαμενές.—Παράβαλε 2Χρ 32:27, 28·

Σύμβολο Ευημερίας. Η έκφραση “τα πατητήρια ξεχειλίζουν από λάδι” σήμαινε μεγάλη ευημερία. (Ιωλ 2:24) Ενόσω ο Ιώβ υπέφερε, λαχταρούσε τις περασμένες ημέρες αφθονίας, όταν “ο βράχος έβγαζε ρυάκια λάδι” για χάρη του. (Ιωβ 29:1, 2, 6) Ο Ιεχωβά έκανε τον «Ιακώβ», δηλαδή τους Ισραηλίτες, να θηλάσει με μεταφορική έννοια «λάδι από τον πυρολιθικό βράχο», προφανώς από ελαιόδεντρα που φύονταν σε βραχώδες έδαφος. (Δευ 32:9, 13) Ο Μωυσής είπε ότι ο Ασήρ θα “βουτούσε το πόδι του στο λάδι”, υποδηλώνοντας ότι αυτή η φυλή θα είχε υλικές ευλογίες.—Δευ 33:24.

Σημαντικό Εμπορικό και Διατροφικό Αγαθό. Το ελαιόλαδο έγινε σημαντικό εμπορικό αγαθό στην Παλαιστίνη λόγω της αφθονίας του. Κάθε χρόνο ο Σολομών έδινε στον Βασιλιά Χιράμ της Τύρου «είκοσι κορ [4.400 λίτρα] λάδι από κοπανισμένες ελιές», ως μέρος της πληρωμής για τα υλικά ανέγερσης του ναού. (1Βα 5:10, 11) Ο Ιούδας και ο Ισραήλ ήταν κάποτε «έμποροι» της Τύρου που της προμήθευαν λάδι. (Ιεζ 27:2, 17) Το αρωματικό λάδι και το ελαιόλαδο συγκαταλέγονται επίσης στα υλικά που αγοράζει η μυστηριακή Βαβυλώνα η Μεγάλη από τους “περιοδεύοντες εμπόρους” της γης.—Απ 18:11‐13.

Το ελαιόλαδο, τροφή υψηλής ενεργειακής αξίας και ένα από τα πιο εύπεπτα λίπη, ήταν βασικό είδος στη διατροφή των Ισραηλιτών, και πιθανότατα υποκαθιστούσε το βούτυρο σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στην επιτραπέζια όσο και στη μαγειρική χρήση του. (Δευ 7:13· Ιερ 41:8· Ιεζ 16:13) Αποτελούσε κοινό φωτιστικό καύσιμο. (Ματ 25:1‐9)

Τα λυχνάρια του χρυσού λυχνοστάτη στη σκηνή της συνάντησης έκαιγαν «αγνό λάδι από κοπανισμένες ελιές». (Εξ 27:20, 21· 25:31, 37) Λάδι χρησιμοποιούσαν επίσης στις προσφορές σιτηρών που έφερναν στον Ιεχωβά. (Λευ 2:1‐7) Ως καλλυντικό χρησιμοποιούνταν για την επάλειψη του σώματος μετά το λούσιμο. (Ρθ 3:3· 2Σα 12:20) Το να αλείψει κάποιος το κεφάλι του φιλοξενούμενου με λάδι θεωρούνταν ένδειξη φιλοξενίας. (Λου 7:44‐46) Το λάδι το χρησιμοποιούσαν επίσης για να απαλύνουν και να καταπραΰνουν τραύματα και πληγές (Ησ 1:6), μερικές φορές σε συνδυασμό με το κρασί.—Λου 10:33, 34.

Ο Ιεχωβά διέταξε τον Μωυσή να παρασκευάσει «λάδι αγίου χρίσματος» το οποίο περιείχε ελαιόλαδο και άλλα συστατικά. Με αυτό ο Μωυσής έχρισε τη σκηνή της μαρτυρίας, την κιβωτό της διαθήκης, τα διάφορα σκεύη του αγιαστηρίου και τα έπιπλά του. Ο Μωυσής έχρισε επίσης με αυτό τον Ααρών και τους γιους του για να τους αγιάσει ως ιερείς του Ιεχωβά. (Εξ 30:22‐33· Λευ 8:10‐12) Οι βασιλιάδες χρίονταν με λάδι, όπως ο Σαούλ τον οποίο έχρισε ο Σαμουήλ όταν «πήρε τη φιάλη με το λάδι και το έχυσε πάνω στο κεφάλι του». (1Σα 10:1) Όταν χρίστηκε ο Σολομών χρησιμοποιήθηκε κέρας με λάδι.—1Βα 1:39.

Προφητική της χαροποιάς επίδρασης που θα είχε η επίγεια διακονία του Ιησού Χριστού ήταν η δήλωση ότι ο Ιησούς θα έδινε σε «εκείνους που πενθούν για τη Σιών . . . το λάδι της αγαλλίασης αντί για πένθος». (Ησ 61:1‐3· Λου 4:16‐21) Επίσης, είχε προφητευτεί ότι ο Ιησούς θα χριόταν προσωπικά από τον Ιεχωβά με το «λάδι της αγαλλίασης» πιο πολύ από ό,τι οι εταίροι του, κάτι που υποδήλωνε ότι θα γευόταν μεγαλύτερη χαρά από ό,τι οι προκάτοχοί του στη Δαβιδική δυναστεία.—Ψλ 45:7· Εβρ 1:8, 9· βλέπε ΧΡΙΣΜΑ, ΧΡΙΣΜΕΝΟΣ.

Όπως το κατά γράμμα λάδι στο κεφάλι κάποιου είναι καταπραϋντικό και αναζωογονητικό, έτσι και ο λόγος του θεού καταπραΰνει, διορθώνει, παρηγορεί και θεραπεύει όταν χρησιμοποιείται στην περίπτωση κάποιου που ασθενεί πνευματικά. Γι’ αυτό και οι πρεσβύτεροι της χριστιανικής εκκλησίας νουθετούνται να προσεύχονται για έναν τέτοιον άνθρωπο, αλείβοντάς τον συμβολικά «με λάδι στο όνομα του Ιεχωβά»—ένα μέτρο απαραίτητο για την πνευματική του ανάρρωση.—Ιακ 5:13‐15· παράβαλε Ψλ 141:5.

Επίλογος: Η ιστορία της ελιάς ανάγεται σε χρόνια προ της οργανωμένης ζωής του ανθρώπου στη γη. Αυτό συμπεραίνεται από διάφορες πηγές. Ο De Candole στη μελέτη του «Origin des plantes cultivees» , αναφέρει ότι η καλλιέργεια της ελιάς ήταν γνωστή 4000 έτη π.κ.ε. και ότι το δέντρο κατάγεται από τα παράλια της Μ. Ασίας βασιζόμενος στην ύπαρξη αυτοφυούς βλάστησης άγριας ελιάς καθώς και στα κείμενα αρχαίων συγγραφέων και σε ευρήματα ανασκαφών. Ο Αναγνωστόπουλος (1951) υποστήριξε, βάσει των ευρημάτων των ανασκαφών της Κνωσού, ότι η πατρίδα της ελιάς είναι η Κρήτη. Την υπόθεση αυτή ενισχύει και το γεγονός ότι, το όνομα της ελιάς είναι ελληνικό και διατηρήθηκε σε όλες τις γλώσσες.

Σήμερα σε όλη την υδρόγειο υπάρχουν περίπου 800 εκατομμύρια ελαιόδενδρα από τα οποία το 95% περίπου καλλιεργούνται στη λεκάνη της Μεσογείου η οποία διαθέτει άριστες εδαφοκλιματικές συνθήκες για την ανάπτυξη της ελιάς. Στην Ελλάδα η ελιά είναι καλλιέργεια με πολύ μεγάλη διάδοση. Η εξάπλωση της ελαιοκαλλιέργειας είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλο είδος καρποφόρου δέντρου και καταλαμβάνει έκταση που αναλογεί στο 15% περίπου της καλλιεργούμενης γεωργικής γης και στο 75% των εκτάσεων των δενδρωδών καλλιεργειών.

Το λάδι ελιάς ή το «χρυσό υγρό», σύμφωνα με τον Ομηρο, κατά την αρχαιότητα δεν ήταν απλά μία τροφή, αλλά αποτελούσε σύμβολο υγείας και δύναμης, φάρμακο, καθώς επίσης πηγή μαγείας και θαυμασμού. Συγκεκριμένα, στην αρχαία Ελλάδα, οι αθλητές το έτριβαν σε όλο τους το σώμα, γιατί πίστευαν ότι θα τους χαρίσει δύναμη και τύχη και οι πολεμιστές μύρωναν με αυτό τα κεφάλια των ευγενών και έριχναν σταγόνες στα κόκαλα των νεκρών αγίων και των μαρτύρων, καθώς ήταν έμβλημα καθαγιασμού και αγνότητας.

Η καλλιέργεια του ελαιολάδου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Απολιθώματα ελιάς έχουν βρεθεί στο Λιβόρνο της Ιταλίας που χρονολογούνται 20 εκατομμύρια χρόνια πριν, ενώ η καλλιέργεια της ελιάς υπολογίζεται ότι ξεκίνησε στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου, πριν από περίπου 7.000 χρόνια. Οσον αφορά στην Ελλάδα, οι πρώτες μαρτυρίες για την καλλιέργειά της στον ελλαδικό χώρο, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, ξεκίνησε στην Κρήτη, πριν από 3.500 χρόνια.

Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν το λάδι:

    Πλούσιο και αρωματικό, το λάδι ελιάς παράγεται μόνον από τις πράσινες ελιές.

    Οσο για το χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του, ποικίλουν και εξαρτώνται από τους παρακάτω παράγοντες:

  -Την ποικιλία της ελιάς.

  -Την τοποθεσία και το είδος του χώματος, όπου καλλιεργείται.

  -Τις περιβαλλοντολογικές συνθήκες κάτω από τις οποίες καλλιεργείται και αναπτύσσεται η ελιά.

  -Την ωριμότητα της ελιάς.

  -Την εποχή και τον τρόπο της συγκομιδής της ελιάς.

  -Το διάστημα που ακολουθεί από τη συγκομιδή της ελιάς μέχρι την παραγωγή του λαδιού.

  -Τον τρόπο της παραγωγής του ελαιολάδου.

  -Τις τεχνικές της αποθήκευσης, τον τρόπο της συσκευασίας του λαδιού, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο μεταφέρονται οι ελιές στα ελαιοτριβεία.

 «Φάε λάδι κι έλα βράδυ» Το ελαιόλαδο χάρη στη βιταμίνη Ε που περιέχει, έχει θετική επίδραση στην αύξηση της λίμπιντο, καθώς και στη γονιμότητα, πράγμα που είχαν διαπιστώσει πολύ γρήγορα οι αρχαίοι Έλληνες και αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που θεωρούσαν τις ελιές ιερά δέντρα. Στη λαϊκή μας παράδοση οι νεόνυμνφοι έπρεπε να φάνε ψωμί βουτηγμένο στο πρώτο λάδι της σοδειάς (αγουρόλαδο) πριν την πρώτη τους νύχτα. Η πίστη σ´ αυτήν την αξία του ελαιόλαδου έμεινε ακλόνητη ως τις μέρες μας μέσα από την πολλά υποσχόμενη παροιμία: «Φάε λάδι κι έλα βράδυ»

Λάδι ελιάς και υγεία: Η θρεπτική, διατροφική και βιολογική αξία του ελαιολάδου για τον ανθρώπινο οργανισμό είναι εξαιρετικά σημαντική και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, συγκαταλέγεται στη λίστα των 10 ωφελιμότερων ειδών διατροφής. Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η Μεσογειακή διατροφή, η οποία περιλαμβάνει κυρίως την κατανάλωση του ελαιολάδου, είναι η πιο υγιεινή, υπεύθυνη για τη μακροβιότητα και την πρόληψη πολλών νοσημάτων.

Τα θεραπευτικά και υγιεινά οφέλη του ελαιόλαδου βέβαια, πρωτοαναφέρθηκαν από τον Ιπποκράτη, τον πατέρα της Ιατρικής. Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία, για αιώνες το λάδι χρησιμοποιούνταν για τη διατήρηση της ελαστικότητας του δέρματος, για τη θεραπεία των εκδορών, για εντριβές, καθώς και για να απαλύνει τον πόνο από τα εγκαύματα.

Μέγιστον αγαθόν προς πάσαν του βίου θεραπεία ο της ελαίας καρπός.

Σόλων

Εν τέλει ανεξάρτητα από το τι κάνουν και λένε,οι ειδικοί, είτε θρησκευτικοί είτε πολιτικοί, το ελαιόλαδο είναι μια τροφή πανάκεια. Το κλασικό κολατσιό που αποτελείται από ψωμί χωριάτικο (όχι ετοιματζίδικο) τυρί φέτα, (όχι του σουπερ μαρκετ) ντομάτα (όχι συμβατική) ελιές και καλό ελαιόλαδο, (αγουρέλαιο) είναι μοναδικό κι αναντικατάστατο. Ένα κουταλάκι του γλυκού λάδι ελιάς έχει μόνο 40 θερμίδες και βοηθάει στην απορρόφηση των λιποδιαλυτών βιταμινών, δηλαδή της βιταμίνης Α, D, Ε και Κ.

Όπως επίσης και το «ψωμί με λάδι και ρίγανη και στάλες λεμόνι, για πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό ή βραδινό.» ή το «ψωμί φρυγανισμένο με λάδι, ελιές, κρεμμύδι, ρίγανη» επίσης μοναδικά, σε γεύση, αρώματα, ενέργεια και διατροφική δύναμη !

Συνταγές ομορφιάς  με λάδι ελιάς

Λάδι ελιάς για θρέψη των μαλλιών: Αναμείξτε 50 ml λάδι ελιάς και 50 ml δαφνέλαιο. Περάστε το στα μαλλιά σας πριν το λούσιμο (αν οι ρίζες σας είναι πολύ λιπαρές, βάλτε το προς τις άκρες των μαλλιών), τυλίξτε τα με μια ζεστή πετσέτα και αφήστε το λάδι να δράσει για μισή ώρα. Μετά λουστείτε κανονικά. Μπορείτε να κάνετε αυτή τη μάσκα μία φορά την εβδομάδα σε περιόδους που νιώθετε ότι τα μαλλιά σας χρειάζονται θρέψη και τόνωση.

Λάδι για σκασμένα χέρια ή ξηρότητα στην επιδερμίδα: Tο λάδι αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όσα σημεία του σώματος αντιμετωπίζουν ξηροδερμία ή σκασίματα. Καλύτερα να το χρησιμοποιείτε βράδυ, πριν τον ύπνο. Αναμείξτε 50 ml λάδι ελιάς, 50 ml λάδι καλέντουλας και προσθέστε 10 σταγόνες αιθέριο έλαιο γεράνι, 10 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεβάντας και 10 σταγόνες αιθέριο έλαιο τριανταφυλλόξυλο.

Για χείλη που έχουν σκάσει: Ενυδατώστε τα με λίγο ελαιόλαδο, Κάντε πίλινγκ με ελαιόλαδο και άχνη μαύρη ζάχαρη.

Λάδι για την ενδυνάμωση των βλεφαρίδων και για ντεμακιγιάζ: Αναμείξτε ίσες ποσότητες από λάδι αμυγδάλου και λάδι ελιάς και φτιάξτε ένα μείγμα ελαίων για άψογο ντεμακιγιάζ, αλλά και για θρέψη των βλεφαρίδων. Θα σας ενθουσιάσει όταν δείτε πόσο καλά και απαλά καθαρίζει!

Για την περιοχή των ματιών: Μπορείτε, όταν δεν χρησιμοποιείτε κάποια κρέμα, να βάζετε με ένα βαμβάκι λίγο ελαιόλαδο στην περιοχή που κάνει την εμφάνισή του το «πόδι της χήνας», δηλαδή οι πλαϊνές ακτινωτές ρυτίδες έκφρασης κι αν δεν έχετε λιπαρό δέρμα.

Tο λάδι ελιάς που θα χρησιμοποιηθεί στις συνταγές για την επιδερμίδα πρέπει να είναι αγουρέλαιο και βιολογικής καλλιέργειας, ώστε να είναι απολύτως απαλλαγμένο από χημικές και άλλες επιβαρυντικές ουσίες.

Λάδι ελιάς λοιπόν, το ευλογημένο ελαιόλαδο, είναι το μόνο που διαθέτουμε εν αφθονία … ακόμη!!!

Πηγή: http://www.terrapapers.com