ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΠΕΡΓΟΥΝΤΕΣ.

Ο Αγώνας κάθε εργαζομένου για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά και αμοιβές ισάξιες με το αποδιδόμενο έργο, σε συνδυασμό με το ζητούμενο κόστος μιας ευδαίμονος ζωής  κρίνεται και δίκαιος και απαραίτητος.

Το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα, όποιας μορφής δεν πρέπει να παραγνωρίζει ή να αγνοεί αυτή την ανθρώπινη απαίτηση, περί δίκαιας κατανομής εισοδήματος των πολιτών και μάλιστα να αποτελεί κυρίαρχο στόχο του.

Είναι όμως τα πράγματα έτσι?

Πιστεύω ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν τεράστια κενά.

Στην πρώτη περίπτωση του εργαζομένου που επιδιώκει μέσω της εργασίας ευδαίμονα βίο, τα κριτήρια απόδοσης έργου, χάνονται σε ένα δάσος παραμέτρων, παρασιτισμού, με καθαρά εγωκεντρική και υποκειμενική προέλευση.

Στην δεύτερη περίπτωση, η πολυνομία, η κακή εκτίμηση, η δόλια και ύποπτη συμπεριφορά σε επίπεδα πελατειακού πολιτικού συμφέροντος, δημιουργεί αδιέξοδες διαδρομές στους διαχειριστές εξουσίας ,δημοκρατικά ή μη εκλεγμένους ,απομακρύνοντάς τους από τον τελικό στόχο της ευδαιμονίας των πολιτών.

Κάποιες προνομιακές χώρες του πλανήτη, όπου και στις δύο περιπτώσεις έχουν γίνει συνειδητές και μελετημένες προσεγγίσεις , η κοινωνία τους απολαμβάνει την ευδαιμονία  και ταυτόχρονα μπορεί να θέτει στόχους για ακόμη καλύτερη ζωή.

Σίγουρα αυτό δεν έχει επιτευχθεί χωρίς προσπάθειες και θυσίες, ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΕΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ, στηριγμένες στην ΠΑΙΔΕΙΑ και στην ΕΝΤΙΜΗ διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των υπό κρίση χωρών.

Άλλες χώρες, οι περισσότερες, όπως και η  Ελλάδα, άγονται και φέρονται με ασύγχρονα βήματα, αναζητώντας την ευδαιμονία των πολιτών τους στηριγμένοι στην ημιμάθεια, στον δωσιλογισμό των διοικούντων, στην πελατειακή σχέση με τον ψηφοφόρο, με αποτέλεσμα την ασύμμετρη ανάπτυξη, η οποία τελικά αποδεικνύεται μπούμερανγκ σε βάρος όλων.

Ένα από τα σοβαρότερα αποτελέσματα είναι η αίσθηση αδικίας όλων από όλους.

Από αυτό το σημείο και μετά διεκδικώντας το χαμένο δίκαιό τους καταφεύγουν στην αποχή-απεργία με μονοσήμαντους κλαδικούς στόχους, αγνοώντας εν τέλει το δίκαιο των άλλων. Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα για κανένα, επιβαρύνοντας το ήδη βεβαρημένο ισοζύγιο δικαίου και αδίκου. Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για την αναζητούμενη ευδαιμονία.

Κάποτε δε τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο και τότε δεν τίθεται πια θέμα ευδαιμονίας, αλλά αυτή καθ’ αυτή η  κοινωνική συνοχή και οι δημοκρατικοί θεσμοί κινδυνεύουν άμεσα.

Θέση μου είναι και αυτή είναι και η έννοια του μηνύματός μου, η ανάγκη να υπάρξει μια συγκεκριμένη περίοδος εκεχειρίας μεταξύ των εμπλεκομένων, Κυβέρνησης και Συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Στην διάρκεια δε αυτής να εξετασθούν οι αναγκαίες Συνταγματικές αλλαγές και νομοθεσίας.

Το αποτέλεσμα των Νομοθετικών εργασιών  να τεθεί αναλυτικά σε Δημοψήφισμα και ο κυρίαρχος λαός να κληθεί και να εγκρίνει οτι το γενικότερο συμφέρον επιτάσσει.

Άλλος τρόπος για να οδηγηθεί αυτός ο λαός στην δικαιούμενη ευδαιμονία δεν υπάρχει.

Θα  χαιρόμουν αν  αυτό το απλοϊκό και κατανοητό άρθρο στόλιζε τις σημαίες και τα πλακάτ των απεργών.......

Παναγιώτης Ι. Κουρεβέσης

pankourevessis@gmail.com

ΕΛΕΥΣΙΝΑ 14-9-201