Δεξιός και αριστερός εθνικισμός.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, στην Καθημερινή.

Ο Εθνικισμός είναι η αναγκαστική συνύπαρξη με τα κατακάθια της πατρίδας σου. Αν δεν κάνω λάθος ο αφορισμός ανήκει στον Καρλ Κράους. Ο εθνικισμός απέχει από τον πατριωτισμό όσο απέχουν τα στερεότυπα από τα βιώματα. Ο εθνικισμός στηρίζεται  σε ένα σύμπλεγμα στερεοτύπων. Αν είσαι Έλληνας πρέπει να μισείς τους Τούρκους, να περιφρονείς τους Σκοπιανούς, να είσαι αντισημίτης και να πιστεύεις ότι η μετανάστευση είναι ένα διεθνές σχέδιο του τραπεζικού κεφαλαίου για να μολύνουν τη γνησιότητα των Ελλήνων  με πακιστανικό αίμα.

Αν δεν τα πιστεύεις όλα αυτά, αν δεν πιστεύεις ότι οι Αμερικανοί υπάρχουν για να βομβαρδίζουν τον κοσμάκη και τη Σερβία, οι Γερμανοί για να δανείζουν, να καταχρεώνουν τον κόσμο και να ταπεινώνουν τη Βραζιλία στο ποδόσφαιρο –γιατί ναζί γεννήθηκαν ναζί θε να πεθάνουν– αν δεν είσαι βέβαιος ότι υπάρχει μια εβραιομασονική συνωμοσία που καταστρέφει την ωραιότερη και πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου –λες και δεν φτάνει ο ηλίθιος συμπατριώτης σου που την κακοποιεί– τότε δεν δικαιούσαι να λες ότι ανήκεις στον σοφό αυτό λαό που επινόησε ακόμη και τον μουσακά, όπως λέει ο Πλάτων στην Πολιτεία του.

Εννοείται  πως δεν το λέει αλλά είναι σαν να το έχει πει. Ο πατριωτισμός στηρίζεται σε βιώματα. Είναι η παιδική σου ηλικία, οι γονείς σου, το τοπίο που έκανες τα πρώτα σου βήματα, η γλώσσα στην οποία ψέλλισες τις πρώτες σου λέξεις. Ο εθνικιστής εξιδανικεύει την πατρίδα του για να υπηρετήσει τον δικό του ναρκισσισμό, για να εξιδανικεύσει τον εαυτό του. Ο πατριώτης την αγαπάει, ακόμη κι αν αισθάνεται ξένος σ’ αυτήν, κι αν θέλει να την διορθώσει, ακόμη κι αν την σαρκάζει ή την ειρωνεύεται το κάνει επειδή την αγαπάει. Ο Ροΐδης δεν ήταν λιγότερο πατριώτης από τον Παπαρρηγόπουλο.

Ο εθνικισμός,  ως εμμονή και ιδεολογική αγκύλωση, καλύπτει πολύ ευρύτερο φάσμα κοινωνικών συμπεριφορών από όσο καλύπτει η πολιτική του έκφραση.  Στην Ελλάδα του 2014  το μόνο κόμμα που αυτοαποκαλείται εθνικιστικό είναι η Χρυσή Αυγή. Όμως το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ενεργοποιεί τα εθνικιστικά συμπλέγματα, υποδόρια, αν και όχι πάντα υποδόρια.

Ο αντιγερμανισμός ίσως είναι το δημοφιλέστερο. Τον ενσαρκώνει η βιβλική μορφή του Μανώλη Γλέζου, χαλκογραφία ενός ηρωικού παρελθόντος το οποίο διακτινίζεται στο παρόν. Όσοι τον ψήφισαν αισθάνθηκαν ότι πήραν κάτι από τη δόξα του. Ο αντιευρωπαϊσμός είναι χαρακτηριστικό επίσης του σημερινού εθνικισμού.

Για την αριστερά στηρίζεται στο γεγονός ότι η Ευρώπη είναι το κάστρο του καπιταλισμού και το ορμητήριο του φιλελευθερισμού. Για τη Χρυσή Αυγή η Ευρώπη πήρε λάθος δρόμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ηττήθηκαν οι υγιείς δυνάμεις του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Κάνουν τατουάζ με αγκυλωτούς σταυρούς αριστερόστροφους, σαν αυτούς που έβρισκε ο Σλίμαν χαραγμένους στα ερείπια της Τροίας, και παίζουν με τις λέξεις ότι δήθεν δεν έχουν σχέση με τους δεξιόστροφους των ναζί γιατί τώρα έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως ο εθνικισμός τους, αν απαλλαγεί από τα ξυρισμένα τους κεφάλια και τη ναζιστική βλακεία, μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερη  απήχηση. Ίσως όμως να είναι αργά. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι.

Υπάρχει  μία ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον ελληνικό εθνικισμό, για παράδειγμα, και τον γαλλικό εθνικισμό. Ο Γάλλος εθνικιστής, οπαδός του Εθνικού Μετώπου, μπορεί να είναι αντιγερμανός, λόγω ιστορικού παρελθόντος, μπορεί να είναι ευρωσκεπτικιστής και να είναι  εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως αν και Γάλλος εθνικιστής δεν παύει να είναι Ευρωπαίος.

Δεν αρνείται βασικά κεκτημένα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το Εθνικό Μέτωπο αποδέχεται την κληρονομιά των «ανθρωπιστικών παραδόσεων» και γι’ αυτό έχει αποκοπεί προ πολλού από κάθε αναφορά και σχέση με τον νεοφασισμό ή με το παρελθόν των συνεργατών των Γερμανών, των λεγομένων «collabos», παράδοση που μέσω του OAS αποτέλεσε και τον πρώτο του πυρήνα.

Ο Έλληνας εθνικιστής όμως, όταν αμφισβητεί την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας  στην πραγματικότητα αμφισβητεί την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας. Μιλούν, σε πείσμα της παιδείας μας, για μια Ελλάδα που γυρίζει την πλάτη της στη Δύση για να βρει τον εαυτό της, αυτόν τον φαντασιακό ανατολίτη που πάντα κυκλοφορούσε σαν φάντασμα ανάμεσά  μας, στην πραγματικότητα όμως, ακόμη και οι Έλληνες της Σμύρνης ή της Πόλης ήθελαν να του γυρίσουν την πλάτη. Όλη η πνευματική ελληνική παράδοση, από τον Σολωμό ως τον Σεφέρη, είναι μια συνεχής συνομιλία με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Είναι και η διαφορά της Χρυσής Αυγής από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, οι οποίοι ποτέ δεν αμφισβήτησαν την ένταξη της Ελλάδας στον δυτικό κόσμο.

Υπάρχει  και  ένας αριστερόστροφος εθνικισμός. Αναφέρθηκα πριν στον Μανώλη Γλέζο και τον αφηρωισμό του εν ονόματι του αντιγερμανικού αγώνα. Αυτός τον ενσαρκώνει με τον πιο γραφικό τρόπο, όμως πίσω του ακολουθεί η χορωδία του αριστερού εθνικισμού που αμφισβητεί  την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας. Δεν ξέρω τι ευρωπαϊκή εμπειρία έχουν άνθρωποι σαν τον κ. Λαφαζάνη και τον κ. Στρατούλη, θέλω να πω ποιες εικόνες και ποιοι συνειρμοί δημιουργούνται στο μυαλό τους όταν ακούν την λέξη Ευρώπη.

Εκείνο που είναι βέβαιο όμως είναι πως ένα από τα μεγάλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι στο ζήτημα. Και δεν αναφέρομαι μόνον στο ευρώ. Αναφέρομαι στην πολιτική Ευρώπη, την οποία έβαλε στο στόχαστρο ο αντιμνημονιακός αγώνας. Η διφορούμενη θολούρα  δεν θα του επιτρέψει ποτέ να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα, παρά τις έντιμες προσπάθειες που καταβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση η συγκυβέρνηση.

Η ένταξη της Ελλάδας στην πολιτική οικογένεια της Ευρώπης ήταν αποτέλεσμα του πατριωτικού  πείσματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο σημερινός  εθνικισμός, δεξιός ή αριστερός, προσπαθεί να φέρει τον χρόνο πίσω. Ευτυχώς υπάρχουν και οι νόμοι της φυσικής.

Oι ολέθριες συνέπειες της συνταγματικής εκτροπής

«Ο Διογένης και η σωτηρία της Ελλάδος»

Η Πατρίδα μας έχει χρεοκοπήσει. Αυτό είναι κοινή διαπίστωση όλων μας, αλλά και των διεθνών αναλυτών.

Παραληρούμε καθημερινώς για όλα αυτά που συμβαίνουν εις την χώρα μας, για όλα αυτά που καλείται τώρα ο πληρώσει ο καθένας μας.

Η αριθμομανία κατατρέχει όλους τους Έλληνες, η οποία όμως, δυστυχώς, έχει διαχωρίσει τους πολίτες σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς του πολιτικού συστήματος εξουσίας, οι οποίοι πιστοί και λάτρεις αυτού, αποφασίζουν αυθαίρετα δια αλλεπάλληλων και βάρβαρων νομοθετημάτων πόσα οφείλει να πληρώσει η άλλη κατηγορία: η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, η οποία επιλέγει ως εξιλαστήριο θύμα, και η οποία όμως εξαντλημένη από τα πολλαπλά εξοντωτικά μέτρα των ατιμώρητων του πολιτικού συστήματος εξουσίας δεν αντέχει άλλο πια. Και απελπισμένη από την ανέχεια, αλλά και από τον συνεχή βάρβαρο βομβαρδισμό των φορολογικών μέτρων, των μειώσεων μισθών και συντάξεων, την τεράστια ανεργία και φτώχεια, με απλωμένα  και ανυψωμένα τα χέρια από την απελπισία, αναφωνεί καθημερινώς: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑ!

Όμως η αριθμομανία των Κυβερνώντων και του πολιτικού συστήματος εξουσίας αδιαφορεί για την απελπισία του εξιλαστήριου θύματος  Ενεργεί βάσει ενός σχεδίου. Πρέπει να διασωθεί πάση θυσία αυτό το πολιτικό σύστημα. Ασχέτως αν καταρρεύσει παντελώς ο Ελληνικός Λαός. Το ερώτημα όμως που τίθεται εις την προκειμένη περίπτωση είναι: Είναι δυνατόν να στοιχειοθετείται μία τέτοια κατηγορία εις βάρος του πολιτικού συστήματος εξουσίας αν δεν υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις;

Απάντηση: Για ένα διαπραχθέντα φόνο, αυτό πρώτα που μετράει είναι η διαπίστωση αυτού. Όλα τα άλλα που ακολουθούν είναι μέρος μίας άλλης διαδικασίας. Η Πατρίδα μας έχει καταρρεύσει. Ουδείς πλέον αμφισβητεί ότι κατά τα τελευταία 33 χρόνια πολλά τα οποία έγιναν, και τα οποία οδήγησαν την χώρα μας εις την σημερινή κατάσταση, δεν έπρεπε να συμβούν. Όλοι οι πολίτες της χώρας μας επιθυμούμε διακαώς να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη. Όπως επίσης όλοι επιθυμούμε να καταλογίσουμε και ευθύνες σε όλους εκείνους που ευθύνονται για την χρεοκοπία της χώρας μας.

Όμως τι συμβαίνει πράγματι από τότε που ξέσπασε η κρίση εις την Πατρίδα μας; Αυτό είναι ένα εύλογο, αλλά δυστυχώς έως σήμερα, ένα αναπάντητο ερώτημα του Ελληνικού Λαού. Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας, όλα τα κόμματα, όλοι οι Θεσμοί της Ελληνικής Πολιτείας έπρεπε αμέσως, ως όφειλαν, να ασχοληθούν από μόνοι τους, όλοι ενωμένοι και υπεύθυνα, με το πρόβλημα της κρίσης όπως αυτό π.χ. έχει συμβεί εις την Ιρλανδία. Το οποίο εμφανώς και εκ των πραγμάτων ήταν και είναι ενδογενές. Αντί όμως αυτού προσέτρεξαν εις τους διεθνείς φορείς, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, για να δημιουργήσουν εσκεμμένα ένα άλλοθι για τις δικές τους τεράστιες ευθύνες. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτού ήταν η εκβιαστική επιβολή των 3 θανατηφόρων Μνημονίων, τα χορηγηθέντα τεράστια δάνεια για αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, τα οποία όχι μόνον διπλασίασαν το χρέος μας, αλλά ταυτόχρονα υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας, με την ταυτόχρονη εκποίηση, τώρα έναντι πινακίου φακής, του πλούτου αλλά και της περιουσίας του Ελληνικού Λαού!

Οι ενδογενείς συντελεστές του εγκλήματος αυτού, ως εντεταλμένοι τώρα της ΤΡΟΙΚΑ, είναι υποχρεωμένοι να τηρούν με τις υπογραφές τους τα 3 Μνημόνια, τα οποία όμως χρεώθηκε, με όλες τις καταστρεπτικές συνέπειες ο Ελληνικός Λαός. Και πάλιν κατόρθωσε, το πολιτικό σύστημα εξουσίας και τα δεκανίκια του, μέσω της δήθεν «δημοκρατικής διαδικασίας», ως εκλεγέν με την βούληση του Ελληνικού Λαού (!), να βγει και πάλιν αλώβητο και αναμάρτητο από τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες που του αναλογούν. Ώστε ευθαρσώς να ισχυρίζεται δια της προπαγάνδας του και  με εμμονή, ότι για την σωτηρία της Πατρίδας,- εννοείται για την «σωτηρία του εαυτού του»-, πρέπει να εφαρμοστούν τα καταστροφικά 3 Μνημόνια που  «υπέγραψε η χώρα μας», δηλαδή ο Ελληνικός Λαός! 

Ότι τα μέτρα αυτά  και τα προαπαιτούμενα, τα οποία ως άκρως απαραίτητα επιβάλλονται από την Τρόικα, είναι αναγκαία,  παρά την αντίθετη άποψη των διεθνών οικονομικών αναλυτών και Οργανισμών και του διεθνούς τύπου, όπως π.χ. και της Wall Street Journal (WSJ), που ισχυρίζονται ότι αυτά επέτειναν τον όλεθρο και την κατάρρευση της Ελλάδος.

Ο παραλογισμός του πολιτικού συστήματος δεν έχει πια όρια.  Ενώ είναι γνωστόν πλέον ότι η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει, η μεγάλη ύφεση και η ανεξέλεγκτη ανεργία και φτώχεια που μαστίζει την Πατρίδα μας, και ότι ο Λαός μας εξοντώνεται καθημερινώς με συνεχείς υποτιμήσεις, με μειώσεις μισθών και συντάξεων. Με αλλεπάλληλες δυσβάστακτες φορολογίες, και ο δια Νόμου τώρα χαρακτηρισμός των εξαντλημένων Ελλήνων ως «φοροφυγάδες»(!), σε περιπτώσεις αδυναμίας καταβολής ακόμη και φόρων της τάξεως των 1.000 Ευρώ, τιμωρείται και απειλείται τώρα και με την κατάσχεση της ήδη υποτιμημένης ακίνητης περιουσίας του.

Είναι όμως άκρως εξωφρενικό, ότι το πολιτικό σύστημα εξουσίας και τα δεκανίκια του, ανεξαρτήτου ιδεολογικού περιεχομένου και κομματικής καταγωγής, συνεχίζει ασταμάτητα το εξοντωτικό του έργο εις βάρος του Ελληνικού Λαού. Εξαιρεί όμως τον εαυτό του από τα εξοντωτικά μέτρα και τις δυσβάστακτες φορολογίες. Προστατεύει παντοιοτρόπως τους δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές του που έχουν κατακλέψει την Ελλάδα και μετέφεραν δεκάδες δισεκατομμύρια εις το εξωτερικό (απόκρυψη της Λίστας Λαγκάρντ και άλλων τοιούτων!), αλλά και τους γνωστούς μεγαλοφοροφυγάδες, τους οποίους αποφεύγει να αγγίξει. Χρησιμοποιεί όλους τους Μηχανισμούς του Κράτους, την δήθεν έλλειψη συναίνεσης όλων των Κομμάτων για την σωτηρία της Πατρίδας μας, τις Συντεχνίες αλλά και τις ηγεσίες των Συνδικάτων, που εδώ και δεκαετίες έχει θεσμοθετήσει και επιβάλλει, όμως προς ίδιο όφελος και προστασία του.

Οι δε ανεπίτρεπτες συμπεριφορές των Κομμάτων εις τις συνεδριάσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τις Εξεταστικές και Προανακριτικές Επιτροπές της Βουλής, αυτά τα χαλκεία, αλλά και εις τα Κανάλια και τα μεγάλα ΜΜΕ, συνεχίζουν αδιάφορα και ανενόχλητα εν μέσω της τεράστιας κρίσης να προκαλούν δημοσίως το όνειδος του  δεινοπαθούντος Ελληνικού  Λαού.

Όμως ο κόμπος έφθασε εις το χτένι. Δεν πάει άλλο πια! Η λιπόθυμη, παράλυτη και αδύναμη πια ελληνική κοινωνία δεν είναι εις θέση να αντιδράσει κατά των εξοντωτικών μέτρων του πολιτικού συστήματος εξουσίας. Εδώ και δεκαετίες η υπεροπτική, αυθαίρετη και αδιάφορη συμπεριφορά της Συνταγματικής Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και ως επακόλουθο αυτής και των συντεταγμένων λειτουργιών του Κράτους ευρίσκεται σε δυσαρμονία με την ετυμηγορία και τις προσδοκίες του Ελληνικού Λαού.

Η συνταγματική αυτή εκτροπή ευθύνεται για την κατάλυση της βαθιάς έννοιας της Δημοκρατίας,  για την έξαρση της διαφθοράς, την διάλυση του Κράτους και της ελληνικής κοινωνίας και την χρεοκοπία της Πατρίδας μας.

Εις την αρχαία Ελλάδα ο φιλόσοφος Διογένης, κατά την διάρκεια της ηλιόλουστης ημέρας, έψαχνε με φανάρι να βρει ένα άνθρωπο.

Σήμερα, η αναγνωρισμένη παγκοσμίως Πατρίδα μας, με την ασύγκριτη μέγιστη ηλιοφάνεια εις τον πλανήτη, αλλά και τον μεγαλύτερο πολιτισμό, εν μέσω μεγάλης απόγνωσης και ένδειας, ψάχνει να βρει ένα Έλληνα για να σώσει την Ελλάδα.  

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης    

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

Πηγή: http://kolindrinamaslatia.blogspot.com/2014/07/blog-post_487.html#ixzz38fOz9fp8

ΔΝΤ μετά την καταστροφή: Οι μειώσεις μισθών και απασχόλησης στην Ελλάδα ήταν λάθος

Οι πιστώτριες χώρες της Ευρωζώνης πρέπει να αυξήσουν τις επενδύσεις για να διευκολύνουν την προσαρμογή των χωρών με χρέη, αναφέρει το ΔΝΤ στο "blog" του

Η προσαρμογή της οικονομίας της Ευρωζώνης δεν είναι «ισορροπημένη» και για να γίνει πιο ισχυρή πρέπει να προωθηθούν οι επενδύσεις στις πιστώτριες χώρες και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε όλες τις οικονομίες της για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, σημειώνει άρθρο που δημοσίευσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο "blog" του, iMFdirect.

Το άρθρο αναφέρει ότι οι μεγάλες βελτιώσεις στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών που κατέγραψαν στη διάρκεια της κρίσης οι χρεώστριες χώρες της Ευρωζώνης - όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Ισπανία - οφείλονται κυρίως στη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, η οποία με τη σειρά της προέκυψε στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας από περίπου ίσες μειώσεις των μισθών και της απασχόλησης, ενώ στην περίπτωση της Ισπανίας προήλθε από τη μείωση της απασχόλησης.

Με άλλα λόγια, σημειώνει το άρθρο, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στις χρεώστριες χώρες συνοδεύθηκε από τη μείωση της εγχώριας ζήτησης και την αύξηση της ανεργίας και αυτό εγείρει το ερώτημα για τη βιωσιμότητά της.

Από την άλλη πλευρά, πολλές πιστώτριες χώρες της Ευρωζώνης εμφανίζουν στη διάρκεια της κρίσης μεγάλα και συνεχή πλεονάσματα στα ισοζύγια εξωτερικών πληρωμών τους, τα οποία προκύπτουν τόσο από την αύξηση των αποταμιεύσεων όσο και από τη μείωση των επενδύσεων τους.

Τόσο η ιδιωτική όσο και η δημόσια αποταμίευση αυξήθηκε στη Γερμανία την περασμένη δεκαετία, οδηγώντας σε μία αύξηση της συνολικής αποταμίευσης κατά 4% του ΑΕΠ, αναφέρουν οι συντάκτες του άρθρου, ενώ οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά περίπου 3% του ΑΕΠ (από 20% το 2001 στο 17% το 2012).

Στην Ολλανδία, μειώθηκαν και η αποταμίευση και οι επενδύσεις, αλλά οι τελευταίες μειώθηκαν περισσότερο (από 21% του ΑΕΠ το 2001 στο 17% το 2012).

Τα μεγάλα και διαρκή πλεονάσματα των πιστωτριών χωρών συμβάλλουν στην ενίσχυση της ισοτιμίας του ευρώ, κάνοντας δυσκολότερη την προσαρμογή των χρεωστριών οικονομιών της Ευρωζώνης, αναφέρει το άρθρο, προσθέτοντας ότι το ισχυρότερο ευρώ διογκώνει το κενό εξωτερικής ανταγωνιστικότητας που αντιμετωπίζουν οι χρεώστριες χώρες και συμβάλλει επίσης στον πολύ χαμηλό πληθωρισμό της Ευρωζώνης.

Συνολικά, καταλήγουν οι συντάκτες του άρθρου, τα χαρακτηριστικά αυτά υποδηλώνουν μία «μη ισορροπημένη» προσαρμογή , καθώς αυτή φαίνεται να βασίζεται κυρίως στην αναιμική εγχώρια ζήτηση στις χρεώστριες χώρες και την περιορισμένη εγχώρια ζήτηση στις πιστώτριες χώρες. Η αύξηση των επενδύσεων στις πιστώτριες χώρες και η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών για την αύξηση της παραγωγικότητας σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης θα αυξήσει τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης σε όλη την περιοχή και θα βοηθήσει να κλείσουν ταχύτερα τα παραγωγικά κενά.

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Πηγή: http://news247.gr/

Πώς η CIA έκανε πρωθυπουργό τον Καραμανλή

Την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές και συνήθως αποδίδουν στον εαυτό τους, τους πιο βαρύγδουπους τίτλους, για να μπορούν να της ταιριάζουν. Σωτήρες, πατριώτες, ηθικοί και τις περισσότερες φορές ήρωες με αυταπάρνηση. Αρκούν όμως μερικά χαρτιά, για να αποδειχθεί πως η ιστορία δεν ήταν παρά φωνή πάνω από τα συντρίμμια, που δεν είχε αντίλογο. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που η νίκη τον καθιέρωσε ως Εθνάρχη της Ελλάδας, είναι το άβατο της νεοελληνικής ιστορίας. Η 12τομη βιογραφία του, είναι γεμάτη από «έργα και επιτεύγματα». 

Τον πραγματικό Καραμανλή όμως, δεν αποδίδουν ούτε οι βιογράφοι του Ινστιτούτου Καραμανλής, ούτε τα εικονίσματα που έφτιαξαν όσοι επέλεγαν να γεμίζουν με πίστη όσα αμφισβητούσε η λογική. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν ήταν ο φιλόδοξος επαρχιώτης που κατάφερε με πείσμα, να γίνει πρωθυπουργός. Ήταν το αποτέλεσμα της παρασκηνιακής δράσης μυστικών υπηρεσιών δράσης μυστικών υπηρεσιών και εξωτερικών παραγόντων. Η CIA ήταν ίσως ο κυριότερος από αυτούς.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στη βιογραφία του Άλεν Ντιούλς, του πιο σκληρού και αδίστακτου αρχηγού της CIA, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, υπάρχουν πολλά ιστορικά γεγονότα τα οποία φωτίζονται από μια άλλη σκοπιά. Η βιογραφία έχει γραφτεί από την ίδια τη CIA, και αποτελεί ένα είδος ευαγγελίου για τους πράκτορες και τους θιασώτες της ατλαντικής αντίληψης, οι οποίοι θεωρούν πως αυτός ο τύπος, που έβαψε τα χέρια του με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων, ήταν απλώς ένας ιεροκήρυκας της ελευθερίας. Στη βιογραφία του, πέρα από τα στοιχεία για την οξυδέρκεια και την αυταπάρνησή του, υπάρχουν και οι επιχειρήσεις τις οποίες σχεδίασε σε ολόκληρο τον πλανήτη. 

Πρόκειται για τις λεγόμενες «καλυμμένες επιχειρήσεις», μέσα από τις οποίες οι ΗΠΑ ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, δημιουργώντας οι ίδιες τις κατάλληλες συνθήκες. Σε αυτή λοιπόν τη βιογραφία, ως ένας από τους σταθμούς της καριέρας του Ντιούλς αναφέρεται και η τοποθέτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για πρώτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας, στις 5 Οκτωβρίου του 1955. Γιατί όμως η τοποθέτηση του Καραμανλή, τον οποίο είχαν συνδέσει με τις ραδιουργίες του παλατιού και της Φρειδερίκης, να αποτελεί κάτι για το οποίο επαίρεται ο πιο σημαντικός αρχηγός της CIA; Αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν απαντούν οι βιογράφοι, ούτε του Ντιούλς, αλλά πολύ περισσότερο, ούτε του Καραμανλή.

Ένας τρελός και Ανθέλληνας

Στις 21 Δεκεμβρίου 1958, η εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών» έχει ένα πρωτοσέλιδο, το οποίο έμελλε να ταράξει για καιρό την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ο κεντρικός τίτλος είναι «Πώς ανήλθε ο Καραμανλής εις την Εξουσίαν». Η εφημερίδα αποδίδει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ενδοτικότητα στο θέμα του Κυπριακού, κατηγορώντας τον πως, σε συμφωνία με τον αγγλικό και τον αμερικανικό παράγοντα, έγινε πρωθυπουργός με αντάλλαγμα το Κυπριακό. Το πιο σημαντικό είναι πως η εφημερίδα δημοσιεύει επιστολή του πρώην βουλευτή Παναγιώτη Σωτηρόπουλου, ο οποίος υπήρξε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Παναγιώτη Πιπινέλη, στενού συνεργάτη του Καραμανλή. 

Ο Σωτηρόπουλος στην επιστολή του γράφει πως ο Καραμανλής έδωσε στον Πιπινέλη ένα μνημόνιο, στο οποίο περιέγραφε τις θέσεις του για το Κυπριακό. Ο Πιπινέλης το έδωσε με τη σειρά του για να δακτυλογραφηθεί και να μεταφραστεί στα αγγλικά. Το μνημόνιο αυτό ήταν οι «εξετάσεις» του Καραμανλή προκειμένου να πάρει το χρίσμα του πρωθυπουργού. Και όλα αυτά πριν πεθάνει ο πρωθυπουργός της χώρας, στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος. Γράφει στην επιστολή-βόμβα ο Σωτηρόπουλος: «Ο κ. Καραμανλής, πολύ προ του θανάτου του στρατάρχου Παπάγου, αφ' ής, ως γνωστόν, να εξασφαλίσει  δι' αυτών, επί πλέον άλλων, και της υποστήριξης των Αμερικανών. 

Εκτός των άλλων επαφών, είχε από του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 1955 και εν συνεχεία μετά του κ. Πιπινέλη τοσαύτας μεθ' ου συνεργαζόμην, εκδίδων τα «πολιτικά Φύλλα». Ασθενούντος του στρατάρχου Παπάγου και μετά την επιστροφήν εκ Κέρκυρος εις Αθήνας της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως Παύλου, κατά τον μήνα Σεπτέμβριον του 1955, μετά συνεργασίαν μετά του κ. Καραμανλή, ο κ. Πιπινέλης, επιστρέψας εις το γραφείον του, μου έδωσε να αναγνώσω σημείωμα γραμμένο επί φύλλου χάρτου φέροντος έντυπον επικεφαλίδα «Υπουργείον Δημοσίων Έργων» και εις το οποίο αναφέροντο, κατεταγμέναι κατά παραγράφους, σκέψεις-προτάσεις επί της πολιτικής, η οποία θα ηκολουθείτο εν περιπτώσει σχηματισμού Κυβερνήσεως. Το σημείωμα αυτό, όπως μου είπε ο κ. Πιπινέλης, είχε συνταχθή εν συνεραγσία μετά του κ. Καραμανλή (υπουργού τότε των Δημοσίων Έργων) και αι διορθώσεις τας οποίες έφερεν ήσαν ιδιόχειρα του κ. Καραμανλή. 

Μεταξύ των σκέψεων προτάσεων εις 6 ή 7 κατά τον αριθμόν παραγράφους, ως ενθυμούμαι, υπήρχε και μία, η οποία αναφέρετο εις την καταπολέμησιν του κομμουνισμού και ετέρα διλαμβάνουσα ότι ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΛΕΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΠΡΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΗΝ ΕΠΙΛΥΣΙΝ ΤΟΥΤΟΥ. Αι άλλαι παράγραφοι ανεδέροντο εις εσωτερικά οικονομικά και διοικητικά θέματα. Επρόσεξα και ενθυμούμαι τούτο, διότι εκ της Ελληνικής εις την οποίαν ήτο συντεταγμένο, ο κ. Πιπινέλης το μετέφρασεν εις την Αγγλικήν και το έδωσεν εις την δακτυλογράφο να αντιγράψει εις 3 αντίτυπα το αγγλικόν και άλλα 3 το ελληνικόν κείμενο. 

Με παρακάλεσε δε να επιβλέψω να κλειδώση την θύρα του γραφείου της η δακτυλογράφος και να μην κρατήσει τυχόν αντίγραφα. Καλέσας τον υπάλληλον του γραφείου του, έδωσε τον φάκελον με την εντολήν να τον παραδώσει ιδιοχείρως εις τον κ. Καραμανλήν.». Η κυβέρνηση Καραμανλή αντέδρασε στις κατηγορίες Σωτηρόπουλου και διέψευσε πως ο Καραμανλής σχεδίαζε με ξένες δυνάμεις να αναλάβει την πρωθυπουργία πριν ακόμη πεθάνει ο πρωθυπουργός Παπάγος. 

Ο Σωτηρόπουλος, μέσα από μία επιθετική επικοινωνιακή πολιτική της εποχής, σχεδόν χαρακτηρίστηκε τρελός και ανθέλληνας, απέναντι σε έναν ελπιδοφόρο πολιτικό όπως ο Καραμανλής.

Βασιλικά ψέματα και σχεδιασμοί με τη CIA

Στις 4 Οκτωβρίου 1955, ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, πρωθυπουργός και ηγέτης του «Λαϊκού Συναγερμού», του κόμματος της ελληνικής δεξιάς, πεθαίνει μετά από πολύμηνη ασθένεια. Ο βασιλιάς Παύλος καλεί τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υποψήφιο πρωθυπουργό, και του ανακοινώνει πως σε τρεις μέρες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος θα εκλέξει τον νέο πρωθυπουργό. Την άλλη μέρα, όμως, ο νεαρός υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής παίρνει από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, παρακάμπτοντας τις δυο μεγάλες μορφές του κόμματος και αντιπροέδρους της κυβέρνησης: Τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Στέφανο Στεφανόπουλο.

Στις 5 Οκτωβρίου ο Καραμανλής ορκίζεται πρωθυπουργός. 

Η πρωτοφανής πολιτική ανατροπή χαρακτηρίζεται από τα πολιτικά κόμματα της εποχής ως παρέμβαση του παλατιού υπέρ του εκλεκτού της Φρειδερίκης. Ως σήμερα αυτή η «ιστορική» αντίληψη είναι κυρίαρχη. Τα αρχεία όμως της CIA αποδεικνύουν πλέον πως ο Καραμανλής αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία μετά από σημαντικές διαβουλεύσεις με τους Αμερικανούς, οι οποίοι διαπραγματεύονταν μαζί του για το αν ήθελε να συμμετέχει σε μεταβατική κυβέρνηση ή να γίνει πρωθυπουργός, και κατέληξαν σε αυτόν, παίρνοντας μάλιστα διαβεβαιώσεις για θάψιμο του βασικού εθνικού προβλήματος της εποχής: Του Κυπριακού. 

Το 1955 στην Κύπρο έμπαινε ανοιχτά το θέμα της αυτοδιάθεσης και της απαλλαγής από τη βρετανική κατοχή. Ο Παπάγος θεωρούσε πως είναι αναγκαία η προσφυγή στον ΟΗΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος της Κύπρου ως προβλήματος αυτοδιάθεσης μέσα στα διεθνή πλαίσια. Αυτό ήταν κάτι που δεν επιθυμούσαν οι Βρετανοί. Δεν ήθελαν να χάσουν την Κύπρο, με την οποία έλεγχαν τη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ, αποδεχόμενες τη θέση της Βρετανίας, προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ. 

Ο Παπάγος ήταν κατάκοιτος όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Στ. Στεφανόπουλος διαμήνυσε στους Αμερικανούς πως η μη εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ θα δημιουργούσε προβλήματα στην κοινή γνώμη στην Ελλάδα και προβλήματα στη Συμμαχία. Απείλησε μάλιστα τον βασιλιά Παύλο με παραίτηση. Οι ΗΠΑ έβαλαν τον Στεφανόπουλο στη μαύρη λίστα και ξεκίνησαν την αναζήτηση προσώπου που, ως διάδοχος του Παπάγου, θα ακολουθούσε τον δικό τους σχεδιασμό για το Κυπριακό.

Μεθοδεύτηκε μάλιστα η τριμερής συνάντηση στο Λονδίνο με τη συμμετοχή της Τουρκίας. Η ελληνική πλευρά αντέδρασε στη συμμετοχή της Τουρκίας σε συνάντηση για το κυπριακό, αφού εκείνη την εποχή η Τουρκία, με μια μικρή τυορκοκυπριακή κοινότητα στο νησί, δεν είχε ρόλο. Οι ΗΠΑ θεωρούσαν πως έπρεπε να σχηματιστιεί μια μεταβατική κυβέρνηση στην Ελλάδα, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο, μετά τον θάνατο του Παπάγου ή εξαιτίας των εξελίξεων για το Κυπριακό, να ανέβει η ελληνική αριστερά. Τα αρχεία της CIA είναι γεμάτα με αναφορές των στελεχών της στην Αθήνα, που αναφέρονται σε συναντήσεις τους με τον Καραμανλή και τον από κοινού σχεδιασμό για την ανάληψη της εξουσίας. 

Σε ένα από τα τηλεγραφήματα η πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει για τη συνάντηση με τον Καραμανλή και περιγράφει τι είναι αυτό που ζητά: «Συμφωνώ πως ιδανικά θα ήταν η καλύτερη λύση εάν ο Καραμανλής συνέχιζε να υπηρετεί σε μια μεταβατική κυβέρνηση. Ωστόσο ο Καραμανλής αντιτίθεται σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, επειδή στην ουσία θεωρεί πως αυτό θα τον εμποδίσει να γίνει πρωθυπουργός, και πρέπει να λάβουμε υπόψη πολύ σοβαρά αυτή την εκτίμησή του». Ο Έλληνας υπουργός μεταφέρει τις φιλοδοξίες του στην αμερικανική πρεσβεία και από κοινού σχεδιάζει το πολιτικό του μέλλον. Απ' ό,τι φαίνεται από τις αναφορές της πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον αλλά και του σταθμάρχη της CIA Άλφρεντ Άλμερ, ο Καραμανλής διατηρεί προσωπική σχέση μαζί τους και οι Αμερικανοί πιέζουν ακόμη και το παλάτι με το όνομα «Καραμανλής». Ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών σε όσα διαδραματίζονται τον Σεπτέμβριο του 1955 σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία είναι, όπως αποδεικνύεται, καθοριστικός.

Στις 6 Σεπτεμβρίου μια βόμβα εκρήγνυται στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα είναι γνωστό πως ο δράστης ήταν στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Ως απάντηση στην Κωνσταντινούπολη ξεκινά πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας. Παρότι στην Κύπρο δεν υπάρχει καμία αντιπαλότητα μεταξύ Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων, οι ορδές στην Κωνσταντινούπολη υποστηρίζουν πως απαντούν στις σφαγές των Τουρκοκύπριων στην Κύπρο. Έτσι η Τουρκία, όπως ακριβώς ήθελαν ΗΠΑ και Βρετανία, καθίσταται παράγοντας του Κυπριακού. Ο Στεφανόπουλος επιμένει στη διεθνοποίηση του θέματος μέσω του ΟΗΕ, αλλά οι Αμερικανοί επιδιώκουν άλλη «λύση» και σίγουρα άλλου είδους πρωθυπουργό.

Στις 22 Σεπτεμβρίου ο αρχηγός της CIA Άλεν Ντιούλς στέλνει στον υπουργό Εξωτερικών και αδελφό του, Φόστερ Ντιούλς, ένα άκρως απόρρητο υπόμνημα με πληροφορίες από συναντήσεις αμερικανών πρακτόρων στην Ελλάδα, με τον Παύλο, τη Φρειδερίκη και τον υπουργό Δημοσίων Έργων Καραμανλή. Πιθανός αποστολέας των πληροφοριών του υπομνήματος είναι ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα Άλφρεντ Άλμερ. Σε αυτό το υπόμνημα, που δεν διανέμεται στην υπηρεσία αλλά έχει ειδικό χειρισμό, ο Καραμανλής συνομιλεί μαζί τους ως ο «πρωθυπουργός» που υπόσχεται να βάλει το Κυπριακό στο ράφι και μάλιστα «με τιμή», δηλαδή χωρίς να βλάψει την εικόνα του ώστε να μπορεί να εστιάσει σε εγχώρια οικονομικά προβλήματα. Η ανάγνωση όλου του εγγράφου έχει σημασία για να καταλάβει κάποιος όχι μόνο τη σχέση του Καραμανλή με τις υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά και εκείνη του παλατιού.

Κυπριακό στο ράφι

Η έκθεση του διοικητή της CIA για τις υποσχέσεις Καραμανλή και την προώθησή του στην πρωθυπουργία: Ο Παπάγος ζει ακόμη, οι δύο διάδοχοί του Στεφανόπουλος και Κανελλόπουλος διεκδικούν με την πολιτική τους πορεία την πρωθυπουργία. αλλά οι Αμερικανοί έχουν προκρίνει τον Καραμανλή. Η φράση θα βάλει το Κυπριακό στο ράφι shelving) και μάλιστα με την ειρωνική προσθήκη «με τιμή» (σε εισαγωγικά), ικανοποιώντας δηλαδή ταυτόχρονα το εθνικό αίσθημα. Μερικά χρόνια αργότερα ο Καραμανλής θα υπογράψει τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που είχαν χαρακτηριστεί από τον κυπριακό ελληνισμό και την ελλαδική αντιπολίτευση ως προδοτικές. Χρόνια αργότερα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο επικρατέστερος για την πρωθυπουργία, ο οποίος έχασε από τις μηχανορραφίες της CIA, δήλωσε:

«Δεν επεχειρήθη από την ημέραν του Χαρ. Τρικούπη νόθευσις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, οία η σημειούμενη, διαρκώς επιδεινούμενη από του Οκτωβρίου του 1955. Παρεβιάσθησαν αυταί αύται αι ηθικαί προϋποθέσεις της λειτουργίας του... Δυστυχώς από του Οκτωβρίου του 1955 επεκράτησαν οι σκοτεινοί θάλαμοι των παρασκηνίων...». Ο τρόπος που οι ΗΠΑ χειρίζονταν τους πολιτικούς και έπαιρναν τις αποφάσεις φαίνονται και από ένα άλλο τηλεγράφημα, της 29ης Σεπτεμβρίου. Σε αυτό το τηλεγράφημα παίρνουν την απόφαση να τελειώνουν με τον Παπάγο, προχωρώντας στη διάδοχη κατάσταση (Καραμανλής), αλλά αυτός πεθαίνει.

Ο Άλμερ, ο Νιάρχος και ο Ωνάσης

Ο σταθμάρχης της CIA Άλφρεντ Άλμερ, προσωπικός φίλος του Καραμανλή, διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τον διευθυντή της CIA Άλεν Ντιούλς. Ο Ντιούλς συνήθιζε να βλέπει την Ελλάδα και την Ευρώπη ως ένα πεδίο καλυμμένων επιχειρήσεων. Δεν έδειχνε κανένα δισταγμό στο να παρέμβει. Το δίκτυο που έστησε ο Ντιούλς με τον ελληνοαμερικανό πράκτορα Καραμεσίνη και τον Άλμερ έπαιξε τα επόμενα χρόνια καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. Στη μέση του τριγώνου υπήρχε ο ελληνοαμερικανός Τόμας Πάππας, ο οποίος έως τη δεκαετία του '70 αναλάμβανε δουλειές της CIA εμφανιζόμενος ως ένας λομπίστας επιχειρηματίας. 

Ο Άλμερ ήταν αυτός που είχε αναλάβει την επικράτηση και την αποδοχή του Καραμανλή στον χώρο του κόμματός του, στο οποίο ήταν ουσιαστικά νεοσσός. Η επιχείρηση του Άλμερ προέβλεπε τη χρησιμοποίηση τμήματος του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα για την αποδοχή του Καραμανλή στο κόμμα του. Είναι εντυπωσιακό πως 82 βουλευτές του «Συναγερμού», οι οποίοι είχαν υπογράψει υπόμνημα υποστήριξης του Στεφανόπουλου για την πρωθυπουργία, απέσυραν τελικά τη διαμαρτυρία τους. 

Ο εγκέφαλος της επιχείρησης επικράτησης του Καραμανλή διεκδίκησε την αρχηγία της CIA ανεπιτυχώς και εγκατέλειψε την υπηρεσία για να δουλέψει στο πλευρό του έλληνα εφοπλιστή Σταύρου Νιάρχου. Ο Νιάρχος, ο οποίος επίσης είχε σχέσεις με τον Άλεν Ντιούλς, ήταν αυτός που τον έπεισε πως ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν ο κοινός τους εχθρός. Έτσι ο Ντιούλς, το 1954, ανακοίνωσε στη CIA το σχέδιο εξόντωσης του Ωνάση, ο οποίος είχε εξασφαλίσει την αποκλειστική μεταφορά των πετρελαίων από τη Σαουδική Αραβία.

H CIA φρόντιζε να καθορίζει τα πολιτικά και επιχειρηματικά πράγματα στην Ελλάδα, αλλά το κυριότερο, να «ξεπλένει» όσους δέχονταν να συμμετέχουν στους σχεδιασμούς της. Τα στοιχεία για τη σχέση του Καραμανλή με τη CIA είναι από τα ανοιχτά αρχεία της υπηρεσίας. Μπορεί λοιπόν κάποιος να τα βρει σχετικά εύκολα. Είναι ωστόσο εντυπωσιακό πως, παρότι «ανοιχτά αρχεία», δεν έχουν ανατρέψει την επίσημη ιστορία για ένα νεαρό πολιτικό από το Κιουπκόι των Σερρών, που κατέβηκε στην Ελλάδα για να την κατακτήσει. «Ανήκουμε εις την Δύσην», έλεγε τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ο Καραμανλής. Και είναι βέβαιο πως είχε κάθε λόγο να το λέει.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο 10ο τεύχος του περιοδικού HOT DOC που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο.

http://www.koutipandoras.gr/article/28933/pos-i-cia-ekane-prothypoyrgo-ton-karamanli

Ο ορισμός της Αγάπης.

Είμαι μια βρύση.

Η Ζωή δημιουργείται, ενεργοποιείται και μορφοποιείται από την Αγάπη.  Η Αγάπη είναι μια μορφή μυστηριώδους ενέργειας που διαποτίζει τα πάντα.  Έχει άπειρες μορφές και διαστάσεις. 

Η Αγάπη δεν είναι αντιληπτή στη Λογική σκέψη. Δεν είναι προσιτή στην Ανάλυση αλλά μόνο στην Εμπειρική διαδικασία. 

Η Αγάπη είναι σαν το νερό. Αν και εύπλαστο είναι και ασυμπίεστο. Υπάρχει σε αφθονία.    Γίνεται υγρό, ατμός, πάγος.  Είναι το μέσο μέσα από το οποίον όλες οι διαδικασίες της ζωής διεκπεραιώνονται.  Τα σύννεφα, η βροχή, το χιόνι, οι λίμνες , τα ποτάμια  και η θάλασσα είναι μορφές της ίδιας ουσίας που ανακυκλώνεται.

Είσαι σαν μια βρύση. Έχεις τη δυνατότητα ν' ανοίγεις η να κλείνεις. Το νερό περνά μέσα από σένα αλλά δεν είναι από σένα. 

Την Αγάπη δεν την φτιάχνεις ούτε σου ανήκει...  Απλά δέχεσαι η αρνείσαι να περάσει από μέσα σου.  Όταν δέχεσαι να γίνεις δίοδος Αγάπης περιτριγυρίζεσαι με Ζωή, από μια ζωντανή Φύση που ποτίζεται.  Και έτσι όλοι και όλα συνεργούν για να φουντώσει και ν' ανθίσει ο Κήπος της Ζωής.

Η Αγάπη παρέχεται χωρίς διάκριση σε όλους όσους το ζητήσουν. Η εκδήλωση και η εμπειρία της Αγάπης παίρνει μορφές φαινομένων όπως:  η Χαρά, η Ικανοποίηση, η Ηρεμία, το ατέλευτο Τώρα, η αδιαχώριστη Ένωση.

Δεν είναι φως στο τούνελ. Είναι η αναλαμπή του μελλοθάνατου.

Η Ελλάδα πληρώνει φέτος (2014) πάνω από 502 εκατομμύρια ευρώ το μήνα μόνο για τόκους!!!. Το 2022 θα πληρώνει 2,ο4 δισεκατομμύρια το μήνα για τόκους!!!!!!

Για φέτος (2014), τα χρεολύσια μόνο (δηλαδή μόνο το κεφάλαιο) που πρέπει να καταβάλουμε είναι 24,9 δισεκατομμύρια!!!

Ας σημειωθεί ότι όλα αυτά αφορούν τα παλιά χρέη (μετά το κούρεμα του PSI) και όχι τα καινούργια που δανείζεται και θα δανείζεται στο μέλλον η χώρα μας. Αντιλαμβάνεστε δηλαδή σε τι λούκι είμαστε και αν υπάρχει οποιαδήποτε προοπτική εξόδου.

Αντιλαμβάνεστε ότι το Ελληνικό πωλήθηκε για ενός μηνός τόκους!!! και το 30% της ΔΕΗ, που πωλείται 1,5 δισεκατομμύρια, πωλείται μόνο για τριών μηνών τόκους!!!

Όμως έτσι, ακόμα και ολόκληρη η Ελλάδα να πωληθεί και πάλι δεν φτάνουν τα χρήματα μόνο για τόκους.

Ταυτόχρονα τα χρέη των πολιτών προς την εφορία για φέτος (2014) αυξάνουν κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ το μήνα!!!!!! και η κατάσταση προφανώς θα χειροτερεύσει.
Δεν συζητάμε φυσικά για τα χρέη των ιδιωτών προς τις τράπεζες κ.λ.π.

Δείτε τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους από τον ΟΔΔΗΧ


Πηγή: hassapis-peter.blogspot

Στη Λίνδο για διακοπές ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η Ιρίνα Σάικ

Το διάσημο ζευγάρι από το Σάββατο το μεσημέρι βρίσκεται στην Ρόδο.

Εκείνη κόβει ανάσες από την ομορφιά της και εκείνος από τα γκολ του. Οι δυο τους μαζί, ο Ρονάλντο και η Σάικ ζουν το ελληνικό τους καλοκαίρι, κάνοντας του λουόμενους να μένουν έκθαμβοι απ την παρουσία τους.

Το διάσημο ζευγάρι από το Σάββατο το μεσημέρι βρίσκεται στην Ρόδο, έχοντας αφήσει την υπέροχη παραλία της Ελούντας και τις ανέσεις των ξενοδοχείων της, έχοντας πια ως ορμητήριο την Λίνδο.

Φορώντας γυαλιά και καπέλα και με τους άνδρες της ασφάλειάς τους στη σκιά τους, οι δυο σταρ αποφεύγουν να δίνουν στόχο κι ας μη το καταφέρνουν αλλά δεν θυσιάζουν να πηγαίνουν σε ταβερνάκια ή τις βόλτες τους.

Ο Πορτογάλος ποδοσφαιριστής είχε επισκεφθεί και πέρυσι την Ρόδο, δείχνοντας πως έχει μαγευτεί απ το νησί των Ιπποτών.

Πηγή: newspost.gr

Γίνε αγρότης: Φτιάξε το δικό σου περιβόλι με ένα “κλικ”

Περιβάλλον Ενέργεια Οικολογία:

Φρεσκοκομμένα λαχανικά εποχής και φρούτα εγγυημένης άριστης ποιότητας, στην πόρτα σας από το περιβόλι σας, με ένα «κλικ»!

Δεν πρόκειται για σκηνή από το μέλλον, ούτε για ηλεκτρονικό παιχνίδι, αλλά για τη νέα, σύγχρονη και καινοτόμο υπηρεσία «Γίνε Αγρότης», που δίνει σε όλους την δυνατότητα να αποκτήσουν το δικό τους πραγματικό περιβόλι, εξασφαλίζοντας συγκομιδή αγροτικών προϊόντων που γεμίζουν το καλάθι των νοικοκυριών όλο τον χρόνο!

Το «Γίνε Αγρότης» είναι μία κοινωνική επιχείρηση, ένα εγχείρημα δικτύωσης και επικοινωνίας μεταξύ των Ελλήνων παραγωγών και του τελικού καταναλωτή.

Παρακάμπτοντας τους μεσάζοντες, και φέρνοντας σε πρώτο πλάνο συμβεβλημένους και δεσμευμένους με συγκεκριμένους όρους αγρότες που καλλιεργούν στο όνομα και για λογαριασμό όσων δεν μπορούν να έχουν τον δικό τους μπαξέ, η υπηρεσία δίνει πειστικές και αξιόπιστες απαντήσεις σε μια εποχή που η επιστροφή στις πραγματικές αξίες και γεύσεις της ελληνικής γης αποτελεί κοινή ανάγκη.

Ο καταναλωτής μέσα από την ιστοσελίδα www.gineagrotis.gr μπορεί να επιλέξει το χωράφι και τα προϊόντα που θέλει να καλλιεργήσει. Νέοι αγρότες αναλαμβάνουν να το κάνουν για εκείνον, παράγοντας εποχιακά λαχανικά και φρούτα, σύμφωνα με τις αρχές της βιολογικής γεωργίας. Μάλιστα, ο ίδιος συμμετέχει διαδραστικά στην διαδικασία της παραγωγής, ενημερώνεται για την πορεία της σοδειάς του και έχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί το χωράφι που έχει νοικιάσει.

Κάθε εβδομάδα από την αρχή της συγκομιδής και για έναν ολόκληρο χρόνο (52 αποστολές) ο καταναλωτής έχει φρέσκα προϊόντα στην πόρτα του. Ο έλεγχος και η πιστοποίησή τους πραγματοποιείται από την QWAYS, σε όλα τα στάδια παραγωγής και διανομής.

Με εμπνευστή τον Δημήτρη Κουτσολιούτσο, οι συντελεστές αυτής της προσπάθειας έχουν κοινό όραμα την βελτίωση της ποιότητας ζωής στο αστικό κέντρο, με την απευθείας διάθεση στο σπίτι κάθε ενδιαφερόμενου, φρέσκων και ποιοτικών προϊόντων, δίχως χημικά πρόσθετα από το δικό του περιβόλι!

Το «Γίνε Αγρότης» κάνει την ανατροπή σε μια αγορά που έχει απομακρυνθεί από τον τελικό καταναλωτή, με σκοπό να αποτελέσει τον κρίκο επανασύνδεσης του σύγχρονου ανθρώπου με την ηθική της γης, μία σχέση που διέρρηξαν τις τελευταίες δεκαετίες η απληστία, η αισχροκέρδεια και η μαζικότητα της αγροτικής παραγωγής.

Πηγή: http://www.econews.gr/

H Σπαρτιάτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου.

Η πανάξια Ελληνίδα που απέδειξε την συλλογική μνήμη του Έθνους στον ΑΓΩΝΑ……και οχι σε πατριδοκάπηλες κορώνες, θρασύδειλες παρόλες τύπου “τα Νεφελίμ φταίνε για όλα” και άλλες προδοτικές Σέχτες προπαγάνδας που θέλουν να κάνουν ένα περήφανο έθνος, φοβικό παχύδερμο του καναπέ…

Οι γονείς της ήταν από τη Σπάρτη. Η ίδια γεννήθηκε κι έζησε στην Αθήνα. Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, αναφέρεται ότι τους «μαστίγωνε» στη γλώσσα τους.

Όταν συλλαμβάνεται για πρώτη φορά, ο εύπορος πατέρας της καταφέρνει να την ελευθερώσει. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών, συμμετέχει στην ανατίναξη ενός τρένου που μετέφερε πυρομαχικά και ξανά συλλαμβάνεται στις 31 Ιουλίου 1944. Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου. Επί τέσσερα μερόνυχτα τη βασάνιζαν να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που τις έκαναν απέδωσαν.

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, μαζί με άλλους 49 κρατούμενους, οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η ζωή της έγινε ταινία το 1981 με τίτλο «17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου»

Η 17χρονη ΕΛΛΗΝΙΔΑ (και όχι επονιτισσα, δεξιά, αριστερή και άλλες αηδίες) Ηρώ Κωνσταντοπούλου εκτελείται μετά από βασανιστήρια 4 ημερών από SS και Έλληνες ταγματασφαλίτες, ντυμένους μάλιστα με γερμανικές στολές. Έκανε σαμποτάζ και φυλακισμένη.

Επικεφαλής ο Βάρβαλης, των Ταγμάτων Ασφαλείας, που όταν τον αντίκρισε η Ηρώ του απευθύνθηκε με λόγια του Ρήγα Φεραίου, ενώ έπαιρνε μέρος και ο διαβόητος εθνικοσοσιαλιστής Αγήνορας.

(Ο Αγήνορας σχετιζόταν με την οργάνωση Μπούντ (Σύνδεσμος), η οποία μεταξύ άλλων το 1943 οργάνωσε έναν λόχο από Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές εθελοντές και αφού εκπαιδεύτηκαν από τους Γερμανούς στα Βίλια στάλθηκαν τον Δεκέμβριο στο ανατολικό μέτωπο όπου και εντάχθηκαν στην μεραρχία Μπράντεμπουργκ).

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου όχι μόνο δεν λύγισε από τα βασανιστήρια αλλά με την κοφτερή της γλώσσα χτυπούσε Γερμανούς και συνεργάτες, με τα άψογα Γερμανικά που γνώριζε.

Ήταν τόσο ατρόμητη (εδώ πραγματικά ταιριάζει η λέξη), που ενώ βρισκόταν κρατούμενη στο Χαϊδάρι, κατόρθωσε να αποκόψει τα ηλεκτρικά σύρματα και να βυθίσει στο σκοτάδι το στρατόπεδο των SS!

Τελικά την εκτέλεσαν μαζί με άλλους 49 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με 17 σφαίρες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν ρώτησαν ένα Γερμανό στρατηγό «γιατί τη σκοτώσατε; Ήταν μόλις 17 χρονών…» εκείνος απάντησε: «Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς».

Εκείνη την μέρα εκτελέστηκε και η 16χρονη Αθηνά Χατζηεσθήρ.

Είχαν προηγηθεί στις 17 Αυγούστου οι εκτελέσεις των 17χρονων κοριτσιών Διαμαντώς Κουμπάκη και Αθηνάς Μαύρου.

Πηγή: http://olympia.gr/

Γιατί το φακελάκι αντέχει ακόμα στην Ελλάδα; Αυτή είναι η γνώμη μας

Σε μια χώρα που τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, οι παλιές κακές συνήθειες συνεχίζουν. Επτά συντάκτες του NEWS 247 γράφουν για το αθάνατο "φακελάκι"

Την εβδομάδα που πέρασε, ένας καρδιοχειρουργός του Ευαγγελισμού, συνελήφθη επειδή ζήτησε "φακελάκι" από ασθενή.

Στην Ελλάδα της κρίσης, λίγα πράγματα έμειναν όρθια και ένα από αυτά είναι η νοοτροπία της συναλλαγής κάτω από το τραπέζι. Θύτες, που βάζουν το χρήμα πάνω απ' όλα, θύματα που διστάζουν να μιλήσουν και ένα κράτος, που επιτρέπει ή ακόμα και ενθαρρύνει με τις παραλείψεις του αυτές τις συμπεριφορές.

Επτά συντάκτες του NEWS 247 γράφουν για το "φακελάκι" που ποτέ δεν πεθαίνει στην Ελλάδα.

Στείλτε μας την άποψή σας στο τέλος του κειμένου.

"Όλοι μας συνένοχοι", λέει η Μίκα Κοντορούση

Ήμασταν κι εμείς εκεί. Συνένοχοι και συμμέτοχοι στο κράτος – τέρας που διόγκωσε τη διαφθορά και επέτρεψε στο «φακελάκι» να γίνει θεσμός.

Ήμασταν κι εμείς εκεί όταν η καλύτερη εξυπηρέτηση μετατράπηκε σε «υπόγειο» δούναι και λαβείν, η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτονόητες υπηρεσίες πέρασε από τον υποχρεωτικό μονόδρομο του «κάτω από το τραπέζι», όταν επιτρέψαμε στο σκληρό «ευρω-πάζαρο» να γίνει συνώνυμο της παρακαμπτήριας οδού από τις λίστες αναμονής και όταν το «γρηγορόσημο» κατάφερε να καθορίσει ακόμα και την ποιότητα συναλλαγής σε εφορίες, πολεοδομίες και νοσοκομεία. «Αν έχεις φράγκα… διάβαινε», που λένε.

Μόνο που την παθητική δωροδοκία δεν την προκαλούν αποκλειστικά και μόνο οι «μίζες της Siemens» στις εποχές των μεγάλων έργων, των «παχιών αγελάδων» και του νεοπλουτισμού, αλλά και οι εποχές της απόλυτης ένδειας και οικονομικού αδιεξόδου. Οι συμπιεσμένοι προς τα κάτω μισθοί, η πολυνομία, οι ανύπαρκτοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ακόμα και η κατάργηση του αφορολόγητου ή οι κατασχέσεις τραπεζικών καταθέσεων και ο «Μινώταυρος» των μνημονιακών χαρατσιών, ευνόησαν τη μεγάλη αλυσίδα του μαύρου χρήματος και αποτέλεσαν σημείο εκκίνησης της «λαμογιάς» και των συμφωνιών που «νικούν το νόμο».

Ας το πάρουμε χαμπάρι: Όσο τα πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ, κρατικοί νόμοι και κυβερνήσεις δεν δημιουργούν την αναγκαία ασπίδα, μπας και αναχαιτιστούν οι επιθέσεις του παραλογισμού και όσο εμείς οι ίδιοι ως πολίτες ζούμε με την ανέχεια στο «τέρμα» και την ελπίδα στο «μηδέν»,  το μαύρο και αδήλωτο χρήμα, όπως και οι εξωθεσμικές ιδιωτικές εξυπηρετήσεις θα γίνονται στάση ζωής, μετατρέποντας τους Τσοχατζόπουλους, τον Τομπούλογλου και (πρόσφατα) τον κάθε διευθυντή κλινικής στον Ευαγγελισμό να μοιάζει σαν το «χούι» που θα φύγει τελευταίο. Προηγείται η ψυχή μας!

"Δεύτερη φύση μας το φακελάκι", υποστηρίζει ο Χρήστος Δεμέτης

Γιατί το φακελάκι αντέχει ακόμα στην Ελλάδα; Γιατί οι Έλληνες ακόμα ψηφίζουν τις κυβερνήσεις που "ξεπουλάνε" τη χώρα; Εντός και εκτός εισαγωγικών το ξεπουλάνε. Σκεφτόμουν πως τελικά, είναι ζήτημα νοοτροπίας. Δε μου αρέσει να γενικεύω, να "τσουβαλιάζω" και να τους βάζω όλους στην ίδια κατηγορία. Όμως μεγάλο ποσοστό των νεοελλήνων ακολουθούν τον παλαιό δικομματισμό και στηρίζουν ακόμα το σύστημα που έχει αποτύχει, γιατί έχουν μάθει στο ρουσφέτι και πιστεύουν σε αυτό σαν άλλο Ευαγγέλιο. Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η προσωπική μου αλήθεια.

Οι πελατειακές σχέσεις, το "δόντι", το "βύσμα", το "μέσον" και κατ' επέκταση το "λάδωμα" και το φακελάκι, αποτελούν ακόμα ίδιον γνώρισμα της μικροαστικής ελληνικής κοινωνίας. Ακόμα κι αν σε κάποιους δεν αρέσει αυτό, η Αγία Οικογένεια συντηρεί την οικογενειοκρατία και τις σχέσεις δοσοληψίας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής.

Και φυσικά το αυτό ισχύει και για το καταταλαιπωρημένο μέτωπο της υγείας. Να πληρώσω τον Αγά, να με φροντίσει πιο καλά, αυτό είναι το μότο. Πόσω μάλλον τώρα που το ΠΕΔΙ νοσεί. Φυσικά και έχει ευθύνη η Πολιτεία που δεν το έχει φροντίσει σωστά.

Το φακελάκι θα σβήσει όταν τα καθ'ημών ζητούμενα διαπλοκής εξυγιανθούν με τρόπο ουσιαστικό. Και τότε ίσως το ρουσφέτι, βγει από το DNA αυτού του πολύπαθου λαού που δε λέει να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος.

"Οι παλιές συνήθειες δύσκολα αλλάζουν", λέει η Μαρίνα Κουτσούμπα

Οι Έλληνες κακά τα ψέμματα δεν παίζουν με την υγεία τους. Από την ευγνωμοσύνη άλλωστε κάποιων ασθενών προς τους γιατρούς τους πρέπει να καθιερώθηκε και το "φακελάκι".

Αφού καταφέραμε εν μέσω σκανδάλων να το κάνουμε και διεθνώς αναγνωρισμένη λέξη, φαίνεται πως έχει ριζώσει στις συνειδήσεις μας.

Είναι δύσκολο να αλλάξουν οι παλιές "καλές" (;) συνήθειες του λαού μας. Μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί την ανάγκη κάποιου ασθενούς που λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του να ευχαριστήσει τον "σωτήρα" του.

Ακόμα και σε αυτή όμως την περίπτωση ο λειτουργός της υγείας δεν δικαιολογείται για την αποδοχή μιας τέτοιας ενέργειας. Πόσω μάλλον όταν απαιτεί ο ίδιος το "δωράκι" του.

Σε μία τόσο δύσκολο περίοδο για τις τσέπες των πολιτών, το φακελάκι είναι πραγματικά αδιανόητο. Ο φόβος όμως που έχει καλλιεργηθεί απόλυτα δικαιολογημένος. Ποιος θα έπαιρνε άλλωστε το ρίσκο να θέσει σε κίνδυνο την υγεία του;

Όσο όμως δεν καταγγέλλονται τέτοιες ανεύθυνες συμπεριφορές, θα συνεχίσουμε να είμαστε θύμα των ασυνείδητων λειτουργών που δεν είναι ικανοί να τηρήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη.

"Θα πάρει μία γενιά και ακόμα μία για την αλλαγή", λέει η Σοφία Κατσαρέλη

Δεν υπάρχει σωτηρία! Αυτή είναι η πρώτη μου αντίδραση, κάθε, μα κάθε (μα κάθε) φορά που πέφτουν στην αντίληψή μου τέτοια περιστατικά. Καμία έκπληξη, κανένα σοκ... καμία σωτηρία. Το πρόβλημα ξεκινά από, εστιάζεται και καταλήγει στο γεγονός ότι κάποιος, κάποια δεδομένη στιγμή έχει στα χέρια του την εξουσία κι ένας άλλος, την ίδια στιγμή, πέφτει στην ανάγκη του. Είναι ο καρδιοχειρουργός, που σου ζητάει "φακελάκι" για να σε χειρουργήσει, με θράσος, αλητεία και αναισθησία; Είναι ο εφοριακός, που για να σε διευκολύνει, σου ζητάει το ανάλογο αντίτιμο, για να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση; Είναι ο εξεταστής, που θέλει το "λάδωμά" του, για να βρει την αποτυχημένη οπισθογωνία σου, αλφαδιασμένη σαν κίνηση πιλότου F1 και να σου δώσει το δίπλωμα; Σε ποιον τομέα ακριβώς στην Ελλάδα, μπορείς να σηκώσεις μία πέτρα και να μην βρεις από κάτω αυτού του είδους τη βρωμιά;

Μιλάμε για κρίση και κατ'ανάγκην αλλαγή. Μα αλήθεια, πιστεύει κανείς, πως έχει αλλάξει ο μέσος Έλληνας, ο Ελληνάρας; Ειδικά, όσον αφορά το "καθεστώς" του δεν κόβω απόδειξη και του απαιτώ φακελάκι, δεν έχει αλλάξει τ-ί-π-ο-τ-α απολύτως. Κι είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας αυτή η νοοτροπία, που το θεωρούμε σχεδόν δεδομένο, ή αν δεν φτάνουμε ως αυτό το σημείο, σίγουρα έχουμε πάθει ανοσία στο φαινόμενο. Διοικητής νοσοκομείου άλλωστε, έχει χαρακτηρίσει στο παρελθόν το φακελάκι "εθιμικό δίκαιο"!

Με θλίβει και με απογοητεύει το γεγονός (και το πιστεύω), ότι όλοι αυτοί που φωνάζουν για τους πολιτικούς και όσους διαχειρίστηκαν εξουσία και μας έχουν φέρει στη σημερινή κατάσταση, αν τους τάξει αύριο κιόλας κάποιος πάλι λίγο "τυράκι", θα γίνουν (και πάλι) οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του. Η αλλαγή που θέλουμε να έρθει, όσοι τουλάχιστον βλέπουμε, πως με τα ίδια μυαλά, αυτή η χώρα δεν έχει κανένα μέλλον, δεν φαντάζει κοντινή. Νιώθω, ότι για να καθαρίσει αυτός ο τόπος θα πάρει μία (αυτήν τη) γενιά και άλλη μία, το λιγότερο. Κι ελπίζω κι (προσ-)εύχομαι σ'αυτό, ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν άλλα όνειρα κι άλλα ιδανικά από τους προγόνους μας. Αλλιώς, πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία.

Στο εχθρικό κράτος ρίχνει τις ευθύνες, ο Στέλιος Μπαμιατζής

Το φακελάκι αντέχει για δύο λόγους. Πρώτον διότι είναι μία ρημαδιασμένη "κληρονομιά" από παλαιότερες εποχές, όταν για να κάνει ένας πολίτης τη δουλειά του έπρεπε να σκάσει το "μπαξίσι". Πρόκειται για ένα άθροισμα της πληρωμής για να γίνει η δουλειά σου και συγχρόνως ένα είδος "ευχαριστώ" σε αυτόν που σε βοήθησε.

Δεύτερον, διότι ο Έλληνας δεν μπορεί να αποχωριστεί τις...αγαπημένες του συνήθειες!

Λες στη μαμά σου στη θειά σου στην ξαδέλφη σου στο χωριό:

"Γιατί ετοιμάζεις φακελάκι στο γιατρό πας για επίσκεψη" και σου απαντά, "ε πως γιατρός είναι"!

Τι θα πει γιατρός είναι; Ναι, είναι και κάνει τη δουλειά που σπούδασε να κάνει. Αυτό που οφείλει.

"Δεν έχει σημασία" σου απαντά, "εγώ έτσι κάνω".

Το "έτσι κάνω" μεταφράζεται ως εξής:

"Έτσι έχω μάθει, έτσι κάνουν όλοι και είμαι ένας "αμόρφωτος" άνθρωπος του χωριού, ενώ ο άλλος κοτζάμ γιατρός".

Και καλά με το γιατρό, πιθανότατα μας σώζει, έρχεται και πολύ κοντά μας, "δενόμαστε" μαζί του. Στις άλλες περιπτώσεις; Σε πολεοδομίες, εφορίες, κ.λπ, κ.λπ;

Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το πρώτο που αναφέρθηκε. Σε ένα εχθρικό κράτος, ακόμα και σήμερα, ο μέσος πολίτης έχει ως συνείδηση πως για να ξεμπλέκει γρήγορα και με επιτυχία, πρέπει να πληρώσει. "Να τα σκάσει"! Δεν νομίζω πως θα πάψει ποτέ εντελώς αυτό. Απλούστατα γιατί το κράτος δεν θα γίνει ποτέ τόσο μα τόσο φιλικό προς τον πολίτη, ώστε να πάψει εκείνος να βλέπει ως μόνη λύση το "μπαξίσι". 

"Εμείς φταίμε που τα δίνουμε" λέει η Ανθή Κουτσουμπού

Πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου, λένε, και μετά το χούι. Αν κρίνω από το “αειθαλές” φακελάκι, δεν έχουν και άδικο. Πλήρως ενταγμένο στη ζωή και την καθημερινότητα του νεοέλληνα, “'άνθισε” την εποχή των “παχιών αγελάδων” αλλά συνεχίζει να βασιλεύει και την περίοδο της κρίσης. Και πώς άλλωστε να εκλείψει το φαινόμενο, όταν οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν.

Πάντα θα υπάρχουν οι εφοριακοί, οι γιατροί, οι υπάλληλοι πολεοδομιών και πολλοί άλλοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με “ξεχειλωμένη” ηθική και χαλαρές αξίες που θα ζητάνε φακελάκι, όπως πάντα θα υπάρχει και ο απλός πολίτης, ο οποίος είτε από απόγνωση, είτε για “βόλεμα”, θα το δίνει. Το μοναδικό, ίσως, που έχει αλλάξει, σε σχέση με τις παλιές, καλές εποχές, είναι το ύψος της “ταρίφας”. Η “φιλοσοφία”, όμως παραμένει ίδια και απαράλλακτη.

Πριν μερικά χρόνια, σε μια σύντομη συζήτηση με έναν γιατρό, τυχαία καταλήξαμε σ' αυτό το θέμα.

“Εσείς φταίτε, που τα δίνετε”, είπε κάποια στιγμή ο γιατρός με στόμφο και επικριτική διάθεση. Θύμωσα στο πρώτο άκουσμα της προκλητικής αυτής δήλωσης, ωστόσο, θεωρώ, ότι είπε μια μεγάλη αλήθεια. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός ή αδυνατεί να εξαλείψει το πρόβλημα, ει δυνατόν εν τη γενέσει του, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Όπως άλλωστε, για όλα τα πράγματα.

"Ας γίνει η αρχή από εμάς, τους απλούς πολίτες" λέει η Μαρίνα Χατζηδημητρίου

Όσο φταίει ο γιατρός που τα ζητάει ή τα δέχεται, άλλο τόσο φταίει και ο εκάστοτε ασθενής που τα δίνει. Να μου πεις και τι να κάνει ο ασθενής; Μπροστά στην υγεία του δεν υπολογίζει τίποτε. Κάποιος όμως πρέπει να κάνει την αρχή. Υπάρχουν αρκετοί καλοί γιατροί που δεν χρηματίζονται και βλέπουν το επάγγελμά τους ως λειτούργημα. Αλλά το θέμα είναι πως το φακελάκι δεν χαίρει άκρας υγείας μόνο στο χώρο της Υγείας. Γενικά υπάρχει η νοοτροπία πως άμα χρηματίσουμε πχ εφοριακούς, πολεοδομίες κτλ θα περάσουμε "level" και θα διεκπεραιώσουμε την δουλειά μας πιο γρήγορα.

Για παράδειγμα, αν δεν λαδώσεις, δεν παίρνεις δίπλωμα οδήγησης ούτε του Οσίου Ονούφριου. Και αυτό είναι μια παγκόσμια σταθερά στη χώρα μας. Έχω ακούσει ατάκα εξεταστή σε δάσκαλο οδήγησης: "Κρίμα το παιδί οδηγεί καλά, δεν του είπες να μας δώσει κατιτίς γιατί θα κοπεί;!".

Για  να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, θεωρώ πως χρειάζεται φυσικά κόπος αλλά το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει από εμάς, τους πολίτες. Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή όλοι μαζί και την επόμενη φορά που θα μας ζητήσουν φακελάκι να αρνηθούμε.

Πηγή: news247

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πως έγραψε το Άξιον Εστί!

«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημά μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα.

Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει.

Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.

Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου - η πρώτη ήτανε στην Αλβανία - που έβγαινα από το άτομό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσαν.

Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.

Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους - και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου 'δωσε ένα δεύτερο εύρημα.

Να δώσω, δηλαδή, σ' αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.

Κι έτσι γεννήθηκε το «Άξιον Εστί».