Γράφει
ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Ελευθερία
είναι η δυνατότητα που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος, να αρέσει ή να μην αρέσει,
όμως εξαιτίας αυτού του γεγονότος να μην κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του.
Συνήθως το κεφάλι του το χάνει κάποιος όταν λέει επικίνδυνα πράγματα για την
εκάστοτε εξουσία ή όταν είναι ξένος στον τόπο που βρίσκεται.
Αυτό
που ορίζει την ελευθερία μεταξύ των ανθρώπων, ορίζει και την ελευθερία μεταξύ
των εθνών και των λαών. Γι αυτό και με την Ελλάδα θεωρώ πως συμβαίνουν και τα
δυο. Κινδυνεύει αυτή τη στιγμή να χάσει το κεφάλι της καθώς λέει επικίνδυνα
πράγματα για την ευρωγερμανική (και όχι μόνο…) εξουσία και μοιάζει όλο και πιο
ξένη μέσα στην κοινότητα των υπολοίπων μελών – κρατών της Ευρωζώνης. Αυτή είναι
η απόδειξη πως δεν είμαστε ελεύθεροι, πως η Ελλάδα δεν είναι ελεύθερη.
Απειλείται με το να καταστεί «αποδιοπομπαίος τράγος», μόνο και μόνο επειδή σε
κάποιους «δεν αρέσει»…
Τι
ακριβώς «δεν αρέσει»; Δεν αρέσει και δηλώνεται με κάθε τρόπο, το γεγονός πως
στη μεγάλη πλειοψηφία της η ελληνική κοινωνία έχει επιδείξει ανακλαστικά στη
διάρκεια της κρίσης κι έχει βρει τρόπους να παραμείνει όρθια, παρά τα περί του
αντιθέτου εικαζόμενα, τα οποία και επαναλαμβάνονται σταθερά από το 2010 μέχρι
και σήμερα. Και εν πολλοίς αυτό οφείλεται στις «αντιστάσεις» που επιδείχθηκαν
ώστε να μπαίνουν «χαλικάκια» στους τροχούς μεταφοράς εθνικού πλούτου στους
δανειστές αυτά τα πέντε χρόνια. Σε συνθήκες κατοχής έτσι γίνεται «αντίσταση».
Η
ελληνική κοινωνία στράφηκε στο ΣΥΡΙΖΑ για να δυναμώσει ακριβώς αυτή την
«αντίσταση». Δηλαδή το «σαμποτάζ» στις «γραμμές μεταφοράς» να γίνει πιο
συστηματικό και ενταγμένο σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό αποτελεσματικότερης προστασίας
του εθνικού πλούτου, του πραγματικού πλούτου των Ελλήνων ώστε να μπορούν να
μεγαλώσουν κι άλλες γενιές Ελλήνων σε αυτόν τον τόπο και να μη διασκορπισθούν
στα πέντε σημεία του ορίζοντα για να γλυτώσουν από τη μοίρα μιας χώρας «υπό
κατοχή».
Αυτή η
στροφή οδήγησε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Κι αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη του
πρωθυπουργού να ανταποκριθεί με μοιρογνωμιακή ακρίβεια στη βούληση της
πλειοψηφίας του ελληνικού λαού να μην παραδοθεί στην «κινεζοποίησή του», απ’
όποια πλευρά κι αν επιχειρείται κάτι τέτοιο. Διότι μπορεί πράγματι η «λάθος
συνταγή» και το «λάθος φάρμακο» να μην ήταν ατυχείς συμπτώσεις, όμως αυτό δεν
σημαίνει πως και η διακοπή του «φαρμάκου», συνεπάγεται ανάρρωση υπό τις
παρούσες συνθήκες. Αντιθέτως θα μπορούσε να επιφέρει ραγδαίες μεταβολές
επιδείνωσης εάν δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική «θεραπεία».
Συνεπώς,
αν ο πρωθυπουργός αισθάνεται αβέβαιος για την έκβαση του σχεδιασμού της
«αντίστασής του» και δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις για τη «συνταγή» που πρέπει
να ακολουθήσει καθώς θα υπερβαίνουν τα όρια της λαϊκής εντολής της 25ης
Ιανουαρίου, αντί να αφήνει το χρόνο να κυλάει και στο τέλος να οδηγηθεί να
«βγει στο βουνό», καλύτερα να βγει να πει τι τρέχει. Να βγει μπροστά από τα
γεγονότα, με ένα διάγγελμα – απόψε κιόλας – και να εξηγήσει απλά και καθαρά
στον ελληνικό λαό, ποιο είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η
χώρα. Με κάθε ειλικρίνεια και κάθε λεπτομέρεια. Να περιγράψει επίσης, χωρίς
μικροκομματικές αναστολές, χωρίς μεζούρα «πολιτικού κόστους» και με αίσθηση
ιστορικού καθήκοντος, την εμπειρία του να είναι πρωθυπουργός αυτές τις 100
μέρες και κάτι, σε αυτή τη χώρα του κόσμου και με αυτόν τον συσχετισμό δυνάμεων
στο παγκόσμιο σύστημα.
Αν ο
Τσίπρας μιλήσει απλά κι ειλικρινά, η κοινωνία θα τον καταλάβει, οπότε θα καταλάβει
σωστά και το δίλημμα. Ακόμη κι από διαίσθηση. Οπότε θα μπορέσει πλέον ο
πρωθυπουργός να ζητήσει … «τη βοήθεια του κοινού», την οποία προφανώς και
χρειάζεται όσο η σιωπή της αμηχανίας τροφοδοτεί νευρικότητα και «κρίσεις
πανικού». Είναι αποδεδειγμένο διαχρονικά και σε όλα τα «παιχνίδια», πως η
«βοήθεια του κοινού» είναι η πιο πολύτιμη βοήθεια που μπορεί να έχει ένας
Παίχτης. Αρκεί βέβαια το κοινό να έχει καταλάβει σωστά την ερώτηση και να μην
απαντά «με ό,τι ξέρει».
Όσο πιο
σύντομα το κάνει ο πρωθυπουργός, τόσο πιο λυτρωτικό θα είναι για τη χώρα. Οι
μεγάλοι ηγέτες φαίνονται στα «ιστορικά σταυροδρόμια». Σύγχρονη ηγεσία δεν
σημαίνει «αποφασίζω εγώ». Σημαίνει όμως σίγουρα, δίνω ένα σαφή προσανατολισμό
σε μια κοινωνία που βυθίζεται καθημερινά όλο και πιο βαθιά μέσα στη σύγχυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου