Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Η σιωπή της επόμενης μέρας.



Αυτόπτης μάρτυρας της κορυφαίας εκδήλωσης εθνικής μνήμης για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και για την οποία κανένα σχεδόν από τα τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά μέσα ασχολήθηκε. Όπως η ομιλία του κεντρικού ομιλητή. Τυχαίο;

Ομιλία του «««Τούρκου»»» Ταμέρ Τσιλιγκίρ στο μνημόσυνο για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου 19/5/2018 (όπου υπάρχουν τελείες δεν έγινε με ακρίβεια κατανοητό όνομα ή δεν έγινε ακριβής καταγραφή της ομιλίας)

Της ομιλίας προηγήθηκε παρουσίαση του βιογραφικού του από τον παρουσιαστή……..:
Ο Ταμέρ Τσιλιγκίρ γεννήθηκε στην περιοχή Ματσούκας της Τραπεζούντας. Μεγάλο διάστημα της ζωής του έζησε στην Μπακίρκιοι της Κωνσταντινούπολης. Σε μικρή ηλικία εκτός από τα Τουρκικά έμαθε να μιλάει και μία «άλλη γλώσσα». Τα πρώτα ερωτηματικά του δημιουργήθηκαν ακούγοντας τους γονείς του στην Κωνσταντινούπολη αλλά και όλη την οικογένεια στο χωριό του στην Τραπεζούντα να μιλούν Ρωμαίικα. Όλοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους Τούρκους και μουσουλμάνους. Μιλούσαν ωστόσο Ρωμαίικα. Η απάντηση την οποία πήρε στο ερώτημα γιατί μιλάμε Ρωμαίικα ήταν : τα μάθαμε από τους γείτονές μας. Δεν υπήρχαν ωστόσο γείτονες που να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες. Η πρώτη μεγάλη απογοήτευση ήταν όταν τα ξαδέλφια του ξυλοκοπήθηκαν απ’ τους δασκάλους γιατί δεν μιλούσαν Τουρκικά αλλά Ελληνικά στο δημοτικό σχολείο. Ως νέος εκδιώχτηκε εξαιτίας του αγώνα του υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αμφισβητώντας την ταυτότητά του αναζητούσε απάντηση στο ερώτημα: ποιοι είμαστε; με αποτέλεσμα να κρατηθεί για δέκα χρόνια στις φυλακές της Τουρκίας. Το 2004 μετακόμισε στην Ελβετία ως πολιτικός εξόριστος αιτούμενος ασύλου. Ταυτόχρονα παρέδιδε μαθήματα αγγειογραφίας στα ιδιωτικά σχολεία της χώρας. Τα τελευταία χρόνια οι απόγονοι όσων εκδιώχθηκαν πριν εκατό χρόνια από τις πατρίδες τους έχουν ξεκινήσει μεγάλο διάλογο με χώρες τις Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου Ο Τσιλιγκίρ ανέλαβε έντονη δράση σε όλο το κλίμα της διεκδίκησης. Μελέτησε δυτικούς ιστορικούς με αναφορά την Γενοκτονία των ελλήνων του Πόντου και πραγματοποίησε πλήθος συνεντεύξεων. Μελέτησε την συντριπτική πλειοψηφία των πηγών που αφορούν την ιστορία του Πόντου τα τελευταία 100 χρόνια ενώ ταυτόχρονα δημοσίευσε άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Το 2006 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου στα Τουρκικά με τίτλο η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τις εκδόσεις Μπέλλου.

Ανεβαίνοντας στο βήμα του ομιλητή ο Ταμέρ Τσιλιγκίρ άνοιξε μπροστά του και παρουσίασε ένα ασπρόμαυρο πανό που στα Τουρκικά και λέει:
«353.000 Δεν είναι ένας αριθμός. Είναι Άνθρωποι που με εντολή του Μουσταφά Κεμάλ, ο στρατηγός της εθνικής εκστρατείας Νουρεντίν πασάς και ο συμμορίτης Τοπάλ Οσμάν τους σκότωσαν.»

Η ομιλία κατά την διάρκεια της οποίας την μετέφραζε ο Κούρδος Σερχά Ντενίζ ο οποίος, κατά τον παρουσιαστή, και αυτός δέχεται την πολιτική εξόντωσης του Τουρκικού κράτους:
«Χαιρετίζω τους ήρωες απογόνους των Ελλήνων του Πόντου εκείνων που έγραψαν ιστορίες αντίστασης στα βουνά του στην Εβιάν στην Σάντα.

Δεν ξεχάσαμε αυτούς που έκαψαν ζωντανούς τους ανθρώπους μας μέσα στις εκκλησίες, μέσα στα σχολεία τους μέσα στα σπίτια τους.

Δεν ξεχάσαμε κι αυτούς που έκαψαν με καπνούς μέσα στις σπηλιές χιλιάδες άνδρες και γυναικόπαιδά μας.

Δεν ξεχάσαμε αυτούς που βίασαν τις γυναίκες μας, τα μικρά κορίτσια μας και τα πήραν στα χαρέμια τους.

Δεν ξεχάσαμε τους 353.000 Έλληνες του Πόντου που ακόμα δεν έχουν ταφεί.
Δεν θα ξεχάσουμε και δεν ξεχνάμε τους 200.000 Έλληνες του Πόντου που εξορίστηκαν από την πατρίδα τους στην οποία ζούσαν επί χιλιάδες χρόνια.

Δεν ξεχάσαμε και τον Μουσταφά Κεμάλ που έδωσε την εντολή της Γενοκτονίας στις 19 Μαίου πηγαίνοντας ο ίδιος στην Σαμψούντα.

Δεν ξεχάσαμε τις συμμορίες του Τοπάλ Οσμάν και …..που εφάρμοσαν την εντολή της Γενοκτονίας καθώς και την κεντρική στρατιά και τον στρατηγό της……. Πασά.

Δεν ξεχάσαμε και τις Τουρκικές κυβερνήσεις που αρνούνται εδώ και 100 χρόνια την Γενοκτονία και την ύπαρξη των Ελλήνων του Πόντου.

Δεν ξεχάσαμε επίσης αυτούς που υπέγραψαν την συνθήκη της ανταλλαγής πληθυσμών και όλους όσους συνέβαλαν σ’ αυτό.

Δεν ξεχάσαμε επίσης τα λόγια του Υπουργού του κυβερνώντος κόμματος ότι δεν έχει συμβεί Γενοκτονία.

Στον Πόντο τα δεινά βιώθηκαν σε τρείς διαφορετικές μορφές:

1) Αυτά που έζησαν οι 353.000 άνθρωποί μας που έχασαν την ζωή τους στο διάστημα 1914-23.

2) Όλα όσα έζησαν οι απόγονοί τους, οι παππούδες σας, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Οι παππούδες σας που εκτοπίστηκαν με την συνθήκη της Λωζάννης από την πατρίδα τους, τον Πόντο, όπου ζούσαν επί χιλιάδες χρόνια.

3) Αυτά που ζήσαμε εμείς, αυτοί που μείναμε εκεί. Οι Έλληνες του Πόντου, αυτοί που πριν την Γενοκτονία και κατά την διάρκειά της εξισλαμίστηκαν δηλαδή οι παππούδες μου, οι γιαγιάδες μου. Αυτοί που η αγάπη τους για τον Πόντο τους ανάγκασε να τα βάλουν όλα όσα έζησαν μέσα τους και να μην πουν τίποτα στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Οι περισσότεροι επινόησαν ακόμα και ψεύτικες ιστορίες.

Τι δύσκολο που είναι να αποδείξεις τον εαυτό σου σ’ αυτούς που σε βλέπουν σαν εχθρό. Επειδή τα παιδιά τους δεν γνώριζαν Τουρκικά και τα ξυλοκοπούσαν στο σχολείο οι γονείς τους σταμάτησαν να τα μιλούν Ποντιακά. Για να ζήσουν, επί 100 χρόνια προσπάθησαν ν’ αποδείξουν στο Τουρκικό κράτος τον εαυτό τους. Ν’ αποδείξουν ότι είναι οι καλύτεροι μουσουλμάνοι, οι καλύτεροι Τούρκοι. Αυτό έγινε μια κοινωνική συμπεριφορά των Ποντίων. Στράφηκαν προς το Ισλάμ και τον Τουρκικό Εθνικισμό. Όμως παρ’ όλα αυτά το Τουρκικό κράτος τους είχε πάντα ως «άλλους».

Κατά την διάρκεια της Τουρκικής δημοκρατίας από τα τέλη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η κοινωνική και οικονομική ζωή στον Πόντο υποβιβάστηκε. Δεν έγιναν καθόλου επενδύσεις. Στα λιμάνια της Σαμψούντας και της Τραπεζούντας που κάποτε ήταν από τα σημαντικότερα του κόσμου δεν πλησίαζε πλέον κανένα πλοίο. Οι Πόντιοι καταδικάστηκαν στην πείνα. Γι αυτό τον λόγο αναγκάστηκαν δεκάδες χιλιάδες Πόντιοι, για να ζήσουν, να μετακομίσουν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης.

Εμάς που μείναμε μας άλλαξαν την θρησκεία μας, τα ονόματά μας, την γλώσσα μας. Άλλαξαν τα τραγούδια μας, τα μοιρολόγια μας γράφοντας γι αυτά Τουρκικούς στοίχους. Το 1923 διοργάνωσαν εκστρατεία για τους πολίτες: Να μιλάς μόνο Τουρκικά. Όλοι όσοι μιλούσαν Ποντιακά στους δρόμους βασανίζονταν. Συχνά μας υπενθύμιζαν ότι είμαστε Έλληνες. Δεν σταμάτησαν να μας βρίζουν όπως Ρωμιέ μπάσταρδε όπως Ρωμιέ… ; Ακόμα και οι συγγραφείς στα ποιήματά τους και στα μυθιστορήματά τους τις Ελληνίδες τις παρουσίαζαν ως πόρνες. Κορόιδευαν ακόμα και τις μύτες μας. Στις τούρκικες ταινίες η προφορά των Ποντίων παρουσιαζόταν στις άσχημες σκηνές. Επινόησαν ανόητα ανέκδοτα και τα ονόμασαν ποντιακά ανέκδοτα. Μ’ όλα αυτά τα ανέκδοτα υποβίβαζαν τους Ποντίους.

Οι Έλληνες του Πόντου που ζούσαν σε άλλες πόλεις της Τουρκίας ερχόταν πάντα αντιμέτωποι με το ερώτημα : Είστε Πόντιοι; Πριν από μερικά χρόνια αποκαλύφτηκε ότι το Τουρκικό κράτος φακέλωνε τις μειονότητες. Μάθαμε ότι οι Έλληνες ήταν στην πρώτη σειρά, στην 2η ήταν οι Αρμένιοι και στην 3η οι Εβραίοι. Το Τουρκικό κράτος εδώ και 100 χρόνια κρατούσε μυστικά αρχεία. Φακέλωνε τους εξασφαλισθέντες Έλληνες και τα παιδιά τους. Ζει με τον φόβο ότι αν μάθουν την αλήθεια μια μέρα θα ξεσηκωθούν. Θέλω να αναφέρω ένα παράδειγμα.

Την δεκαετία του 1990 στα πλαίσια του προγράμματος ανταλλαγής σχολίων προγραμματίζεται μια εκδρομή μεταξύ ενός σχολείου από την Τραπεζούντα κι ενός σχολείου από την Θεσσαλονίκη. Οι μαθητές από την Θεσσαλονίκη θα πήγαιναν στην Τραπεζούντα και οι μαθητές από την Τραπεζούντα θα έρχονταν στην Θεσσαλονίκη. Το Τουρκικό κράτος δέχτηκε την πρόταση με μια προϋπόθεση. Δεν θα συμμετείχε λύκειο από την Τραπεζούντα αλλά από την Άγκυρα.

Θα σας αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα. Το 1979 σε μια επαρχία του Πόντου στην Φάτσα, οι σοσιαλιστές κέρδισαν στις εκλογές την δημόσια διοίκηση. Εκείνα τα χρόνια η Φάτσα ονομαζόταν απελευθερωμένη περιοχή. Όταν ήρθε η χούντα το 1980 το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να την διαλύσει. Σκότωσε πολλούς ανθρώπους, άλλους τους βασάνισε και αρκετούς τους έστειλε στην φυλακή. Οι πραξικοπηματίες αξιωματούχοι είπαν ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουν εδώ την Ποντιακή δημοκρατία. Οι σοσιαλιστές εκεί δεν ήξεραν για τον Πόντο όμως το Τουρκικό κράτος εξέφρασε τον φόβο του.

Ορίστε εγώ και οι φίλοι μου για να μετατρέψουμε τον φόβο του σε εφιάλτη δουλεύουμε νύχτα μέρα. Προσπαθούμε να πούμε την ιστορία μας σ’ όλα τα μέρη του Πόντου.

Μέσα από την Γενοκτονία που έγινε στον Πόντο και την Μικρά Ασία το Τουρκικό κράτος εγκαταστάθηκε πάνω στις περιουσίες μας και τις ψυχές μας. Το Τουρκικό κράτος από την ίδρυσή του είναι ένοχο. Εφάρμοσε Γενοκτονίες στους Αρμένιους και στους Πόντιους. Τώρα ήρθε η σειρά και άλλων εθνικοτήτων. Το Τουρκικό κράτος πρέπει να ζητήσει συγνώμη λαμβάνοντας μια απόφαση από το Τουρκικό κοινοβούλιο. Ακόμα όμως κι αν την ζητήσουν 1000 φορές τι θα γίνει; 

Για να ισχύσει μια τέτοια συγγνώμη θα πρέπει να γίνουν τα εξής:

Πρέπει να κατεδαφιστούν τα αγάλματα των συμμοριτών που έκαναν την Γενοκτονία καθώς και τα ονόματά τους που δόθηκαν στους δρόμους και τα σχολεία.

Οι εγκληματίες της Γενοκτονίας και όλοι όσοι έγιναν πλούσιοι εκμεταλλευόμενοι την γενοκτονία πρέπει να αποκαλυφθούν.

Πρέπει να φτιαχτούν μνημεία Γενοκτονίας για τους 353.000 Πόντιους σε όλο τον Πόντο για να μείνει ζωντανή η μνήμη της γενοκτονίας.

Πρέπει να δοθεί δυνατότητα και ευκαιρίες για την επιστροφή των απογόνων τους στον Πόντο και να τους επιστραφεί όλη η περιουσία των προγόνων του που κατασχέθηκε από το Τουρκικό κράτος.

Πρέπει να αποκατασταθούν όλες οι εκκλησίες τους που έγιναν τζαμιά και να επιστραφούν στους ίδιους.

Πρέπει να τιμωρηθούν για τα εγκλήματα της Γενοκτονίας και να αποδοθεί αποζημίωση στους απογόνους με προσαύξηση.

Πρέπει νε δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες για όσους ζουν εκεί….

Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στις θρησκευτικές καταπιέσεις….

Πρέπει ο καθένας να επιλέξει….

Πρέπει να ανοίξουν όλα τα αρχεία….

Πρέπει να απελευθερωθούν όλοι όσοι κρατούνται….

Ευχαριστώ όλους εσάς που συγκεντρωθήκατε εδώ και τις ομοσπονδίες που συμμετείχαν.

Εμείς τα παιδιά των εξισλαμισμένων Ποντίων σας ευχαριστούμε γιατί μεταφέρετε μέχρι σήμερα την γλώσσα μας, τον πολιτισμό μας, την θρησκεία μας.

Εμείς είμαστε μια μεγάλη οικογένεια ακόμα κι αν ζούμε εξόριστοι στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης η πατρίδα μας είναι ο Πόντος. Εμείς αυτοί που μείναμε εκεί ακόμα κι έχει αλλάξει η θρησκεία μας, η γλώσσα μας, τα ονόματά μας είμαστε Έλληνες.

Όπως βλέπετε δεν μπορούν να μας.. εξοντώσουν…

Όταν ο Μουσταφά Κεμάλ στις 19 Μαΐου πήγε στην Σαμψούντα …νόμιζε ότι μπορούσε να μας σβήσει..

Ορίστε η σημερινή μας συνάντηση είναι η αποτυχία του. Με την πεποίθηση ότι από εδώ και στο εξής…

Οπωσδήποτε θα νικήσουμε. Τα εδάφη του Πόντου αργά η γρήγορα θα είναι ελεύθερα».

Αν κάποιος βρει ή έχει ολόκληρη την ομιλία παρακαλώ να την διαβιβάσει.

Στάλθηκε από το iPad μου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου