Δυο υπέροχα κείμενα, από διαφορετική σκοπιά, αλλά με την ίδια στόχευση: μια όμορφη Ελλάδα!
1)Του Γιάννη Ξανθούλη
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες
πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια
πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο
σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ...
Να ξαναγίνουμε φτωχοί, όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που
ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα
δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα
παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές
περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι
αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας
κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας.
Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών,
να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας
της Πίνδου».
Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι
του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα
βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε
από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής.
Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν & nbsp; αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς
ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία.
Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας
ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το
βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή
χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό
φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως
τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε
του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα,
καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργα σίες. Να απαγορευτεί διά
ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε
την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα
βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας.
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε
ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας ...
Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.
Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας,
τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη,
τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν
να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων,
σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων.
Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν.
Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε
την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος
ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που
σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με
το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων.
ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι
καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;
ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται
να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της
καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι;
Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις ...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει
λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς.
Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά
Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι,
χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας
το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.
Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να
αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών
μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.
2)Μια απάντηση στον Ξανθούλη...
Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου
Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι (Μ.Ασία) μόνο
με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της,
να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλλάσει στον εαυτό της
τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσίων από τον Σκλιά.
Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι νεραντζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου άρεσε να διαβάζω στο Θέατρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.
Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλέυω από την ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου.
Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνεια της όταν τα φόραγε και μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».
Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας
που θα με περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές εταιρείες.
Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.
Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά(στο ρετιρέ του ο κος Ξανθούλης ας το κάνει), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το κουράγιο και τη τρέλλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής.
Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμιποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου.
Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι μια καλύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.
Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους
φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτυ. Ε λοιπόν όχι δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλλες ή αγόραζαν καγιέν.
Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.
Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον Αριστοφάνη.
Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.
Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς φαρσάλων,
τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω.
Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα!
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Να βοηθήσουμε όλοι το Καστελόριζο
Καστελλόριζο, μια κάρτα δεν κοστίζει, αξίζει ...
Η μόνη επαφή που έχει το Καστελλόριζο με τον έξω κόσμο είναι με τα πλοία του Louis Tours. Δυστυχώς η Ελλάδα τους έχει ξεχάσει. Ταχυδρόμος δεν πάει πια στο νησί.
Όσοι έχουν επαφή με μαθητές μπορούv να τους ενημερώσουν για να στείλουν μια κάρτα ή γράμμα (όχι ηλεκτρονικά μηνύματα) προς το σχολείο, Δήμο, κλπ.
Ετσι θα αναγκαστούν οι αρχές να τους παραδώσουν τα γράμματα τους.
Φίλοι και φίλες,
Μια κάρτα κοστίζει μαζί με τα γραμματόσημα λιγότερο από ένα καφέ.
Εγώ θα έλεγα να στείλουμε περισσότερες από μία...
Καστελλόριζο
Ελλάς
Καλούνται επίσης οι Ομογενείς και οι φοιτητές μας να στείλουν κάρτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη, στη διευθυνση:
Megisti Municipality or Elementary School Megisti , 851 11,
Kastelorizo , Dodekanisa , GREECE.
Παρακαλείστε να διαβάσετε το πιο κάτω κείμενο του Καθηγητή Καρυώτη για να αντιληφθείτε τη σημασία της αποστολής.
Στόχος, να κατακλυσθεί το Ελληνικό Καστελλόριζο με κάρτες από όλον τον απανταχού του κόσμου Ελληνισμό.
Ευριπίδης Μπίλλης, Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ
Παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές.
Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο. Επιμένουμε να σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί.
Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού. Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά.
Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε, και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται.
Βλέποντας το Καστελόριζο από ένα χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμβο, που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας αδύνατη, την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον, θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ.
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας, «αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη "Ηρόδοτος", που εκτείνεται μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης για 50 χρόνια»
[1]. Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί την τοπο-στρατηγική σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη.
Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ.
Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο.
Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση, αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα, αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη, και αυτό διότι τα χωρικά μας ύδατα συμπίπτουν, και αυτό οφείλεται στις δυνατότητες που μας παρέχει η ευλογία της ύπαρξης του Καστελόριζου»...
Παράκληση το EMAIL αυτό να κάνει το γύρo του κόσμoυ!
Η μόνη επαφή που έχει το Καστελλόριζο με τον έξω κόσμο είναι με τα πλοία του Louis Tours. Δυστυχώς η Ελλάδα τους έχει ξεχάσει. Ταχυδρόμος δεν πάει πια στο νησί.
Όσοι έχουν επαφή με μαθητές μπορούv να τους ενημερώσουν για να στείλουν μια κάρτα ή γράμμα (όχι ηλεκτρονικά μηνύματα) προς το σχολείο, Δήμο, κλπ.
Ετσι θα αναγκαστούν οι αρχές να τους παραδώσουν τα γράμματα τους.
Φίλοι και φίλες,
Μια κάρτα κοστίζει μαζί με τα γραμματόσημα λιγότερο από ένα καφέ.
Εγώ θα έλεγα να στείλουμε περισσότερες από μία...
Καστελλόριζο
Ελλάς
Καλούνται επίσης οι Ομογενείς και οι φοιτητές μας να στείλουν κάρτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη, στη διευθυνση:
Megisti Municipality or Elementary School Megisti , 851 11,
Kastelorizo , Dodekanisa , GREECE.
Παρακαλείστε να διαβάσετε το πιο κάτω κείμενο του Καθηγητή Καρυώτη για να αντιληφθείτε τη σημασία της αποστολής.
Στόχος, να κατακλυσθεί το Ελληνικό Καστελλόριζο με κάρτες από όλον τον απανταχού του κόσμου Ελληνισμό.
Ευριπίδης Μπίλλης, Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ
Παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές.
Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο. Επιμένουμε να σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί.
Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού. Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά.
Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε, και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται.
Βλέποντας το Καστελόριζο από ένα χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμβο, που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας αδύνατη, την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον, θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ.
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας, «αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη "Ηρόδοτος", που εκτείνεται μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης για 50 χρόνια»
[1]. Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί την τοπο-στρατηγική σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη.
Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ.
Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο.
Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση, αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα, αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη, και αυτό διότι τα χωρικά μας ύδατα συμπίπτουν, και αυτό οφείλεται στις δυνατότητες που μας παρέχει η ευλογία της ύπαρξης του Καστελόριζου»...
Παράκληση το EMAIL αυτό να κάνει το γύρo του κόσμoυ!
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
Μήπως τελικά, όλα είναι μια φούσκα;
Tα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή.
Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.
Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.
Βάσει ποιάς λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;
Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.
Ενδεικτικά...
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια.
Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα,ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;
Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece
Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.
Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.
Βάσει ποιάς λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;
Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.
Ενδεικτικά...
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια.
Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα,ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;
Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Σχόλια από την καθημερινή ζωή 4
Τα πρωτοβρόχια
Το καλοκαίρι έχει τις χάρες του;
Μα κάποιες χάρες έχει ξέχωρες.
Ποιος τις αρνιέται, ποιος λέει όχι
του Άι-Δημητριού το πρωτοβρόχι…
H πρώτη στροφή σε ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Γεωργίου Δροσίνη
Πρωί-πρωί μόλις βγήκα έξω ένοιωσα την αύρα του φθινοπώρου, απαλή και υγρή, χαμηλόφωνη και αργή, σαν τις σταγόνες από το πρώτο δειλό πρωτοβρόχι. Βόρεια, η απέραντη γαλάζια θάλασσα, ελαφρώς ρητιδιασμένη, είχε πάρει ένα γκριζοπράσινο χρώμα φοβισμένου, ασυνήθιστη ύστερα από τους τόσους μήνες της ηρεμίας του καλοκαιριού.
Νότια, πάνω από τις βουνοκορφές του Ψηλορείτη είχαν συγκεντρωθεί μαύρα σύννεφα, που σαν απειλητική λεγεώνα με δυνατά μπουμπουνητά από βροντές, ‘ταξίδευαν’ προς το Γάζι, το σπίτι μου και τη θάλασσα. Όρθιος απολάμβανα για λίγο τη δροσερή γλυκιά μυρουδιά της βροχής που ερχόταν.
Στην Κρήτη, αιώνες τώρα, η έλευση του φθινοπώρου είναι συνυφασμένη με τα πρωτοβρόχια.
Εικόνες του καλοκαιριού που μόλις πέρασε αναμιγνύονται με εκείνες του φθινοπώρου που έρχονται, μαζί με του χειμώνα που αχνοφαίνεται στο βάθος. Ναι, είμαι αισιόδοξος και πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη οι 4 εποχές. Ενδιάμεσα βέβαια οι ζέστες θα επιστρέψουν. Αυτό συμβαίνει πάντα. Τα πρωτοβρόχια, είναι ένα διάλειμμα της καλοκαιρίας. Το θυμούνται άραγε εγγόνια μου και οι νέοι σήμερα και γνωρίζουν ποια είναι τα φρούτα και τα λαχανικά της εποχής και ποιες εργασίες γίνονται τώρα; Αιθεροβάμων!
Όμως η βροχή άρχισε. Χοντρές, αργές σταγόνες στην αρχή πλατάγιζαν πάνω στα φύλλα των δένδρων και των λουλουδιών του κήπου. Όσες έπεφταν στα πλακάκια του πεζοδρομίου, χοροπηδώντας χόρευαν έναν τρελό χαρούμενο χορό. Ύστερα από λίγο οι σταλαγματιές έγιναν μικρότερες αλλά πιο πυκνές που σκίζοντας τον αέρα σφύριζαν μέσα στα δέντρα και τα λουλούδια.
Προφυλαγμένος αλλά πολύ ευχαριστημένος απολάμβανα τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος από τη βροχή που αχόρταγα η γη ρουφούσε… Αστραπές γοργόφτερες έσχιζαν το συνεφιασμένο ουρανό και εκκωφαντικές βροντές δονούσαν την περιοχή. Και η βροχή συνέχιζε την ευεργετική της ωφέλεια στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Όμορφη νοσταλγική ώρα με αναμνήσεις των παιδικών χρόνων στο πατρικό σπίτι.
Ακούω ξανά το χορό της βροχής στα κεραμίδια και στους τζίγκους της υδροροής, το θόρυβο από το βρόχινο νερό που γεμίζει το βαρέλι για τα κακόψητα όσπρια. Ανάγλυφες, ολοζώντανες εικόνες, εικόνες που αναπνέουν. Βλέπω τον εαυτό μου μουσκεμένο αλλά χαρούμενο μαζί με πολλά άλλα παιδιά να πλατσουρίζει στις λακούβες του δρόμου, δίπλα στις τρομαγμένες ολόβρεχτες όρνιθες.
Όλες οι αισθήσεις σήμερα απολαμβάνουν το ‘χορό’ της βροχής που τόσες ημέρες περιμέναμε. Κι ένα επι πλέον καλό. Θα απαλλαχθούμε επιτέλους από τα ‘σύννεφα’ της σκόνης που όλο το καλοκαίρι μας ταλάνιζε εξ αιτίας των έργων οδοποιίας του Δήμου. Όμως η νέα οδός ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ που κατασκευάζεται θα γίνει μια σύγχρονη, πλατειά, ευθεία λεωφόρος που θα ενώνει το Γάζι, -‘πρωτεύουσα’ του δήμου Μαλεβιζίου- με τη βόρεια παραλία, το Κρητικό Πέλαγος.
Με την ελπίδα και την ευχή να τελειώσει πριν από το επόμενο καλοκαίρι. Και επειδή «ουδέν καλόν αμιγές κακού» πρέπει άμεσα να κλείσουν οι άπειρες λακκούβες του νέου δρόμου που είναι γεμάτες νερό και λάσπη κι εκείνες που πάντα δημιουργούνται σε μεγάλο μέρος του οδικού δικτύου του νησιού μετά τα ευεργετικά πρωτοβρόχια.
Η διάρκεια της βροχής κράτησε πολλές ώρες. Όταν κάποτε σταμάτησε όλα ήταν ολοκάθαρα και ζωηρά. Τα κεραμίδια στο σκέπαστρο των αυτοκινήτων και στο φούρνο βρήκαν πάλι το ζωηρό χρώμα τους. Οι τριανταφυλλιές ολοκάθαρες και χαρούμενες χόρευαν, με το ελεφρό αεράκι, επιδεικνύοντας τα άνθη τους σε μια πανδαισία χρωμάτων.
Η καταπράσινη στεφανωτή ήταν υπέροχη με τις κατάλευκες ταξιανθίες της, το ίδιο ξεχωριστά ήταν και το αγιόκλιμα, το γιασεμί και το φούλι. Η δεσπολιά με τα πλατύφυλλα καταπράσινα φύλλα της και η λεμονιά με τους κίτρινους καρπούς της. Το ορθόκλωνο και ευθυτενές κυπαρίσσι, ολοκάθαρο, προσπαθεί καθημερινά να φτάσει στο ύψος του διώροφου σπιτιού.
Εκείνη όμως που δίκαια καμάρωνε ήταν η φουντωτή ροδιά, με τους ρόζ και κόκκινους καρπούς, τα ρόδια της, λες και ήταν χριστουγεννιάτικο δένδρο στο φαντασμαγορικό τοπίο του φθιπωρινού πρωινού.
Κι επειδή «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» ας προσπαθήσουμε πριν επιστρέψουμε στις συμπληγάδες της καθημερινότητας, να κλείσουμε στις καρδιές μας τις ανώνυμες αυτές εικόνες. Τις έχουμε ανάγκη στις δυσκολίες της ζωής. Είναι ακόμη οι μικρές στιγμές αντίστασης στην τηλεόραση που ισοπεδώνει κάθε προσπάθεια σκέψης και δημιουργίας.
« Τώρα η λάμια η γη - λιάζει τα βρεμένα της τα χράμια - με των κάμπων τα πλουμίδια.
Κι από τα χορτάρια κι από τα ψηλα γρασίδια - οι σταλαματιές γλιστρούνε χάντρες
και μαργαριτάρια από ουράνια δαχτυλίδια…»
Απόσπασμα από ένα θαυμάσιο ποίημα της Μελισσάνθης
Ο Βαγγέλης Κογκάκης
είναι συνταξιούχος δάσκαλος
Το καλοκαίρι έχει τις χάρες του;
Μα κάποιες χάρες έχει ξέχωρες.
Ποιος τις αρνιέται, ποιος λέει όχι
του Άι-Δημητριού το πρωτοβρόχι…
Πρωί-πρωί μόλις βγήκα έξω ένοιωσα την αύρα του φθινοπώρου, απαλή και υγρή, χαμηλόφωνη και αργή, σαν τις σταγόνες από το πρώτο δειλό πρωτοβρόχι. Βόρεια, η απέραντη γαλάζια θάλασσα, ελαφρώς ρητιδιασμένη, είχε πάρει ένα γκριζοπράσινο χρώμα φοβισμένου, ασυνήθιστη ύστερα από τους τόσους μήνες της ηρεμίας του καλοκαιριού.
Νότια, πάνω από τις βουνοκορφές του Ψηλορείτη είχαν συγκεντρωθεί μαύρα σύννεφα, που σαν απειλητική λεγεώνα με δυνατά μπουμπουνητά από βροντές, ‘ταξίδευαν’ προς το Γάζι, το σπίτι μου και τη θάλασσα. Όρθιος απολάμβανα για λίγο τη δροσερή γλυκιά μυρουδιά της βροχής που ερχόταν.
Στην Κρήτη, αιώνες τώρα, η έλευση του φθινοπώρου είναι συνυφασμένη με τα πρωτοβρόχια.
Εικόνες του καλοκαιριού που μόλις πέρασε αναμιγνύονται με εκείνες του φθινοπώρου που έρχονται, μαζί με του χειμώνα που αχνοφαίνεται στο βάθος. Ναι, είμαι αισιόδοξος και πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη οι 4 εποχές. Ενδιάμεσα βέβαια οι ζέστες θα επιστρέψουν. Αυτό συμβαίνει πάντα. Τα πρωτοβρόχια, είναι ένα διάλειμμα της καλοκαιρίας. Το θυμούνται άραγε εγγόνια μου και οι νέοι σήμερα και γνωρίζουν ποια είναι τα φρούτα και τα λαχανικά της εποχής και ποιες εργασίες γίνονται τώρα; Αιθεροβάμων!
Όμως η βροχή άρχισε. Χοντρές, αργές σταγόνες στην αρχή πλατάγιζαν πάνω στα φύλλα των δένδρων και των λουλουδιών του κήπου. Όσες έπεφταν στα πλακάκια του πεζοδρομίου, χοροπηδώντας χόρευαν έναν τρελό χαρούμενο χορό. Ύστερα από λίγο οι σταλαγματιές έγιναν μικρότερες αλλά πιο πυκνές που σκίζοντας τον αέρα σφύριζαν μέσα στα δέντρα και τα λουλούδια.
Προφυλαγμένος αλλά πολύ ευχαριστημένος απολάμβανα τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος από τη βροχή που αχόρταγα η γη ρουφούσε… Αστραπές γοργόφτερες έσχιζαν το συνεφιασμένο ουρανό και εκκωφαντικές βροντές δονούσαν την περιοχή. Και η βροχή συνέχιζε την ευεργετική της ωφέλεια στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Όμορφη νοσταλγική ώρα με αναμνήσεις των παιδικών χρόνων στο πατρικό σπίτι.
Ακούω ξανά το χορό της βροχής στα κεραμίδια και στους τζίγκους της υδροροής, το θόρυβο από το βρόχινο νερό που γεμίζει το βαρέλι για τα κακόψητα όσπρια. Ανάγλυφες, ολοζώντανες εικόνες, εικόνες που αναπνέουν. Βλέπω τον εαυτό μου μουσκεμένο αλλά χαρούμενο μαζί με πολλά άλλα παιδιά να πλατσουρίζει στις λακούβες του δρόμου, δίπλα στις τρομαγμένες ολόβρεχτες όρνιθες.
Όλες οι αισθήσεις σήμερα απολαμβάνουν το ‘χορό’ της βροχής που τόσες ημέρες περιμέναμε. Κι ένα επι πλέον καλό. Θα απαλλαχθούμε επιτέλους από τα ‘σύννεφα’ της σκόνης που όλο το καλοκαίρι μας ταλάνιζε εξ αιτίας των έργων οδοποιίας του Δήμου. Όμως η νέα οδός ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ που κατασκευάζεται θα γίνει μια σύγχρονη, πλατειά, ευθεία λεωφόρος που θα ενώνει το Γάζι, -‘πρωτεύουσα’ του δήμου Μαλεβιζίου- με τη βόρεια παραλία, το Κρητικό Πέλαγος.
Με την ελπίδα και την ευχή να τελειώσει πριν από το επόμενο καλοκαίρι. Και επειδή «ουδέν καλόν αμιγές κακού» πρέπει άμεσα να κλείσουν οι άπειρες λακκούβες του νέου δρόμου που είναι γεμάτες νερό και λάσπη κι εκείνες που πάντα δημιουργούνται σε μεγάλο μέρος του οδικού δικτύου του νησιού μετά τα ευεργετικά πρωτοβρόχια.
Η διάρκεια της βροχής κράτησε πολλές ώρες. Όταν κάποτε σταμάτησε όλα ήταν ολοκάθαρα και ζωηρά. Τα κεραμίδια στο σκέπαστρο των αυτοκινήτων και στο φούρνο βρήκαν πάλι το ζωηρό χρώμα τους. Οι τριανταφυλλιές ολοκάθαρες και χαρούμενες χόρευαν, με το ελεφρό αεράκι, επιδεικνύοντας τα άνθη τους σε μια πανδαισία χρωμάτων.
Η καταπράσινη στεφανωτή ήταν υπέροχη με τις κατάλευκες ταξιανθίες της, το ίδιο ξεχωριστά ήταν και το αγιόκλιμα, το γιασεμί και το φούλι. Η δεσπολιά με τα πλατύφυλλα καταπράσινα φύλλα της και η λεμονιά με τους κίτρινους καρπούς της. Το ορθόκλωνο και ευθυτενές κυπαρίσσι, ολοκάθαρο, προσπαθεί καθημερινά να φτάσει στο ύψος του διώροφου σπιτιού.
Εκείνη όμως που δίκαια καμάρωνε ήταν η φουντωτή ροδιά, με τους ρόζ και κόκκινους καρπούς, τα ρόδια της, λες και ήταν χριστουγεννιάτικο δένδρο στο φαντασμαγορικό τοπίο του φθιπωρινού πρωινού.
Κι επειδή «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» ας προσπαθήσουμε πριν επιστρέψουμε στις συμπληγάδες της καθημερινότητας, να κλείσουμε στις καρδιές μας τις ανώνυμες αυτές εικόνες. Τις έχουμε ανάγκη στις δυσκολίες της ζωής. Είναι ακόμη οι μικρές στιγμές αντίστασης στην τηλεόραση που ισοπεδώνει κάθε προσπάθεια σκέψης και δημιουργίας.
« Τώρα η λάμια η γη - λιάζει τα βρεμένα της τα χράμια - με των κάμπων τα πλουμίδια.
Κι από τα χορτάρια κι από τα ψηλα γρασίδια - οι σταλαματιές γλιστρούνε χάντρες
και μαργαριτάρια από ουράνια δαχτυλίδια…»
Απόσπασμα από ένα θαυμάσιο ποίημα της Μελισσάνθης
Ο Βαγγέλης Κογκάκης
είναι συνταξιούχος δάσκαλος
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
13 απίστευτες αλήθειες για τα όνειρα!
Τι σημαίνει να βλέπεις όνειρα;
Όλοι μας ονειρευόμαστε. Το να βλέπει κανείς όνειρα θεωρείται από τα πιο φυσιολογικά πράγματα στον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως, τα όνειρα αποτελούν ένα μεγάλο μυστήριο στις ζωές των ανθρώπων.
Αξίζει να σημειωθεί πως στην ρωμαϊκή εποχή, κάποιοι άνθρωποι απευθύνονταν στη Σύγκλητο, το ανώτερο κρατικό όργανο, ώστε να αναλύσει και να ερμηνεύσει...τα όνειρά τους!
Πίστευαν δε, πως τα όνειρα ήταν στην πραγματικότητα θεϊκά μηνύματα.
Επιπλέον, τα όνειρα αποτελούν πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια καλλιτέχνες εδώ και αιώνες.
Ας δούμε όμως 13 ενδιαφέροντα γεγονότα που ισχύουν για τα όνειρα.
1) Ξεχνάμε το 90% των ονείρων μας.
Πέντε λεπτά αφού ξυπνήσουμε, τα μισά από τα όνειρα που είδαμε στον ύπνο μας έχουν ξεχαστεί.
Μέσα σε 10 λεπτά, το 90% των ονείρων έχει χαθεί.
2) Ονειρεύονται και τα τυφλά άτομα.
Αυτό το γεγονός είναι σχετικά αυτονόητο, καθώς για τα όνειρα δεν παίζει τόσο ρόλο οι εικόνες που βλέπουμε κατά την διάρκεια της ημέρας με τα μάτια μας, αλλά αυτές που έχουμε δημιουργήσει με τη φαντασία μας και έχουν αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας.
Τα άτομα που τυφλώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους μπορούν να δουν και εικόνες στα όνειρά τους.
Αυτά που γεννήθηκαν τυφλά, δεν βλέπουν εικόνες, όμως έχουν όνειρα εξίσου ζωντανά, με τη συμβολή των άλλων αισθήσεων, της ακοής, της όσφρησης, της αφής αλλά και με τη βοήθεια των συναισθημάτων.
3) Όλοι ονειρεύονται.
Κάθε ανθρώπινο ον βλέπει όνειρα, εκτός από μερικές περιπτώσεις ακραίων ψυχολογικών διαταραχών.
Αν νομίζετε ότι δεν βλέπετε, ξανασκεφτείτε το. Απλά τα ξεχνάτε!
4) Στα όνειρά μας, βλέπουμε μόνο τα πρόσωπα ανθρώπων που ξέρουμε και στην πραγματικότητα.
Το μυαλό μας δεν μπορεί να επινοήσει πρόσωπα και έτσι στα όνειρά μας, βλέπουμε μόνο τα πρόσωπα ανθρώπων που έχουμε δει κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Ενδεχομένως μάλιστα, να μην θυμόμαστε κάποιο πρόσωπο που βλέπουμε στα όνειρα μας ή και να μην το γνωρίζουμε, όμως σίγουρα το έχουμε δει σε κάποια φάση της ζωής μας.
5) Δεν είναι έγχρωμα όλα τα όνειρα.
Ένα 12% των ανθρώπων ονειρεύεται αποκλειστικά σε μαυρόασπρο χρώμα.
Μόνο το 4.4% των ονείρων ατόμων κάτω των 25 ετών είναι σε μαυρόασπρο χρώμα.
Στο παρελθόν όμως, από τη δεκαετία του 1910 έως τη δεκαετία του 1950, η πλειοψηφία των ονείρων ήταν μαυρόασπρα.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν πως ενδεχομένως αυτό να οφείλεται και στην κυριαρχία του χρώματος στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
6) Τα όνειρα είναι συμβολικά.
Τα όνειρα μας "μιλούν" σε μια ιδιαιτέρως συμβολική γλώσσα.
Ανάλογα με το θέμα που κυριαρχεί στο όνειρο, μπορείς να ερμηνεύσεις και τι συμβολίζει το ίδιο το όνειρο.
7) Στα όνειρα κυριαρχούν τα συναισθήματα.
Το πιο συνηθισμένο συναίσθημα που βιώνουμε στα όνειρά μας, είναι η αγωνία.
Επιπλέον, τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο συνηθισμένα από τα θετικά.
8) Μερικά όνειρα έχουν συνέχεια.
Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα όνειρα τα βλέπουμε μόνο μια φορά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επαναλαμβανόμενα όνειρα.
Αυτό σημαίνει πως το ίδιο σχετικά όνειρο εμφανίζεται σε διαφορετικές περιόδους στη ζωή κάποιων ανθρώπων.
70% των γυναικών και 65% των αντρών έχουν αναφέρει πως βλέπουν επαναλαμβανόμενα όνειρα.
9) Ονειρεύονται και τα ζώα.
Μελέτες που έγινα σε διαφορετικά ζώα, καταδεικνύουν πως κατά τη διάρκεια του ύπνου τους, τα εγκεφαλικά κύματά τους είναι ίδια με αυτά των ανθρώπων.
Επίσης, αν παρατηρήσετε κάποιο ζώο την ώρα που κοιμάται θα δείτε πως κάνει κάποιες κινήσεις, όπως το να κλωτσάει με τις πατούσες τους τον αέρα ή να μιμείται την κίνησή του όταν τρέχει.
10) Ο εγκέφαλος παραλύει το σώμα μας στον ύπνο, ώστε να μην πραγματοποιεί κινήσεις που γίνονται στα όνειρα.
Ο ύπνος ταχείας κίνησης του ματιού (Rapid Eye movement REM sleep) είναι ένα φυσιολογικό στάδιο του ύπνου, το οποίο χαρακτηρίζεται από ταχείες κινήσεις του ματιού.
Ο ύπνος σε κατάσταση REM αποτελεί το 20-25% ολόκληρου του ύπνου, δηλαδή περίπου 90 με 120 λεπτά.
Κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, ο εγκέφαλος παραλύει το σώμα μας, με τη χρήση ενός μηχανισμού, ώστε αυτό να μην πραγματοποιεί κινήσεις που γίνονται στα όνειρά μας.
Όμως είναι δυνατόν αυτός ο μηχανισμός να ενεργοποιείται και πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του κανονικού ύπνου.
11) Ενσωμάτωση των ονείρων.
Το μυαλό μας ενσωματώνει τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχονται οι αισθήσεις μας όταν κοιμόμαστε και τα μετατρέπει σε τμήματα των ονείρων μας.
Αν π.χ. ακούσουμε έναν ήχο όταν κοιμόμαστε, τότε αυτός θα εμφανιστεί και στα όνειρά μας.
Δηλαδή, αν κάποιος παίζει ένα μουσικό όργανό εκεί που κοιμόμαστε, πολύ πιθανό να ονειρευτούμε πως βρισκόμαστε σε μια συναυλία!
12) Άντρες και γυναίκες ονειρεύονται διαφορετικά.
Οι άντρες έχουν την τάση να ονειρεύονται περισσότερο άλλους άντρες.
Ένα ποσοστό της τάξεως του 70% των χαρακτήρων που εμφανίζονται στα όνειρα των αντρών είναι άλλοι άντρες.
Από την άλλη πλευρά, τα όνειρα των γυναικών περιλαμβάνουν ένα ίσο αριθμό αντρών και γυναικών.
Πέρα από αυτό, οι άντρες βιώνουν πιο επιθετικά συναισθήματα στα όνειρά τους από ότι οι γυναίκες.
13) "Προγνωστικά" όνειρα.
Τα αποτελέσματα από διάφορες μελέτες καταδεικνύουν, πως ένα ποσοστό μεταξύ 18% και 38% των ανθρώπων έχουν βιώσει μια εμπειρία από προγνωστικά όνειρα, δηλαδή από όνειρα που προμηνύουν το μέλλον.
Το ποσοστό των ανθρώπων που πιστεύει πως τα όνειρα μπορούν να προβλέψουν το μέλλον είναι ακόμα μεγαλύτερο, καθώς ανέρχεται στο 63 με 98%.
Όλοι μας ονειρευόμαστε. Το να βλέπει κανείς όνειρα θεωρείται από τα πιο φυσιολογικά πράγματα στον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως, τα όνειρα αποτελούν ένα μεγάλο μυστήριο στις ζωές των ανθρώπων.
Αξίζει να σημειωθεί πως στην ρωμαϊκή εποχή, κάποιοι άνθρωποι απευθύνονταν στη Σύγκλητο, το ανώτερο κρατικό όργανο, ώστε να αναλύσει και να ερμηνεύσει...τα όνειρά τους!
Πίστευαν δε, πως τα όνειρα ήταν στην πραγματικότητα θεϊκά μηνύματα.
Επιπλέον, τα όνειρα αποτελούν πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια καλλιτέχνες εδώ και αιώνες.
Ας δούμε όμως 13 ενδιαφέροντα γεγονότα που ισχύουν για τα όνειρα.
1) Ξεχνάμε το 90% των ονείρων μας.
Πέντε λεπτά αφού ξυπνήσουμε, τα μισά από τα όνειρα που είδαμε στον ύπνο μας έχουν ξεχαστεί.
Μέσα σε 10 λεπτά, το 90% των ονείρων έχει χαθεί.
2) Ονειρεύονται και τα τυφλά άτομα.
Αυτό το γεγονός είναι σχετικά αυτονόητο, καθώς για τα όνειρα δεν παίζει τόσο ρόλο οι εικόνες που βλέπουμε κατά την διάρκεια της ημέρας με τα μάτια μας, αλλά αυτές που έχουμε δημιουργήσει με τη φαντασία μας και έχουν αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας.
Τα άτομα που τυφλώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους μπορούν να δουν και εικόνες στα όνειρά τους.
Αυτά που γεννήθηκαν τυφλά, δεν βλέπουν εικόνες, όμως έχουν όνειρα εξίσου ζωντανά, με τη συμβολή των άλλων αισθήσεων, της ακοής, της όσφρησης, της αφής αλλά και με τη βοήθεια των συναισθημάτων.
3) Όλοι ονειρεύονται.
Κάθε ανθρώπινο ον βλέπει όνειρα, εκτός από μερικές περιπτώσεις ακραίων ψυχολογικών διαταραχών.
Αν νομίζετε ότι δεν βλέπετε, ξανασκεφτείτε το. Απλά τα ξεχνάτε!
4) Στα όνειρά μας, βλέπουμε μόνο τα πρόσωπα ανθρώπων που ξέρουμε και στην πραγματικότητα.
Το μυαλό μας δεν μπορεί να επινοήσει πρόσωπα και έτσι στα όνειρά μας, βλέπουμε μόνο τα πρόσωπα ανθρώπων που έχουμε δει κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Ενδεχομένως μάλιστα, να μην θυμόμαστε κάποιο πρόσωπο που βλέπουμε στα όνειρα μας ή και να μην το γνωρίζουμε, όμως σίγουρα το έχουμε δει σε κάποια φάση της ζωής μας.
5) Δεν είναι έγχρωμα όλα τα όνειρα.
Ένα 12% των ανθρώπων ονειρεύεται αποκλειστικά σε μαυρόασπρο χρώμα.
Μόνο το 4.4% των ονείρων ατόμων κάτω των 25 ετών είναι σε μαυρόασπρο χρώμα.
Στο παρελθόν όμως, από τη δεκαετία του 1910 έως τη δεκαετία του 1950, η πλειοψηφία των ονείρων ήταν μαυρόασπρα.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν πως ενδεχομένως αυτό να οφείλεται και στην κυριαρχία του χρώματος στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
6) Τα όνειρα είναι συμβολικά.
Τα όνειρα μας "μιλούν" σε μια ιδιαιτέρως συμβολική γλώσσα.
Ανάλογα με το θέμα που κυριαρχεί στο όνειρο, μπορείς να ερμηνεύσεις και τι συμβολίζει το ίδιο το όνειρο.
7) Στα όνειρα κυριαρχούν τα συναισθήματα.
Το πιο συνηθισμένο συναίσθημα που βιώνουμε στα όνειρά μας, είναι η αγωνία.
Επιπλέον, τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο συνηθισμένα από τα θετικά.
8) Μερικά όνειρα έχουν συνέχεια.
Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα όνειρα τα βλέπουμε μόνο μια φορά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επαναλαμβανόμενα όνειρα.
Αυτό σημαίνει πως το ίδιο σχετικά όνειρο εμφανίζεται σε διαφορετικές περιόδους στη ζωή κάποιων ανθρώπων.
70% των γυναικών και 65% των αντρών έχουν αναφέρει πως βλέπουν επαναλαμβανόμενα όνειρα.
9) Ονειρεύονται και τα ζώα.
Μελέτες που έγινα σε διαφορετικά ζώα, καταδεικνύουν πως κατά τη διάρκεια του ύπνου τους, τα εγκεφαλικά κύματά τους είναι ίδια με αυτά των ανθρώπων.
Επίσης, αν παρατηρήσετε κάποιο ζώο την ώρα που κοιμάται θα δείτε πως κάνει κάποιες κινήσεις, όπως το να κλωτσάει με τις πατούσες τους τον αέρα ή να μιμείται την κίνησή του όταν τρέχει.
10) Ο εγκέφαλος παραλύει το σώμα μας στον ύπνο, ώστε να μην πραγματοποιεί κινήσεις που γίνονται στα όνειρα.
Ο ύπνος ταχείας κίνησης του ματιού (Rapid Eye movement REM sleep) είναι ένα φυσιολογικό στάδιο του ύπνου, το οποίο χαρακτηρίζεται από ταχείες κινήσεις του ματιού.
Ο ύπνος σε κατάσταση REM αποτελεί το 20-25% ολόκληρου του ύπνου, δηλαδή περίπου 90 με 120 λεπτά.
Κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, ο εγκέφαλος παραλύει το σώμα μας, με τη χρήση ενός μηχανισμού, ώστε αυτό να μην πραγματοποιεί κινήσεις που γίνονται στα όνειρά μας.
Όμως είναι δυνατόν αυτός ο μηχανισμός να ενεργοποιείται και πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του κανονικού ύπνου.
11) Ενσωμάτωση των ονείρων.
Το μυαλό μας ενσωματώνει τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχονται οι αισθήσεις μας όταν κοιμόμαστε και τα μετατρέπει σε τμήματα των ονείρων μας.
Αν π.χ. ακούσουμε έναν ήχο όταν κοιμόμαστε, τότε αυτός θα εμφανιστεί και στα όνειρά μας.
Δηλαδή, αν κάποιος παίζει ένα μουσικό όργανό εκεί που κοιμόμαστε, πολύ πιθανό να ονειρευτούμε πως βρισκόμαστε σε μια συναυλία!
12) Άντρες και γυναίκες ονειρεύονται διαφορετικά.
Οι άντρες έχουν την τάση να ονειρεύονται περισσότερο άλλους άντρες.
Ένα ποσοστό της τάξεως του 70% των χαρακτήρων που εμφανίζονται στα όνειρα των αντρών είναι άλλοι άντρες.
Από την άλλη πλευρά, τα όνειρα των γυναικών περιλαμβάνουν ένα ίσο αριθμό αντρών και γυναικών.
Πέρα από αυτό, οι άντρες βιώνουν πιο επιθετικά συναισθήματα στα όνειρά τους από ότι οι γυναίκες.
13) "Προγνωστικά" όνειρα.
Τα αποτελέσματα από διάφορες μελέτες καταδεικνύουν, πως ένα ποσοστό μεταξύ 18% και 38% των ανθρώπων έχουν βιώσει μια εμπειρία από προγνωστικά όνειρα, δηλαδή από όνειρα που προμηνύουν το μέλλον.
Το ποσοστό των ανθρώπων που πιστεύει πως τα όνειρα μπορούν να προβλέψουν το μέλλον είναι ακόμα μεγαλύτερο, καθώς ανέρχεται στο 63 με 98%.
Ζωγράφος μόλις 4 ετών στην Αυστραλία
Όταν τελικά το έχεις στο DNA σου......
Σε μια ηλικία που τα περισσότερα παιδιά παίζουν με τα παιχνίδια και τις νερομπογιές τους, η μικρή Aελίτα Aντρέ από τη Μελβούρνη, κόρη των ζωγράφων Mίκαελ Aντρέ και Nίκα Kαλασνίκοβα, έχει ήδη στο ενεργητικό της μία έκθεση στο Brunswick Street Gallery της Μελβούρνης σε ηλικία 2 μόλις χρόνων, μία έκθεση στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης σε ηλικία 4 χρόνων, τη φωτογραφία της να φιγουράρει στο εξώφυλλο μεγάλων περιοδικών, και τους κριτικούς τέχνης να πλέκουν εγκώμια για το ταλέντο της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των γονιών της, η μικρή Aελίτα μπουσούλαγε πάνω σε καμβάδες από όταν ήταν μόλις 9 μηνών. Στην αρχή η μητέρα της δεν ήξερε αν θα έπρεπε να λάβει σοβαρά την ''τέχνη'' της κόρης της ή απλά ήταν ένα παιδί που παίζει με τα χρώματα.
Το ταλέντο όμως της μικρής ήταν τόσο εμφανές που η μητέρα της θέλησε να λάβει και μια δεύτερη γνώμη. Προσέγγισε τον διευθυντή της γκαλερί της Brunswick Street, Mαρκ Τζέιμσον, με έργα της Aελίτα, και τα παρουσίασε ως τις δημιουργίες μίας Ρωσίδας ζωγράφου αφηρημένης τέχνης.
Ο διευθυντής έμεινε έκθαμβος με την τέχνη της και δέχτηκε να συμπεριλάβει τα έργα σε μια έκθεση ζωγραφικής, δίχως όμως να γνωρίζει ότι η νεαρή ζωγράφος ήταν η κόρη της Kαλασνίκοβα ούτε ότι ήταν μόλις δύο χρόνων!
Ο κ. Τζέιμσον έμαθε την ηλικία της Aελίτα αφότου ήδη είχε αρχίσει να διαφημίζει την έκθεση και να τυπώνει τις προσκλήσεις. ''Οφείλω να ομολογήσω ότι σοκαρίστηκα στην αρχή αλλά ύστερα από συνομιλίες που είχα με τους συναδέλφους μου, αποφάσισα να συμπεριλάβω τα έργα της όπως ήταν ήδη προσχεδιασμένο'', είπε.
Η κ. Kαλασνίκοβα είπε ότι δεν είχε σκοπό να παραπλανήσει τον διευθυντή της γκαλερί, απλά ήθελε τα έργα της κόρης της να κριθούν αντικειμενικά κι όχι με βάση τη μικρή της ηλικία.
Οι γονείς αρνούνται κατηγορηματικά τη συμμετοχή τους στις δημιουργίες της κόρης τους, υποστηρίζοντας ότι δεν αφήνει κανέναν να αγγίξει τα έργα της, ή να την παροτρύνει να χρησιμοποιήσει κάποιο διαφορετικό χρώμα.
Παρόλα αυτά, παραδέχονται ότι βοήθησαν στην ονομασία των έργων, που αγοράζονται για $4.800 και $10.000 το κομμάτι και είναι ανάρπαστα στην χώρα καταγωγής της, τη Ρωσία αλλά και στο Χονγκ Κονγκ. Οι γονείς της υποστηρίζουν ότι δεν την πιέζουν να ζωγραφίσει και ότι είναι κάτι που διάλεξε από μόνη της κι ότι αυτό που πρέπει να κριθεί είναι η αφηρημένη τέχνη της και όχι η μικρή της ηλικία.
Αλλά η διασημότητα και τα ταξίδια δεν άλλαξαν την αθωότητα και τη φαντασία των έργων της. Ζωγραφίζει με τη ελευθερία και τη ζωντάνια ενός παιδιού, ζωγραφίζει απλά επειδή έτσι νιώθει και μόνο για εκείνη.
Συναισθήματα που λείπουν από τους επαγγελματίες ζωγράφους, καθώς η πίεση για την αναγνώριση του ταλέντου τους, τους οδηγεί σε καλλιτεχνικό αδιέξοδο.
Πηγή ΑΠΕ
Σε μια ηλικία που τα περισσότερα παιδιά παίζουν με τα παιχνίδια και τις νερομπογιές τους, η μικρή Aελίτα Aντρέ από τη Μελβούρνη, κόρη των ζωγράφων Mίκαελ Aντρέ και Nίκα Kαλασνίκοβα, έχει ήδη στο ενεργητικό της μία έκθεση στο Brunswick Street Gallery της Μελβούρνης σε ηλικία 2 μόλις χρόνων, μία έκθεση στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης σε ηλικία 4 χρόνων, τη φωτογραφία της να φιγουράρει στο εξώφυλλο μεγάλων περιοδικών, και τους κριτικούς τέχνης να πλέκουν εγκώμια για το ταλέντο της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των γονιών της, η μικρή Aελίτα μπουσούλαγε πάνω σε καμβάδες από όταν ήταν μόλις 9 μηνών. Στην αρχή η μητέρα της δεν ήξερε αν θα έπρεπε να λάβει σοβαρά την ''τέχνη'' της κόρης της ή απλά ήταν ένα παιδί που παίζει με τα χρώματα.
Το ταλέντο όμως της μικρής ήταν τόσο εμφανές που η μητέρα της θέλησε να λάβει και μια δεύτερη γνώμη. Προσέγγισε τον διευθυντή της γκαλερί της Brunswick Street, Mαρκ Τζέιμσον, με έργα της Aελίτα, και τα παρουσίασε ως τις δημιουργίες μίας Ρωσίδας ζωγράφου αφηρημένης τέχνης.
Ο διευθυντής έμεινε έκθαμβος με την τέχνη της και δέχτηκε να συμπεριλάβει τα έργα σε μια έκθεση ζωγραφικής, δίχως όμως να γνωρίζει ότι η νεαρή ζωγράφος ήταν η κόρη της Kαλασνίκοβα ούτε ότι ήταν μόλις δύο χρόνων!
Ο κ. Τζέιμσον έμαθε την ηλικία της Aελίτα αφότου ήδη είχε αρχίσει να διαφημίζει την έκθεση και να τυπώνει τις προσκλήσεις. ''Οφείλω να ομολογήσω ότι σοκαρίστηκα στην αρχή αλλά ύστερα από συνομιλίες που είχα με τους συναδέλφους μου, αποφάσισα να συμπεριλάβω τα έργα της όπως ήταν ήδη προσχεδιασμένο'', είπε.
Η κ. Kαλασνίκοβα είπε ότι δεν είχε σκοπό να παραπλανήσει τον διευθυντή της γκαλερί, απλά ήθελε τα έργα της κόρης της να κριθούν αντικειμενικά κι όχι με βάση τη μικρή της ηλικία.
Οι γονείς αρνούνται κατηγορηματικά τη συμμετοχή τους στις δημιουργίες της κόρης τους, υποστηρίζοντας ότι δεν αφήνει κανέναν να αγγίξει τα έργα της, ή να την παροτρύνει να χρησιμοποιήσει κάποιο διαφορετικό χρώμα.
Παρόλα αυτά, παραδέχονται ότι βοήθησαν στην ονομασία των έργων, που αγοράζονται για $4.800 και $10.000 το κομμάτι και είναι ανάρπαστα στην χώρα καταγωγής της, τη Ρωσία αλλά και στο Χονγκ Κονγκ. Οι γονείς της υποστηρίζουν ότι δεν την πιέζουν να ζωγραφίσει και ότι είναι κάτι που διάλεξε από μόνη της κι ότι αυτό που πρέπει να κριθεί είναι η αφηρημένη τέχνη της και όχι η μικρή της ηλικία.
Αλλά η διασημότητα και τα ταξίδια δεν άλλαξαν την αθωότητα και τη φαντασία των έργων της. Ζωγραφίζει με τη ελευθερία και τη ζωντάνια ενός παιδιού, ζωγραφίζει απλά επειδή έτσι νιώθει και μόνο για εκείνη.
Συναισθήματα που λείπουν από τους επαγγελματίες ζωγράφους, καθώς η πίεση για την αναγνώριση του ταλέντου τους, τους οδηγεί σε καλλιτεχνικό αδιέξοδο.
Πηγή ΑΠΕ
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011
TO ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΜΠΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού στην Ελλάδα είναι ΥΠΗΡΕΤΗΣ των συμφερόντων της ΟΛΛΑΝΔΙΚΗΣ -ΑΘΗΝΑΙΚΗΣ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑΣ.
Καταγγελίες επώνυμες υπάρχουν.
Δημοσιεύσεις στις εφημερίδες υπάρχουν.
Δεν υπάρχει όμως διάθεση από το κράτος να λυθεί το θέμα
Περιμένουμε μόνο την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχουν το 85% της Ελληνικής αγοράς μπύρας.
Την τελευταία 10ετια έχουν ΚΕΡΔΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 9 ΔΙΣ ΕΥΡΩ.
Οι Ολλανδοί με τα λεφτά του μέσου Έλληνα που κερδίζουν, εξαγοράζουν άλλα εργοστάσια μπύρας στην Ευρώπη.
Μόνο ψίχουλα από αυτά τα κέρδη επανα-επενδύονται στην Ελλάδα.
Η Ηeineken πουλιέται στα Ελληνικά Σούπερ Μάρκετς 60% υπερτιμημένη από τα αντίστοιχα Oλλανδικά!!!!!. Και όλα αυτά με τις ΕΥΛΟΓΙΕΣ και την ΑΝΟΧΗ του Ελληνικού Κράτους.
Το ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ μπύρας είναι ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ. Εκβιάζει, πιέζει, υποβάλλει κανόνες, μπλοκάρει τον ανταγωνισμό. Στα Σουπερ μάρκετς, πρατήρια, κάβες, χονδρεμπόρους, εστιατόρια, ταβέρνες, σουβλατζίδικα, καφενεία, μπαρ, ψιλικατζίδικα, φαστ φουντάδικα, πιτσαρίες κτλ, δεν βρίσκεις άλλες μπύρες, παρά μόνο της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.
Κάνουν ΠΑΡΑΝΟΜΑ ιδιωτικά συμβόλαια για την αποκλειστική διάθεση των προϊόντων τους.
Γέμισαν την αγορά με ΔΩΡΕΑΝ ψυγεία, όπου υπάρχει χώρος ΜΟΝΟ για τα προϊόντα τους.
Μας εκμεταλλεύονται, εξάγουν τα κέρδη τους οι φιλέλληνες Ολλανδοί, και το μεγάλο ευχαριστώ τους βρίσκεται στην ιστοσελίδα της Heineken www.Heineken.com, όπου παρουσιάζουν τη FYROM σαν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Μία από τις χώρες που εξέφρασαν αντιρήσεις για την πρόσφατη οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα ήταν και η Ολλανδία (αν και τελικά ψηφίστηκε στην Ολλανδική βουλή)
ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ .
ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.
ΠΕΣ OXI ΣΤΟ ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ ΤΣΙΦΛΙΚΙ.
ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΜΠΥΡΑΣ .
ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΛΛΑΝΔΟΥΣ!!!
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ. ...ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ "FIX", "ΜΥΘΟΣ" ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ : "ΒΕΡΓΙΝΑ" ΚΑΙ "EDELSTEINER", ΤΗΣ ΖΥΘΟΠΟΙΪΑΣ ΘΡΑΚΗΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΧΕΙ ΔΕΧΤΕΙ.
ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ.
ΟΙ BLOGGERS ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ.
Καταγγελίες επώνυμες υπάρχουν.
Δημοσιεύσεις στις εφημερίδες υπάρχουν.
Δεν υπάρχει όμως διάθεση από το κράτος να λυθεί το θέμα
Περιμένουμε μόνο την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχουν το 85% της Ελληνικής αγοράς μπύρας.
Την τελευταία 10ετια έχουν ΚΕΡΔΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 9 ΔΙΣ ΕΥΡΩ.
Οι Ολλανδοί με τα λεφτά του μέσου Έλληνα που κερδίζουν, εξαγοράζουν άλλα εργοστάσια μπύρας στην Ευρώπη.
Μόνο ψίχουλα από αυτά τα κέρδη επανα-επενδύονται στην Ελλάδα.
Η Ηeineken πουλιέται στα Ελληνικά Σούπερ Μάρκετς 60% υπερτιμημένη από τα αντίστοιχα Oλλανδικά!!!!!. Και όλα αυτά με τις ΕΥΛΟΓΙΕΣ και την ΑΝΟΧΗ του Ελληνικού Κράτους.
Το ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ μπύρας είναι ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ. Εκβιάζει, πιέζει, υποβάλλει κανόνες, μπλοκάρει τον ανταγωνισμό. Στα Σουπερ μάρκετς, πρατήρια, κάβες, χονδρεμπόρους, εστιατόρια, ταβέρνες, σουβλατζίδικα, καφενεία, μπαρ, ψιλικατζίδικα, φαστ φουντάδικα, πιτσαρίες κτλ, δεν βρίσκεις άλλες μπύρες, παρά μόνο της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.
Κάνουν ΠΑΡΑΝΟΜΑ ιδιωτικά συμβόλαια για την αποκλειστική διάθεση των προϊόντων τους.
Γέμισαν την αγορά με ΔΩΡΕΑΝ ψυγεία, όπου υπάρχει χώρος ΜΟΝΟ για τα προϊόντα τους.
Μας εκμεταλλεύονται, εξάγουν τα κέρδη τους οι φιλέλληνες Ολλανδοί, και το μεγάλο ευχαριστώ τους βρίσκεται στην ιστοσελίδα της Heineken www.Heineken.com, όπου παρουσιάζουν τη FYROM σαν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Μία από τις χώρες που εξέφρασαν αντιρήσεις για την πρόσφατη οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα ήταν και η Ολλανδία (αν και τελικά ψηφίστηκε στην Ολλανδική βουλή)
ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ .
ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.
ΠΕΣ OXI ΣΤΟ ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ ΤΣΙΦΛΙΚΙ.
ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΜΠΥΡΑΣ .
ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΛΛΑΝΔΟΥΣ!!!
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ. ...ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ "FIX", "ΜΥΘΟΣ" ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ : "ΒΕΡΓΙΝΑ" ΚΑΙ "EDELSTEINER", ΤΗΣ ΖΥΘΟΠΟΙΪΑΣ ΘΡΑΚΗΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΧΕΙ ΔΕΧΤΕΙ.
ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ.
ΟΙ BLOGGERS ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ.
Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011
AN KAEITE ΓΙΑΤΡΕΥΤΕΙΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕ ΑΣΠΡΑΔΙ ΑΥΓΟΥ.
Κρατήστε μια σημείωση ότι τα ασπράδια των αυγών είναι φάρμακο.
Καψίματα
Ένας νεαρός ψεκάζοντας το γρασίδι του με φυτοφάρμακα θέλησε να ελέγξει τη στάθμη του βαρελιού για να δει πόσο υπάρχει ακόμη.
Άνοιξε το καπάκι και άναψε τον αναπτήρα του, αμέσως τον τυλίξανε οι φλόγες απο τις αναθυμιάσεις του φυτοφαρμάκου.
Πήδηξε από την καρότσα του φορτηγού του ουρλιάζοντας. Μια γειτόνισσα του ακούγοντας τις φωνές και βλέποντας το περιστατικό έτρεξε από το σπίτι της με μια ντουζίνα αυγά φωνάζοντας "φέρτε μου αυγά!"
Τα έσπασε, διαχωρίζοντας το ασπράδι από τον κρόκο. Κατόπιν τα άπλωσε στο πρόσωπο του άτυχου νέου.
Όταν το ασθενοφόρο κατέφθασε και οι νοσοκόμοι είδαν τον ασθενή ρώτησαν ποιος το έκανε αυτό. Όλοι δείξανε την γειτόνισσα που είχε αναλάβει πρωτοβουλία. Την συγχαρήκανε και της είπανε "του σώσατε το πρόσωπο".
Προς το τέλος του καλοκαιριού ο νεαρός επισκέφτηκε την γειτόνισσα του με ένα μπουκέτο λουλούδια.
Το πρόσωπό του ήταν σαν μικρού παιδιού.
Θυμηθείτε αυτή την θεραπεία για καψίματα η οποία διδάσκεται στους νέους πυροσβέστες.
Πρώτα πρώτα ψεκάστε κρύο νερό στην καμένη περιοχή μέχρι η θερμότητα να μειωθεί και το κάψιμο ιστού να σταματήσει.
Κατόπιν, απλώστε ασπράδια στην καμένη περιοχή. Μια γυναίκα έκαψε ένα μεγάλο μέρος του χεριού της με βραστό νερό.
Παρόλο τον πόνο έβαλε το χέρι της κάτω από κρύο νερό, χώρισε δύο ασπράδια, τα ανακάτεψε ελαφρά και βούτηξε το χέρι της στο μίγμα.
Τα ασπράδια στεγνώσανε στο χέρι της και σχηματίσανε μια προστατευτική κρούστα. Αργότερα έμαθε ότι τα ασπράδια περιέχουν φυσικό κολλαγόνο και συνέχισε να εναποθέτει χτυπημένο ασπράδι στην περιοχή.
Μέχρι το απόγευμα δεν ένοιωθε πόνο και την επόμενη μέρα με δυσκολία μπορούσες να δεις σημάδι καθώς το δέρμα αποκτούσε το κανονικό του χρώμα.
Η καμένη περιοχή είχε τελείως αναγεννηθεί χάρη στο κολλαγόνο των ασπραδιών, ένα πλακούντα πλήρη σε βιταμίνες.
Αυτή η πληροφορία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη στον καθένα μας!
Καψίματα
Άνοιξε το καπάκι και άναψε τον αναπτήρα του, αμέσως τον τυλίξανε οι φλόγες απο τις αναθυμιάσεις του φυτοφαρμάκου.
Πήδηξε από την καρότσα του φορτηγού του ουρλιάζοντας. Μια γειτόνισσα του ακούγοντας τις φωνές και βλέποντας το περιστατικό έτρεξε από το σπίτι της με μια ντουζίνα αυγά φωνάζοντας "φέρτε μου αυγά!"
Τα έσπασε, διαχωρίζοντας το ασπράδι από τον κρόκο. Κατόπιν τα άπλωσε στο πρόσωπο του άτυχου νέου.
Όταν το ασθενοφόρο κατέφθασε και οι νοσοκόμοι είδαν τον ασθενή ρώτησαν ποιος το έκανε αυτό. Όλοι δείξανε την γειτόνισσα που είχε αναλάβει πρωτοβουλία. Την συγχαρήκανε και της είπανε "του σώσατε το πρόσωπο".
Προς το τέλος του καλοκαιριού ο νεαρός επισκέφτηκε την γειτόνισσα του με ένα μπουκέτο λουλούδια.
Το πρόσωπό του ήταν σαν μικρού παιδιού.
Θυμηθείτε αυτή την θεραπεία για καψίματα η οποία διδάσκεται στους νέους πυροσβέστες.
Πρώτα πρώτα ψεκάστε κρύο νερό στην καμένη περιοχή μέχρι η θερμότητα να μειωθεί και το κάψιμο ιστού να σταματήσει.
Κατόπιν, απλώστε ασπράδια στην καμένη περιοχή. Μια γυναίκα έκαψε ένα μεγάλο μέρος του χεριού της με βραστό νερό.
Παρόλο τον πόνο έβαλε το χέρι της κάτω από κρύο νερό, χώρισε δύο ασπράδια, τα ανακάτεψε ελαφρά και βούτηξε το χέρι της στο μίγμα.
Τα ασπράδια στεγνώσανε στο χέρι της και σχηματίσανε μια προστατευτική κρούστα. Αργότερα έμαθε ότι τα ασπράδια περιέχουν φυσικό κολλαγόνο και συνέχισε να εναποθέτει χτυπημένο ασπράδι στην περιοχή.
Μέχρι το απόγευμα δεν ένοιωθε πόνο και την επόμενη μέρα με δυσκολία μπορούσες να δεις σημάδι καθώς το δέρμα αποκτούσε το κανονικό του χρώμα.
Η καμένη περιοχή είχε τελείως αναγεννηθεί χάρη στο κολλαγόνο των ασπραδιών, ένα πλακούντα πλήρη σε βιταμίνες.
Αυτή η πληροφορία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη στον καθένα μας!
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
Δυο διαφορετικές απόψεις για την Ελληνική κρίση
Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ίσως και περισσότερες!
Του Γιάννη Ξανθούλη
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες
πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια
πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο
σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ... Να ξαναγίνουμε φτωχοί
όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν
μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε
να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια
μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές
περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι
αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας
κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη
γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε
εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της
Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το
κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα
βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε
από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν
αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα
δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να
εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας
ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το
βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή
χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό
φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως
τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα
δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα
πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να
απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν
σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και
οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των
κήπων μας.
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων
απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης
ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα
«τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις
από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα
και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον
Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που
σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων.
Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν.
Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε
την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος
ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που
σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με
το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η
ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρομίσει ο
τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει
τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα
στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής
ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν
άλλες υποχρεώσεις ...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν
παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για
τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής
σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των
λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να
φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω
πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να
αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών
μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.
Μια απάντηση στον Ξανθούλη...
Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου
Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι
μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να
μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα
εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα
φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλάσσει στον εαυτό της
τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσιών από τον sklia.
Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι
πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι
νεραντζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου
άρεσε να διαβάζω στο Θέατρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να
βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο
Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να
την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.
Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλεύω από την
ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια
γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να
διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και
τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και
πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει
ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή
τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για
ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε
επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα
μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου. Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και
τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω
τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το
περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνια της όταν τα φόραγε και
μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».
Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και
συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής
και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο
σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με
περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν
πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές
εταιρείες.
Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί
δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.
Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος
Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και
οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και
μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο
κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το
κουράγιο και τη τρέλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους
ήχους κλασσικής μουσικής.
Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμοποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου.
Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι
μια καλύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα
μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα
τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και
δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.
Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους
φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτι. Ε λοιπόν όχι
δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλες ή αγόραζαν καγιέν.
Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα
λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.
Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον
Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον
Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε
μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.
Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς Φαρσάλων,
τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα
πάρω.
Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα.
Από: Ελένη Μπρεδάκη-Μαρινέλλη
Του Γιάννη Ξανθούλη
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες
πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια
πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο
σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ... Να ξαναγίνουμε φτωχοί
όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν
μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε
να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια
μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές
περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι
αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας
κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη
γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε
εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της
Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το
κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα
βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε
από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν
αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα
δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να
εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας
ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το
βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή
χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό
φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως
τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα
δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα
πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να
απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν
σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και
οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των
κήπων μας.
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων
απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης
ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα
«τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις
από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα
και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον
Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που
σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων.
Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν.
Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε
την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος
ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που
σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με
το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η
ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρομίσει ο
τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει
τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα
στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής
ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν
άλλες υποχρεώσεις ...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν
παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για
τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής
σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των
λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να
φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω
πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να
αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών
μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.
Μια απάντηση στον Ξανθούλη...
Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου
Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι
μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να
μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα
εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα
φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλάσσει στον εαυτό της
τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσιών από τον sklia.
Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι
πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι
νεραντζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου
άρεσε να διαβάζω στο Θέατρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να
βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο
Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να
την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.
Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλεύω από την
ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια
γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να
διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και
τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και
πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει
ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή
τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για
ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε
επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα
μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου. Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και
τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω
τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το
περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνια της όταν τα φόραγε και
μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».
Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και
συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής
και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο
σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με
περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν
πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές
εταιρείες.
Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί
δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.
Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος
Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και
οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και
μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο
κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το
κουράγιο και τη τρέλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους
ήχους κλασσικής μουσικής.
Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμοποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου.
Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι
μια καλύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα
μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα
τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και
δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.
Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους
φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτι. Ε λοιπόν όχι
δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλες ή αγόραζαν καγιέν.
Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα
λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.
Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον
Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον
Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε
μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.
Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς Φαρσάλων,
τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα
πάρω.
Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα.
Από: Ελένη Μπρεδάκη-Μαρινέλλη
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Γιατί οι ξένοι έχουν κόμπλεξ απέναντι στους Έλληνες.
ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΙ μου ........ΜΗΝ ΠΤΟΗΣΤΕ............
ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΑΛΟ!!!
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΕΡΑΣΕΙ ..ΚΙ ΑΣ ΤΗΝ ΚΤΥΠΟΥΝ ΒΟΡΙΑΔΕΣ-ΝΟΤΙΑΔΕΣ- ΜΠΟΡΕΣ- ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ .......ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΓΕΡΑΣΕΙ .........Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ -ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ -ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ !!
ΚΙ ΑΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΡΤΗΡΙΟΣΚΛΗΡΩΣΗ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ..................."ΦΙΛΟΥΣ"!!!!!!
« Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» (Δημ. Μοσχόπουλου) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.»
Η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ που ζούσε κοντά στη Λωζάννη υπεραγαπώντας τα ζώα και προστατεύοντας στη βίλα του πολλά από αυτά.
Ένας φίλος του, γιατρός απ’ τη Γενεύη, του δώρισε ένα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», που άκουγε στο όνομα, «Τέλος», ενημερώνοντάς τον ότι άμα μεγαλώσει το καθαρόαιμο σκυλί χρειάζεται προσοχή διότι είναι επικίνδυνο!…
Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο.
Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός που δέχτηκε επίθεση από το σκυλί με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει την γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του!
Ο Αλμπέρ απεφάνθη ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευθεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο «Τέλος» ήταν «αρνάκι».
Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος ξαναεπιτέθηκε αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλας πυροβόλησε τον «Τέλος» και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του!
Η στεναχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη ώσπου τον επισκέφτηκε ο δωρητής του σκύλου, ο γιατρός, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος όσο καλά και να δαμαστεί κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος, και εκδικείται:
«Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους και όποτε δίνετε η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται».
Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό:
«Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»!
Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένος, διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας διδάσκαλοι που να μην το ’χανε εξηγήσει, να μην το ’χανε ανακαλύψει, να μην το ’χανε πετύχει, να μην το ’χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες!
Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλον φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίστηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα προγενέστερο κάποιου Έλληνα, πάνω σε μια παλιά σκέψη κάποιου άλλου Έλληνα, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα!…
Σιγά σιγά ένιωθα πως οι γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξή μου ως το έσχατο μόριο, διαβρώνονταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασική πια έκφραση: «Ελληνικό παρελθόν..»
Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού «ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»!
Και η συνέχεια: «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική.
Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ’δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ’κει…
Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές!
Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Άρχισα κι εγώ με την πάροδο του χρόνου να νιώθω απέναντι στους Έλληνες όπως ο ̈Τέλος ̈… Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές.
Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε ήμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα!…
Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε…
Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης!
Δεν θα βρεις και δε θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!…
Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε.
Ο σύγχρονος «πολιτισμένος» άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος…
Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, Αλμπέρ μου, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο ελληνισμός κι η ορθοδοξία του, η μόνη πραγματικότητα, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη…
Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ.
Η δική μας ηγεσία, οι δικοί μας ταγοί, η δική μας εκκλησία δεν θα επιτρέψουν ποτέ την προκοπή τους, γιατί αν μονοιάσουνε και στο κοινωνικό πεδίο, χαθήκαμε!
Ποιος τους πιάνει, αν βλαστήσει στη γη τους μια στάλα κοινωνική δικαιοσύνη κι ο λαός τους που στενάζει κι αναστενάζει φτάσει να κουμαντάρει τον τόπο του! Θα ξαναπιάσουνε το πολιτιστικό μαστίγιο στα χέρια τους και θα τους θωρούμε πάλι από το ύψος των αστραγάλων τους εμείς τα σκαθάρια αυτούς τους γίγαντες»!
Ο φιλέλληνας Αλμπέρ σ’ όλα αυτά αρκέστηκε να απαντήσει με νόημα:
«Γι’ αυτό θα τους αγαπάω πάντα, θα τους θαυμάζω και θα τους σέβομαι…».
ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΑΛΟ!!!
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΕΡΑΣΕΙ ..ΚΙ ΑΣ ΤΗΝ ΚΤΥΠΟΥΝ ΒΟΡΙΑΔΕΣ-ΝΟΤΙΑΔΕΣ- ΜΠΟΡΕΣ- ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ .......ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΓΕΡΑΣΕΙ .........Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ -ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ -ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ !!
ΚΙ ΑΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΡΤΗΡΙΟΣΚΛΗΡΩΣΗ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ..................."ΦΙΛΟΥΣ"!!!!!!
« Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» (Δημ. Μοσχόπουλου) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.»
Η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ που ζούσε κοντά στη Λωζάννη υπεραγαπώντας τα ζώα και προστατεύοντας στη βίλα του πολλά από αυτά.
Ένας φίλος του, γιατρός απ’ τη Γενεύη, του δώρισε ένα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», που άκουγε στο όνομα, «Τέλος», ενημερώνοντάς τον ότι άμα μεγαλώσει το καθαρόαιμο σκυλί χρειάζεται προσοχή διότι είναι επικίνδυνο!…
Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο.
Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός που δέχτηκε επίθεση από το σκυλί με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει την γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του!
Ο Αλμπέρ απεφάνθη ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευθεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο «Τέλος» ήταν «αρνάκι».
Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος ξαναεπιτέθηκε αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλας πυροβόλησε τον «Τέλος» και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του!
Η στεναχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη ώσπου τον επισκέφτηκε ο δωρητής του σκύλου, ο γιατρός, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος όσο καλά και να δαμαστεί κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος, και εκδικείται:
«Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους και όποτε δίνετε η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται».
Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό:
«Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»!
Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένος, διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας διδάσκαλοι που να μην το ’χανε εξηγήσει, να μην το ’χανε ανακαλύψει, να μην το ’χανε πετύχει, να μην το ’χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες!
Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλον φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίστηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα προγενέστερο κάποιου Έλληνα, πάνω σε μια παλιά σκέψη κάποιου άλλου Έλληνα, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα!…
Σιγά σιγά ένιωθα πως οι γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξή μου ως το έσχατο μόριο, διαβρώνονταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασική πια έκφραση: «Ελληνικό παρελθόν..»
Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού «ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»!
Και η συνέχεια: «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική.
Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ’δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ’κει…
Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές!
Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Άρχισα κι εγώ με την πάροδο του χρόνου να νιώθω απέναντι στους Έλληνες όπως ο ̈Τέλος ̈… Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές.
Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε ήμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα!…
Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε…
Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης!
Δεν θα βρεις και δε θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!…
Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε.
Ο σύγχρονος «πολιτισμένος» άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος…
Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, Αλμπέρ μου, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο ελληνισμός κι η ορθοδοξία του, η μόνη πραγματικότητα, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη…
Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ.
Η δική μας ηγεσία, οι δικοί μας ταγοί, η δική μας εκκλησία δεν θα επιτρέψουν ποτέ την προκοπή τους, γιατί αν μονοιάσουνε και στο κοινωνικό πεδίο, χαθήκαμε!
Ποιος τους πιάνει, αν βλαστήσει στη γη τους μια στάλα κοινωνική δικαιοσύνη κι ο λαός τους που στενάζει κι αναστενάζει φτάσει να κουμαντάρει τον τόπο του! Θα ξαναπιάσουνε το πολιτιστικό μαστίγιο στα χέρια τους και θα τους θωρούμε πάλι από το ύψος των αστραγάλων τους εμείς τα σκαθάρια αυτούς τους γίγαντες»!
Ο φιλέλληνας Αλμπέρ σ’ όλα αυτά αρκέστηκε να απαντήσει με νόημα:
«Γι’ αυτό θα τους αγαπάω πάντα, θα τους θαυμάζω και θα τους σέβομαι…».
‘‘Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία’’
Ευχαριστώντας για τη φιλοξενία
Με εγκάρδιους φιλικούς χαιρετισμούς, Βαγγέλης
Η Γοητεία της Τρίτης Ηλικίας
Η πρόοδος του ανθρώπου -υλική και πνευματική- εξελίσσεται με τεράστια άλματα. Στη σημερινή κοινωνία υπάρχουν επιστήμονες με πολύ υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Οι κατακτήσεις αυτών είναι συγκλονιστικές φτάνοντας στην υψηλή ανάπτυξη της σημερινής επιστήμης ώστε να έχουν τις γνώσεις και να πειραματίζονται στην αναζήτηση του μποζονίου, του καταλυτικού για τη Δημιουργία σωματιδίου του Χιγκς του ‘‘σωματιδίου του Θεού’’!
Όμως η ανάπτυξη του επιπέδου μιας κοινωνίας για να είναι αρμονική θα πρέπει να αναφέρεται και στις τρεις υποστάσεις του ανθρώπου, τη φυσική, την πνευματική και την ψυχική. Τότε μόνον δεν θα υπάρχουν οι συγκρούσεις που οδηγούν στη διάσπαση και την καταστροφή.
Πόσες φορές θαυμάζομε έναν άνθρωπο -άνδρα ή γυναίκα- λέγοντας γι’ αυτόν σχόλια κολακευτικά, ονομάζοντάς τον: ώριμο, ωραίο, καλλιεργημένο, γοητευτικό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι και επιτυχημένος επαγγελματικά. Όμως, δυστυχώς, με το πέρασμα του αδυσώπητου χρόνου αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα σημάδια της ηλικίας. Αυτά είναι απόρροια, μια φυσική συνέπεια της διαδικασίας της ζωής και αποτελούν μέρος της ύπαρξής μας. Έτσι, το να είναι κάποιος εξηντάρης ή εβδομηντάρης δεν είναι ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο από το να βρίσκεται σε οποιαδήποτε άλλη ηλικία. Κάθε ηλικία έχει τη δική της ομορφιά, τη δική της γοητεία, τις δικές της χαρές και λύπες.
Το σημείο, το όριο της γήρανσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη στάση του κάθε ενός απέναντι στα γηρατειά. Αν εσείς πιστεύετε ότι στα 35 είστε μεσήλικες, τότε αυτή η πεποίθηση επιδρά στον οργανισμό και επιταχύνει τη διαδικασία της γήρανσης. Όταν όμως προτίθεστε, σκέφτεστε, ότι και στα 75, θα είστε ακόμα δραστήρια άτομα, εάν φροντίζετε να διατηρείτε τον εαυτό σας υγιή, τότε όχι μόνον είστε αισιόδοξοι, αλλά και δυναμικοί, δυνατοί και θα το επιτύχετε.
Αναμφίβολα, πρέπει να το γνωρίζετε, όλες οι ηλικίες έχουν τα θετικά τους και μπορούμε να απολαύσουμε μικρές και μεγάλες χαρές. Η ικανοποίηση πάντα μπορεί να βρεθεί. Ας νιώσουμε, λοιπόν, ευτυχισμένοι με ό,τι μας επιφυλάσσει η σημερινή μας φυσική κατάσταση. Το μυστικό είναι ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε και στην ηλικία όπως και στην εποχή. Η αλλαγή, η μετάβαση καλύτερα από τη δυναμική παραγωγική απασχόληση ως μέλος της Κοινότητας στη συνταξιοδότηση, έχει ως αποτέλεσμα ορισμένοι συνταξιούχοι -μπερδεύοντας τα όνειρα με τη διάψευση των προσδοκιών- να παραδίδονται πρόωρα στη γαλήνη και απεραντοσύνη της σιωπής, στην απραξία και στην πνευματική νωθρότητα. Φυσικά, κάθε άνθρωπος έχει έναν χαμένο παράδεισο που είναι ανάγκη να τον θυμάται.
Βέβαια ένα ηλικιωμένο άτομο, με λογικό εισόδημα και μόρφωση, πρέπει να συνεχίζει την απασχόλησή του, την ίδια ή διαφορετική. Υπάρχουν τόσες ευκαιρίες να συμβάλει και πάλι στην πρόοδο και ευημερία της κοινότητας στην οποία ζει. Δεν είναι λογικό, σωστό, να αναφωνήσει, εκείνο που γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμόθεον επιστολή του: «Τον καλόν αγώνα ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν, απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος ον αποδώσει μοι Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος Κριτής…». Ούτε να ‘‘σκοτώνει’’ την ημέρα του στο καφενείο με τους άλλους συναδέλφους-συνταξιούχους.
Ας μη λησμονούμε ότι πριν από 10-20 χρόνια ήμαστε ενεργά και δραστήρια μέλη και ότι και σήμερα ακόμη μπορούμε να προχωρήσουμε, να ηγηθούμε με επιτυχία και πρωτοτυπία, χρησιμοποιώντας τη μεγάλη πείρα που ο κάθε ένας διαθέτει. Η πορεία του μυαλού και της προσωπικότητας ενός μορφωμένου, καλλιεργημένου συνταξιούχου, δεν μπορεί να ανεχθεί τα στενά βιολογικά γεγονότα. Δείχνει, τουλάχιστον, έλλειψη σοβαρότητας, να πούμε σε έναν κορυφαίο επιστήμονα, πολιτικό, φιλόσοφο, δάσκαλο, καλλιτέχνη -ο οποίος είναι υγιής- ότι βρίσκεται σε ηλικία μαρασμού, όταν στην πραγματικότητα λειτουργεί σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Ανεξάρτητα αν το σώμα του βρίσκεται στη φθινοπωρινή εποχή, εκείνος μπορεί ακόμα να μετέχει σε νέες εμπειρίες και να επινοεί καινούργιες ιδέες. Στην εποχή μας υπάρχει μακροβιότητα και υγεία μέχρι την προχωρημένη ηλικία. Οι σημερινοί 60άρηδες και 70άρηδες δεν έχουν καμιά σχέση με τους παλαιότερους. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής. «Είμαι 90% βέβαιος πως θα εντοπισθεί το μποζόνιο, ακόμη κι αν χρειαστούν μήνες αναλύσεων. Αν δεν το βρούμε ως το Μάιο του 2009 που κλείνω τα 80 θα πω στο γιατρό μου να με κρατήσει ζωντανό μερικά χρόνια παραπάνω…» είχε πει στις 12 Σεπτεμβρίου 2008 ο καθηγητής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και μεγάλος ερευνητής Πίτερ Χιγκς.
Κάθε γενιά έχει να υπερηφανεύεται για μερικούς ηλικιωμένους άντρες και γυναίκες, που συνέχισαν τη σημαντική των συνεισφορά κι εξακολούθησαν να εμπνέουν τους άλλους με το χαρακτήρα και το θάρρος των. Η ιστορία τής μουσικής, για παράδειγμα, έχει να αναδείξει ονόματα όπως του Χάινριχ Ζουτς, μία δεσπόζουσα μορφή της εποχής πριν από τον Μπαχ και τον Γκιουζέπε Βέρντι. Όμως και οι τρεις αυτοί καλλιτέχνες συνέθεσαν αριστουργήματα σε προχωρημένη ηλικία. Στην εποχή μας, άνθρωποι σαν τον συνθέτη Ίγκόρ Στραβίνσκυ και το διευθυντή ορχήστρας Λέοπολντ Στοκόφσκυ διατήρησαν μια ισχυρή και δημιουργική προσωπικότητα σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Ανάλογα παραδείγματα βρίσκουμε σε κάθε τομέα ανθρώπινης προσπάθειας. Ο Σοφοκλής έγραψε τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» στα 85, ο Μιχαήλ Άγγελος στα 70 ζωγράφισε τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, και οι σύγχρονοι Έλληνες, Δημήτρης Μητρόπουλος, Ξενοφών Ζολώτας και Γεώργιος Παπανικολάου (Παπ-Τεστ) υπήρξαν δημιουργικοί μέχρι τα βαθειά γεράματα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, 81 ετών σήμερα, είναι πάντα δραστήριος και οξύνους, εκτελεί δε άριστα τα πολλαπλά του καθήκοντά.
Και η γυναικεία παρουσία είναι πολυπληθής. Μαρία Κιουρί η γυναίκα με τα δύο Νόμπελ, Σιρίν Εμπάντι, Ιρανή- Νόμπελ Ειρήνης, Μητέρα Τερέζα- μοναχή καθολική με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο και Νόμπελ Ειρήνης, Ίντιρα Γκάντι 4 φορές πρωθυπουργός της Ινδίας, Γαλάτεια Σαράντη και Κική Δημουλά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, Νίκη Γουλανδρή μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και οι δύο διάσημες Ελληνίδες από το χώρο της τέχνης Μαρία Κάλλας και Μελίνα Μερκούρη....και η ζωή συνεχίζεται…
Από τα παραπάνω, λοιπόν, γίνεται κατανοητό ότι χρειάζεται αποδοχή του εαυτού μας. Να συμφιλιωθούμε με αυτό που ήμασταν στο παρελθόν και μ’ αυτό στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα και να ζήσουμε με την ίδια πληρότητα όπως τότε κατά την εφηβεία μας και την μετέπειτα ωριμότητα και παραγωγική ηλικία.
Σήμερα, παρ’ όλα τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας στο χώρο και στο χρόνο, ο ρόλος του ηλικιωμένου παραμένει σημαντικός. Ένα αληθινό άτομο μπορεί να φέρει το παρελθόν στο παρόν. Η ίδια του η ύπαρξη εκτείνεται από το παρελθόν στο παρόν και επεκτείνεται στο μέλλον. Αυτός είναι ο λόγος που πολλά παιδιά και νέοι, καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν κόσμο γεμάτο αυταπάτες, αναζητούν τη συντροφιά των ηλικιωμένων και ερωτούν συνέχεια για κάθε τι αν είναι αυθεντικό, γνήσιο, αληθινό, γνωρίζοντας ότι θα τύχουν σωστών απαντήσεων.
Όταν εμείς - εσείς οι ίδιοι σέβεστε τον εαυτό σας και τις αξίες σας, να ξέρετε ότι θα λάβετε και τον ανάλογο σεβασμό από τους άλλους. Μόνον έτσι θα καταφέρετε να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε και να χαίρεστε την κάθε στιγμή της ζωή.
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ζείτε το παρόν, μεταφέροντας μέσα από τις δραστηριότητες και την επαφή σας με νεότερα άτομα τη σοφία και τις πολύτιμες εμπειρίες σας, που θα βοηθήσουν τους νέους να γίνουν καλύτεροι.
Κάθε διαδοχική περίοδος προσφέρει ικανοποίηση και νέες εμπειρίες. Η κατανόηση των προτύπων της ζωής δεν αποκλείεται να μας κάνει δυνατότερους και οι αναμνήσεις να μας προσφέρουν ζεστασιά και ικανοποίηση.
Ας μη λησμονούμε ότι η Τρίτη Ηλικία είναι το επιστέγασμα, η ολοκλήρωση της ζωής.
Παρακάλεσαν μια ηλικιωμένη κυρία που γιόρταζε τα εκατοστά της γενέθλια να τους διηγηθεί το πλέον σημαντικό περιστατικό από τη ζωή της κι εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε: «Πώς μπορώ να σου πω αφού η ζωή δεν τέλειωσε ακόμα !...».
Όμως για μια στιγμή ο χρόνος συντομεύει και εσύ σκέφτεσαι, θυμάσαι ιστορίες και περιστατικά που εξέθρεψαν όλους εμάς τότε ως νάματα του χρέους. Οι αναμνήσεις αποτελούν νοσταλγική πηγή αποθεμάτων.
Αναπολώντας το παρελθόν εμπλουτίζεται το σήμερα, αντλώντας συγχρόνως δύναμη για να συνεχίσεις.
Του Βαγγέλη Κογκάκη
δασκάλου, συνταξιούχου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)